Ikapitong Kabanata

Nang lumitaw ang unang balbas ay hindi niya ito inahit sa walang kabuluhang pag-asa na matanto ng kanyang ina na hindi siya ang kanyang ama. Ngunit noong panahong iyon ay hindi na masusupil ang kanyang kawalang-interes, anuman ang gawin nito upang subukang pasayahin siya. Ngayon, gayunpaman, nangangahulugan ito na walang pagkakataon na makilala ng sinuman ang bagong Liam bilang ang reclusive billionaire na may pagkahilig sa mga supermodel ng Eastern European.

Kinuha niya ang kanyang leather jacket mula sa kama, lumabas siya sa pangunahing silid. Naririnig niya ang paghahalungkat ni David sa kusina.

“May pasok si Jason at lalabas ako,” sabi ni Liam.

Malungkot na tinitigan ni David ang walang laman na kalan.

"May natira ba kagabi?" Binuksan ni David ang pinto ng refrigerator at pinasok ang ulo sa loob.

"Malamang." Napasandal si Liam sa frame ng pinto.

Maya-maya ay lumabas si David mula sa refrigerator na may dalawang malalaking plastic na lalagyan sa kanyang kamay. Nang lumingon siya at nakita si Liam, bumuka ang bibig nito at nalaglag ang pagkain sa sahig. Huminto ang isang chicken drumstick sa paa ni Liam.

“What the hell?”

“Masama iyon?” Bumaba ang tingin ni Liam sa damit niya. Karaniwan siyang nakasuot ng custom-made suit o maong at T-

 

kamiseta. Iginiit ng salesclerk sa mall na ang mga chinos at isang button-down na kamiseta na may leather jacket ay may nakasulat na regular na lalaki.

Tinapakan ni David ang kalat sa sahig at pinagmasdan ng malapitan si Liam bago umatras. “Nakikita ko na ngayon kung bakit mo pinalaki ang balbas. Sira ka.”

“Excuse me?” Pinasadahan ni Liam ng kamay ang kanyang ngayon ay walang laman na baba at pisngi. Nakaramdam ng kakaiba ang makinis na balat sa ilalim ng kanyang mga daliri.

“May depekto ka sa baba at butas din sa kaliwang pisngi, tiyak na mga depekto. Kapag natapos na ito, mas mabuting palaguin mo ang buhok sa mukha sa lalong madaling panahon."

“Salamat.”

"Damn, pare, naka-makeup ka."

“Medyo may kulay ako dahil mas maputi ang mga bagong ahit na bahagi kaysa sa iba pang bahagi ng aking mukha. Ayokong magmukhang binago ko lang ang buong itsura ko,” sabi ni Liam.

"Ngunit mayroon ka."

Nagiging hindi komportable ang titig ni David.

“Oo, pero ayokong magmukhang meron. Baka isipin niya na nakalabas ako kamakailan sa bilangguan o kung ano man.”

“O yung mental hospital. Ito ay isang ganap na nakakatuwang ideya.

“Sa tingin mo hindi ko alam yun? Pero nangako ako sa amin ni Marcus

 

kailangang subukan ito. Bilang kaibigan ko, dapat suportahan mo ako.” “Lagi kong sinasabi sa akin ng nanay ko na kung lahat ng kaibigan ko ay tumalon sa tulay, hindi ako dapat sumama sa kanila. Maliban sa isang beses na nabasag ko ang sistema ng seguridad ng bangko at ang mga pulis ay nagpakita sa pintuan. Pagkatapos ay aktibong naghihikayat siya

ito.”

“Hindi ako tumatalon sa kahit anong tulay. Nang-hijack ako ng date, yun lang.”

“Tama. Ngayon ito ang kaunting plano na nakalilito sa akin.” Nakaupo si Liam sa isang stool habang hinahalungkat ni David ang ilalim

ang lababo para sa isang bagay upang linisin ang sahig.

“Bumalik ako sa dating site. Nakipag-date si Lorelei sa ilang arkitekto para ngayong gabi sa isang wine bar sa Financial District. Hindi siya magpapakita. ako.”

“Paano mo inayos yan? Hindi mo naman siya kidnap diba?” tanong ni David.

“Anong klaseng tao ako sa tingin mo? Pinadalhan ko lang siya ng mensahe mula sa account ni Lorelei na nagsasabing kailangan niyang magtrabaho nang huli at makikipag-ugnayan siya sa kanya sa susunod na linggo upang muling ayusin. Pagkatapos ay tinanggal ko ang kanyang profile at binayaran ang mga bayarin sa subscription.

"Bakit pinili mo ulit ang babaeng ito? Aside from the fact na ang ganda niya?”

“Bago lang kasi siya sa lugar. Malamang wala siyang kamag-anak dito kaya hindi ko na siya kailangang idamay pa

 

pamilya.” Naglabas si Liam ng isang dakot ng M&M sa kanyang bibig. “Ang sweet. Paano naman yung lalaking pinupuntahan mo?" “Talo siya. Tatlong beses nang kasal at kanya

Ang diborsyo ay hindi pa pinal sa kanyang huling asawa. Iniligtas ko si Lorelei sa kanya.”

"Kung ang pag-iisip na iyon ay nagpapagaan sa iyong pakiramdam."

“Hindi naman, okay? Ihulog mo na lang. Nangako ako kay Marcus na tatapusin ko ang libro niya at gagawin ko ito, kahit gaano pa kamahal.

"Ang gastos sa iyo? O iba?"

Biglang tumayo si Liam, napaatras ang bangkito.

Bago pa niya ito makuha ay bumukas muli ang pinto.

Sino ngayon?

“Ilang tao ang may susi sa aking lugar? Mayroon akong kalahating milyong dolyar na halaga ng kagamitan sa kompyuter dito.”

“Si Helen siguro. Ginawa ko siya ng kopya."

“Binigyan mo ng susi ang kapatid mo? I'm gonna change the lock,” reklamo ni Liam.

"Hi guys, gumawa ako ng cookies. Naisipan kong i-share,” sabi ni Helen habang naglalakad papunta sa kusina. Nagsuot siya ng maliwanag na kulay-rosas na oven mitts at may dalang metal na tray na may mga itim na patak na hinangin sa ibabaw. Nang dumako ang mga mata niya kay Liam ay nalaglag niya ang tray, na nagkalat sa sahig. Dalawa sa mga itim na patak ang nagawang palayain ang kanilang mga sarili at nabasag sa isang milyong fragment.

 

“Ikaw ang pangalawang taong naghulog ng isang bagay kapag nakita nila ako. Ganun ba talaga kalala?"

"Hindi, hindi, ito ay mabuti, ito ay napaka, napakahusay," sabi ni Helen, humihingal. Yumuko siya para walisin ang mga mumo sa sahig gamit ang kanyang kamay, hindi umaalis ang mga mata sa mukha ni Liam.

"Lalo kang gumagawa ng gulo, Helen," sabi ni David, may halong pagkagalit sa kanyang boses. Dinampot niya ang tray at itinapon sa lababo, saka tumawid sa aparador sa kabila ng silid at kinuha ang walis.

Nakatitig pa rin si Helen kay Liam.

"Kaya, kailangan ko ng ilang payo kung paano lumapit kay Lorelei," sabi ni Liam.

“Sabihin mo sa kanya na napakaganda niya para maupo nang mag-isa,” sabi ni David habang tinatapon ang dustpan sa basurahan.

Ngumisi si Liam. Hindi nakapagtataka na walang ka-date si David sa lahat ng mga taon na nakilala niya ito.

“Sa tingin ko hindi mo na kailangan pang sabihin,” sabi ni Helen. Bumaba ang kanyang tingin sa sahig. "Excuse me, sa tingin ko iniwan ko ang oven." She raced from the room, both Liam and David staring after her.

“Baliw ang mga babae. Sigurado ka bang gusto mong makisali sa isa?" Sabi ni David habang kumakalabog ang pinto sa likod ni Helen.

Kinuha niya ang jacket sa stool sa tabi niya at kibit-balikat dito. “Hindi ako nakikisali. Hindi talaga,

 

sabagay. Siguraduhing ikulong mo at ilalagay ang alarm kapag natapos mo nang itapon ang kusina ko. At mag-iwan ng tala na nagsasabi kay Jason na ikaw ang gumawa ng gulo. Hindi ako kumukuha ng rap para dito."

Kasama ang isa pang dakot ng M&M para sa suwerte, lumabas si Liam sa pinto. Oras na para ikilos ang unang kilos.