Chapter 6

Para bang gusto kong maligo. Hindi maalis sa pakiramdam ko ang simpleng hagip na iyon. Parang sinasadya pero may parte sa akin na sinasabing hindi.

Hindi ko na alam. Iniisip ko na lang ang pagkalma ko. Ayoko ng isipin pa ang nakaraan na iyon. Matagal na 'yon. Gusto ko na lang ibaon sa limot. I don't even want to remember it all!

It wasn't the first time that I became vulnerable whenever I've felt the same feeling....it feels the same way. Ang hirap alisin sa isip ko. Ang hirap kalimutan. Those memories are horrifying, sending chills all over my body. On top of that, hindi ako makahinga.

I've tried so hard erasing those in my minds. Their faces.... their laughters, and their cruel touches that left me traumatic. Hinding hindi ko makakalimutan ang mga mukhang iyon.  Ang mga hawak na 'yon.

At iyong katawan ko mismo ang nagsasabi that I've been layed with those dirty hands. They pasted it to me, giving me hard time every day.

"It is not allowed na magputol ka ng puno without permit, private property mo man 'yon o hindi..."

I don't know how I was able to come back looking normal. Mabuti na lang talaga at pinayagan pa akong pumasok sa loob. Nirason ko na lang na I have to change pads, hindi na rin naman ako tinanong ni Chie dahil busy siya makinig at dahil na rin mas pinili kong maupo sa empty seat sa likod.

Mailang beses niya akong hinanap bago ako matagpuan sa dulo. She curiously wrinkled her forehead before turning her head back to the front. Nilingon niya pa ulit ako bago makuntentong ipirmi ang atensyon niya sa unahan.

I sighed when I found myself comfortably sitting at the back. I can hear little chitchats pero hindi gaano kaingay tulad noong naroon ako katabi nila Chie. Minsan kailangan rin nating mapag-isa lalo na kung hindi tayo komportable kasama ang ibang tao.

"May I sit here?" someone asked beside me that made me look.

Bahagyang napaawang ang bibig ko bago marahang tumango, hindi maintindihan kung bakit hindi ako makapagsabi ng salita.

"Thanks. "tipid na sagot niya bago naupo sa katabing upuan.

You can say he's sitting in a comfortable position when he's spreading his legs widely. Inayos niya pa ang kwelyo niya kahit hindi naman 'yon magulo.

And wow? What's up with being polite all of a sudden? Guilty siya sa ginawa niya, ano? Kahit ilang libong beses pa syang maging mabait nakatatak na sa isip ko na tinangka niyang nakawin ang helmet ko.

"I'm sorry..." he talk all of a sudden.

My heart raced. Ewan ko kung bakit. Bigla na lang bumilis iyon, at pakiramdam ko nagiging mahirap sakin na isiping katabi ko siya tapos awkward kami...I mean, ako lang siguro ang naa-awkward na nasa tabi ko siya.

Sinong hindi? Senior namin siya, magnanakaw nga lang.

Hindi ko siya pinansin. Alam ko namang ako ang kausap niya dahil wala siyang ibang katabi kung hindi ako. Wala namang ibang upuan na katabi niya sa kabilang gilid niya.

"I said I'm sorry.."

Tunog demanding, ha? Ano namang mapapala niya sa pagso-sorry ng ganiyan na feeling superior pa din. Nagsosorry siyang labas sa ilong.

Ang tagal naman matapos nitong seminar. Kating kati na akong umalis.

"Look..." nagulat ako ng bigla siyang umusog para tuluyang humarap sa akin tila hindi na makapagtiis na kausapin ko siya.

"...I didn't stepped on my pride for you to completely ignore me. Ilang beses kong inisip 'tong gagawin kong paglapit sayo because I know I didn't do you wrong."

Tiningnan ko siya ng masama. Anong wala? Puta, manhid ba siya o talagang mataas lang ang tingin niya sa sarili niya?

He gasped. "Okay sige, sige."

He scratched the back of his head nonchalantly habang may kung anong iniisip. Nakaharap pa rin siya sa akin pero panay kamot niya sa batok niya.

Hindi ko na maintindihan ang sinasabi ng speaker dahil sa tunog ng pagkamot niya ang naririnig ko. Gwapo siya pero mukhang balasubas sa katawan. Iniisip ko tuloy kung garapata ba nasa ulo niya o balakubak.

"Tigilan mo nga 'yan, para kang tanga." hindi ko na napigilang sabihin sa kaniya.

He stopped moving his hands, still on the back of his head habang nakatitig sa akin. He bit his lips and slowly put his arms down atsaka bumaling sa harap. Maya-maya lang ay muli niyang binalik ang atensyon sa akin at nagkunot noo na tila may nagawa akong mali.

"Did you just order me?" he snapped.

"Sinabihan mo pa akong tanga?"

Para akong nahimasmasan sa narinig. Muntik ko pang matutop ang bibig ko. What.... did I just do?

"Vartivo, on the ground - 30, later." he said in full authority.

Fucking superiority!

Wala akong nagawa. Even if he's at fault, I can't say that to him lalo na dito sa campus. He could say he talked to me nicely and I suddenly disbarred him. This policy sucks!

"11, 12, 13, 14, 15, 16, ..."

Pagkatapos na pagkatapos ng seminar ay hindi niya ako nilubayan at agad na inutusan pagkalabas namin ng Hall.

He's counting slow and it's giving me torture. Nananakit na ang braso ko dahil hindi ko naman hilig ang mag-exercise. The last time we did this, para na akong mamamatay.

I can hear footsteps passing through our side but none of them dared to talk. Hindi ko sigurado kung tiningnan ba nila ako, but I am sure that they don't. Wala na akong pakealam doon, but I know na we are thinking the same thing....

Napagtripan na naman ako ni Ardent.

"25, 26, 27, 28, 29...." he hold his count and stopped in 29.

Nakikita niyang nanginginig na ang braso ko and anytime now I'll fall. Alam niya ang ginagawa niya. Alam niya na mahina ako sa ganito. At alam na alam niya na sa oras na bumagsak ako, kailangan kong umulit.

My arms wanted to break. Pakiramdam ko binabanat ang ugat ko. I cannot hold it for long! Pero ayokong bigyan siya ng satisfaction sa ginagawa niya sa akin!

"29...."

Gusto ko ng umuwi. Gusto ko ng makita si mama.

"29 and a half...."

"Please, S-Sir." I pleaded, cannot hold my position anymore.

"Who told you that you can please me, Vartivo?" he asked sa kabila ng pagmamakaawa ko.

Tuluyan nang nanginig ang buong katawan ko but I didn't let my body break. Ayoko nang umulit pang muli. I don't want him to win this!

"N-Nagbabakasakali lang, S-Sir." hirap na hirap akong magsalita.

"Sa tingin mo, nadadaan sa bakasakali ang mga bagay bagay?"

Mabilis akong umiling. My sweat rushed towards the floor I'm facing. Minamanipula ko na lang ang sarili na kaya ko pa.

He squatted in front of me, putting his both elbow on his both legs and stared at my helpless position.

"H-Hindi, Sir. P-Pero alam ko n-na kayang ipagbakasakali ang ibang b-bagay sa t-taong kayang umintindi ng s-sitwasyon mo."

"So, are you saying that I don't understand you?"

"N-No, Sir. You're j-just being h-hard on me."

"In what particular? Don't tell me nahihirapan ka sa push-ups?" He laughed mockingly. "Vartivo, you can't be coward. You are in the field where bravery is a must!"

Nag-init ang loob ko sa sinabi niya. I get all my courage to look at him habang hindi ko pa rin binibitawan ang position ko.

"Pero pwede akong m-mapagod, Sir. I am human being, and I h-have my r-rights, too."

"Edi bumitaw ka. But there's no such thing as free."

"Living is, Sir. In peace, with love."

I dropped my 30. Pagkatapos kung gawin ang huling count na wala sa awtoridad niya ay bumagsak ang katawan ko sa sahig. Pinilit ko ang sarili kong tumayo kahit ramdam kong para bang hindi ko na magalaw ang mga kamay at braso ko.

He tried to help pero hindi ko hinayaang gawin niya iyon. I stood up and face him. Nakatayo na siya habang tinitingnan ako, no emotions is seen in his face.

"You don't know about life, especially someone else's life, Sir. Hindi buong buhay ko pag-aaral ang iniisip ko. I have someone to take care of the reason why I had to rushed home. Tapos nandito ako, sinasayang ang oras ko para sundin ang gusto mo."

Gusto kong umiyak pero kinontrol ko ang sarili ko. Hindi ako puwedeng umiyak sa taong kagaya niya. He's not worth it. He's just a Senior being a try hard mocking officer. He don't deserve tears. Not a single one.

Naisip ko na lang si mama kaya hindi na ako nag atubili pang maglakad paalis. Medyo ika-ika akong maglakad dahil nga hindi pa ako sanay sa exercise, but I will bear this. He didn't call me or shout at me.

All I want now is to see my mama. Kaya kahit hirap ako, I tried so hard to put my helmet on at sumampa sa motor ko. Nanginginig ang mga braso ko hanggang sa hindi ko na napigilang umiyak habang ramdam ko ang sakit ng tuhod ko noong kumambyo ako.

"Putangina..." I hissed while my tears keep on escaping.

The engine was on, I took a deep breath before I go. I drive slowly hanggang sa marating ko ang bahay nila Tita She. Mabilis kong hinanap si mama.

Tita Sheryl was rich, filthy rich than our other neighbors... and to the whole city of Sorsogon. Wala akong masyadong alam sa buhay niya, but all I know was she's a very good friend of my mother. At kitang kita naman sa napakalaki niyang bahay na mayaman talaga ang pamilya niya.

I am happy that she took care of my mom, as she took the responsibility of her while I'm away. At least we are blessed with a friend.

I saw them on the kitchen. I walked slowly towards them and stopped not too far from the door where they can't see me. Hindi ko na nga pinansin pa ang exterior at interior ng bahay nila. All I know is that it's huge.

Mama is facing Tita Sheryl who's very attentive on her. There's an empty bowl of soup on the table. Sa tagal kong dumating, pinakain na siya ni Tita She.

I saw Mama, she's beaming.

Lumapit pa ako ng konti hanggang sa tuluyan na akong napansin ni Tita She. She rise from her seat kaya napatingin na rin si mama sa akin.

"Oh, Solemn!" bati ni Tita She.

Ngumiti ako bago inilipat ang buong atensyon sa napakagandang babae ng buhay ko.

"Hi, mama." I smiled.

She smiled much widely.

"Hi, Solemn."

I thanked Tita Sheryl for her time and nagsorry na din ako dahil nalate ako ng uwi. Nirason ko na lang na matagal natapos ang seminar para iwasang bigyan ng pag-aalalahanin si mama. We got home still with the help of her.

I thanked her again bago siya umalis.

"Kumain ka na, nak?" She asked while looking at me putting my things on the sofa.

Pasado alas dose na ng tanghali. Akala ko ay makakauwi ako ng mas maaga doon pero dahil sa Ardent na 'yon hindi ko nagawang ako ang magpakain kay mama.

I squatted in front of her and smile.

"Kakain pa lang po, mama. Ikaw po ba? Anong kinain mo doon?"

"Nilutuan ako ni Sheryl ng sopas! May karinderya pala ang Nanay niya malapit sa school nyo, kaya pala masarap rin ang luto niya, e!" masayang masaya siya na nagkukwento.

Then I remember the karinderya near the school where I often eat my lunch. Totoong masarap ang luto doon and it's suprising na kapamilya pala ni Tita Sheryl si Nanay.

I've heard also about that sa tuwing kumakain ako doon sa karinderya. Ang rason ng matanda, ayaw niyang nauupo lang siya sa bahay nila na wala naman daw tao kung hindi mga yaya at hardinero.

Ganoon naman talaga madalas sa mga may edad na. Hindi nila kayang maupo lang at maghintay na pakainin sila. They would rather do things than wait for their white hair to grow more.

"Ay opo, masarap po talaga doon Mama. Tapos napakamura pa." sagot ko.

"Uminom ka na ng gamot mo, Mama?"

Mabilis siyang tumango at naghikab. Tumango na rin lang ako.

"Matutulog ako, 'nak." aniya.

"Sige po. Dalhin kita sa kwarto para komportable ka."

Humikab ulit siya kaya pinilit kong itulak ang wheelchair kahit na hindi ko na maramdaman ang braso ko sa sakit. Nang marating ko ang kwarto niya ay agad ko siyang inalalayan. Ramdam ko ang sakit sa bawat diin ng kamay ni mama sa braso ko. I hide my pain hanggang sa tuluyan siyang makahiga sa kama.

I fixed her feet at tinanggal ko rin ang tsinelas niya. Binuksan ko ang ceiling fan sa gilid atsaka sinara ko ang kurtina upang di siya masinagan. I stare at her before I move the wheelchair to the side and fold it.

Tumalikod siya sa akin, tila tulog na. Inayos ko ang buhok na nasa pisngi niya at inipit ito sa kaniyang tenga.

"Sleepwell, mama." I said before I go out of the room.

Nagluto ako ng hotdog pampawi ng gutom ko. I eat peacefully habang iniinda pa rin ang braso ko.

Sobrang tahimik ng bahay. Namimiss kong kumain na kasabay si mama dito sa mesa. Iyong ipagluluto niya ako ng paborito ko para hindi ako kumain sa labas. Iyong magtatawanan kami na walang ibang iniisip kung hindi ang isa't isa. Tapos manunuod kami ng TV pansamantala para magpababa ng kinain atsaka na kami magtutulungan sa labada.

2 weeks without those feels like an eternal nothing. Hindi kami nakapag-bisita kay papa dalawang sabado at hindi rin kami nakapag-simba sa dalawang linggo.

Pero alam kong magpapalakas si mama para sa akin. She's my strength, alam niya iyon. Mawala na lahat sa akin huwag lang siya. I cannot bear living alone without her presence. Iyong presensya niya ang bumubuhay sa akin at sa mga pangarap ko.

But I will promise myself... whatever it is I'm facing, I'll be fighting my whole life with her.