Isang linggo na sa hospital si Arabella simula nang magising siya at hanggang ngayon ay hindi pa rin nagigising ang asawa niya kuno. Araw-araw siyang tumatambay sa silid nito at umaalis lang siya sa tuwing dumadating ang biyenan niyang babae. Gusto nang umuwi ni Arabella ngunit hindi niya alam kung saan siya kukuha ng ibabayad sa mga bills at kung saan siya uuwi. Ang sabi ng doctor ang memoryang mayroon siya ay nasa quince anyos pa lamang siya. Kaya ang posibleng tinitirhan niya noon ay wala na ngayon at ang pinakamasakit sa lahat ay wala na ang Lola Mamay niya. Hindi niya pa nadadalaw ang puntod nito dahil hindi pa siya makaalis sa hospital. Napatayo nang tuwid si Arabella nang makarinig ng katok mula sa pinto. “Pasok,” wika pa ni Arabella. Bumukas ang pinto napalunok siya nang makitang pumasok ang biyenan niyang lalaki. “Hija,” wika nito nang maisara ang pinto. Napatayo si Arabella, “M-magandang umaga po, Sir.”Tumango ito, naglakad ito papalapit kay Arabella at huminto sa har
“Ellen!” saway ni Arabella rito, luminga linga si Arabella baka muling tumingin kay Ellen. “Baka may makarinig sa ‘yo.”“Hindi naman siguro pupunta rito Madame Lara,” kabado ring wika ni Ellen kaya natawa si Arabella. “Pero kung darating siya, iba talaga ang powers niya kung ganun man!” “Hindi naman siguro pupunta iyon dito. Ang akin lang, baka may makarinig na iba at magsumbong sa kanya. Mahirap na,” wika ni Arabella. “Ay wala namang magsusumbong dito siguro, Arabella. Alam naman ng lahat kung gaano ka…” hininaan ni Ellen ang boses nito. “Sama ang budhi ng pamilyang ‘to. Kaya nga bilib ako sa ‘yo at hindi ka nahawaan, eh! Mabait ka pa rin kahit ang daming umaapi sa ‘yo dito. Minsan ang sarap mong gawan ng rebulto, Teh! Sa sobrang bait mo inaabuso ka na,” umirap pa si Ellen.Wala sa bokabularyo no Arabella ang makipag-away, kung maaari ay umiiwas siya sa gulo. Ayaw niyang madawit sa kung anong away na wala namang katuturan. Pero ang marinig naa hinahayaan niya ang sariling apihin ng
“Asa’n ba ang babaeng ‘yon?” inis na wika ni Lara Leviste. Pabalik-balik siya na naglalakad, hindi mapakali. “Hindi man lang ba magkukusa ang babaeng iyon? Walang utang na loob! Paano niya nagagawang humilata sa kama habang asawa niya na anak natin ay nakaratay at walang malay–”“Lara,” saway ni Gabriel Leviste sa asawa nito.“What? Kinakampihan mo ba ang babaeng ‘yon?” naningkit ang mga mata ni Lara Leviste sa inis, hindi niya maintindihan kung bakit ganun ang tono ng asawa niyang si Gabriel. “I am a mother Gabriel! Sinong magulang ang matutuwang makita ang anak na nakaratay sa kama at hanggang ngayon wala pang malay? Habang ang asawa niya ay buhay na buhay at walang pakialam sa kanya?” “Lara!” dumagundong ang boses ni Gabriel sa buong silid. Kumunot ang noo ni Lara Leviste at inirapan ang asawa niya, “Bakit ka nagagalit? Hindi ka ba naiinis kay Arabella? Gising siya at ang asawa niya–anak natin! Ay hindi pa rin minumulat ang kanyang mata!” Napahilamos sa mukha sa inis si Gabriel,
“Mommy!” atungal ni Abegail nang makarating sa mansyon.Humahangos naman si Anna nang marinig ang boses ng anak. Nang makarating siya sa salas ay tulak-tulak ng bodyguard nito ang wheelchair ng anak niya. Mabilis na dinaluhan ni Anna ang anak, napaluhod siya sa harapan nito at marahang hinawakan ang mukha nito.“What’s wrong, Baby? Why are you crying?” “Mommy!” atungal muli ni Abegail.Sumenyas si Anna upang paalisin ang guard ni Abegail, sila na lang mag-ina ang naiwan sa salas. Nang sila na lang ang natira roon ay pinisil ni Anna ang kamay ng anak niya upang kalmahin ito. Si Anna na lang ang natatanging mayroon si Abegail kaya lahat ng kapritso ng anak niya ay gagawin niya. Kahit pa masunog ang kaluluwa ni Anna sa impyerno. “Anong nangyari anak? Bakit ka umiiyak?” pinalambing pa ni Anna ang boses niya. “Mommy, sinampal ako ni Tito Gab–”“What?” Hindi makapaniwala na bulaslas ni Anna, dahil alam ni Anna na mabait si Gabriel pagdating kay Abegail. “Why would he do that? Don’t worry
Tulala si Arabella nang hilahin paalis si Abegail ng guard nito. Hindi niya lubos aakalain na ipagtatanggol siya ng lalaking biyenan dahil basi sa sinasabi ng biyenan niyang babae ay kasalanan niya ang lahat kaya nagkanda-leche-leche ang pamumuhay ng mga Leviste. Humingang malalim si Gabriel Leviste, “Hija… can you please watch over, Hendrix?”Lumunok si Arabella at nanginginig na tumango, “Opo, Sir. A-ayos lang po sa ‘kin. Magpapahatid nga po sana ako do’n, eh. Kasi hindi ko ‘ho tanda iyong hospital at w-wala po akong pera.” “Don’t worry about the money, Hija. Na sa ‘kin ang cards at ID’s mo,” may dinukot si Gabriel sa bulsa nito at inabot kay Arabella ang isang a black card. “Use this too and about your cards, ipapahatid ko kay Manong Ben bukas.”Kabadong tinanggap ni Arabella ang black card,”T-thank you, Sir.” “Call me Dad, Hija. You’re my son’s wife, and people might think I don’t like you.”Ngumiti na lamang si Arabella bilang sagot, alam naman niyang ayaw sa kanya ng biyenan
Bumungad kay Arabella ang puting kisame. Napahawak siya sa ulo niya nang makaramdam ng kirot. Dahan dan siyang umupo, napatingin siya sa tabi niya nang maramdamang may maliit na kamay na nakapulupot sa kanya. It was the same kid who insisted on calling her “Mom.” “You’re awake,” napaigtad sa gulat si Arabella nang may magsalita sa gilid at nakita niya ang isang lalaking nakaupo sa silya at nakatingin ito sa kanya at kunot ang noo nito. Hindi magkakamali si Arabella, ito ang ama ng bata, ultimo pag-arko ng kilay ay namana ng paslit rito. Napalunok si Arabella dahil kinakabahan siya. “S-Sino ‘ho sila?” Mas lalong kumunot ang noo ng lalaki, “Are you playing games with me, Arabella?” Nanuyo ang lalamunan ni Arabella sa narinig, “H-hindi ho ako nakikipagbiruan, Sir. Hindi ko talaga kayo kilala.”“You’re gone for almost a month. Alam mo bang hinahanap ka ng bata? Khalid had been crying asking where did you go? Hindi ko masagot kasi hindi kita ma-contact. I know you had issues with you
Umawang ang labi ni Arabella sa gulat. Hindi niya alam kung anong gagawin kung aatras ba at aalis o papasok sa loob. Natulos siya sa kinatatayuan niya. “Hi, Arabella! Long time no see,” the man who greeted her first added. Naglakad ito papalapit kay Arabella, nahihilo siya at nasusuka sa kaba. Hinawakan siya ng lalaki sa braso at hinila papasok ng silid. Tumingala si Arabella dahil matangkad ito at dinaig pa ang poste dahil sa tangkad nito. Para itong siga sa kanto dahil sa mga hikaw na nasa tenga nito at nasa gilid ng labi nito. “You’re scaring her, Dude!” sabat naman ng isa pang lalaki, matangkad rin ito ngunit kayumanggi ang balat nito at nakatali ang may kahabaan nitong buhok. Bumitaw ang namanang lalaki sa pagkakahawak kay Arabella. Hindi pa rin umimik si Arabella. Nanatili ang mga mata niya sa kalalakihan na nasa silid. Apat ang naroon, ang unang nagsalita at lumapit sa kanya ay may hikaw sa tenga at labi. Ang sumunod naman na nagsalita ay nakatali ang may kahabaang buhok ni
Nang sumunod na araw ay bumalik muli si Arabella sa hospital. Laking pasasalamat niya at wala siyang ibang nadatnan, hindi yata dumalaw ang biyenan niyang babae. At wala ring mga kaibigan na dumalaw muli kay Hendrix. At lalong-lalo na walang Abegail. Hindi niya kakayaning muli na makasalamuha ito. Sa mga kwento na naririnig ni Arabella mula sa mga kaibigan ni Hendrix. Hindi lang ito dating kasintahan ni Hendrix. Technically, hindi ito kasintahan ni Hendrix–ito ang babaeng napili ng biyenan ni Arabella noon. At biglang inayawan ito at siya ang sumunod na naging babae ni Hendrix, yun lang walang matandaan si Arabella sa mga bagay-bagay unless magising si Hendrix. Pinunasan ni Arabella ang braso ni Hendrix ng wet wipes sabay tingin sa mukha nito, “Hindi ka pa ba magiging? Kung nasaan man ang kaluluwa mo ‘wag na ‘wag ka munang tumawid sa kabilang buhay.” Humagikgik si Arabella nang may maalala. “Pero imposible ka naman yatang makatawid, Hendrix. May sa demonyo lahi mo, eh.”Namilog ang