CHAPTER 01

[FLASHBACK]

"This is it, malaya na ako!" Halos kiligin ako sa tuwa dahil sa siksik, liglig at nag-uumapaw na kasiyahang nadarama ko.

Sa loob ng dalawampung taon na inilagi ko sa mundong ito, ngayon lang ako nakalaya sa puder ng mga magulang ko. Ngunit kapalit niyon ay ang pagtalikod sa buhay na kinagisnan ko.

Ang mga magulang ko kasi ay nabubuhay pa rin sa taong uso pa si Rizal. Naniniwala pa rin sila sa salitang 'pinagkasundo' pero hindi tinadhana, at seyempre, 'yon din ang plano nilang gawin sa akin. Ang ikasal sa kung sino mang hampaslupang tinamaan ng magaling. Pero nang aksidente kong marinig ang plano nilang 'yon, kesehodang magdeklara ako ng ika-apat na pandaigdigang gera 'wag lang talagang matuloy!

Ayaw ko kayang maikasal sa kung sino mang uhuging katchupoy na napili nila! Isa pa, maaga pa para ikasal ako at maging dakilang maybahay lang. Marami pa akong pangarap. Isa na lang doon ay ang makapunta sa mall, ultimate dream ko talaga 'yon. Pangalawa ay ang makapanood ng concert, at pangatlo naman ay ang makapagbake ng cookies. Sa t.v ko lang kasi na e-experience ang mga ganoong bagay.

Sa hacienda kasi namin ay ako ang Seniorita. Kumbaga sa mga palasyo, ako ang prinsesa, at bida naman sa paboritong teleserye ni Ara. Pero tulad ng ibon, daig ko pa ang nakakulong sa isang malawak na hawla. Ni hindi nga ako pinapayagan ni Papa na lumabas ng Hacienda Avilla.

May lahi kasing Español ang Mama ko at purong Pilipino naman ang Papa ko. Tubong mayayaman ang angkan na pinagmulan nila, kung kaya't ang salitang 'pinagkasundo' ay nag e-exist pa rin sa dictionary nila. Sa madaling salita, panahon pa ng kopong-kopong ang pinaniniwalaan nila hanggang ngayon. Lagi rin nilang sinasabi na para raw sa kapakanan ko ang ginagawa nilang paghihigpit sa akin. Sa sobrang higpit nga'y ni hindi pa ako nakapunta sa palengke.

And just like my cousin Zafira na itinakdang ipagkasundo ng mga magulang niya sa lalaking hindi niya kilala, malamang ako rin ay ganoon ang magiging eksena. Kaya naman bago pa mangyari 'yon, nilayasan ko na sila. Bahala na ang lahat ng santo at engkanto kung saan nila ako balak idistino. Ang mahalaga lang sa akin ngayon ay makalayo sa lugar kung saan ako inugat!

Ayaw ko ngang magpakasal sa kung sino mang lalaki na napili raw nila para sa akin. Baka mamaya mayaman nga at edukado, pero may powers naman ang kilikili. O kaya naman ay guwapo nga at mabango, pero amoy alipunga naman ang hininga. Kumusta naman ang beauty ko no'n pag nagkataon?!

And I, Alinnyta Carmi Avilla twenty years old, pambansang diwata ng Pilipinas; maganda; matalino at maalindog ay nanunumpang hinding-hindi na muling aapak pa sa lugar kung saan ako nagmula! Just like my father told me.

"Sige, gawin mo ang gusto mong gawin! Suwayin mo kami. Ngunit tandaan mo Alinnyta, kapag lumabas ka sa pinto ng pamamahay na 'to. Hinding-hindi ka na muling makakapasok pa!" Kung hindi ako nagkakamali ay 'yon ang eksaktong sinabi ni Papa.

Ngunit dahil 'sing tigas ng semento ang bungo ko, aba'y lumabas talaga ako! Katwiran ko'y marami namang bintana ang bahay sa Rancho. Doon na lang ako papasok sakali mang ikandado nila ang pinto.

Ngayo'y heto, dala ang maleta, pasaporte at iba pang mahahalagang dokumento na mayroon ako'y dumiretso ako rito sa Airport. Ewan ko ba kung bakit dito ako dinala ng mapa ni Ara. Marami namang karatig bayan sa lugar namin pero sabi sa hula ay dapat daw akong lumabas ng bansa.

Bahala na kung saan aabot ang laman ng piggy bank ko!

Sa kaisipang 'yon, wala sa loob na

napatingin pa ako sa piggy bank ko, na halos sing-laki ng kalahating balde. Mahilig akong mag ipon, at mula sa mga nakukupit kong pera sa bulsa ng pantalon ni Papa ang inihuhulog ko sa alkansya kong ito. Hindi naman kasi ako pinalalabas ng bahay at wala akong pagkakagastusan kaya paano ako makakaipon kung hindi ako kukupit sa pantlon ni Papa? Tsaka five hundred lang naman sa isang linggo, maliit na halaga kumbaga sa pinapamudmod nilang pera sa mga tao sa Hacienda.

Ganito pala ang Airport. Maraming pasikot-sikot at marami ring tao. Hindi ko tuloy alam kung saan ba ako pupunta. Basta na lang akong nakisabay sa daloy nila kung saan sila pumapasok at pumipila.

Ngunit dahil sa pagmamadali ko at pagkamangha sa aking mga nakikita ay hindi ko inaasahang mapapatid ako sa sarili kong paa. Kapag tinamaan ka nga naman talaga ng kamalasan! Hindi ako nakaiwas, kaya naman heto at daig ko pa ang palakang lumagapak sa lapag!

"Walang nakakita" giit ko sa aking sarili kahit alam ko namang mayroon dahil muntik ko ng mahalikan ang Nike Air Jordan na sapatos ng kung sino man.

Dahan-dahan akong tumayo, bago tinignan kung sino ang may-ari ng pares ng sapatos na muntik ko ng mahalikan gawa ng pagkakadapa. Nahihiya pa akong tumingin sa kanya dahil sa katangahan ko. Ngunit ng masilayan ko ang mukha niya'y daig ko pa ang nakakita ng anghel na bumaba sa lupa. Jusmio marimar por dios por santo, ka-guwapo e!

Kasing kulay ng asul na dagat ang mga mata niya. Malalantik ang pilik na mas mahaba pa kaysa sa pilik mata kong ginupit ni Ara para raw tumikwas. Matangos din ang ilong na parang padulasan. At higit sa lahat, kissable lips.

Ganoon pa man, nakaramdam pa rin ako ng inis. Bakas kasi sa mukha niya ang pagpipigil na matawa. Kaya bago niya pa ako tuluyang pagtawanan, sininghalan ko na siya.

"Hindi mo man lang ako sinalo! Guwapo ka nga pero anong silbi mo?!" Mataray kong singhal sa kanya. Ang kaninang pagpipigil na tawa na mababakas sa kanyang mukha ay napalitan ng bahagyang pagkairita.

Kumunot pa ang kilay niya, bago tumikhim at tumitig sa akin. "Wow, naman! Kasalan ko pa palang lampa ka kaya ka nadapa? Sana isinigaw mong madadapa ka para nasalo kita," sarkastikong sagot niya naman. Aba ang kapal ng mukha! Akala mo naman kung sinong guwapo. Sabagay guwapo naman siya talaga.

Pinulot ko ang mga papel kong nahulog, at walang pakialam na sinilid sa bag ko. Ngunit ng makita ko si porky daig ko pa ang gumuho ang mundo.

"Porky! Diyos ko, bakit mo naman ako iniwan sa ganitong paraan?!" Ano ba naman ito. Ang kaawa-awa kong alkansya ay nabitak na ng tuluyan.

Nagmadali akong pulutin ang nagsabog na barya, pati na rin ang ibang papel na pera. Hindi ko na inisip ang kahihiyan. At nawala na rin ang inis ko sa lalaking ngayon ay tinutulungan akong pulutin ang laman-loob ni porky.

"Here," aniya. Inabot niya sa akin ang huling sentemo na pinulot niya. Kinuha ko naman 'yon bago tumingin sa kanya.

Inilahad ko pa ang kamay ko upang magpakilala, at magpasalamat na rin. "Lenny nga pala. Pinakamagandang diwata sa balat ng earth. Muchas gracias," baliwalang saad ko.

Pero ang hudas na lalaki ay tinawanan lang ako. Kulang na nga lang ay lumabas ang wisdom tooth niya dahil sa katatawa. Pinanood ko lang naman siya hanggang sa matapos siya. Baka kasi huling tawa niya na ngayon, ang sama ko naman kung pipigilan ko pa.

Umabot din siguro ng isang minuto ang tinagal ng tawa niya. Pagkatapos niyon ay inilahad niya ang kamay niya at nagpakilala rin. "Azul, pinakaguwapo at macho sa aming magkakaibigan." Ang kilay kong dati ng mataas ay mas lalo pang tumaas, ng dahil sa sinabi niya.

Guwapo siya oo, pero kung ikukumpara sa iba... aba anong malay ko sa itsura ng mga kaibigan niya?!

"Bakit? Ilan ba ang kaibigan mo?" Taas kilay kong tanong sa kanya.

"Isa," baliwala pa ring sagot niya na ikinatawa ko rin ng sobra.

Sa sagot niyang 'yon, isa lang ang masasabi ko. Kumpirmadong makapal nga ang mukha niya! Sing kapal ng kilay niya! Ngunit ganoon na lang din ang gulat ko ng walang anu-ano ay nilampasan niya ako na parang walang nangyari. Parang hindi lumigaya ng ilang minuto ang buhay niya ng makaharap niya ako ah!

Hindi man sinasadya ay napasunod ako sa kanya. Dahil tulad niya, iisa lang naman ang papasukan namin.

Ipinakita ko ang pasaporte at ticket na hinihingi sa akin. At nang matapos ay umupo lang ako sa mga nakahilerang upuan, kung saan nakaupo ang iba pang naghihintay.

Nang marinig ko na ang flight details ko ay kaagad akong tumayo at pumasok na paloob sa eroplano. Nag sign of the cross pa ako, dahil hindi ko naman alam kung ano ang naghihintay sa akin sa America. And yes, sa America ang destinasyon ko. Wala naman ito sa plano ko, pero ano pang magagawa ko kung narito na ako, at iyon ang lumabas sa hula?

"Seat #55 B," bulong ko sa aking sarili.

First-time kong sumakay sa eroplano kaya naman nagmistula akong ogag kahahanap sa seat #55 keme na yan! At kung nagtataka kayo kung saan nanggaling ang pinambili ko ng ticket at pocket money na rin. Puwes! Binenta ko lang naman ang pinakamamahal kong kabayo na si Rodolf. Regalo sa akin ni Daddy 'yon noong 18'th birthday ko. Wala silang alam na ibinenta ko 'yon upang gamitin sa binabalak kong pag-aalsabalutan. Well, kapag nakaipon na ako'y muli ko naman siyang bibilhin sa kalapit naming Rancho. Iyon ay kung makabalik pa ako sa Pilipinas ng buhay.

"Lenny, nakaharang ka sa daan!"

Tumingin ako sa likuran ko at handa nang humingi nang paumanhin. Ngunit ganoon na lang ang panlalaki ng mga mata ko nang mapagtanto ko kung sino siya.

"Azul! Uy long time no see ah. Akalain mong kakakilala lang natin kanina, ngayon narito ka na! Sinusundan mo ako ano?!" Pang-aasar ko sa kanya.

Ngunit ang totoo, gusto ko lang siyang kaibiganin para magpatulong sa kanya na hanapin ang upuan ko. Mukha kasing sanay na siyang sumakay sa eroplano. Ilang taon na kaya siya? Ka-edad ko kaya?

"Ano ako, bangaw na sumusunod sa tae? Oh please, ang guwapong bangaw ko naman-"

"'Wag ka ngang assuming!" agap ko sa kanya sabay irap. "GGSS ka masyado, eh ang lapad-lapad naman ng noo mo!" Tinalikuran ko na siya dahil baka hindi ko siya matantsa at baka sikmuraan ko siya likod.

Pinilit ko na lang hanapin ang seat number ko kahit na halos maduling ako. Sa huli, hindi ko pa rin nakita letse!

Muli akong bumalik kay Azul na nasa kabilang row na. Kinalabit ko pa ang likod niya, at nang lumingon siya'y nginitian ko ng pagkatamis-tamis. Wala eh, matindi ang pangangailangan ko sa ngayon.

Isa pa, sinong tatanggi sa ngiti ko? Best asset ko 'yon sabi ni Mama dahil na-master ko na raw ang tamang pag ngiti, kaya naman naniniwala ako. Pero ang sesteng Azul ay dinedma ang pangmalakasan kong ngiti! Kaya imbes na kalabitin siya ulit, binatukan ko na lang. Para mayanig naman ang buong pagkatao niya, isama na rin pati kaluluwa!

"Ano bang problema mo?" Yamot na tanong niya sa akin bago umupo sa upuang para sa kanya. Naiinis man at may kaunting hiya pa akong nararamdaman, isinantabi ko na lang.

Inabot ko sa kanya ang flight details ko, bago napakamot sa ulo. "Ano kasi...pakihanap naman ang upuan ko," halos bulong ko. Kinuha niya naman 'yon bago kumunot ang noo. Tumingin pa siya sa akin saka ngumiti.

"Dito ka. Katabi tayo," ngingisi-ngising sagot niya. Hindi pa ako naniwala agad. Pero dahil wala akong masyadong alam dito, tumabi na nga ako sa kanya.

Tumingin pa ako sa kanya at magpapasalamat sana, ngunit nakatingin din siya sa akin. Mamula-mula ang mukha, at parang natatawa na hindi ko alam. Anong problema niya? Natatae ba siya?

"Bakit?" maang na tanong ko sa kanya. "Para kang namaligno."

"May pa Lenny Lenny ka pa kasing nalalaman. Alinnyta naman pala ang pangalan mo. Napaka bantot-"

Kaagad kong tinakpan ang bibig niya. "Sige! Ituloy mo ng dukutin ko ang ngala-ngala mo, kasama na rin ang bituka! At puwede ba, 'wag mo ng ulit-ulitin dahil higit na alam ko ang pangalan ko kaysa sa'yo!" Pagpuputol ko sa sasabihin niya habang nakatakip ang isang palad ko sa bibig niya.

Kung bakit ba naman kasi sa dinami-rami ng pangalan sa mundo, Alinnyta Carmi pa ang napili ng mga magulang ko?! Well, my name came from my parents name. Ang Alinnyta ay hango sa pangalan ng Papa ko na Alinito. At ang Carmi naman ay mula sa pangalan ni Mama na Carmelita.

I give myself a nick name which is Lenny, para katanggap-tanggap naman kahit papaano. Ngunit ang walanghiyang Azul na 'to, talagang pinangalandakan pa talaga kung gaano kabantot ang pangalan ko!

"Walang basagan ng trip! Ikaw nga hindi ko kinuwestiyon ang pangalan mo, kaya manahimik ka riyan!" malakas ko pang singhal sa kanya saka tinanggal ang pagkakatakip sa bibig niya.

Mahaba ang b'yahe, at sa buong b'yaheng iyon ay tumahimik nga talaga si Azul. Mas mainam siguro kung Blue na lang ang itawag ko sa kanya. Oo tama, Blue na lang tutal blue eyes siya.

Makalipas ang halos dalawang minuto ay saka pa lang ako bumaling sa kanya at kakausapin sana. But he was peacefully sleeping. Sa tabi ng bintana ng eroplano ang upuan niya, kung kaya't nakasandal ang ulo niya sa bintana.

At dahil usisera akong sadya, dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Hindi dahil gusto kong titigan siya o ano man, kun'di dahil gusto kong sumilip sa bintana. Gusto kong makita ang labas. Kung may mga eroplano rin ba kaming kasabay at kung may traffic din ba sa himpapawid. Wala na nga akong pakialam kahit na magising siya basta makalapit lang. At ng halos mahalikan ko na ang mukha niya kadudungaw...lintek! Pakpak lang pala ng eroplano ang makikita ko!

"Scam!" napalakas kong sabi. "Akala ko ba maganda rito sa himpapawid?!"

"Alinnyta ano ba?! Umayos ka nga ng upo mo. Balak mo pa yata akong halikan!" Kunot noong singhal sa akin ni Blue ng magising dahil sa kagagahan ko.

Pinandilatan ko siya ng mata. "Kilabutan ka nga. Baka mamaya may virus ka, mahawa pa ako sakaling halikan kita!" Bumalik ako sa puwesto ko at pinilit din na matulog. Sa kapipilit ko, tuluyan na nga akong nakatulog at sa buong b'yahe pa.

Naramdaman ko na lang ang mahinang tapik sa pisngi ko na siyang dahilan kaya ako nagising. At ng dahan-dahan kong imulat ang mata ko'y, ang guwapong mukha ni Blue ang bumungad sa akin.

"Nasa langit pa ba ako?" Wala sa loob na tanong ko. Ngumisi naman siya sa akin bago itinuro ang mga pasaherong naghahanda na.

"Wala ka na sa langit. Bumagsak ka na sa lupa! At believe rin naman ako sa'yo, desi-otso oras ang b'yahe pero tinulugan mo lang. Pambihira, 'wag kang didighay baka makapatay ka ng wala sa oras," sunud-sunod niyang sambit.

Sa dinami-rami ng sinabi niya, ni isa wala akong naintindihan. Dahil bukod sa antok pa ako, hindi pa yata sumasanib ang diwa ko sa katawang lupa ko. Ngunit sabi niya nasa lupa na kami. Ibig sabihin...

"Ladies and gentlemen, we welcome you to the United State of America. The local time is five thirty in the afternoon. For your safety and the safety of those around you, please remain seated with your seat belt fastened and keep the aisle clear until we are parked at the gate. Thank you."

Dahil sa anunsiyong 'yon ay tuluyan na ngang nagising ang diwa ko at ang unti-unting pag ahon ng kaba sa dibdib ko.

"Shit! Nasa America na ako!"

 

*****