Naglibot sila sa base ng tore at sinuri ang likhang sining. Higit sa isang beses nahuli ni Lorelei ang mga mata ni Liam sa kanya at hindi sa mga painting. Nang makita niya ang paglalarawan ng isang pamilya ng mga imigrante sa tabi ng ilog, hinawakan niya ang kamay ni Liam para ipakita sa kanya. Napagtanto niya ang kalokohan ng pakikipag-holding hands sa lalaking kakakilala lang niya noong nakaraang araw, sinubukan niyang umatras pero hinigpitan ni Liam ang mga daliri nito. Kaya sa oras na sumama sila sa dose-dosenang ibang tao na naghihintay ng elevator, magkahawak-kamay na sila.
Nang tumayo sila sa observation platform, kinailangan ni Lorelei na kumawala sa pagkakahawak ni Liam para mahanap ang kanyang camera sa kanyang bag. She missed the physical contact and when he put his arm around her shoulder instead, he leaned into him. Ang kanyang init, ang kanyang lakas, napakasarap sa pakiramdam kaya nakalimutan niya ang kanyang hina
Makalipas ang isang oras at kalahati, marahang hinila ni Liam ang mga sagwan habang nakaupo sila sa isang bangka sa Stow Lake. Itinuloy ni Lorelei ang kanyang mga daliri sa tubig, isang masayang ekspresyon sa kanyang mukha. “Ito ay talagang napakarilag. Hindi ko alam na may ganitong lugar sa lungsod."“To be honest, hindi pa ako nakakapunta dito dati. Nabasa ko ang tungkol dito kagabi at naisip kong kawili-wili ito.”“Sigurado ka bang okay ka sa paggaod? Wala akong pakialam na maglakad-lakad.”"Mas maganda ang view mula sa tubig," aniya, nagambala. Sa totoo lang, ang paggaod ay pinananatiling abala ang kanyang mga kamay at mas malamang na gumala sa buong seksing katawan nito. Binigyan niya ang sarili ng mental shake. Ito ay isang laro lamang upang makuha ang diwa ng karakter ni Marcus. Kahit papaano ay nagawa niyang maisulat ang kalahating kabanata kagabi nang unang nagkita ang bida at pangunahi
Matapos kunan ng litrato ni Lorelei, bumalik si Liam sa dalampasigan. “Ewan ko sayo, pero nagugutom na ako. Kumain tayo sa Japanese Tea Garden.” Imumungkahi na sana niya ang Spruce, isa sa mga pinakamamahaling restaurant sa lugar at isa na madalas niyang puntahan noon na may ilang date. Malamang na hindi iyon naaayon sa isang kaswal na petsa para sa isang regular na lalaki. Dapat mayroong isang hot dog stand sa isang lugar sa malapit.Tahimik lang si Lorelei at hiniling ni Liam na hindi siya biglang nagtanong tungkol sa kanyang ina. Wala siyang ideya sa kasuklam-suklam na bumabalot sa tiyan nito nang maisip niya ang babaeng nagsilang sa kanya.Hinawakan niya ang kamay ni Lorelei at dinala siya sa daanan ng puno patungo sa hardin. “So, bakit mo piniling lumipat sa San Francisco? Trabaho mo ba iyon? Mukhang isang malaking hakbang kung hindi ito isang bagay na plano mong gawin nang pangmatagalan.”&ldquo
“Wow, kamukhang-kamukha mo siya. May kaugnayan ka ba kahit papaano?" Ang malambing na boses ni Lorelei ang nagpabalik sa kanya mula sa gilid ng bangin."Sa tingin ko siya ang aking ama.""Hindi mo kilala kung sino ang iyong ama?" Ibinaling niya ang magandang mukha nito sa kanya, ang mga mata nito ay may pag-aalala.“Hindi.” Isang salita, isang bundok ng sakit. "Ngunit ang aking ina ay isang makeup artist sa The Holbys bago ako ipinanganak, kaya ito ay nagdaragdag."Lumapit siya at inilagay ang maliit niyang kamay sa pisngi niya. “Hindi ko rin kilala ang tatay ko. Ibig kong sabihin, alam ko kung sino siya, at mayroon akong malabo na mga alaala na kasama siya noong ako ay maliit pa. Umalis siya noong limang taong gulang ako."Ang kanyang paghipo ay nagiging sanhi ng lahat ng uri ng mga bagay na matunaw sa loob niya-lalo na ang yelo na pader kung saan itinago niya ang lahat mula sa
“Maaari ba akong tumulong?”“Hindi.”“O sige. Bagama't sa tingin ko ito ang pinakamaliit na magagawa mo kung isasaalang-alang ang kamangha-manghang paglilibot na ito na ibinigay ko sa iyo."“Bumalik ka sa pag-alog ng iyong mga snow globe, mister. Wala pang sampung minuto.”Pinagmasdan ni Liam ang kanyang pag-urong sa likod ng tindahan, hinahangaan ang likurang tanawin tulad ng sa harap. Napatingin siya sa kanyang relo at laking gulat niya nang makitang alas-sais y media na. Saan napunta ang araw? Noong sinimulan niya ang charade na ito, naisip niya na ang mga petsa ay mas masahol pa kaysa sa isang walang katapusang pagpupulong. Sa halip, gumugol siya ng isang kasiya-siyang araw kasama ang isang kaaya-ayang babae, at ang halaga nito ay mas mababa sa isang bote ng masarap na alak. Kahanga-hanga.Tumingala siya upang makita si Lorelei na humahakbang patungo sa kany
Sampung minutong nagmamaneho si Liam bago siya nakahanap ng puwesto na makakaparada, isang bloke ang layo mula sa restaurant. Talagang dapat niyang iwan ang kotse sa gitna ng kalsada at hayaang hilahin ito ng lungsod. Wala siyang ideya kung saan natagpuan ni David ang hunk of junk, pero halatang binili niya ito para inisin si Liam. Diyos, na-miss niya ang Aston. Kailangan niya itong bisitahin bukas, itakbo ang kanyang mga kamay sa makinis na itim na linya, marinig ang ungol ng makina..."Ayan, sa kabilang kalsada," sabi ni Liam nang makita niya ang eleganteng naka-script na sign ng restaurant. Mukhang okay ang lugar. Inirerekomenda ito ni Jason dahil ito ay pinamamahalaan ng isang kapwa nagtapos sa kanyang klase sa pagluluto, at tumulong siya sa kusina kapag sila ay kulang sa kawani.Hinawakan ni Liam ang kamay ni Lorelei at, pagkatapos suriin upang matiyak na walang mga sasakyang paparating, hahakbang na sana sa kalsada."T
"Lalabas ka na naman?" Naka-cross arms si David at nagmukhang masungit na bata na pinagkaitan ng paboritong laruan."Hindi ko alam na kailangan ko munang i-clear ito sa iyo," sabi ni Liam. "At saka, isang linggo na ang nakalipas mula noong huli kong nakita si Lorelei."“Oo, pero wala ka sa negosyo buong linggo kaya hindi na tayo nagkaroon ng pagkakataong tumambay. Akala ko si Cal ang nagpapatakbo ng kumpanya habang sinusulat mo ang iyong libro."“May dumating na hindi kinaya ni Cal. Gusto kong pag-usapan ito sa iyo, ngunit ito ay classified. At salamat sa iyong pag-aalala sa libro. Nakasulat ako ng apat na kabanata habang wala ako." Basura ang isinulat niya, pero sa tuwing maiisip niyang huminto, ang mukha ni Marcus ang magmumulto sa kanya at magta-type pa siya.“Kaninang umaga ka lang nakabalik. Akala ko ay manood tayo ng bagong James Bond film ngayong gabi. Tandaan kung ano ang sinasabi nila, pare, mga kapatid dati—”"Huwa
“Lorelei, anong nangyayari? Anong meron?” Malayo-layo na ang boses ni Liam. Ang mga itim na tuldok ay nagtatagpo at naramdaman niyang nagsisimula nang mawalan ng malay. Nahihirapan siyang huminga ulit. Ang garalgal na tunog mula sa kanyang dibdib ay natakot sa kanya.“EpiPen, bag.” Napasubsob siya sa sahig kaya kapag nawalan siya ng malay ay hindi na siya bumagsak. Parang mula sa malayo, narinig niyang itinapon ni Liam ang bag na naiwan niya sa counter.Nagmamadali siyang bumalik sa gilid niya habang hawak ang kanyang EpiPen. “Saan? Saan ako mag-i-inject nito?"Hinawakan niya ang panlabas na hita niya at naramdaman ang saksak ng karayom na tumutusok sa kanyang balat.“Stay with me, sweetheart. Manatili ka sa akin.”Ang gamot ay bumaha sa kanyang katawan, at ang kanyang unang pansamantalang hininga ay mabilis na sinundan ng marami pa, bawat isa ay nagiging mas madali. Umalis si Liam sa tabi niya saglit bago
Hinawakan ni Lorelei ang jacket ni Liam sa dibdib habang pinindot ang doorbell. Nag-alala siya sa kanya pagkatapos ng episode niya kaya nakalimutan niyang iuwi ito. Sa bulsa ay isang resibo para sa isang laptop. Ang nakatanggap ay IWC Security, ngunit ayon sa isang paghahanap sa mapa ng Google, ang address ng paghahatid ay para sa isang na-convert na bodega at hindi sa punong tanggapan. Tulad ng sinabi ni Liam na nagtatrabaho siya mula sa bahay, sumugal siya na ito ang kanyang lugar. Para sa lahat ng alam niya maaari siyang tumawag sa isang kliyente. Hindi siya sigurado kung paano niya ipapaliwanag ang kanyang presensya kung ganoon nga ang kaso, ngunit sana ay may maisip.At kung ito ang lugar ni Liam, at least malalaman niya kung kasal na ito o hindi. Sa tuwing akala niya ay nakikilala na niya ito, inilalayo niya ang usapan sa kanyang sarili. Ano ang maaaring mas masahol pa kaysa sa isang asawa at anak? Kailangan niyang malaman. Kaya, nakapikit, pinindot niya ang doorbell.
“Umakyat ka na sa bahay. There's a huge bed with your name on it,” bulong niya na may pagnanasa ang boses.Napaungol siya. “Hindi ko kaya.”“Bakit hindi?”“Kasi pumirma ako ng kontrata, at nangako ako na hindi ako papasok sa property habang nandoon ka. Alam ko kung gaano ka stickler para sa batas. Ayokong malagay sa alanganin ang ating bagong panganakrelasyon sa pamamagitan ng pagsira sa aking salita."Tumawa siya. “Sabihin mo. Gagawa ako ng addendum sa kontrata, na magbibigay sa iyo ng access sa property sa panahon ng pananatili ko kung sasabihin mo sa akin dalawang beses sa isang araw na mahal mo ako.”“Dalawang beses lang? Kaya kong tanggapin ang mga tuntuning iyon.”Hinawakan siya nito sa kanyang mga bisig at tinungo ang bahay.…"Hindi ako naniniwala," sabi ni Liam. Naglakad siya papunta sa kinauupuan ni Lorelei sa isa sa mga wingback na upuan sa tabi ng bintana. Nakabukas ang isa sa mga libro ni Marcus sa kanyang kandungan, at isang tasa ng kape na lumalamig sa mesa. Napaangat
Mas malapit na ngayon ang pigura sa kabilang dulo ng beach. Naisipan niyang bumalik sa bahay, ngunit hindi niya maalis ang sarili. Nakapagtataka, hindi siya natakot; marahil ay iniisip nito ang lahat ng tiniis ni Liam na nagmistulang ginintuang buhay niya. Lumapit ang pigura. Matangkad siya, at siguradong lalaki. Dapat siyang bumalik; Hindi siya nakaramdam ng kahit isang kaswal na pakikipag-chat sa isang palakaibigang kapitbahay. Bumalik si Lorelei sa daanan nang may huminto sa kanya. Somehow, parang pamilyar siya. Nang nasa sampung talampakan na siya mula sa kanya ay huminto siya.Oo nga pala, si Liam iyon.Huminto si Liam ng ilang dipa mula sa kanya, nag-iwan sa kanya ng maraming silid upang makatakas pabalik sa bahay kung gusto niyang iwasan siya. Isang hakbang ang ginawa niya patungo sa hagdan, ngunit napigilan siya ng matalim nitong paghinga. Para bang pinipigilan niya ang sarili niya para mas masaktan.“Hi.” Hindi sigurado ang boses niya. Iyon ang unang pagkakataon na maalala n
“Well, napakabait niya,” napilay na dagdag ni Lorelei. “Oo naman. At tinatrato niya kaming parang pamilya kapag bumibisita siya. Yup, was a blessed day when Mr. Liam bought this place. Ngayon, kung ipagpaumanhin mo, Miss Lorelei. Gusto ni Celine na umakyat ako at kumuha ng niyog para sa isang cake na iluluto niya.”Bumangon si Horace at pagkatapos itabi ang kanyang sumbrero kay Lorelei, tumawid siya sa landas. Hindi siya sigurado kung ligtas ba para sa matanda na umakyat ng puno, ngunit malamang na ginawa niya ito mula pa noong bata pa siya.Muli niyang kinuha ang libro. Ang pagbubunyag ni Horace sa pagiging bukas-palad ni Liam ay naging mas mahirap na manatiling galit sa kanya. Nang makarating siya sa bahagi kung saan ang kanyang unang kasintahan sa kolehiyo ay naging isang corporate spy, na inupahan upang magnakaw ng programa ng seguridad na kanyang binuo, naintindihan niya. Nang mahuli, ang babae ay tumawa sa kanyang mukha at sinabi sa kanya
“Parang plano. Magkikita pa tayo mamaya?"Nang hindi na hinintay na sumagot si Mandy, kinuha ni Lorelei ang kanyang sumbrero mula sa mesa at naglakad palabas sa terrace. Sa bawat mesa sa tabi ng mga lounger ay may isang paperback na libro, katulad ng nasa bedside table sa itaas. Ilang beses sa nakalipas na linggo ang kanyang kamay ay naka-hover sa isa sa mga libro; curious siya sa literary taste ng host niya. Sinabi niya na ang mga libro sa Russian River ay sa kanyang kapatid. Marahil ay ganoon din sila at walang kinalaman kay Liam.Ngunit nang matapos na niya ang nobelang dala niya, hindi masakit na makita kung bakit napakaganda ng libro at maraming kopya sa buong bahay. Hindi niya napigilang lunurin ang kanyang kalungkutan sa gabi-gabing cocktail. Siguro ang kailangan niya ay mawala sa isang mundong pampanitikan kung saan ibang tao ang nakaranas ng lahat ng sakit sa puso.Nagkibit-balikat na kinuha niya ang isa sa mga nobela at tinungo ang dalampasigan.
Ngayon, naglalakad sa kanyang tahanan, muli siyang nagtaka sa kanyang katinuan. Ang bahay ay katulad sa istilo at kulay sa isa sa Russian River, maliban sa Caribbean touches, ceiling fan sa bawat silid, mayaman, dark wood furniture, at floaty white cotton curtains. Sinundan niya ang tunog ng excited na boses ni Mandy papunta sa terrace. Ang kanyang hininga ay umalis sa kanyang katawan sa isang mahabang buntong-hininga, ganap na hindi sinasadya. Ang bahay ay nakalagay sa isang burol, na napapalibutan ng mga puno ng palma at namumulaklak na mga tropikal na halaman. Dalawang malalaking bougainvillea ang umakyat sa ibabaw ng pergola, ang kanilang puti-at-rosas na mga bulaklak ay kaibahan sa perpektong asul na kalangitan. Sa dulo ng terrace, isang infinity pool ang tila nakapatong sa pinakadulo ng burol. Sa kaliwa, gayunpaman, natatanaw niya ang isang landas na dapat patungo sa isang puting sugar sand beach na halos isang daang talampakan sa ibaba.“Tama, yun lang. Hindi ako
Napaangat ng ulo si Liam nang bumukas ang pinto ng opisina niya. Ilang tao ang naglakas-loob sa kanyang init ng ulo sa nakalipas na dalawang linggo at nakapagtrabaho siya nang payapa. Kung ano ang trabaho na nagawa niya, iyon ay. Sa pagpapakita ng mukha ni Lorelei na puno ng luha sa kanyang mga mata tuwing dalawampung minuto ay mahirap mag-concentrate at gumawa ng anumang bagay. Simula nang lumabas siya ng apartment nito ay hindi man lang siya nakagawa ng isang buong araw na trabaho. Ang dati niyang panlunas sa lahat ay naging lason na niya, naaalala ang mga keystroke na naging dahilan ng kanyang kasalukuyang sakit.Ang isang piraso ng papel na nakadikit sa isang whiteboard pointer ay lumitaw sa siwang ng pintuan, kaagad na sinundan ng ulo ni David. “Paparito ako nang payapa. Pahintulot na pumasok?"Hindi na hinintay ang sagot niya, pumasok si David sa opisina,bagama't pinananatiling bukas niya ang pinto, marahil ay kailangan niyang gumawa ng is
“Ipaliwanag mo ano? Ipaliwanag kung paano mo na-hack ang dating website, basahin ang aking profile, nagpasya na ako ang perpektong kandidato upang gampanan ang papel sa iyong maliit na libro dito. Mabangis niyang iminuwestra ang monitor ng computer. "At pagkatapos ay nakipag-date sa akin upang magbigay ng kumpay para sa iyong limitadong imahinasyon? Nakikita kong naging maayos ang lahat para sa iyo. Masaya ako na naabot ko ang iyong mga inaasahan. O, ano ang isinulat mo, 'napagtanto sa kanya kung gaano kababaw ang kanyang mga nakaraang pakikipagtalik'? Well, swerte mo. Natutuwa akong isinulat mo ang 'The End' dahil nailigtas ako nito mula sa pagsasabi nito!"Ang kanyang mga mata, na kagabi ay naliwanagan ng pagmamahal, ngayon ay naglalagablab na galit...poot...sakit. Karapat-dapat siya sa kanyang galit at poot; gayunpaman, gagawin niya ang lahat para mabawasan ang sakit.“Sweetheart, hindi naman sa ganoon, hindi na.”“Hindi na dahil natapos m
Sapagkat para sa karamihan ng mga tao ang kusina ay ang puso ng tahanan, tiyak na ito ay kung saan si Liam ay nanirahan. Nakasara ang mga kurtina at nilabanan niya ang pagnanasang buksan ito at bahain ang silid ng natural na liwanag. Ito ang kanyang puwang, at kung hindi dahil sa kanyang misyon na pigilan ang kanyang ina sa pagpapadala ng mga tropa, wala siyang karapatang naroon.Umupo siya sa komportableng leather chair at hinila ang sliding drawer sa harap ng desk para hanapin ang keyboard. Kinawag-kawag niya ang mouse, umaasa na kahit isa sa anim na monitor sa tuktok ng desk ay mabubuhay.Lumiwanag ang tatlo sa mga monitor at ini-scan niya ang mga screen. Ang una ay isang itim na screen na may mga linya ng kung ano ang naisip niya ay computer code dahil wala sa mga ito ay tila nasa Ingles. Ang pangalawang monitor ay nagpakita ng isang spreadsheet na may quarterly financial report ng kumpanya ni Liam, ayon sa header. Ang ikatlong screen ay nagpakita ng isang dokument
Nagising si Lorelei na may mabigat na bigat sa kanyang mga binti, at ang kanyang mga mata ay bumukas, at pumasok sa hindi pamilyar na silid. Kumabog ang kanyang puso sa kanyang dibdib at dahan-dahan niyang ibinaling ang kanyang ulo. Ang napakarilag na mukha ni Liam ay nakabahagi sa kanyang unan, ang kanyang mahahabang pilikmata ay nagpaypay sa kanyang mga pisngi, ang pinaggapasan ng umaga ay nagdilim sa kanyang panga. Nagre-relax, nag-inat siya, inalis ang kanyang mga paa mula sa kanyang mga paa. May binulong siya pero gumulong-gulong, tulog pa rin.Malamang na nagising siya minsan sa gabi dahil pinulot ang kanyang mga damit na naiwan sa sahig sa tabi ng kama. Bumangon siya sa kama, dumiretso siya sa banyo. Siya ay magkakaroon ng ilang mga pananakit sa mga lugar na hindi niya sanay na sumakit. Si Liam ay isang dalubhasa at magiliw na manliligaw at nagturo sa kanya ng ilang bagay tungkol sa kanyang sariling katawan—tulad ng kung gaano siya kasaya. And from his responses