Capitulo Treinta Y Dos

Bumungad kay Arabella ang puting kisame. Napahawak siya sa ulo niya nang makaramdam ng kirot. Dahan dan siyang umupo, napatingin siya sa tabi niya nang maramdamang may maliit na kamay na nakapulupot sa kanya. It was the same kid who insisted on calling her “Mom.”

“You’re awake,” napaigtad sa gulat si Arabella nang may magsalita sa gilid at nakita niya ang isang lalaking nakaupo sa silya at nakatingin ito sa kanya at kunot ang noo nito.

Hindi magkakamali si Arabella, ito ang ama ng bata, ultimo pag-arko ng kilay ay namana ng paslit rito. Napalunok si Arabella dahil kinakabahan siya.

“S-Sino ‘ho sila?”

Mas lalong kumunot ang noo ng lalaki, “Are you playing games with me, Arabella?”

Nanuyo ang lalamunan ni Arabella sa narinig, “H-hindi ho ako nakikipagbiruan, Sir. Hindi ko talaga kayo kilala.”

“You’re gone for almost a month. Alam mo bang hinahanap ka ng bata? Khalid had been crying asking where did you go? Hindi ko masagot kasi hindi kita ma-contact. I know you had issues with you