Chapter 3

"1,2,3,4,5...bilisan n'yo!"

I think I'm going to surrender. Kanina pa kami paulit-ulit. Simula kanina na verifying ako, hindi na siya matigil sa pagpapaulit ulit ng push ups at kung hindi naman madalas ay squat thrust.

The heat doubled our pain. Madami kami at iyong dalawang babae na parte rin ng OJT ay kita ko ring napapagod na. Lukot na ang mga mukha nila at hindi na maipinta ang emosyon.

"Isa pa!" ma-awtoridad na sigaw nito.

He's the troupe commander and his two subordinates were on the ground with us. He was attentive on my actions. Hinahanapan niya ako ng mali sa bawat tingin niyang iyon.

I groaned. Tanginang 'yan.

Hindi ko sinadyang tumingin sa kanila. I don't even know na naroon sila, e. Kung alam kong nandoon sila edi sana hindi na lang ako tumuloy sa ground. Tangina, kanina ko pa talaga iniisip 'to e. Parang impossible naman na papuntahin niya ako dito para sa ibang bagay. Pakiramdam ko sinasadya niya 'to para maging verifying ako.

I was panting while holding my push up position into half, hinahabol ko ang hininga ko. I saw his white shoes coming towards my face, he then squatted to look at me.

"Ano tayo, Vartivo? Kaya pa?" para bang nang-iinis pa siya sa tanong niya.

I gritted my teeth and made one lift and glanced at him.

He moved his lips. "Hmm?"

"Kaya pa...Sir." I tried to be enthusiastic.

I tried so hard to show ardor on my every move dahil ayokong umulit pa ako rito. Gustung gusto niya talagang nahihirapan ako, ano? Ramdam ko 'yung tuwa niya, e.

Tumayo siya at inikutan ang ibang OJT. Pagkatapos ay babalik siya sa harap ko, ngingisi.

I can't even get my chance to tell this to the guidance! Verifying ako, e. 

According to the policy here, you cannot stare, look, or take a glance at the OJT's during their physical training. Once you did all those three, you'll be marked as verifying or in such means, either the troupe commander will just warn you or kaya naman papasabayin ka niya sa mismong training.

Malas ko lang dahil siya ang troupe commander dito. What's this jerk name, anyway? Baka madaan ko sa kulam.

We finished at 5:30, hindi pa rin lumulubong ang araw. My maroon shirt looks like dumped. Bahagyang namumuti dahil sa alikabok sa ground, dagdag pa ang pagkabasa nito dahil sa pawis.

My face were all wet, too. Magulo na ang kaninang clean bun ko. Nangingitim na rin ang mga palad ko. I looked like shit. We all are.

Noong pinaalis niya na kami, hindi na ako naghintay pa. I ran towards the gate bringing all my stuffs with me. Mabilis akong sumakay sa motor ko at pinaharurot iyon upang makauwi na.

Pagod na pagod ako pagkarating ko ng bahay. I parked the raider on its place after I locked the gate. Mama showed in front of the door and curiosity was all on her face.

"Nagtatraining na ba ang 2nd year?" bungad niya sa akin habang kinukuha niya ang bag ko sa balikat.

Umiling ako. "Ano pong pagkain? Parang hindi ko na ata mahihintay ang gabi."

Marahan niya akong pinalo sa braso habang paupo ako sa sofa. 

"Pinagsasabi mong bata ka?" Hinila niya ako dahil madudumihan iyon. "Magbihis ka muna doon. Huwag kang hihiga o hihilata nang pagod! Hindi ka rin muna maliligo. Pagkabihis mo bumaba ka rito, kumain ka at saka ka mag-ayos ng sarili mo."

Noong hindi ako gumalaw ay pinalo niya na ako ng mas malakas sa braso. Ininda ko iyon.

"Mama!" pag-atungal ko.

"Bilis na, Solemn! Magkakasakit ka sa ginagawa mo!"

Kahit gusto ko mang ireklamo ang sobrang pagkapagod ko, tama pa rin ang mga sinasabi ni mama. Baka hindi na ako magising kung matulog akong pagod na pagod.

Nagpalit ako ng damit at nagpunas lang ng katawan ko para maalis ang pawis. Nagpalit ako ng nasa labahan kong damit para naman hindi ako magsayang ng bago. Maliligo rin lang naman ako pagkatapos kong kumain.

Paglabas ko ng kwarto ay nakahain na ang pagkain. Dalawang plato ang naroon kaya alam kong sasabayan na ako ni mama. Sinigang ang naroong ulam. Sabay na kaming naupo sa harap ng hapag.

"Ano bang ginawa niyo?" tanong niya sa akin dahil hindi ko iyon nasagot kanina.

I'm still feeling tired but now that I'm seeing Mama, medyo nawawala na iyon. Mabilis ang pagsubo ko kaya natampal na naman ako ni mama.

"Ano ba 'yan, Solemn!"

It was my first time doing those training for a long time. I feel like my body was drained. Para bang nilamog ang katawan ko kahit pa push up at squat thrust lang naman ang pinagawa. Maybe I think small for that exercise. Maybe I think that it was too easy dahil lang nakikita ko sa video na basic lang sa iba iyon.

"Sorry, Mama. Verifying kasi ako kanina... napatingin ako sa mga OJT habang nag-physical training sila. Bawal po 'yon sa amin." pagkuwento ko.

"Bakit ka tumingin?"

"Hindi ko naman sinasadya. Hindi ko naman alam. "buntong hininga ako. Para akong batang nagsusumbong.

Nakakainis lang na hinayaan kong mangyari 'to sa sarili ko. Sana pala talaga hindi na lang ako pumunta doon. Alam kong sinasadya niyang papuntahin ako doon.

Matapos kaming kumain ay hinayaan niya na akong asikasuhin na ang sarili ko. Agad akong naligo at pinakiramdaman bawat patak ng tubig sa katawan ko. It feels so good in my body. Para akong nahimasmasan matapos kong malinis ang buong katawan ko.

I wore a simple cotton shirt and short shorts. Sumalampak agad ako sa sofa at binuksan ang TV habang nagpupunas ako ng buhok. 

Mama walked towards me and sit down beside me. Kinuha niya ang towel sa kamay ko at siya na ang nagpatuloy ng pagpapatuyo sa buhok ko. Noong matuyo na ay siya rin ang nagsuklay sa akin.

"You're all grown up now, my Solemn...."biglang sabi niya habang sinusuklay pa rin ang buhok ko.

Sinulyapan ko siya pero ibinalik ko rin naman agad sa TV ang atensyon ko. 

"It feels surreal looking at you but then it feels so good staring how beautiful you are. We did well raising you." she continued.

Ngumiti ako sa narinig.

She's saying that, but I know how tough it is for her to raise me while she's in torment. I can see her everyday crying, weeping, wishing for my father's presence. And she still do even when she knows that he'll never coming back, ever.

The pain in doing that crept in my heart. Each year that passes by, it encroached upon me that my mama is getting sadder and sadder each day. And as a child, I can't fill in in that space that her heart were wanting for. It's only for Papa. Only for Papa. 

Hinarap ko siya dahilan para itigil niya ang pagsuklay sa buhok ko. She look at me too before she gave me a small smile.

"Mama, I love you." I said that with all my heart.

I hold her hands and remain my look at her eyes. I can still see pain in her. I can still hear her heart, wishing.

"Alam ko pong mahirap ang pinagdaanan natin for the past 3 years, especially for you Mama. I know everyday you still long for him, I know that you still pray to meet him. But please Mama, don't...." nangilid ang mga luha sa mata ko.

I breath deep before I continue.

"What if God h-hears you?" tuluyan na akong umiyak.

I saw Mama's eyes grew in hope but also in pain while looking at me. Her eyes began to water, unti unti na ring namumula ang gilid ng mga mata niya.

"What if He grants your wishes? What if He will let you m-meet him? Pa...Paano ako, mama?" I cried.

She hold my face habang nagpapalipat-lipat ang tingin niya sa mata ko.

"Solemn, no."

"Paano kung hayaan ka niya na makita mo ulit si Papa...pero m-maiiwan mo ako?"

"Solemn...listen to me, anak." 

It's all in my mind whenever I hear her at night. Itinatago niya iyon sa akin na gabi gabi hinihiling niyang makita si Papa. Araw-araw umiiyak siya ng patago para lamang hilingin ang bagay na iyon sa sobrang pagmamahal niya.

Hanggang ngayon, hindi niya alam na naririnig ko siya sa kwarto niya na nagdarasal na sana kunin na siya para magkita na sila ni Papa. I couldn't bear listening to it. Ilang beses ko man siyang nahuli sa ganon, I never interupted her. I would pray the same as well na sana sa pagkakataong iyon hindi siya pakinggan ng Diyos.

I know I'm being selfish, but it's the only way to contradict her prayers. I don't want to lose her, too.

And there's me, overthinking it. Natatakot akong baka maiwan akong mag-isa. Natatakot akong sa sobrang lakas ng pananalig ni mama sa Diyos baka tuluyan niyang hayaan na magkita silang dalawa.

Paano ako pagkatapos no'n? Paano ko ilalaban ang sarili ko sa ganon? How can I live without her?

"Mama, don't wish for it. Don't ask for it, please." humahagulgol na ako.

Alam kong iisipin ng iba na nag-iisip lang ako. But how can I contain this feeling if I'm seeing her doing everything to be able to see her lover, not minding what it'll cost? My Mama is my life. She's everything I have. And I cannot lose her too just like Papa. I cannot live without her.

Hindi niya na masabi ang gusto niyang sabihin sa akin. Sa tindi ng pag-iyak ko, niyakap niya na lang ako ng mahigpit habang umiiyak rin siya. 

She's my only family. I cannot live without her, I wouldn't want to pursue my dreams anymore if not for her. Para sa kaniya lahat ng 'to, e. I'm fighting all odds because of her.

Hindi ko namalayang nakatulog ako dahil doon. Nagising na lang ako na umaga na and I can already smell the coffee outside.

I looked at the round clock on my wall. It's 6:30am. I only have few minutes before our review. Hindi ako pwedeng malate.

Mabilisan ang pagligo ko. Mabuti na lang talaga at naligo ako kagabi. Hindi ko na kailangang mag-effort ng sobra sa ligo ngayon. I wore our brown shirt designated to wear every Tuesday. May logo iyon ng SCCI sa kaliwang bahagi. I tucked it in my black fitted pants and wore a white sneakers.

Inayos ko na rin ang buhok ko. We should remain clean, no hair color, no long nails and nail color, and more especially no heavy make up. Ang iba sa amin hindi na talaga naglalagay. Si Chie lang ang nakikita kong meron.

Lumabas ako ng kwarto at pinuntahan si mama sa kusina. I saw her cooking some eggs and hotdogs. Nang maramdaman niya ang presenya ko ay nilingon niya ako.

"Good morning, Mama." bati ko sa kaniya.

She smiled. "Good morning, Solemn."

Pinasadahan ko ng tingin ang hapag habang naglalakad ako palapit doon. I heard the click sound on the stove indicating the fire was out. Isinalin ni mama ang niluto niyang hotdog sa maliit na lagayan tsaka lumapit na rin sa mesa.

I sit down on my seat and watched her. Naupo na rin siya sa katabing upuan.

"Gusto mo ng kape?" she asked when she saw me not moving my utensils yet.

Tumango ako. She smiled and get me coffee. Tahimik lang kami pagkatapos niyang bumalik sa mesa dala ang kape. We eat in silence for a while pero noong nagtanong siya kung kailan ang exam ay naging maingay na kami.

"Next week, bayaran na natin 'yung balance mo. 4k na lang iyon 'di ba?" aniya.

Mama didn't work. Iyong gulayan sa likod ang source of income namin. Ang tuition ko naman ay galing sa ipon ni papa na nasa bangko. He worked in a hotel as a receptionist. He was a Tourism graduate at nasayang lang dahil sa tarantadong nakabangga sa kaniya.

He promised to support me in my studies, and he still does until now that he's gone. He's still keeping his promise to me. At alam ko na sa laki ng ipon niya, sasakto 'yon hanggang makapagtapos ako.

"Opo, Mama."

We finished our breakfast. Minadali niya na ako dahil malalate na ako. Basic na lang sa akin ito dahil may motor ako. Lulusot na lang ako kapag traffic.

I parked my motor in usual. Nagulat pa ako na iyong Evo helmet pa ang nadala ko instead 'yung Zebra. Anak ng tokwa! Wala akong choice kung hindi ang isama iyon sa pagpasok ko.

"Madam, pwede ko bang iwan ito dito? Hindi ko po kasi pwedeng iwan sa labas, e. Baka pag-initan." sabi ko matapos kong mag-protocol.

Tiningnan niya ako bago nag-isip. Maya-maya tumango siya bilang pagsang-ayon.

"Dito ko lang 'to sa tabi, ha. Hindi ko masisigurong mababantayan ko pero nandito naman 'yung mga OJT mamaya." aniya.

Napaisip tuloy ako. Paano kung pagtripan 'to? Lalo na kung 'yung mokong na 'yon ang magbabantay na naman?

"Madam, pwede nyo po bang sabihin na sainyo 'to? Baka kasi paglaruan, e. Baka po mawala. If nalaman nilang sainyo, hindi nila papakealaman."

Kunot ang noo niya sa akin. "Parang gan'on na rin 'yon. Kung hindi nila ako tanungin hindi nila malalaman na kunwareng sa akin 'yan."

"Madam, please po." pagmamakaawa ko.

Buntong hininga siya. "Oh, siya! Eto bakit kase kinalimutan mo 'yung Zebra? Sige na, malalate ka na."

Sa tagal niya na dito sa campus, kilala niya na lahat ng estudyante rito lalo na ako. Alam niyang Zebra ang ginagamit ko dahil minsan ko na iyong naitakbo rito papasok dahil late na ako at iniwan ko na lang sakaniya dahil hindi na ako pwedeng lumabas pa pabalik sa motor ko. Ngayon, sobrang tanga ko na ito pa ang nabitbit ko.

Ilang segundo lang nang makaupo ako sa usual seat ko ay siya namang pagdating ng Instructor namin sa CDI. Nireview niya kami about sa past lessons namin such as types of wounds, gunshot entry and exit wounds, and burns. 

Madali lang naman 'yon dahil tinuro naman ng maayos sa amin. Naging maingay na ang klase habang naghihintay kami sa susunod na subject. Ewan ko lang dito kay Chie dahil matapos ang review panay kamot ng ulo. Busangot pa ang mukha.

"Pangit mo." pang-aasar ko sa kaniya.

Tiningnan niya ako ng masama. Ang gulo na ng buhok niya. May mga hibla na nakaangat na sa pagkakabun at hindi na iyon malinis tingnan.

"Porket maganda ka! Palibhasa type ka ni Ardent."

"Huh? Sino naman 'yan? Illuminati ka ba?"

She scoffed. Tinawanan ko siya. Hindi pa rin siya natigil sa kakakamot ng ulo niya kaya tinampal ko na iyon.

"Tigil mo 'yan, malapit na kitang ipa-mental. Dungis mo! Mamaya sitahin ka sa itsura mo, e."

Para siyang magdadabog. "Hindi ko kasi maintindihan! Ano ba 'tong eme eme na 'to?"

"Kayanin mo. Tsaka anong eme eme ka diyan? Pasalamat ka kase 'yang inaaral mo hindi 'yan alam ng ibang kurso. Privilege nating makapag-aral dito."

She tsked. Magkakamot na naman sana siya kaya inunahan ko na siya by slapping it again.

"Hindi ka bobo, tamad ka lang magshampoo. Kadiri ka!" I laughed.

She chuckled. Minura pa ako habang pilit na inaabot ang buhok ko. Todo iwas naman ako sa kaniya.

The class ended at 10:30am. Sumabay ako kay Chie palabas pero inaya na rin siya ng mga tropa niya kaya naiwan ako. Tatlo iyong mga barkada niya, puro lalake. Kilala ko 'yung isa sa kanila, si Renz. 

Balak sana nitong magpaiwan para samahan ako pero kasama niya raw sa motor si Chie kaya umalis na rin siya pagkatapos magpaalam sa akin.

I rushed to Madam Guard para kunin ang helmet ko. She saw me immediately pero mukha siyang nawawalan ng kung ano.

Ngumiti ako sa kaniya habang papalapit ako.  Sinilip ko kung saan ko nakitang nilagay niya ang helmet pero wala iyon doon. My heart pounded as I slowly lurched my eyes to her.

Mas lumala ang hinala ko nang makitang muli ang expression niya.

"Madam, ang helmet ko?"

Same as I thought, nawawala nga ang helmet ko.

We searched thoroughly around the campus. Hindi ako makakauwi na wala ang helmet ko! I can't believe sa isang beses na dinala ko iyon sa campus ay agad agad mawawala!

"Madam, baka naman may napansin ka or nakitang nandoon malapit sa helmet ko. Hindi puwedeng basta na lang 'yon mawawala." kabado pa rin ako habang naglalakad kami pabalik ng gate.

"Wala, Solemn. 'Yong mga 4rth year kanina nandoon pero hindi naman nawala kahit noong pinaalis ko na sila. Tumalikod lang ako saglit, pagbalik ko wala na." she sounded worried too.

Alam ko namang hindi niya iyon pababayaan, e. Pero bakit naman mawawala ng ganoon? Ano? Ninakaw? I cannot process everything. Kabadong kabado na talaga ako.

We stopped when we reached the gate. Hindi ako mapakali habang nakaharap kay Madam G. She's worried about it too pero parang may naiisip siyang alternatibong paraan para makauwi ako.

"May extrang helmet diyan sa loob kung gusto mo hiramin mo muna. Bukas na lang natin hanapin 'yung sayo para makauwi ka na." she said.

I think I wanted to cry. Ang bigat ng puso ko habang iniisip kong nawawala iyon. Hindi naman iyon simpleng helmet lang. If it would be compared to other brand, sure mas mahal 'yung iba but then the value of my helmet is not about the cost. It's about the sentimental value. It's about who gave it.

"Madam..." I almost tear up. My voice vividly tells her what I feel.

"Solemn, sorry hindi ko talaga alam."

"Madam...." I paused before I finally breakdown. I looked at her with my wet eyes.

"...binili 'yon sa akin ni papa." I cried.