Ikatlong Kabanata

Baka iyon ang problema niya. Siya ay masyadong mahuhulaan, nag-o-order ng parehong bagay araw-araw, hindi kailanman naglalagay ng pampalasa o sumusubok ng bago. Gaya ng panlasa niya sa lalaki—predictable. Ang bawat isa ay naging sinungaling at talunan. Ngayon ay dapat niyang subukan ang ibang bagay. Tinitigan niya ang menu sa likod ng counter, nagnanais na ang tunay na pagmamahal ay nakalimbag sa pisara. Utos niya iyon sa isang tibok ng puso.

As if on cue, nagvibrate ang cellphone niya sa bag niya. Sa kalaunan ay natagpuan niya ito sa ilalim ng isang walang laman na pakete ng cinnamon gum. Humagulhol nang makita ang numero ng kanyang ina sa screen, pinindot niya pa rin ang answer. Kung hindi niya ito kakausapin ngayon ay tatawagan niya ito hanggang sa makausap niya ito.

“Magandang umaga po, Mama.”

“Umaga? Malapit na magtanghali dito, di ba nasa trabaho ka na?”

 

“Hindi, quarter to nine pa lang. Tandaan mo, tatlong oras na akong nasa likod mo ngayon.” Natitiyak niyang sinasadya ng kanyang ina ang pagkakaiba ng oras, para lamang ipakita na maaari pa rin niyang panghimasukan ang buhay ng kanyang anak kahit kailan niya gusto.

“Miyerkules ngayon. At least Wednesday dito. May date ka pa ba sa weekend?"

Naikuyom ni Lorelei ang kanyang panga at nagbilang ng isip hanggang sampu. Nang hindi iyon nagpakalma sa kanya, nagbilang siya nang paatras, sa Espanyol. Ang kanyang ina ay nanirahan sa Amerika sa nakalipas na tatlumpung taon, ngunit pagdating sa kanyang anak na babae, siya ay 100 porsyentong old-school Mexican. Sa mata ng kanyang ina, ang pangunahing layunin ni Lorelei sa buhay ay ang makapag-asawa at makapagbigay ng mga apo. Isang responsibilidad na halos araw-araw ay naaalala niya.

“Na-disconnect na yata ako? Hello? Lorelei?”

“Nandito pa rin ako. Oo, Miyerkules na. Ako ang kabilang panig ng bansa, hindi ang globo. Kung tungkol sa isang date, wala pa akong nakukuha, pero bata pa ang linggo.”

"Wala ka bang nakilala?"

“Mama, dalawampu't walong araw na po ako sa San Fran. Wala akong oras para makipagkilala sa maraming tao.” Tatlong customer ang layo niya sa counter. Sa anumang swerte ay lehitimong makakapag-hang up siya sa loob ng humigit-kumulang dalawang minuto. Tila kailangan niyang magkaroon ng karaniwan, dahil walang paraan na tatayo siya sa harap ng linya at basahin ang menu mula doon.

“Well, naisip ko na baka nagkakaproblema ka kaya pina-sign up kita sa isa sa mga Internet dating site na iyon. Nag-email ako sa iyo ng mga detalye. May mga napakagandang lalaki doon. Isinulat ko ang kanilang mga pangalan at ipinadala ko rin iyon sa iyo.”

“Anong ginawa mo?” Ilang mga ulo ang lumingon sa kanyang direksyon habang ang kanyang boses ay tumaas ng tatlong oktaba at sampung decibel na antas.

“Dumating si Bernice Anderson kagabi at sinabing nahihirapan din ang kanyang anak na makahanap ng mapapangasawa. Ngunit pagkatapos niyang mag-sign up online ay ikinasal siya sa loob ng tatlong buwan. Ang tagumpay sa boses ng kanyang ina ay hindi mapag-aalinlanganan.

Umiling si Lorelei. Ang anak na babae ni Bernice Anderson, kasama ang kanyang unibrow at pagkahilig sa mga donut, ay hindi kailanman magiging poster na bata para sa anumang dating site. Isa pang tao ang tumayo sa pagitan ni Lorelei at ng kanyang order ng kape. Mangyaring maging mabilis, mangyaring mabilis.

"Hindi ako desperado."

“Querida, hindi ka rin bumabata. Ilang taon na lang ang layo ng tatlumpu, at alam mo kung ano ang sinasabi nila tungkol sa mga babaeng mahigit tatlumpu. Sa istatistika, mas malamang na mapatay sila kaysa magpakasal."

Ang lalaking nasa harap niya ay nakikipagdebate sa mga merito ng isang decaf mocha sa isang soy latte sa cashier.

“Isaisip ko yan. Kailangan ko nang umalis. Ako na ang mag-order.” "Ipangako mo sa akin na mag-o-online ka at tingnan ang mga lalaki."

“Pangako ko. Bye, Mama. Ang tahimik mo.” Pinindot ni Lorelei ang end call bago nagbanta ang kanyang ina na pupunta at dumalaw at maghanap ng personal na lalaki para sa kanya. Nangako siyang titingin. Hindi ibig sabihin na kailangan niyang lumabas kasama ang sinuman sa kanila.

Habang hinihintay ang barista na maghanda ng kanyang vanilla latte, inilibot niya ang tingin sa buong café. Tatlong regular na nakita niya kaagad at ibinalik ang kanilang mga tango bilang pagkilala. Isang malaking, mabalahibong lalaki sa edad na thirties ang napuno sa sulok ng cafe. Nagtama ang kanilang mga mata at napakurap siya sa tindi ng maitim nitong titig. Ang isa pang lalaki sa mesa na kasama niya ay kapareho ng edad ngunit mas maliit, at sinusubukang itago ang isang kalbo na lugar na may isang suklay ng light-blond na buhok.

Sumilip si Lorelei sa kanyang relo; mayroon siyang walong minuto upang makarating sa kanyang opisina. Sa kabutihang palad, para sa kanya at least, ang kanyang pangangailangang tumakas kay Buffalo ay kasabay ng bakante ng isang Event Director sa opisina ng Happy Day charity sa San Francisco. Kung hindi siya naging isa sa mga nangungunang tagaplano ng kaganapan para sa kawanggawa, sigurado siya na siya ay tinanggal sa trabaho sa halip na ilipat pagkatapos ng kanyang huling relasyon na itim ang kanyang pangalan. Sa kabutihang palad, ang iskandalo ay tila nanatili sa silangan at maaari siyang magpatuloy na tumulong sa paglikom ng pera para sa mga may sakit na bata upang masiyahan sa isang panaginip na araw. Ngayon kung mag-iinit lang ang panahon, masisimulan na niyang tamasahin ang kanyang bagong simula sa California.

Kinuha ang kanyang inumin na may ngiti para sa barista, ipinatong niya ang mga strap ng kanyang hanbag sa kanyang balikat at humakbang patungo sa pinto. Ang ditherer, na nasa lineup sa kanyang harapan, ay tumalikod at dumiretso sa kanya. Ang kape ni Lorelei ay nahulog sa sahig na may nakakasakit na tumalsik.

"Ay sorry, miss." Tinitigan niya ang lumalagong kayumangging puddle, umatras bago dumihan ang kanyang sapatos na suede. Dumausdos siya patungo sa pinto, na parang sinusubukang ilayo ang sarili sa sakuna.

Nagbilang si Lorelei pabalik mula sa isang daan sa Espanyol. Mahusay, ngayon ay kailangan na niyang pumila muli at ma-late sa trabaho o manirahan sa nakakalokong kape sa opisina.

Lumitaw sa kanyang siko ang lalaking may balbas at matitinding mata mula sa sulok na mesa. Lumapit siya sa likod niya at kumuha ng isa pang tasa, kumpleto sa takip, sa counter. Nang lumingon si Lorelei sa kanya, binigyan siya ng magiliw na barista ng thumbs-up. "Nakagawa ako ng dagdag, nang hindi sinasadya," sabi niya.

“Enjoy your day,” sabi ng matangkad na lalaki habang inaabot sa kanya ang kape. Malalim at malasutla ang boses nito, at pinilit niyang tingnan ang likidong tsokolate na mga mata na nakangiti sa kanya. Dahil sa pag-iisip, muli niyang sinulyapan ang kanyang relo. Damn, late na siya ngayon.

Inikot niya ang natapong kape nang may dumating na lalaking may hawak ng mop sa pinangyarihan.

"Salamat," tawag niya sa balikat. Ang lalaking kumatok sa kanyang inumin mula sa kanyang kamay ay nakatayo sa pintuan na parang sinusubukang magdesisyon kung saan pupunta.

Siguro tama ang ideya ng kanyang ina. Sa Internet man lang ay ma-filter niya ang ilan sa mga kakaiba.

…