ตอนที่ 6 ทำขนมให้ทาน

หลังจากรับประทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว นางปทุมมาศกับน้องญาก็เข้าครัวเพื่อเตรียมตัวทำขนม โดยมีมัมมาริสาคอยเป็นลูกมือช่วยหยิบจับโน่นนี่ไปตามเรื่อง นางวิมาลาก็พักผ่อนอยู่ที่บ้าน ส่วนมาลารินทร์ไม่เข้ามาด้วยเพราะเธอยังแพ้ท้องเวลาได้กลิ่นถั่วก็ยังเหม็นอยู่ เพราะวันนี้ต้องมีกวนถั่วเพื่อทำไส้ขนมเม็ดขนุนด้วย น้องญากำลังคัดเลือกไข่เป็ดและทำความสะอาดเพื่อใช้ทำขนมเม็ดขนุนกับฝอยทองกรอบ หลังจากนั้นเธอก็ให้แม่กับมัมมาริสาทำกันไป ส่วนเธอก็แยกตัวไปทำขนมอาลัวให้เออเนส

น้องญาผสมสีอ่อนๆ ลงไปในแป้งที่กวนสุกแล้ว เธอตักแป้งใส่ถุงบีบที่มีหัวบีบรูปดาว แล้วค่อยๆ บีบลงไปในถาดทีละอัน เออเนสมองคนตัวเล็กที่กำลังบีบขนมลงถาดอย่างตั้งอกตั้งใจ น่าแปลกที่ขนมที่บีบลงไปในถาดมีขนาดเท่ากันทุกชิ้นบ่งบอกถึงฝีมือและความใส่ใจของคนทำอย่างเด่นชัด เขาค่อยๆ เดินมาด้านหลังของเด็กสาวที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาบีบขนมจนไม่ได้สังเกตุว่ามีใครมายืนซ้อนอยู่ที่ด้านหลัง ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับแก้มนุ่มของเธอแล้วจรดจมูกโด่งลงยังผิวแก้มนวลเบาๆ จนเด็กสาวสะดุ้ง

"หอมจัง" เออเนสพูดเบาๆ ทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้กับการกระทำของตัวเองเมื่อสักครู่ จนน้องญามองเขาตาเขียว

"พี่เออเนสคะ คราวหลังอย่าทำแบบนี้กับน้องญาอีก ไม่อย่างนั้นน้องญาจะฟ้องมัมนะคะ" เด็กสาวขู่เขาฟ่อๆ ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้

"ขนมน่ะ หอมจัง ชื่ออาลัวใช่ไหม? ชื่อของมันแปลว่าอะไร?" เออเนสเอ่ยถาม

"อาลัว หมายถึง เสน่ห์ดึงดูดใจค่ะ" เธอตอบกลับชายหนุ่มออกไป เขาพยักหน้าทำนองว่าเข้าใจ

"เสน่ห์ดึงดูดใจเหรอ? อืม.. มันก็จริงนะ มีเสน่ห์ดึงดูดใจ ทั้งขนม ทั้งคนทำเลย" เขากล่าวทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วก็เดินยิ้มออกจากครัวไป ทิ้งให้เด็กสาวยืนหัวใจเต้นแรง หน้าแดงอยู่คนเดียว

"คนบ้า .. พิลึกคนจริงเชียว"

น้องญาบีบขนมเสร็จก็นำเข้าเตาอบ เพราะถ้าตากแดดธรรมชาติ อาจต้องใช้เวลา 1-3 วัน เธอจึงเลือกนำเข้าเตาอบ เพราะใช้เวลาราวๆ 5-6 ชม. เท่านั้น ซึ่งกว่าจะอบเสร็จก็ค่ำพอดี

หลังจากทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็พากันไปนั่งคุยเล่นกันอยู่ที่ซุ้มกระดังงาหน้าบ้าน เมื่อคุยกันสักพักหนึ่งน้องญาก็ขอตัวเข้ามาอบควันเทียนขนมอาลัวต่ออีก เพื่อเพิ่มความหอม

"ต้องอบควันเทียนอีกหรือคะน้องมาศ ไม่น่าเชื่อว่าขนมชิ้นเล็กๆ แบบนี้กว่าจะได้ทานต้องใช้เวลาและต้องใส่ใจกันขนาดนี้" มัมมาริสาเอ่ย

"ขนมไทยก็แบบนี้แหละค่ะ รายละเอียดค่อนข้างเยอะ ปกติน้องญาจะไม่ค่อยทำอาลัวหรอกค่ะ เพราะมันใช้เวลามาก และต้องพิถีพิถันจริงๆ ก็จะมีแค่งานบุญใหญ่ หรืองานพิธีสำคัญๆ เท่านั้นแหละค่ะ ที่เขาจะทำให้" นางปทุมมาศกล่าว

"แหม..แบบนี้พ่อเออเนสก็โชคดีล่ะสิ ที่น้องอุตส่าห์ทำให้กิน" มัมมาริสายิ้ม แล้วหันไปมองหน้าลูกชายคนเล็ก

เช้าวันใหม่อากาศสดใส เออเนสออกไปเดินเล่นและกลับเข้ามาราวๆ เจ็ดโมงเช้า เขาเดินผ่านซุ้มกระดังงาซึ่งทุกคนกำลังนั่งดื่มชา และกาแฟกันอยู่ มัมมาริสากวักมือเรียกลูกชาย

"เออเนส ขนมอาลัวของลูกเสร็จแล้วนะมาทานสิลูก" มัมมาริสาเรียกพร้อมกับเลื่อนจานขนมให้ตรงหน้าที่เออเนสนั่ง ขนมสีสวยหลายสีในจานแก้วใสดูน่าทาน เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่หอมมาก แถมรสชาติก็อร่อยจนเขาอดยิ้มไม่ได้

"อร่อยและหอมมากๆ เลยครับ สมแล้วที่ชื่ออาลัว .. เสน่ห์ดึงดูดใจ" เขาเน้นประโยคสุดท้ายแล้วมองไปยังเด็กสาวที่ยืนหน้าแดงอยู่ เพราะเธอเผลอนึกถึงคำพูดของเขาที่พูดกับเธอเมื่อวานนี้

"น้องมาศคะ เห็นรินทร์บอกกับพี่ว่าเทอมหน้าน้องญาเรียนจบแล้วจะไปเรียนต่อมหาลัยที่กรุงเทพเหรอคะ?" มัมมาริสาเอ่ยถามนางปทุมมาศ

"ใช่ค่ะ คงจะให้ไปอยู่กับพี่วินั่นแหละค่ะ"

"น้องมาศจะว่าอะไรไหมคะ ถ้าพี่อยากอุปการะน้องญาเอง พี่บอกตามตรงว่ารู้สึกรักและเอ็นดูเขามาก พี่อยากจะขอให้น้องญาไปอยู่กับพี่และเรียนต่อที่ฝรั่งเศสค่ะ" มัมมาริสาบอกกับนางปทุมมาศ เซดริกยิ้มกับมาลารินทร์ ดูท่าทางมัมของเขาคงจะรักน้องญามากจริงๆ

"จะดีเหรอคะพี่สา น้องญายังเด็ก มาศกลัวว่าจะไปทำให้พี่ต้องลำบาก" นางปทุมมาศเอ่ยตอบ

"ไม่ลำบากหรอกค่ะ น้องญาเป็นคนเก่ง ดูแลตัวเองได้ มหาลัยดีๆ ที่โน่นมีเยอะแยะ อยากจะเรียนที่ไหนพี่ตามใจเขาทุกอย่าง" มัมมาริสากล่าวอย่างหนักแน่น

"แล้วน้องญาล่ะลูก จะว่ายังงัย แม่ให้โอกาสลูกตัดสินใจด้วยตัวเองนะ" นางปทุมมาศเอ่ยถามบุตรสาวที่ได้แต่นั่งนิ่งฟังอยู่

"หนูแล้วแต่แม่ค่ะ" น้องญาบอกกับแม่ของตน อันที่จริงถ้าน้องญาได้ไปเรียนฝรั่งเศสก็ถือว่าเป็นโอกาสและอนาคตที่ดีของเธอ แต่เธอเองก็อดเป็นห่วงแม่ไม่ได้ เพราะมีกันอยู่แค่สองคนแม่ลูกถึงแม้เธอต้องไปอยู่กรุงเทพกับป้าวิ แต่กรุงเทพกับชลบุรีก็ใกล้กันแค่นิดเดียว ไม่เหมือนกับฝรั่งเศสที่อยู่ไกลกันมาก

"พี่วิเห็นว่าอย่างไรคะ" นางปทุมมาศเอ่ยถามขอความเห็นกับพี่สาว

"อันที่จริงน้องญาโชคดีมากนะ ที่คุณมาริสาเอ็นดูขนาดนี้ โอกาสทางการศึกษาที่ดีแบบนี้พี่ว่าควรจะรับไว้เพื่ออนาคตของน้องญาเอง อีกอย่างหนึ่งเราก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ใช่คนอื่นคนไกล" นางวิมาลาเอ่ยกับน้องสาว

"ถ้าอย่างนั้นมาศก็ตกลงค่ะพี่สา มาศต้องขอบคุณพี่สามากๆ นะคะที่เอ็นดูน้องญาขนาดนี้" นางปทุมมาศตอบตกลงกับมัมมาริสาพลางยกมือไหว้ มัมมาริสายกมือรับไหว้และยิ้มดีใจอย่างเปิดเผย

"ถ้าอย่างนั้นถือเป็นอันตกลงนะคะ ถ้าน้องญาเรียนจบเมื่อไร มัมจะมารับหนูไปอยู่ด้วยนะลูก" มัมมาริสา บอกกับปฏิญญา สาวน้อยเดินมานั่งคุกเข่าข้างหน้ามัมมาริสา และยกมือขึ้นไหว้ มัมมาริสารับไหว้และก้มลงกอดร่างเล็กนั้นอย่างรักใคร่ ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ในที่แห่งนั้นต่างยิ้มด้วยความสุขใจ

"แม่จะให้หนูไปอยู่กับมัมจริงๆ ใช่ไหมคะ หนูก็อยากไปเรียนนะคะ แต่หนูก็อดเป็นห่วงแม่ไม่ได้" น้องญาเอ่ยถามมารดาอีกครั้งหลังจากที่ดื่มนมอุ่นๆ ที่มารดานำมาให้ที่ห้องนอน

"ไปเถอะลูก ไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอก ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ แม่คุยกับป้าวิกับพี่รินทร์ไว้แล้ว ว่าจะย้ายไปอยู่กับพี่รินทร์ ช่วยพี่รินทร์เขาเลี้ยงลูกก่อน ถ้าเจ้าตัวเล็กโตสักสองสามขวบ พี่รินทร์เขาจะเปิดร้านขนมไทยที่นั่น"

"จริงเหรอคะ ดีจังเลยค่ะ หนูจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องแม่" น้องญากอดมารดา นางลูบหัวทุยเล็กๆ นั้นพลางจูบลงตรงกระหม่อมของลูกสาว

"โอกาสดีๆ ในชีวิตมาถึงแล้ว หนูต้องเป็นเด็กดีและตั้งใจเรียนนะลูก อย่าให้มัมท่านผิดหวังล่ะ นางปทุมมาศเอ่ยเตือนบุตรสาว

"แม่ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ หนูจะตั้งใจเรีบน ไม่ทำให้ทุกคนต้องผิดหวังแน่นอน" ปฏิญญาเอ่ยอย่างหนักแน่น