Ika-anim na Kabanata

“Paano mo nalaman?”

“Na-sprain ang bukong-bukong ng nanay ko noong Sabado ng gabi at dinala ko siya sa ER. Si Barry ay nakaupo roon kasama ang kanyang asawa at tatlong taong gulang na batang lalaki na nagtulak ng marmol sa kanyang ilong." “Ang aso!”

“Well, hindi iyon ang tawag ko sa kanya. At pagkatapos ng aking munting paninira, ang kanyang asawa ay nagdagdag ng ilan pang mga pangalan na hindi ko kailanman naisip, at ang aking ina ay sasampalin ako ng kalokohan kung sasabihin ko ito sa publiko.

“Paano nalaman ng malaking keso?”

“Nagreklamo ang misis ni Barry sa charity, nagbanta na ilalabas nila sa publiko kung wala silang ginawa tungkol sa akin. Hindi naman talaga grounds for dismissal but the Chairman felt it would be better if I stepped out of the limelight as he called it, for a period of time.”

"Kaya ipinadala ka dito."

“Oo. Wala akong ideya tungkol sa dynamics ng opisina dito. Siguradong hindi natutuwa si Dustin na makita ako."

“Hindi, pero yung iba sa amin. Oras na para magkagulo ang mga bagay-bagay dito. At ako para sa isa ay magiging kalugud-lugod kung hindi ko na kailangang dumalo sa isa pang laro ng baseball ng Little League. Mas eksena ko ang magarbong hapunan. Uy, maaari ko bang gastusin ang aking mga sapatos at damit?"

“Sa kasamaang-palad, wala pa kaming sariling budget at kailangang maaprubahan ang lahat ng gastos sa Fundraising. Nakipag run-in na ako kay Dustin tungkol sa halaga ng mga bulaklak. Naniniwala ka bang tinanong niya talaga kung pwede ba tayong gumamit ng mga plastic? At ano ang hindi pagbibigay sa amin ng listahan ng bisita hanggang dalawang araw bago ang kaganapan?”

Umalingawngaw ang tawa ni Mandy sa opisina. “Paranoid yata siya. Binabantayan niya ang contact list niya na parang state secret. Siya lang at ang kanyang sekretarya ang may access dito. Mas masaya akong umalis sa departamento niya. Gusto kong magtrabaho kasama ka —masaya na ulit ang pagpasok sa trabaho.”

“Same here. Mas pinadali mo ang paglipat mula sa Buffalo. Speaking of transitions, may balita ba sa visa ng fiancé mo?”

“Wala, wala pa. Halos isang taon na rin.” Inikot ni Mandy ang maliit na singsing na diyamante sa kaliwang kamay.

"Hindi ako nagkaroon ng pagkakataong magtanong, paano kayo nagkakilala?"

"Nakipaghiwalay ako sa aking huling asong kasintahan at nagpasya na i-treat ang aking sarili sa isang bakasyon sa Italya. Noon ko pa gustong pumunta doon. Kaya ibinenta ko ang aking sasakyan at umalis ako ng dalawang linggo. Nakilala ko si Antonio noong unang gabi ko sa Roma at simula noon ay nagmamahalan na kami.”

“Huwag kang mag-alala may habol lang siyang green card?” “Hindi. Nagmamahalan kami. Masasabi ko.”

Oo, ganyan ba ang tunog ko noong nakikipag-date ako kay Barry? Siya ay naging isang ganap na tulala upang magtiwala sa kanya, kaya desperado na magkaroon ng isang relasyon na siya ay naging isang bulag na tanga. Buti na lang mas magaling siya sa trabaho niya kaysa pumili ng mga lalaki. Bagama't…

"Sa palagay mo ba na-set up ako para mabigo?" Tinanong ni Lorelei ang tanong na bumabagabag sa kanya mula noong tinawag niya ang Chairman ng charity na nagtuturo sa kanya na magdaos ng gala fundraising dinner.

“Hindi ko alam. Hindi pa kami nakakaipon ng isang milyong dolyar sa loob ng anim na buwan bago, bale isang gabi. Ang isa pang tsismis na narinig ko ay ang Head Office ay naghahanap upang pagsamahin at ang sangay ng San Fran ay maaaring ma-disband na ang lahat ay naubusan ng LA"

Doble ang paglubog ng pakiramdam sa tiyan ni Lorelei. Kung bumagsak ang kaganapang ito, siya ang sisisihin. At ngayon ay hindi lamang niya nasa linya ang kanyang trabaho, kundi ang buong staff. “Well, gagawin natin itong isang epic na gabi. Malalaman ito ng lahat ng San Francisco at nagmamakaawa na pumunta sa aming susunod," sabi niya nang may higit na kumpiyansa kaysa sa kanyang naramdaman.

Makalipas ang dalawang oras, tinapik ni Mandy ang mesa gamit ang kanyang pulang-pulang mga kuko. "Sa tingin ko ito ay magiging kamangha-manghang. Ngayon kung mapupuno ni Dustin ang lugar, magugulat ang mga bisita na lalabas ang pera sa kanilang mga wallet. Kukuha ba tayo ng inumin para magcelebrate?"

“Hindi ko kaya ngayong gabi. May date ako."

"Wow, pumunta ka, babae. Wala man lang isang buwan sa siyudad at may nakilala ka na.”

 

“Hindi pa talaga kami nagkikita. Ang aking ina, na siyang Supreme Ruler of Interfering Mothers, ay nag-sign up sa akin sa isang Internet dating site. Mayroong talagang isang lalaki na tila medyo kawili-wili. Siya ay isang arkitekto na naglakbay sa mundo at ngayon ay gustong ibahagi ang kanyang buhay at pagmamahal sa paglalakbay sa tamang babae.”

“Iyan ba ang pangarap mo? Para maglakbay sa mundo?"

“Actually, medyo home-based ang mga pangarap ko. Mula noong bata pa ako, gusto ko na ng isang malaking pamilya. Mayroon akong sampung manika na dati kong tawag sa aking mga sanggol. Dinala ko ang mga manika kung saan-saan. Ito ay medyo isang tanawin.

“Hindi pwedeng sampung anak ang gusto mo! Barbaric yan.”

“Kukunin ko ang apat o lima ngayon. Siyempre, ang aking ina ay patuloy na nagpapaalala sa akin na iniwan ko ang mga bagay na medyo huli na.

"Marami ka bang mga kapatid?"

“Hindi, ako lang at ang nanay ko. Ang tatay ko...well...wala siya. Marami akong pinsan—isa sa aking mga tiyahin ay may walong anak. Sobrang nagseselos ako. Palagi silang nagtatawanan at sumisigaw. Sobrang tahimik sa bahay ko. Gusto kong makipaglaro at makipag-away ang mga kapatid.”

"Buweno, may mga paraan sa mga araw na ito upang gawin iyon nang walang lalaki."

“Hindi, I want the whole deal—loving husband, maraming maiingay na bata. Kung iyan ay gagawin akong isang Neanderthal, ako ang makikipag-hang out kasama ang mga dodo. Tinitigan niya ang kanyang mesa upang maiwasan ang awa na sigurado siyang nakasulat sa mukha ng kaibigan. Sa edad na ito kung kailan ang mga kababaihan ay nagsusumikap para sa pagkakapantay-pantay sa mundo ng kumpanya, nadama niya na siya ay isang sellout na gustong maging isang nanay sa bahay na nag-aalaga sa kanyang asawa at mga anak.

"Kaya saan ka nakikipagkita sa iyong Internet date?" Nabasag ng boses ni Mandy ang kanyang guni-guni.

"Sa bar na iyon na sinabi mo sa akin tungkol sa Montgomery Street." Humigop muli si Lorelei ng malamig na ngayong kape, umaasang malunod ang mga paru-paro na sumasayaw sa kanyang tiyan. Palagi siyang kinakabahan bago mag-first date. Gayunpaman, kadalasan, nakilala niya nang personal ang lalaki o inirekomenda siya ng isang kaibigan.

"Gusto mo bang sumama ako bilang proteksyon?"

“Hindi, magiging okay lang ako. Magiging masikip ang lugar sa Biyernes ng gabi. Kung sa tingin ko delikado siya hihingi ako ng tulong.”

"Yung mga parang normal na pumapatay sa iyo sa shower," sabi ni Mandy.

“Gee, salamat.” Kahit man lang kung siya ay patay na ay hindi na niya kailangang pangunahan ang isang mapaminsalang kaganapan sa kawanggawa na siguradong hindi lamang siya mapapatalsik, ngunit ang buong kawani ng opisina ng San Francisco sa kanilang mga trabaho. Walang pressure.

 

…

 

"Oo, Liam! Nakauwi ka na?" Sigaw ni David mula sa harapan ng bahay.

Kailangan kong kunin ang kanyang mga susi bago siya pumasok sa hindi tamang oras. Binigyan niya si David ng isang set ng mga susi kung sakaling magkaroon ng kagipitan, ngunit nasanay na ang kanyang kaibigan na lumapit, hinahayaan na niya ang kanyang sarili na pumasok at lumabas anumang oras sa araw o gabi.

“Oo, nakauwi na ako. Lumabas ka kaagad," aniya mula sa kwarto.

Sumulyap muli si Liam sa full-length mirror. Alien ang mukha na nakatitig sa likod. Ito ba ang mga tampok na kinaiinisan ng kanyang ina? Ayon sa tsismis, siya ang naglalaway na imahe ng ama na hindi niya alam ang pangalan. Bilang isang bata, ang araw-araw na nakikita ang kanyang mukha ay nagpapaalala sa kanyang ina ng kanyang katangahan sa pagtatapon ng kanyang kasal sa ama ni Marcus para sa isang masamang relasyon sa isang lalaking nagmamahal lamang sa kanyang sarili.

Noong siya ay maliit pa, nalampasan niya ang sakit na kinasusuklaman ng sarili niyang ina sa pamamagitan ng pag-iisip na siya ay kinidnap noong sanggol pa lamang at pinalaki ng isang masamang ina. Sa tuwing pumupunta sila sa grocery, sinisilip niya ang mga karton ng gatas para tingnan kung may mga nawawalang bata na kamukha niya.