Chapter 4: Chef Amos

Paulit-ulit na tinapik ni Zein ang lamesa gamit ang kaniyang mga daliri habang kausap si Lester sa cellphone. Wala silang gig sa araw na iyon kaya nabo-boring siya pero wala naman siya sa mood lumabas ng bahay.

“Come on, Zein. Come with me. I am going to Bicol,” pangungumbinsi sa kaniya ni Lester. 

Ginulo niya na lang ang buhok niya dahil sa kakulitan nito. Matagal niya na itong kaibigan. High school pa lang sila nang magkakilala sila. Ito rin ang bassist nila kaya sa lahat ng mga kabanda niya, si Lester ang pinakamalapit sa kaniya.

“Then what? You will introduce me as your girlfriend? No way!”

“Please, gusto nila akong ipakasal sa kinakapatid ko. M*****a naman ang babaeng iyon. I can’t imagine myself building a family with her.” Nahimigan ni Zein ang kawalan ng pag-asa sa lalaki.

“Mag-isip ka nga. If you introduce me as your girlfriend to your parents, they will not like me for you. I swear, I am not the type of girl na magugustuhan nila.”

“Magugustuhan ka nga nila,” giit nito. “You’re beautiful inside and out, Zein.”

Umiling si Zein at humigop ng kape. “Kaya pala wala pa akong boyfriend hanggang ngayon?” sarkastikong tanong niya sa kaibigan. “Hindi nila ako magugustuhan. Wala nga akong boyfriend o manliligaw.”

Nagpakawala ito ng malalim na hininga at sandaling natahimik pero muli rin nagsalita. “Sabi ko naman kasi sa iyo, patulan mo na lang ako.”

Pumunta si Zein sa harap ng refrigerator para maghanap ng makakain pero wala na pala siyang pagkain. Ang kaniyang Ate Zelda ang namimili ng mga kailangan niya noon. Nang nasa Japan siya, hindi naman siya nahirapan dahil kasama niya sa bahay ang isa niyang kabandang babae na si Agnes. Ngayong siya na lang mag-isa sa malaking bahay na iyon, pakiramdam niya, nawalan siya ng isang paa. Kailangan niyang masanay na wala na si Zelda sa kaniyang tabi.

Kailangan ko na talagang mag-grocery.

“Zein? Are you still there?” untag ni Lester. 

Nabalik ang kaniyang atensiyon sa binatang patuloy pa palang nagsasalita sa kabilang linya. “Oo, nandito pa ako. Sorry, naisip ko lang na kailangan ko palang mag-grocery.”

“Samahan na kita.”

“Tapos kukulitin mo na naman ako? Ayoko,” matigas niyang tugon dito.

Narinig ni Zein sa kabilang linya ang pagmamaktol nito. Kung hindi niya lang talaga matagal na kaibigan ang lalaki, hindi siya magtitiyaga sa kakulitan nito.

“Patulan mo na nga lang kasi ako para matapos na ang pangungulit ko sa’yo. Do you think that will be a great idea? You and me… in a relationship is not bad. Bakit hindi mo na lang ako gawing… boyfriend mo?”

“Sira ang ulo mo. Sagad!” 

Natawa ang lalaki dahil sa sigaw ni Zein. Hindi naman kasi siya ganoon kadesperada na magkaroon ng boyfriend. Gusto niyang magkaroon ng karanasan pero hindi sa ganoong pagkakataon.

Matagal na siyang biniro ng ganoon ni Lester at wala siyang ibang magawa kundi ang mapikon na lang. Wala naman nga kasing nagkamaling pumatol sa kaniya. Hindi niya alam kung anong mali sa kaniya. Bata pa siya at hindi naman siya nagmamadali kaya lang ay nakapagtatakang kahit manliligaw man lang ay wala siya. Baka sa sobrang pagiging kampante niya, walang maging pagbabago sa buhay niya. Katulad ng iba, nangangarap din siyang bumuo ng pamilya sa tamang panahon.

“Basta pag-isipan mo ang suggestion ko. I am willing to be your boyfriend—” Pinatay niya na ang tawag. Siguradong namumula na ang lalaki sa inis. Natawa na lang siya sa naisip.

Nakakita si Zein ng cup noodles. Iyon na lang muna ang kakainin niya. Bubuksan niya na sana iyon nang marinig niya ang pagbukas ng gate. Kumunot ang kaniyang noo. Agad siyang naglakad palabas.

Ipapupulis ko na talaga kung si Mang Tasyo na naman. Ang aga-aga, binubwisit na naman ako.

Sabi sa kaniya ng lalaki, ang secretary nito ang magiging ka-areglo niya sa aksidente ngunit si Amos naman ang kausap niya. Maaari namang i-text na lang o kaya isang settlement na lang ang mangyari pero pinahaba pa nito. Ibinigay niya na nga ang buong bayad niya subalit hindi nito tinanggap. Katulad noong isang araw, busy siya sa kaniyang gig pero ang lalaki ay laging tawag nang tawag. Pinatayan niya ito ng isang beses at laking gulat niya na lang nang dumating ang isang pulis sa bar kung saan siya nagpe-perform at inimbitahan siya sa presinto dahil naghain ng kaso si Amos.

Sira talaga ang ulo!

Pagbukas niya ng pinto, bumungad sa kaniya si Zelda na may mga dalang grocery bag. Ang kaninang mukha niyang hindi maipinta ay biglang umaliwalas. Dagli niya itong dinaluhan at kinuha ang ibang dala nito.

“Ate, bakit hindi mo pinasok ang sasakyan mo?” tanong niya pagkatapos nilang ilapag sa lamesa ang mga pinamili ng kaniyang ate.

“Saglit lang ako. Dumaan lang talaga ako kasi baka wala kang stock ng pagkain dito sa bahay.”

Napangiti si Zein sa sinabi ni Zelda. Kahit may asawa na ito, lagi pa rin siya nitong inaalala. Hindi niya talaga alam kung ano siya ngayon kung wala ang ate niya para gabayan siya.

Inabot nito ang supot ng paborito niyang bakeshop. Gumuhit pa ang mas malawak na ngiti sa kaniya. “Naks, alam mo pa rin ang paborito ko.”

“Ano ka ba? Nag-asawa lang ako. Hindi kita kinalimutan.” Natatawang kinuha nito ang mga pinamili at ito na ang nag-ayos sa kusina.

“Syempre, kailangan kong masanay mag-isa. You are now with Kuya Race. Soon, you will be a mother of your own children. Hindi na ako ang magiging priority mo,” paliwanag niya.

Umupo ulit siya at humigop ng kape. Kumagat siya ng Reo’s pandesal. Napapikit na lang siya sa sobrang sarap at tumango nang paulit-ulit. Hindi talaga siya nagsawa sa produkto ng mga ito. Lahat ay masarap. Pandesal lang naman iyon pero talagang kakaiba kumpara sa mga pandesal na kung hindi sunog ang ibabaw, puro hangin lang naman ang loob. Hindi na iyon kailangan ng palaman kasi nanuot na ang lasa sa dila.

“Zein, kahit may pamilya na ako, it doesn’t mean that you’re not my priority. You’re always be my priority.”

“Kikiligin na ba ako, Ate Zelda?” natatawa niyang tanong. Napailing na lang ito sa kalokohan niya. “Don’t worry. I can take care of myself. Besides, I am an adult now.”

“Adult, huh?” hindi makapaniwalang tanong nito. “I guess you are starving now that you have no food to eat. Kung hindi ako namili, baka kalimutan mo na namang mag-grocery.”

“Mamimili naman ako. Nawala lang sa isip ko.”

Bumuntong-hininga ito. “Find a person that will take care of you para hindi ako nag-aalala nang ganito,” suhestiyon nito.

Nilunok niya muna ang kinakain saka siya nagsalita, “Sino naman? Alangan namang kumuha ako ng katulong? Magastos iyon.”

“So what? Ako naman ang magpapasuweldo.”

“Nonsense lang. Lagi naman din akong wala sa bahay dahil sa mga practice at gigs.”

Natapos na ito sa pag-aayos sa kusina kaya lumapit ito sa kaniya. Umupo ang kaniyang kapatid sa kaharap niyang upuan. Nasa mukha nito ang pag-aalala ng isang nakatatandang kapatid.

Para pa rin siyang bata kung ituring nito. Kapag kinapos siya sa kaniyang budget, inaabutan siya nito ng pera pero ayaw niyang maging pabigat. May ipon naman siya pagkatapos ng kontrata nila sa Japan kaya ayaw niya na itong abalahin pagdating sa pera.

“Kung mag-boyfriend ka na lang kaya,” mungkahi nito na parang pupulot na lang basta sa kalsada ng boyfriend. “Yeah, you never introduce someone as your boyfriend.”

Napangiwi siya at ginulo ang buhok. “Wala ngang magkamaling pumatol sa akin.”

“You are beautiful, Zein,” nakangiting turan nito.

Pangalawa na talagang beautiful ngayong araw. Beautiful lang, walang jowa.

Pinasadahan siya ng tingin ni Zelda. “Just fix yourself. Look, ni pagsusuklay ay hindi mo magawa. Ang dami mo pang hikaw sa tainga mo.”

Hinawakan niya ang mahabang buhok ng kaniyang ate na lagi nitong kinukulot kapag umaalis ito. Natural ang kulay ng buhok nito. Hindi niya tuloy maiwasang ikumpara ang sarili niyang buhok na nakailang palit ng kulay.

“Ate, magkaiba naman tayo. Mahinhin ka. Mabait, maalaga at mapagmahal kaya maraming nagkakagusto sa iyo.”

Napangiwi na lang siya nang yakapin siya ni Zelda. “Ganoon ka rin naman.”

“Hindi ako mahinhin. Taklesa ako.”

“No, you’re not.” Gumuhit ang ngiti sa mga labi nito. “Kahit magsuot ka pa ng all black at lagi kang gumamit ng black lipstick, hindi mo maitatago sa akin na mahilig ka sa pink.”

“Ate naman! Secret ko lang iyon,” reklamo niya sabay gulo sa kaniyang buhok. Mahina nitong hinampas ang kaniyang kamay at inayos nito ang kaniyang buhok.

Kulang na lang ay lagyan niya ako ng clip.

“Huwag mong ikahiya ang bagay na iyon. It means that you are also soft even you always show to everyone that you’re strong. I know you. You are my sister.”

Parang hinaplos ang kaniyang puso sa sinabi ng kaniyang ate. Kilalang-kilala talaga siya nito. Wala na talaga siyang masabi sa binigay na pagmamahal ni Zelda sa kaniya.

“Tama na nga, nagkabolohan na tayo.” Pareho silang natawa. Bonding na nila iyon. Minsan na lang iyon mangyari kaya sinulit niya na.

“By the way, thank you.”

“Para saan?”

“For saving our reception. Salamat sa pagkanta mo. Napigilan mo si Amos na manggulo.” Napansin ni Zein ang pagdaan ng lungkot sa mga mata ni Zelda. 

Napailing na lang siya. “Why did you invite him, by the way?”

Nagpakawala ito ng malalim na hininga. Ayaw niya talagang mamroblema ang kapatid. Marami na silang pinagdaanan kaya mas lalong nainis ang kaniyang kalooban dahil dinagdagan iyon ni Amos. 

“I thought he already moved on. Hindi ko naman alam na may pinaplano pala siya. Hiyang-hiya ako sa pamilya ni Race.”

Inilagay niya ang dulo ng kaniyang dila sa loob ng kaniyang pisngi at mariing pumikit. Hindi niya na talaga alam ang gagawin kay Amos. Ayaw niyang makita ang ate niya ng ganoon dahil lang sa walang kuwentang lalaking iyon. Kung pwede niya lang na tirisin ito nang pinong-pino ay matagal niya nang ginawa.

“I let him baked our wedding cake. Nag-volunteer naman kasi siya. Syempre, pumayag ako. May kasalanan ako sa kaniya. Isa pa, magaling siyang pastry chef,” nagsisising sabi nito.

Natawa siya sa impormasyong iyon. Hindi siya makapaniwalang panadero pala ang lalaki. “Si Mang Tasyo, pastry chef? Hindi halata. ’Di ba, business administration ang kurso niya noong nililigawan ka pa lang niya? How come that he is a pastry chef now?”

“Don’t call him Mang Tasyo. That’s rude, Zein. He took culinary first. Pagka-graduate niya, nag-take siya ng business administration kasi siya ang magmamana ng businesses ng mga magulang niya.”

“Rude rin naman siya. Hindi lang talaga ako makapaniwala na ang yaman pala niya.” Sa halip na makipagtalo pa, kumuha na lang ulit siya ng pandesal at kumain.

Ang sarap talaga!

“Alam mo ba kung sino ang may-ari ng Reo’s Bakeshops?” bigla na lang tanong ng kaniyang ate.

Napatigil siya sa pagnguya. Hindi niya alam kung sino ang founder ng paborito niyang bakeshop. Wala naman kasi siyang pakialam. Ang gusto niya lang ay ang mga tinapay at iba pang pastries na produkto ng mga ito. Mabuti na nga lang ay may branch din sa Japan ang mga ito.

“Hindi. Sino ba?”

“Sa Reolonda family nagmula ang kanilang recipes na napanatili nila hanggang ngayon.”

“Parang... narinig ko na ang Reolonda. Hindi ko lang alam kung kailan o saan.”

Kaya pala masarap ang mga produkto ng mga ito dahil talagang hindi nawala ang kalidad kahit lumipas ang panahon. Kahit yata mga tinapay lang ang kainin niya sa loob ng isang taon, hindi siya magsasawa. Salamat sa Reolonda family kung ganoon.

“Of course, you know Reolonda. Si Amos ay isang Reolonda.”

Natandaan niya na. Amostacio Reolonda nga pala ang pangalan ng binata. May masasabi talaga sa buhay ito katulad ng sinabi sa kaniya ni Yvette.

Nakinig lang siya sa paliwanag ng kaniyang ate habang humihigop ng kape. “Si Amos ang successor nila. For sure, siya ang nag-bake ng kinakain mo ngayon kasi sa Pasay ko iyan binili.”

Ilalapag niya na sana ang tasa sa ibabaw ng lamesa pero bigla na lang nanginig ang kaniyang kamay nang marinig ang sinabi nito. Agad namang nataranta si Zelda at tiningnan kung may paso siya.

“What? Paano? Hindi puwede!”

“Anong hindi puwede?” nakakunot ang noong tanong nito. Tumayo ito at kumuha ng basahan. “Kaya nga hindi ako nagtataka na nagustuhan mo ang wedding cake namin kahit ampalaya flavor.”

Tumingin siya sa pandesal na hawak niya. Pakiramdam niya ay hindi siya matutunawan sa nalaman. Bakit ito pa ang may-ari ng bakeshop na paborito niyang bilhan?

Dinudungisan lang ng lalaking iyon ang paborito kong pagkain!