I was late. I wasn't able to attend at exact time because of what that OJT did to me. He asked me so much! He is so much!
Pinagpawisan na ako sa gate pa lang. Pagdating ko sa room, our Instructor told me to do mase-mase as a punishment for me for being 30mins late. There, para na akong basang sisiw but I cannot complain about it. It's that OJT officer's fault!
I wonder what's his name? I want to crushed his name kahit man lang sa papel.
"Thank you, class. Please prepare for the pre-finals next week. And Vartivo..." our Instructor put his gaze on me.
"Yes, Sir?"
"Please do refrain from being late. I know it's a first time, but having a lot of warning from me won't do you good. I'll drop your grades into 75 if it'll have a second time. This isn't a warning, Miss Vartivo."
Pagtango na lang ang nagawa ko. I fold my lips to each other, making my emotions to subtle. I looked at Chie beside me. She just smile a bit and face again in front.
"Don't forget your permit. Goodbye, Masigpat." he farewell.
Sumagot ang mga kaklase ko sa kaniya and I didn't have the interest to be energetic today. That OJT already sucked all of my productivity. I feel like I have no life. Masyado naman ata akong malas ngayong araw.
Isa pa 'yang permit. Hindi kami makakapag-exam if hindi kami magbabayad ng parte ng tuition namin. The permit serves as a receipt that you are eligible to take the exam. If wala, you won't be able to take any exam unless the instructor itself told you that it's fine with or without the permit.
Among the instructors, only two of them allowed us to take exam without the permit. It is prohibited actually but they still let us especially those who really can't pay the tuition on time. Iyon nga lang, one of our classmates told about it to the other instructor the reason why both of them are disappointed.
"Mama, may pambayad na?" that's what I asked her when the weekend hit the calendar.
It's Saturday today. Pupuntahan namin si papa kaya naman busy siya sa pag-aayos ng mga pinitas niyang bulaklak sa basket. We didn't eat our lunch yet, kaya ako naman ang nag-aayos sa kusina.
"Meron na. Three thousand lang muna, anak. Ayos lang ba?" she answered, didn't even glanced at me.
"Opo, mama."
I'm done fixing our food. She's not finished yet so I neared her to watch what she's doing. Sinulyapan niya ako at marahang ngumiti bago ibinalik ang atensyon niya sa ginagawa.
"Ma, let's eat na muna." pag-aaya ko.
"Last na 'to, nak. Maupo ka na doon." aniya.
I obeyed her. I only sat in front of the table pero hindi muna ako gumalaw ng pagkain. I waited for her until she finished. Nakita ko pa siyang itinaas ang basket para makita ito ng malayuan, then she smiled brightly.
"Ganda!" she beamed. She looked at me wearing those expressions in her face.
Tumango ako, nakangiti. "Sobrang ganda, mama."
Four pink hibiscus taking all the center of the basket being filled with red santan. On every corner of the gumamela, she put four pieces of plastic delphiniums she bought the other day. It's simple. It's calm.
She put in on the table on the sala bago siya lumapit sa mesa. She sat beside me.
"Let's eat na. Hinihintay na tayo ng papa mo." she cannot contain her happiness everytime na pupunta kami kay papa.
They really love each other. I have never seen them fought huge. Masaya sila palagi. They understand each other always. Kapag may problema naman, they talk in peace and calm. I never heard them yell to each other.
The moment my father died, mama became all silent. She never talk. She never eat. Pinipilit ko lang siya palagi at kakain naman din pero nakatulala siya sa kawalan.
I had to sing her a lullaby every night for 3 years just to help her sleep. Kapag gigising naman siya, I have to remind her about everything. That it is not the end of her life. That I am also hurting, but I am fighting because I still have her.
That 3 years feels like an eternal grievance, but I managed to bring my mama's back. It's been 2 years since she became okay. Now she looked all happy the way she was before.
Sobrang hirap ng pinagdaanan niya but she's a fighter. She is fighting for the both of us.
"Hi, mahal." nakangiti si mama when she greets my father in his grave.
Nakaupo kami sa damuhan. We're in Bibincahan, in a Memorial Park. May mga iilan din akong nakita na galing dito. Ang iba naman ay nakasabay namin papasok.
Inilapag niya ang basket sa gilid nito. She caress my father's name in his tombstone.
The breeze made our hair flew back. It bring us shiver, as if it's my father's reply to my mama's greeting. Napangiti ako.
I left her there when I saw that she's struggling to talk. I gave her space to talk to his husband alone. I know they wanted some time with each other.
I watched them from afar.
Habang naroon si mama, I silently pray for her to be more stronger. Na sana sa kabila ng lahat ng sakit, kakayanin niya palagi. It's hard to see your mama cry. Masakit din lahat para sakin pero mas kailangan ni mama ng comfort so I always ask God to make me stronger, so I can guide my mama always.
An hour passed, tinawag ako ni mama. She happily told my papa about my college journey, and how strong we are to face every difficulties without him.
She is proud that she is okay. She is proud now that she can.
Sunday, we go to the church together. Palagi namin itong ginagawa at naging hobby na rin namin ang kumain sa fastfood pagkatapos ng simba ng alas onse. Pagkatapos kumain, nag-iikot kami kung saan tapos kung may mapili na gustong bilhin ay binibili namin.
It's relaxing this way. We have all our time to spend to each other every weekends dahil pagdating ng weekdays ay nasa campus ako maghapon. Kung puwede lang na palaging weekend.
The next day, 9 in the morning, pumunta na ako ng campus para magbayad ng tuition. Hindi pa naman ngayon ang exam namin. Wednesday pa kaya may time pa para magbayad sa accounting.
I'm so happy that I almost forgot about the OJT officer. Even so it was our first time encounter, dati pa man ay inis na talaga ako sa ugali niya. I don't know his name or whereabouts,
but knowing about his deeds for the past years sa ibang estudyante, I know that I would never like him.
I slowly walk towards the entrance, marahang tinitingnan kung naroon sila sa gate.
I felt relieved when I didn't saw their faces. Si Madam guard ang naroon kaya madali lang magprotocol.
I cannot contain my happiness as I walk through. I stopped walking nearby the gate para ayusin ang pagkaka-bun ng buhok ko. Umiinit na naman kasi ang panahon dahil alas nuebe na. Kinagat ko ang pantali habang pinagsasaklop ko ang hanggang bewang kong buhok. I form it into circle and enclosed it with the bun hair net.
I hear familiar voices coming towards me. The moment I made my bun, saka naman sumalubong sa paningin ko ang tatlong officer mula last week.
My eyes grew as my mouth hang open. Anak ng pucha!
Wearing his dark blue Intern shirt, perfectly tucked in his black pants with garrison belt. Sa likod niya ay ang dalawa na palagi niyang kasama. Ngayon ko lang natitigan ang mukha niya.
Perfect eyebrows, straight nose, strong aura, dark brown eyes. His skin matched his complexion. The way he walk was different from the two. Mas maangas siya kumpara sa ibang OJT officer kaya siguro ganoon na lang ang takot ng lahat sa kaniya.
Gwapo.
Before his eyes landed on me, tumalikod ako at naglakad sa kabilang gilid. Kunware ay hindi ko sila napansin.
Tangina, sana hindi ako maalala. Bigyan mo naman po ako ng katahimikan sa araw na ito!
Nakatalikod lang ako habang nakahawak pa rin ako sa bun ko. I shifted my gaze to the gate when they walk back to where they came from. Siguro may nakalimutan.
Nakahinga na ako ng maluwag ng makita itong liliko na sa gilid ng building. Nagpaypay ako sa sarili.
Hindi ako takot sa kaniya! Ayoko lang na pagtripan na naman ako.
I saw Chie on the gate, saktong katatapos lang magprotocol. She is beaming when she saw me. Before I could warn her to not call me, she already did in a clear, loud voice.
"Vartivo!"
Putangina.
I hardly bit my lower lip while praying that he doesn't hear that. Pero sa lakas ng boses ni Chie, imposibleng hindi niya iyon narinig.
"Boses mo Chie hindi bagay sa pangalan mo. Parang barako, ah!" Madam guard told her na nagpalingon sa kaniya doon tapos nagtawanan lang sila.
She then walked towards me and eventually she stopped halfway. I already know the reason the moment she greet them.
"Good morning, Sir!"
Ayokong lumingon pero kapag hindi ko ginawa alam kong bibigyan niya na naman ako ng gagawin para lang matuwa siya sa araw niya.
I slowly faced them behind when I thought he was with them. He's alone by himself. I folded my lips to each other before looking at him.
"Good morning, Sir." mahinang sabi ko pero sapat na iyon para marinig niya.
"Ay, Solemn, una na ako." Umiling ako sa kaniya pero hindi niya ata ako napansin.
She looked at him.
"Sir, excuse me po."
Hindi siya nito pinansin. Hindi nito inalis ang tingin sa akin hanggang sa makaalis si Chie. I repeat my greetings before walking passed through his side.
"Sinabi ko bang umalis ka?" sabi niya bago pa man ako tuluyang makadaan sa gilid niya.
"No, Sir." I carefully answered.
"4pm, ground."
Iyon lang ang sinabi niya bago umalis. I watched his broad back. On the back of his shirt was the two word 'Criminology Intern' printed in white.
Even his back view was mesmerizing. I just don't understand why he's so cruel among other OJT's. He's such a pain in the ass!
Hindi ko naman maintindihan kung para saan ang sinabi niyang oras but I realized he's trying so hard to mess with a 2nd year student. What did I do so wrong?
Gwapo ka nga pero ang sama naman ng ugali mo!
Hindi ako pupunta. Pagkatapos ng klase ko ng alas tres, uuwi na ako. This is not right. I will tell this to the guidance. Akala ba nila hindi kami puwedeng magsumbong?
Pwes, I'll give him a sample.
The same as last Friday, umuwi ako para makasabay si mama kumain. Nakapagbayad na rin ako sa accounting office. Iyon talaga ang inuna kong gawin.
What if umabsent na lang ako?
Kung gagawin ko iyon magagalit si mama sa akin. Hindi naman ako puwedeng magliwaliw dahil may review kami para sa exam sa Wednesday.
Argh! Isusumbong ko talaga siya.
I found myself in the campus walking towards the Guidance office after our class. I would rather hold him accountable of what he did to me kesa naman maging sunud-sunuran ako sa kaniya. Isa pa, anong pake ko kung maging warning ito sa kaniya as a future law endeavors? Hindi ba't tama naman nang matuto siya ng tamang behavior?
Hawak ko na ang door knob, desidido sa gagawin. Before I could enter, someone grabbed my pulse. Sa gulat ko ay iwinasiwas ko iyon.
"Huy, huy! Parang tanga naman 'to!" the moment I heard Chie voice, I stopped from moving my hands.
Napahawak ako sa dibdib ko.
"Tangina mo, ba't ka ba nanggugulat?" inis na sabi ko sa kaniya.
She chuckled. "Bawas bawasan mo 'yang kape, Solemn. Hinawakan ka lang 'e! Kanina pa kaya kita tinatawag!"
Kunot noo ako sa kaniya.
"Bakit ba? busy akong tao. Anong kailangan mo?"
"Eh, kailangan ka raw sa ground."
My heart pounded as I hear the term. I feel like I wanted to escape.
"A-Ano?" I even stuttered.
Hinawakan ni Chie ang mukha ko. "Ba't parang namumutla ka? May sakit ka ba?"
Iniwasan ko ang pagdampi ng likod ng palad niya sa leeg ko. Magkakasakit yata ako. Bakit alam niya iyon? Narinig niya ba ang sinabi ng OJT na 'yon na pinapapunta ako sa ground?
Umiling ako sa kaniya. I fixed myself and looked around the campus. Hindi ko siya nakikita sa paligid. Puro mga estudyante lamang na pauwi na.
I looked at my wrist watch. It's quarter to 4. What will I do? I could come with Chie to rush home. Pero paano kung hindi ako sumunod? Paano kung mas pahirapan ako sa susunod na araw?
I groaned.
I found myself in the campus ground. Hindi ko alam kung bakit ko naisipang sundin ang gusto ng OJT na 'yon pero alam kong kapag hindi ko ginawa ay mas pagtitripan niya ako sa mga sumunod na araw.
Iyon na lamang ang inisip ko sa mga sandaling iyon. Bukas, hindi ko na hahayaan ang sarili ko na maging sunud-sunuran sa kaniya.
Bilang ko nga ata kung ilang beses akong nagbuntong hininga habang tinatanaw ang kabuuan ng ground area. Hindi ito ganoon kalawak pero sakto lang iyon para sa mga estudyante rito. Madalas doon din ginagawa ang physical training ng mga OJT.
I thought I could escape those kind of things. Iyong magpapapawis. Iyong magpapagod ng katawan. Dahil sa pagpihit ng atensyon ko sa kabilang parte ng ground ay nakatingin na sa akin ang kanina pang tumatakbo sa isipan ko.
"Vartivo!"
Right there, on the other side of the ground, OJT students were wearing white shirt and botak short, down on the floor doing some sort of exercises.
It feels like a slow motion picture. My mouth hanged, my eyes grew in shift.
Before I could took off my eyes of them, he's already pointing his fingers on me.
"Verifying ka, ah! Gusto mo sumabay?"
I know to myself, I'm doomed.
"1,2,3,4,5...bilisan n'yo!"I think I'm going to surrender. Kanina pa kami paulit-ulit. Simula kanina na verifying ako, hindi na siya matigil sa pagpapaulit ulit ng push ups at kung hindi naman madalas ay squat thrust.The heat doubled our pain. Madami kami at iyong dalawang babae na parte rin ng OJT ay kita ko ring napapagod na. Lukot na ang mga mukha nila at hindi na maipinta ang emosyon."Isa pa!" ma-awtoridad na sigaw nito.He's the troupe commander and his two subordinates were on the ground with us. He was attentive on my actions. Hinahanapan niya ako ng mali sa bawat tingin niyang iyon.I groaned. Tanginang 'yan.Hindi ko sinadyang tumingin sa kanila. I don't even know na naroon sila, e. Kung alam kong nandoon sila edi sana hindi na lang ako tumuloy sa ground. Tangina, kanina ko pa talaga iniisip 'to e. Parang impossible naman na papuntahin niya ako dito para sa ibang bagay. Pakiramdam ko sinasadya niya 'to para maging verifying ako.I was panting while holding my push up posit
TW: SuicideI ended up using the extra helmet. Hindi namin nahanap ang helmet ko. Madam saw me almost crying a river, but then it won't solved anything. Gabi na kaya hindi ko na rin muna inisip pang hanapin iyon. Kahit masama sa loob ko, I agreed to look for it the next day.The next day, I get ready for my exam. I didn't told mama about the helmet dahil alam kong papagalitan niya ako. Hindi niya rin naman nakita ang dala kong helmet at nirason ko na lang na may klase kami ng 6-7 kahit sa Thursday pa ang sched ko na 'yon.Hindi ko na muna inisip ang helmet dahil baka maapektuhan ang isasagot ko. Mahahanap ko iyon. Mamaya, hahanapin ko."Pre-finals niyo na, Masigpat. May mga natutunan naman ba?" bungad ni Ma'am Abby sa amin habang inaayos niya ang exam papers sa table niya.In the same spot, I wasn't paying much attention to everyone. Naroon lang ako sa seat ko, nakahalumbaba habang nakatitig sa bawat pagflip ni Ma'am Abby ng pahina ng test paper.Ilang beses rin akong nagbuntong hinin
Good thing our pre-final was done. It is necessary for me to go to the campus but I didn't. I was absent in Thursday-Saturday classes, and I stayed with mama for almost a week until she was released from the hospital.During those days, isinantabi ko ang pag-aaral ko para magfocus kay mama at sa kalagayan niya. She sometimes had a little tantrums, wanting to scratch her wounds at madalas panay ang kanta tsaka iiyak.Palagi siyang kumakanta pagkagising niya, minsan naman ay bago matulog. Hindi ko siya iniiwan, at kung may gagawin naman ako ay nagtatawag ako ng Nurse para tingnan siya saglit.Hindi siya pwedeng iwan dahil ginagawa niya ang mga bagay na gusto niya. Minsan pa nga ay naabutan kong nakikipag-away siya sa Nurse, binabato niya ng mga gamit na nasa table sa gilid ng kama. Ako naman, walang ibang magawa kung hindi ang umiyak....humikbi ng paulit-ulit. Sobrang sama ng loob ko. At natatakot ako para kay mama. Looking at her, bumabalik siya sa dati. Pinipilit niya pa rin na dapa
Para bang gusto kong maligo. Hindi maalis sa pakiramdam ko ang simpleng hagip na iyon. Parang sinasadya pero may parte sa akin na sinasabing hindi.Hindi ko na alam. Iniisip ko na lang ang pagkalma ko. Ayoko ng isipin pa ang nakaraan na iyon. Matagal na 'yon. Gusto ko na lang ibaon sa limot. I don't even want to remember it all!It wasn't the first time that I became vulnerable whenever I've felt the same feeling....it feels the same way. Ang hirap alisin sa isip ko. Ang hirap kalimutan. Those memories are horrifying, sending chills all over my body. On top of that, hindi ako makahinga.I've tried so hard erasing those in my minds. Their faces.... their laughters, and their cruel touches that left me traumatic. Hinding hindi ko makakalimutan ang mga mukhang iyon. Ang mga hawak na 'yon.At iyong katawan ko mismo ang nagsasabi that I've been layed with those dirty hands. They pasted it to me, giving me hard time every day."It is not allowed na magputol ka ng puno without permit, priva
Inagahan ko ang pagpasok ng campus ngayon kahit pa alas dyes pa ang klase namin. Naisip ko na rin kasi na magbayad na ng balance ko sa tuition para hindi na ako pumila sa Finals. It was too hot inside at sa liit ng campus mas dumagdag pa iyon sa init na nararamdaman namin.Inayos ko ang center stand ng motor at ipinatong ang helmet ko sa salamin. I noticed the Sniper beside where as usual inunahan na naman kung saan ako nagpapark. I wonder who owns it. Hindi ko man lang naabutan kung sino and it was the second time I saw it again here.Tinitigan ko ito. I remember before that I once liked the idea of having Sniper since it was cool and parang magaan lang dalhin. But in contrary, the most advantageous was Raider Fi talaga. Some reviews before I owned a Raider told na matipid ito sa gas and it was better used in gala and even byahe papuntang Manila. At isa pa, binili iyon ni mama sa akin. Hindi ko magagawang ipagpalit sa gusto kong motor.Pinasok ko sa bag ang permit na ibinigay ng acc
"Good morning, mama!" malawak ang mga ngiti ko noong pumasok ako sa kwarto ni mama.It was Monday morning at 4am. Maaga pa pero alam kong ganitong oras ay gising na siya dahil nakasanayan niya na pinagluluto niya ako ng breakfast bago ako pumasok. Sadly, she won't be cooking for me instead ako ang magluluto for her.Nakaupo siya sa gilid ng kama habang nakabalot pa rin ng kumot ang mga binti niya. She smiled at me at binati rin ako pabalik."Good morning maganda kong anak." aniya at sinalubong ako ng bukas palad para yakapin siya."Ako lang naman ang anak mo." I told her in our hugs.Her chest vibrates because of her laugh. Mas niyakap ko siya lalo at inamoy ang scent niya. It feels like home. Sobrang komportable at ang hirap bitawan."May pasok ka pa, Solemn." aniya noong hindi pa rin ako bumibitaw."Mama, absent na lang kaya ako? I want to take care of you.""Sabi mo sa akin may review kayo ngayon kase next week Finals niyo na. Kaya bakit ka aabsent? Baka bumagsak ka lang."Lumuwag
"Good morning."I almost shrieked because of the sudden voice who spoke.Nagulat ako sa bigla na lang may nagsalita sa gilid doon sa benches hindi kalayuan sa gate. Hindi ko man lang napansin na naroon pala siya. Nakalimutan ko rin siguro na nakita ko nga pala ang motor niya.I couldn't believe we had a good interaction last week. And we happen to be more interactive in social media. It was the first time I allow myself to be with someone I barely know at talagang si Ardent pa. Maybe because we both like motorcycle? Ardentius Requejo Salazar:Hi. Sorry, I hope you don't mind.Titig na titig ako sa phone ko. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi niya naman malalaman na na-seen ko na iyon dahil hindi ko pa naman inaaksep ang request niya. Should I accept it?It was not a bad idea. We had an ugly start. Hindi naman siguro masama na maging open ako sa pagkakaibigan sa kahit na sino. He was good, I could tell that. He's just strict, authorative, and vulgar. Normal na lang siguro iy
I felt so many things now. I feel like I've done so much wrong in my life. It feels like my head is just fooling me, making my anger grew... making me hate a person. I feel guilty.Yes, guilty. Guilty of so many things and to what I feel towards Madam G and also... him.Hindi man lang muna ako nagtanong. Hindi man lang muna ako nag-usisa, kumausap. I let my anger fill me. I let my hatred eat me.Tulog na si mama doon sa kama niya. Naroon din ako sa study table, nakasabunot sa buhok at hindi alam ang gagawin. Hindi ko magawang mag-aral na ganito ang nararamdaman ko.Why, Solemn?Why did you do that? Bakit hindi ka muna nagtanong!"Argh! Bullshit..." I hissed silently bago marahang tumayo doon at lumabas ng kwarto.Before I leave, hinalikan ko si mama sa noo at inayos ang kumot nya. I left in silence. Pumunta ako sa kwarto ko and immediately my eyes landed to my Evo helmet.No.... to his Evo helmet.And to that, I remember what happen that lunch when he told the whole class that he wa
The professors asked us to have a review this weekend. It's our Finals already pagkatapos ay bakasyon na. It's been a hell good year. OJT's are now getting busier on their internships.We always talk via Facebook at may iilang araw naman na tinetext niya ako para kamustahin ako sa campus. Sinasabi niya rin sa akin ang tungkol sa internship nila, and told me that I should be ready for that. After what happened in KKB, we became closer. Mas nagiging open kami sa maraming bagay. Nagiging komportable na kami sa isa't isa. Just one time, after the day we had lunch in KKB, I saw him commented on my one post I shared just last month.Nmelos Dy June 12, 2023SANAOL!KKB FOOD GARAGE's postJune 12, 2023 🌐Come and visit us at Gubat, Sorsogon!Here's the menu with our newest flavored shake Buko Pandan!For delivery, kindly message us po! Around Sorsogon City only.Thank you mga kalaway! ☺️👍 15 • 1 Comments • SharesArdentius Requejo SalazarSanaol no more :)Like • Reply • ❤
I felt so many things now. I feel like I've done so much wrong in my life. It feels like my head is just fooling me, making my anger grew... making me hate a person. I feel guilty.Yes, guilty. Guilty of so many things and to what I feel towards Madam G and also... him.Hindi man lang muna ako nagtanong. Hindi man lang muna ako nag-usisa, kumausap. I let my anger fill me. I let my hatred eat me.Tulog na si mama doon sa kama niya. Naroon din ako sa study table, nakasabunot sa buhok at hindi alam ang gagawin. Hindi ko magawang mag-aral na ganito ang nararamdaman ko.Why, Solemn?Why did you do that? Bakit hindi ka muna nagtanong!"Argh! Bullshit..." I hissed silently bago marahang tumayo doon at lumabas ng kwarto.Before I leave, hinalikan ko si mama sa noo at inayos ang kumot nya. I left in silence. Pumunta ako sa kwarto ko and immediately my eyes landed to my Evo helmet.No.... to his Evo helmet.And to that, I remember what happen that lunch when he told the whole class that he wa
"Good morning."I almost shrieked because of the sudden voice who spoke.Nagulat ako sa bigla na lang may nagsalita sa gilid doon sa benches hindi kalayuan sa gate. Hindi ko man lang napansin na naroon pala siya. Nakalimutan ko rin siguro na nakita ko nga pala ang motor niya.I couldn't believe we had a good interaction last week. And we happen to be more interactive in social media. It was the first time I allow myself to be with someone I barely know at talagang si Ardent pa. Maybe because we both like motorcycle? Ardentius Requejo Salazar:Hi. Sorry, I hope you don't mind.Titig na titig ako sa phone ko. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi niya naman malalaman na na-seen ko na iyon dahil hindi ko pa naman inaaksep ang request niya. Should I accept it?It was not a bad idea. We had an ugly start. Hindi naman siguro masama na maging open ako sa pagkakaibigan sa kahit na sino. He was good, I could tell that. He's just strict, authorative, and vulgar. Normal na lang siguro iy
"Good morning, mama!" malawak ang mga ngiti ko noong pumasok ako sa kwarto ni mama.It was Monday morning at 4am. Maaga pa pero alam kong ganitong oras ay gising na siya dahil nakasanayan niya na pinagluluto niya ako ng breakfast bago ako pumasok. Sadly, she won't be cooking for me instead ako ang magluluto for her.Nakaupo siya sa gilid ng kama habang nakabalot pa rin ng kumot ang mga binti niya. She smiled at me at binati rin ako pabalik."Good morning maganda kong anak." aniya at sinalubong ako ng bukas palad para yakapin siya."Ako lang naman ang anak mo." I told her in our hugs.Her chest vibrates because of her laugh. Mas niyakap ko siya lalo at inamoy ang scent niya. It feels like home. Sobrang komportable at ang hirap bitawan."May pasok ka pa, Solemn." aniya noong hindi pa rin ako bumibitaw."Mama, absent na lang kaya ako? I want to take care of you.""Sabi mo sa akin may review kayo ngayon kase next week Finals niyo na. Kaya bakit ka aabsent? Baka bumagsak ka lang."Lumuwag
Inagahan ko ang pagpasok ng campus ngayon kahit pa alas dyes pa ang klase namin. Naisip ko na rin kasi na magbayad na ng balance ko sa tuition para hindi na ako pumila sa Finals. It was too hot inside at sa liit ng campus mas dumagdag pa iyon sa init na nararamdaman namin.Inayos ko ang center stand ng motor at ipinatong ang helmet ko sa salamin. I noticed the Sniper beside where as usual inunahan na naman kung saan ako nagpapark. I wonder who owns it. Hindi ko man lang naabutan kung sino and it was the second time I saw it again here.Tinitigan ko ito. I remember before that I once liked the idea of having Sniper since it was cool and parang magaan lang dalhin. But in contrary, the most advantageous was Raider Fi talaga. Some reviews before I owned a Raider told na matipid ito sa gas and it was better used in gala and even byahe papuntang Manila. At isa pa, binili iyon ni mama sa akin. Hindi ko magagawang ipagpalit sa gusto kong motor.Pinasok ko sa bag ang permit na ibinigay ng acc
Para bang gusto kong maligo. Hindi maalis sa pakiramdam ko ang simpleng hagip na iyon. Parang sinasadya pero may parte sa akin na sinasabing hindi.Hindi ko na alam. Iniisip ko na lang ang pagkalma ko. Ayoko ng isipin pa ang nakaraan na iyon. Matagal na 'yon. Gusto ko na lang ibaon sa limot. I don't even want to remember it all!It wasn't the first time that I became vulnerable whenever I've felt the same feeling....it feels the same way. Ang hirap alisin sa isip ko. Ang hirap kalimutan. Those memories are horrifying, sending chills all over my body. On top of that, hindi ako makahinga.I've tried so hard erasing those in my minds. Their faces.... their laughters, and their cruel touches that left me traumatic. Hinding hindi ko makakalimutan ang mga mukhang iyon. Ang mga hawak na 'yon.At iyong katawan ko mismo ang nagsasabi that I've been layed with those dirty hands. They pasted it to me, giving me hard time every day."It is not allowed na magputol ka ng puno without permit, priva
Good thing our pre-final was done. It is necessary for me to go to the campus but I didn't. I was absent in Thursday-Saturday classes, and I stayed with mama for almost a week until she was released from the hospital.During those days, isinantabi ko ang pag-aaral ko para magfocus kay mama at sa kalagayan niya. She sometimes had a little tantrums, wanting to scratch her wounds at madalas panay ang kanta tsaka iiyak.Palagi siyang kumakanta pagkagising niya, minsan naman ay bago matulog. Hindi ko siya iniiwan, at kung may gagawin naman ako ay nagtatawag ako ng Nurse para tingnan siya saglit.Hindi siya pwedeng iwan dahil ginagawa niya ang mga bagay na gusto niya. Minsan pa nga ay naabutan kong nakikipag-away siya sa Nurse, binabato niya ng mga gamit na nasa table sa gilid ng kama. Ako naman, walang ibang magawa kung hindi ang umiyak....humikbi ng paulit-ulit. Sobrang sama ng loob ko. At natatakot ako para kay mama. Looking at her, bumabalik siya sa dati. Pinipilit niya pa rin na dapa
TW: SuicideI ended up using the extra helmet. Hindi namin nahanap ang helmet ko. Madam saw me almost crying a river, but then it won't solved anything. Gabi na kaya hindi ko na rin muna inisip pang hanapin iyon. Kahit masama sa loob ko, I agreed to look for it the next day.The next day, I get ready for my exam. I didn't told mama about the helmet dahil alam kong papagalitan niya ako. Hindi niya rin naman nakita ang dala kong helmet at nirason ko na lang na may klase kami ng 6-7 kahit sa Thursday pa ang sched ko na 'yon.Hindi ko na muna inisip ang helmet dahil baka maapektuhan ang isasagot ko. Mahahanap ko iyon. Mamaya, hahanapin ko."Pre-finals niyo na, Masigpat. May mga natutunan naman ba?" bungad ni Ma'am Abby sa amin habang inaayos niya ang exam papers sa table niya.In the same spot, I wasn't paying much attention to everyone. Naroon lang ako sa seat ko, nakahalumbaba habang nakatitig sa bawat pagflip ni Ma'am Abby ng pahina ng test paper.Ilang beses rin akong nagbuntong hinin
"1,2,3,4,5...bilisan n'yo!"I think I'm going to surrender. Kanina pa kami paulit-ulit. Simula kanina na verifying ako, hindi na siya matigil sa pagpapaulit ulit ng push ups at kung hindi naman madalas ay squat thrust.The heat doubled our pain. Madami kami at iyong dalawang babae na parte rin ng OJT ay kita ko ring napapagod na. Lukot na ang mga mukha nila at hindi na maipinta ang emosyon."Isa pa!" ma-awtoridad na sigaw nito.He's the troupe commander and his two subordinates were on the ground with us. He was attentive on my actions. Hinahanapan niya ako ng mali sa bawat tingin niyang iyon.I groaned. Tanginang 'yan.Hindi ko sinadyang tumingin sa kanila. I don't even know na naroon sila, e. Kung alam kong nandoon sila edi sana hindi na lang ako tumuloy sa ground. Tangina, kanina ko pa talaga iniisip 'to e. Parang impossible naman na papuntahin niya ako dito para sa ibang bagay. Pakiramdam ko sinasadya niya 'to para maging verifying ako.I was panting while holding my push up posit