Ika-apat na Kabanata

Nakatayo si Liam sa harap ng naka-pack na conference room, alam niyang kasing daming tao ang nakikinig sa pamamagitan ng conference call. Lahat ng mata ay nakatutok sa kanya, ang tanging tunog ay mahinang static mula sa linya ng telepono. Bihira niyang tawagan ang lahat ng kanyang mga tauhan, dahil karamihan sa mga programmer ay napopoot sa mga pagpupulong gaya niya. Ngunit ito ay mahalaga na ang mga tsismis ay panatilihin sa isang minimum at ang tanging paraan upang gawin iyon ay upang matiyak na ang lahat ay may parehong impormasyon at mula sa isang tumpak na pinagmulan.

“Nais kong tiyakin sa inyong lahat na ako ay nasa buong kontrol pa rin ng kumpanya. Noong itinatag ko ang IWC Security, kami lang ni David. Ngayon ay mayroon na tayong mahigit tatlong daang empleyado sa anim na bansa. Itinayo ko ang kumpanyang ito. At ito ay magiging isang araw na walang pag-encrypt sa Darknet bago ko hayaan ang ibang tao na pumalit. Gayunpaman, sa susunod na dalawang buwan ay magtatrabaho ako sa isang mahalagang proyekto na malayo sa opisina. Kapag tapos na, babalik ako. Pansamantala, itinatalaga ko ang pang-araw-araw na pamamahala ng kumpanya sa Chief Operating Officer, si Cal Johnson. Si David Winston, bilang Direktor ng Teknikal na Operasyon, ay mananatiling iyong pupuntahan para sa mga isyu sa programming. May mga tanong ba?"

“Nangangahulugan ba ito na hindi kami makakatanggap ng mga email mula sa iyo sa alas-kwatro ng umaga na nagsasabi sa amin na ayusin ang isang kahinaan na ikaw lang ang nakakita? Makakatulog na ba ako magdamag?" biro ng isang tao sa likod ng kwarto.

“Hindi ako aasa. Magiging hands-on pa rin ako sa mga client system.” Ang sagot niya ay sinalubong ng kaunting ungol at kaba na tawa. Hindi dahil sa hindi niya pinagkakatiwalaan ang kanyang mga tauhan, ngunit malamang na ang pangunahing gawaing teknikal ang tanging bagay na nagpapanatili sa kanya ng katinuan sa susunod na dalawang linggo.

Sinagot niya ang ilan pang mga tanong tungkol sa pangkalahatang pamamahala ng opisina, pagkatapos ay tinawag ang pagpupulong upang isara. Nang lumabas ang mga tauhan, lumapit si David sa kanya.

“Bumaba tayo sa mahahalagang tanong. Kakainin ko ba ang luto ng kapatid ko?” Gumalaw si David at napahawak sa tiyan.

 

Kumain si Liam ng hapunan na inihanda ni Helen minsan. Hindi iyon isang bagay na kusa niyang gagawin sa pangalawang pagkakataon. "Ibinibigay ko ang pag-commute sa opisina at ang walang katapusang pagpupulong, hindi ang aking personal na chef." Napatingin siya sa kanyang relo. “Speaking of meetings, meron pa akong dalawa bago matapos ang araw. Magkita nalang tayo sa bahay." Lumakad siya mula sa silid at bumalik sa kanyang opisina sa sulok.

…

Makalipas ang tatlong oras, binuksan ni Liam ang pinto ng kanyang apartment at isinabit ang kanyang kapote sa stand. Sinipa ang kanyang basang sapatos, kumuha siya ng isang dakot ng peanut M&M's mula sa bowl sa entryway table bago tumungo sa kusina. Nakaupo na si David sa isang barstool, nakikipag-chat kay Jason, ang kusinero.

Nagbuhos si David ng isang takal ng whisky mula sa bote sa tabi niya at pinadausdos ang tumbler patungo kay Liam. "Paano kinuha ng Lupon ang iyong anunsyo?"

Sumimsim si Liam ng whisky, hinayaan ang init na mabawasan ang kanyang tensyon. “Hindi maganda. Iyan ang isang bagay na hindi ko palalampasin. Ang mga pagpupulong ay impiyerno." Walang katapusang tinanong siya ng Lupon tungkol sa uri ng "espesyal na proyekto" na gagawin niya. Hanggang sa ipinaalala niyang hawak niya ang mayorya ng

 

pagbabahagi ng kumpanya at ipinapaalam niya sa kanila ang kanyang pansamantalang bakasyon, hindi humihingi ng kanilang pahintulot. Ang kanilang mga alalahanin ay wasto. Marahil ay nag-aalala sila na nakikitungo siya sa isang medikal na isyu na maaaring makaapekto sa margin ng kita. Naiimagine na lang niya ang magiging reaksyon nila kapag sinabi niyang nagpapahinga siya para magsulat ng libro ng kapatid niya.

Sumandal siya sa counter at pinanood si Jason na naghahalo ng puting sauce. Ang bango ng luto ay makalangit. Madalas siyang umiral sa takeout o microwave dinner hanggang sa huminto siya isang araw para kausapin si Jason, na nakatira sa kalye sa labas ng kanyang gusali. Inimbitahan ni Liam ang batang walang tirahan para sa isang burger at natuklasan niyang nagsanay siya sa culinary arts. Sa kasamaang palad, si Jason ay bumaling sa droga upang makayanan ang mahabang oras at nakakapagod na trabaho sa kusina ng isa sa mga nangungunang hotel sa lungsod. Sa loob ng anim na buwan, nawalan siya ng trabaho, apartment, at respeto sa sarili.

Binayaran ni Liam si Jason upang pumunta sa isang pribadong rehab clinic sa pangakong magtatrabaho siya bilang kanyang personal na chef. Si David at ang kanyang kapatid na babae ay madalas na pumupunta, at silang apat ay kumakain ng mga masasarap na pagkain sa ginhawa ng kanyang tahanan.

Bagama't may sariling apartment si David at ang kanyang kapatid na si Helen sa tapat ng bulwagan, mas maraming oras ang ginugol nila sa lugar ni Liam kaysa sa kanila. Lalo na ngayong wala na si Marcus, masaya si Liam na wala siyang masyadong oras sa isang bakanteng apartment.

"Gaano katagal tayo kakain, Jason?" Isinabit ni Liam ang huling whisky niya at inilagay ang baso sa counter na may clunk.

“Mga twenty minutes. Sasamahan ba tayo ni Helen?" Lumambot ang boses ni Jason sa pangalan ng kapatid ni David at sinamaan siya ng tingin ni Liam. Nahuhulog ba ang kanyang chef sa kapatid ng kanyang matalik na kaibigan? Baka maobserbahan niya ang kanilang pag-iibigan at iligtas ang sarili sa pagsisikap. Sa sandaling sumagi sa isip niya ang pag-iisip ay narinig niya ang boses ni Marcus na nagsasabing kailangang personal ang karanasan.

“Hindi ngayong gabi. She's working late,” sabi ni David. “Uy, gusto kong itanong kung inayos mo ba ang buong 'pag-iwas ng inumin sa kamay ng iyong magiging girlfriend'?"

“Dapat alam mo na sa ngayon hindi ko pinababayaan ang mga bagay-bagay. Gusto ko siyang makita ng malapitan. Kaya tinawagan ko muna at nang na-preorder ko ang aming mga kape ay sinabi ko sa barista na gumawa ng pangalawa para sa babaeng ipinahiwatig ko. Daang pera ang napupunta sa isang coffee shop. Ang aking sekretarya ang nagpasya sa kanyang kapatid na gawin ang bumbling tanga.”

“Sweet.”

“Palibhasa kaming mga lalaki lang ang mag-dinner, I need some advice on how to be a regular guy. Pero maliligo muna ako.” Ibinalik ni Liam ang isa pang dakot ng M&M at tinungo ang kanyang kwarto.

 

"Ang mga regular na lalaki ay hindi nagmamaneho ng Aston Martins o Maseratis," sabi ni David nang lumabas si Liam sa kusina.

Umikot siya sa paligid. “Shit. Hindi ko naisip iyon. Ano ang dapat kong i-drive?"

“Isang Ford. O kaya Toyota Corolla." Isang masamang tawa ang sumunod sa sinabi ni David.

"O kung ikaw ay isang regular na tao na may kamalayan sa kapaligiran, pagkatapos ay magmaneho ng Prius," sabi ni Jason.

“Ngayon, malupit ka na,” nanginginig na sabi ni Liam. "Maligayang pagdating sa iyong bagong impiyerno."

Ang mga salita ni David ay umalingawngaw sa kanyang mga tainga habang si Liam ay humakbang patungo sa kanyang kwarto.