Capitulo Veinte Siete

Isang linggo na sa hospital si Arabella simula nang magising siya at hanggang ngayon ay hindi pa rin nagigising ang asawa niya kuno. Araw-araw siyang tumatambay sa silid nito at umaalis lang siya sa tuwing dumadating ang biyenan niyang babae.

Gusto nang umuwi ni Arabella ngunit hindi niya alam kung saan siya kukuha ng ibabayad sa mga bills at kung saan siya uuwi. Ang sabi ng doctor ang memoryang mayroon siya ay nasa quince anyos pa lamang siya. Kaya ang posibleng tinitirhan niya noon ay wala na ngayon at ang pinakamasakit sa lahat ay wala na ang Lola Mamay niya. Hindi niya pa nadadalaw ang puntod nito dahil hindi pa siya makaalis sa hospital.

Napatayo nang tuwid si Arabella nang makarinig ng katok mula sa pinto.

“Pasok,” wika pa ni Arabella.

Bumukas ang pinto napalunok siya nang makitang pumasok ang biyenan niyang lalaki.

“Hija,” wika nito nang maisara ang pinto.

Napatayo si Arabella, “M-magandang umaga po, Sir.”

Tumango ito, naglakad ito papalapit kay Arabella at huminto sa har