VERNON"Is that how you greet your boss?" I jokingly said.Si Sollaire sa harap ko ay bagong gising lang. Her hair is unbrushed and I can tell that she is not wearing a bra. But is it worth mentioning that she looks decent at seven a.m. in the morning? Like beyond all of her make up, she still looks okay."Uhmm..." She can not find the right words to say. "I-- good morning. Do you need me sa office? Or is there anything else that I can do for you?"I shook my head. I don't need her to say anything. I just want to make a peace between us. Lately kasi eh napapansin ko na nasosobrahan na ako sa kasungitan sa kanya, and napapansin ko rin na mas nai-stress ako pag masungit ako because I am not satisfied with anything.And above all, I should be thanking her for defending me from what Anja did. Let me be honest, I was stunned when I saw Anja kaya hindi ko naisipan to treat her harsly to be able to push her away. In short, I did not have the balls when she was in front of me, and Sollaire ha
SOLLAIRE After I warned Vernon, he was quiet. Siguro ay tinitimbang niya kung totoo ba ang banta ko sa kanya. And yes, totoo iyong banta ko na aalis ako pag hindi pa niya binago ang ugali niya. I mean, nalayasan ko nga nang matagumpay ang mga magulang ko, siya pa kaya? Natahimik si Vernon nang ilang minuto before he agreed to my terms. Hindi naman totally agree pero sinabi niya na susubukan niya. Honestly, that is enough for me na subukan niya. I am not really asking for him to change completely, hangad ko lang naman na huwag at all times ay ganoon ang ugali niya. He needs to know that not just because he is a billionaire ay mag-aadjust na ang lahat sa ugali niya. Nakabalik na rin si Zion pag tapos ng usapan namin ni Vernon. Tinanong niya nga kung may problema ba dahil siguro ay na-sense niya na may kakaibang nangyari. We just denied it and went back to chit chatting. Laking pasasalamat ko nga na hindi ako pinaandaran ni Vernon ng kasungitan niya in front of Zion dahil ala
SOLLAIRE I remember when I was a child when my dad used to beat me up from not following his orders. Sundalo kasi noon ang daddy kaya pati sa bahay ay dala dala niya ang ganoong ugali. Mataas ang rango niya sa serbisyo kaya hindi na ako nagtatangka pa na magsumbong. I tried once pero naalala ko lang na tinawanan lang ako ng mga kaibigan ni daddy. They even said to him that he is doing a good job, and that his way is probably the most effective way of disciplining a child. Oo, lumaki naman ako na may disiplina. Hindi nga lang disiplinang nag bunga mula sa pagmamahal kung hindi disiplinang nag bunga mula sa takot. Lumaki ako na may disiplina pero kasama ko ring lumaki ang trauma na inabot ko sa aking mga magulang. My mom let my dad walk all over. I never experienced mom getting in between us or telling dad to stop. The only one who did the hero job of defending me was my lola, ang mama ni daddy. But when she passed away, no one was there for me. Kaya nga ganoon na lamang a
VERNON Ramdam ko kung gaano kainit ang katawan ko. Para bang nasa loob ako ng sauna pero hindi ako nagpapawis. The feeling is weird pero hindi ko maibangon ang katawan ko o maimulat man lang ang mata ko. I feel so tired at sobrang sakit ng katawan ko. Godness gracious. Nadali ako nang tanginang abogado na iyon. I"ve been in fights before but I have to admit that he had the advantage over me. Ngayon ko lang din naman nalaman na nagbboxing pala ang tarantadong iyon. "Ikaw naman kasi, papatol patol ka pa. Imbes na magpakumbaba ka eh inasar mo pa lalo yung tao. Boxingero pa naman yun. Oh edi nabugbog ka ngayon." Sollaire has been scolding me non stop since nakita niyang ibinuka ko na ang mata ko kanina. Sinasamantala niya ata na wala akong energy para makipag sagutan sa kanya. Isa pa, ayoko rin naman na mag sungit because she already warned me. I can't lose her din naman because she has been putting up with my shit the best than my past secretaries. "Pero di ko naman sinisisi sa
MUSTANG It's been a while since I've sent an update to Sollaire Castro. Gusto ko kasi munang buuin ang kwento bago ko sabihin sa kanya ang lahat. But right now, I am sitting outside my cabin enjoying the view of the mountains here in Batanes. Kung maka score lang talaga ako nang malaki laki sa trabaho, dito na lang ako titira. "Sir, kain na po kayo?" The caretaker asked. I pulled my wallet out from my pocket and gave the man five-thousand pesos. "My breakfast, lunch, and dinner, dito na lang dalhin on this very spot. Dito na lang ako kakain." I asked. Bahagyang napatawa si kuya. Well, he is not really that old but he seems older than me. "Enjoy ba ang view, sir? Maganda rito sir, consider niyo na mag move." I smirked, hindi ko inaalis ang tingin ko sa area sa baba kung saan busy ang mga tao. Sa resort kasi na tinutuluyan ko ay para sa mga turista. Puro cabin ang nasa taas at sa baba naman ay para sa mga guest. May mga pool at puro kainan ang nasa baba. "I would lo
SOLLAIRE I can not believe that today would be the day that I would be hand feeding my boss. Kung noon ay hindi ko siya mahawakan dahil sa sobrang bwisit ko sa kanya, ngayon naman ay kailangan kong mag silbi bilang kamay niya. Paano ba naman eh kahapon nakaramdam si Vernon nang pananakit sa parehas niyang kamao, yun pala eh may tama ang palad niya. Hindi ko naman inaakala na ganito siya mapupuruhan dahil sa away nila ni Zion. "Never ka pa bang nakipag away before? Grabe ka naman kung mapuruhan." Sabi ko habang inihahanda ang ice pack para sa kamay niya. "Malamang nakipag away na ko. Sadyang bato bato lang yung abogado--" "Zion." I cut him off. "Zion pangalan nung bumugbog sa iyo." Pagpapaalala ko sa kanya. Inirapan ako ni Vernon. Porque hindi na masyadong masakit ang mata niya at humupa na ang maga, kulang na lang ay minu minuto niya akong irapan. Namimiss ko tuloy nung namamaga pa ang mata niya at hirap pa siyang imulat ito. "Alam ko pangalan non. Ayoko lang banggi
VERNON I woke up in the sound of a whimper and crying. As if may tao na sinusubukan na pigilan ang isang matinding pagiyak. I was intrigued so I got up to check. As I walk around the house, tama nga ang hinala ko nang papalapit ako nang papalapit sa kwarto ni Sollaire ay mas lumalakas pa ang paghikbi na naririnig ko. What is her problem now? And why is she hurriedly packing her bags? She is so lame. Para lang doon ay lalayasan na niya ako? Di niya ba naaalala na may kontrata siya sa akin at nakatali siya sa akin? "Where are you going?" She was startled when I asked her. Napatalon pa nga siya ng kaonti. She wiped her tears aggressively at pinagpatuloy ang pagiimpake niya ng kanyang damit. "To a friend." She answered shortly. I rolled my eyes. I guess ito na ang oras para magbaba ako ng pride dahil kahit papaano naman ay nakokonsensya na rin ako. It might be true that I am treating her badly. Kahit ika-ika ay dahan dahan akong lumakad papalapit sa kanya. "I-I'm sorry, okay? Mal
SOLLAIRE When we arrived at the port in Batanes, kitang kita na agad ang magagandang tanawin dito. There's this suddent hint of relaxation within me nang tumama ang sariwang hangin sa balat ko-- amoy kalikasan, walang alikabok, at malayo sa polusyon ng Maynila. Lumapit sa akin si Vernon na may dala dalang inumin. "Inom ka muna. Binababa pa ang sasakyan." I sighed. Ininom ko ang in-can calamansi juice na binigay ni Vernon. "Sorry kung ganon ang inasta ko kanina. Occupied lang ako, pasensya na talaga." Paghingi ko ng tawad. Alam ko naman na hindi niya deserve ang sorry ko dahil mas masama pa ang ugali niya, kaya lang eh ganon talaga akong tao. Tumingin sa akin si Vernon pero nang makita niyang naka tingin din ako sa kanya ay umiwas ito ng tingin sa akin. He shrugs his shoulders. "Yeah, you were pretty rude. But its okay." At tsaka lumakad papalayo. Bwisit. Sana ay hindi na lang ako nagsorry. Habang hinihintay na maibaba ang sasakyan, inilabas ko muna ang cellphone ko at