Lahat ng Kabanata ng Reckless Heart : Kabanata 1 - Kabanata 10

Fictitious works ahead.Any resemblance of the place, character, actions, and personality are purely coincidental._______________________________________________"Salute!" isang malagim na boses iyon galing sa kabilang parte ng building kung saan naroon ang mga platoon members.We were hanging on for our Instructor. I am in 2nd year Class Masigpat, and sometimes it's hard coping with my studies lalo na at madalas wala ang professors.I can hear the sound of feets walking towards me. I didn't have time to look at them lalo pa at namomroblema na naman ako sa ipambabayad ng tuition sa darating na Pre-finals.Nakaupo ako malapit sa bintana, first window beside the front door kaya madali akong nakakalabas agad tuwing uwian. My face were buried in my folded arms in the arm-chair, staring at the outside suddenly being clouded with students wearing maroon shirt."Anong year 'to?"I didn't have time to reply. Because this one guy almost wanting to envelope himself to the window, all I can see

"1,2,3,4,5...bilisan n'yo!"I think I'm going to surrender. Kanina pa kami paulit-ulit. Simula kanina na verifying ako, hindi na siya matigil sa pagpapaulit ulit ng push ups at kung hindi naman madalas ay squat thrust.The heat doubled our pain. Madami kami at iyong dalawang babae na parte rin ng OJT ay kita ko ring napapagod na. Lukot na ang mga mukha nila at hindi na maipinta ang emosyon."Isa pa!" ma-awtoridad na sigaw nito.He's the troupe commander and his two subordinates were on the ground with us. He was attentive on my actions. Hinahanapan niya ako ng mali sa bawat tingin niyang iyon.I groaned. Tanginang 'yan.Hindi ko sinadyang tumingin sa kanila. I don't even know na naroon sila, e. Kung alam kong nandoon sila edi sana hindi na lang ako tumuloy sa ground. Tangina, kanina ko pa talaga iniisip 'to e. Parang impossible naman na papuntahin niya ako dito para sa ibang bagay. Pakiramdam ko sinasadya niya 'to para maging verifying ako.I was panting while holding my push up posit

Good thing our pre-final was done. It is necessary for me to go to the campus but I didn't. I was absent in Thursday-Saturday classes, and I stayed with mama for almost a week until she was released from the hospital.During those days, isinantabi ko ang pag-aaral ko para magfocus kay mama at sa kalagayan niya. She sometimes had a little tantrums, wanting to scratch her wounds at madalas panay ang kanta tsaka iiyak.Palagi siyang kumakanta pagkagising niya, minsan naman ay bago matulog. Hindi ko siya iniiwan, at kung may gagawin naman ako ay nagtatawag ako ng Nurse para tingnan siya saglit.Hindi siya pwedeng iwan dahil ginagawa niya ang mga bagay na gusto niya. Minsan pa nga ay naabutan kong nakikipag-away siya sa Nurse, binabato niya ng mga gamit na nasa table sa gilid ng kama. Ako naman, walang ibang magawa kung hindi ang umiyak....humikbi ng paulit-ulit. Sobrang sama ng loob ko. At natatakot ako para kay mama. Looking at her, bumabalik siya sa dati. Pinipilit niya pa rin na dapa

Inagahan ko ang pagpasok ng campus ngayon kahit pa alas dyes pa ang klase namin. Naisip ko na rin kasi na magbayad na ng balance ko sa tuition para hindi na ako pumila sa Finals. It was too hot inside at sa liit ng campus mas dumagdag pa iyon sa init na nararamdaman namin.Inayos ko ang center stand ng motor at ipinatong ang helmet ko sa salamin. I noticed the Sniper beside where as usual inunahan na naman kung saan ako nagpapark. I wonder who owns it. Hindi ko man lang naabutan kung sino and it was the second time I saw it again here.Tinitigan ko ito. I remember before that I once liked the idea of having Sniper since it was cool and parang magaan lang dalhin. But in contrary, the most advantageous was Raider Fi talaga. Some reviews before I owned a Raider told na matipid ito sa gas and it was better used in gala and even byahe papuntang Manila. At isa pa, binili iyon ni mama sa akin. Hindi ko magagawang ipagpalit sa gusto kong motor.Pinasok ko sa bag ang permit na ibinigay ng acc

"Good morning."I almost shrieked because of the sudden voice who spoke.Nagulat ako sa bigla na lang may nagsalita sa gilid doon sa benches hindi kalayuan sa gate. Hindi ko man lang napansin na naroon pala siya. Nakalimutan ko rin siguro na nakita ko nga pala ang motor niya.I couldn't believe we had a good interaction last week. And we happen to be more interactive in social media. It was the first time I allow myself to be with someone I barely know at talagang si Ardent pa. Maybe because we both like motorcycle? Ardentius Requejo Salazar:Hi. Sorry, I hope you don't mind.Titig na titig ako sa phone ko. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi niya naman malalaman na na-seen ko na iyon dahil hindi ko pa naman inaaksep ang request niya. Should I accept it?It was not a bad idea. We had an ugly start. Hindi naman siguro masama na maging open ako sa pagkakaibigan sa kahit na sino. He was good, I could tell that. He's just strict, authorative, and vulgar. Normal na lang siguro iy