MY NOSE scrunch as I roamed my eyes outside of the van. Parang napapalayo na kami sa kabihasnan. Parang hindi naman ito ang ini-imagine kong bahay ng artista! Ang alam kong bahay ng artista ay nasa syudad, iyong nagtataasang building at maraming guards na subdivision! Pero ito, hindi! Sobrang layo! O baka naman kaya malayo kasi hindi talaga mayaman si Elias at palabas lang lahat! Oo palabas lang para magustuhan siya ng mga tao! “Nandito na po tayo, ma'am…” anang driver at saka bumaba at pinagbuksan ako ng pinto. Kumunot ang noo ko at napalingon nang tuluyang makababa. Bumungad sa akin ang pilak na malaking gate. Gate pa lang iyon at wala pa akong nakikitang bahay! “Maghintay lamang po kayo ng kaunti ma'am at parating na ho ang golf cart na maghahatid sa inyo sa mansion ni sir.” Anang driver na siguro ay napansin ang paglulumikot ng mata ko. Napatango-tango ako at hindi na rin nagsalita. Masyadong malayo ang lugar na ito sa kabihasnan ngunit bahagyang gumaan ang pakiramdam ko
“NAKU, pasensya na po at iyan ang inabot ninyo kay sir!” Anang babaeng sa tingin ko’y nasa mid-twenties na. Hindi gaanong katangkaran, medyo malaman at morena beauty. “Ako nga pala si Ria. Magtatatlong taon na ako rito mula nang magkasakit ang inay ko. Kailangan ko kasi ng pera tsaka mabait si sir, malaki pa magpasahod. Hihi.” Matunog siyang humagikhik at tinanaw pa ang entrada ng hagdanan na para bang nakikita niya pa ang lalaking iyon. “Ikaw? Anong pangalan mo?” Humugot ako ng malalim na hininga bago sumagot. “Sandra, ako si Sandra.” Tipid ko siyang nginitian. Trienta minutos na ang nakalilipas nang maganap ang katarantaduhan ng gagong Elias na iyon, hanggang ngayon ay nanginginig pa rin ako sa pinaghalong takot at galit sa kanya. Kapag talaga nagtagpo kami ng lalaking iyon hindi ako magdadalawang isip na bigyan siya ng black eye. Wala akong pakialam kung sesantehin niya ako ngayon din, makaganti lang ako sa ginawa niya. Trienta minutos akong naupo at umiyak sa hagdan nang datnan
"Woohoo! Inom pa! Huwag kang mahiya! We should celebrate this fucking night because we deserve it! Finally! Nakalabas din sa college life! Wala ng school works! Wala ng bugnuting propesor!" Nadine ranted, one of our batch mates. "Goodbye, sleepless nights! Goodbye, eyebags!" Ngumuso ako at nilagok ang isang shot na inabot sa akin. Mariin akong napapikit nang maramdaman ang pait na dumadaloy sa aking lalamunan. Hindi talaga ako sanay sa alak, at hindi ko alam kung kailan ako masasanay. Ayaw ko rin namang masanay. "B-baka magjowa ang mabuksan ko!" I responded in horror. "Kaga-graduate lang natin ayaw kong umuwi ng bukid na may bugbog, ha!" Sambit ko at kinuha na naman ang inabot na shot sa akin. "Hoy, ang dadaya! Bakit sunud-sunod naman 'yung shot ko? Alam ni'yo namang hindi ako umiinom!" Reklamo ko nang mapansin ang ginagawa nila. Nagpalipat-lipat sila ng tingin sa isa't isa at sabay na nagkitbit ng balikat. Ang isa ay ininom ang kanyang shot ngunit may malokong ngisi sa mga labi
I felt the soreness all over my body. Hindi ako pinanganak lamang kahapon para hindi malaman ang nangyari sa amin. Oo nga at marami akong alak na nainom but I knew to myself that I liked it too, I had a chance to push him away or screamed all my lungs out to get out of his grip but I did not. Because I wanted it. I really like it.I took a deep breath and I decided to open my eyes. Kung ano ang itsura bago kami makatulog, ganoon pa rin naman ang itsura, dimmed pa rin ang lights. Ang kaibahan lamang ay wala akong damit. Bumangon ako sa kama kahit pa sobrang nanakit ang aking katawan upang hanapin ang damit ko. Itinapis kong maigi sa aking katawan ang puting kumot para hindi makitaan. Isa-isa kong dinampot ang damit kong nakakalat sa sahig at kahit napapangiwi sa sakit ng katawan ay tiniis ko na lang maisuot lang ang damit. We did it not only once but thrice. In all corners, in all positions that he knew. Nagrereklamo ako? Hindi naman. Just like what I've said, I wanted it too. Kahit
||FOUR YEARS LATER|| "Inez!" Malakas kong tawag sa kanya. "Bumalik ka ritong bata ka!" Nakapameywang kong sinabi. "Hindi! Yoko uwi! Hindi kita lab!" Aniya at malditang pinagkrus ang maliliit na braso sa dibdib. Masama ang kanyang tingin sa akin. "Hanapin ko papa ko! Alis ako! Iwan kita! Di kita lab!" Tumalikod siya at hirap na hirap na isinabit sa maliit na balikat ang shoulder bag. Ano naman kaya ang laman niyan bakit parang bigat na bigat siya? Nasampal ko ang aking noo nang makita siyang madapa matapos matisod ng bato. Ngunit bilang siya ay isang strong and independent malditang Inez Isabelle, tumayo siya at parang walang nangyaring lumakad ulit. Napa-iling akong sinundan siya. "Sige, aalis ka? May pamasahe ka ba?" Nanliit ang mata ko nang mapatigil siya. "Paano mo hahanapin ang tatay mo kung wala kang pamasahe? Hindi ka naman pwedeng maglakad dahil aabutin ka ng limang taon. Sige ka, baka may mga masasamang loob makakita sa'yo sa daan tapos gawin kang vetsin, paano mo pa makik
"Siguro ka ba riyan sa desisyon mo, Sandra, anak?" Si Mama pagkatapos kong sabihin na gusto kong pumuntang Maynila para ipakilala si Inez sa tatay niya. "Paano kung hindi tanggapin ang apo ko? Paano kung ipagtabuyan siya? O kaya naman, baka may pamilya na iyon at ayaw ng kasamang magkaroon ng bastarda?" Punong-puno ng pag-aalala niyang sinabi. Nagbuntong-hininga ako. Hanggang ngayon ay wala pa ring kaalam-alam si Mama na ang tinutukoy ko rito ay walang iba kundi ang iniidolo niyang si Elias Damian Villacaza. Ewan ko na lang talaga kapag nalaman niya. On the other hand. Kinakabahan ako, ayaw kong itakwil niya ang anak niya sa akin ngunit ayaw ko namang ipagkait kay Inez ang karapatan niyang makilala ang ama niya. Kahit anong mangyari, tatanggapin ko pa rin ang anak ko. Kung ayaw niya rito, edi huwag. Ako ang nagpapakahirap mabuhay 'yan kaya sa akin pa rin siya. Ako lang ang magmamahal sa kanya. "Talaga ba, Sandra? Punta tayo sa Papa ko?" Anang maliit at matinis na boses.Nakatingal
"Hello? Cassandra! Omg! Is this really you?!" Hysterical na sigaw ng aking kaibigan sa kabilang linya na kinailangan kong ilayo sa aking tainga ang cellphone dahil sa sobrang tinis ng kanyang boses.Nakangiti akong ibinalik ang cellphone sa aking tainga. "Oo Danice, ako ito. Si Cassandra." Tumili na naman ang nasa kabilang linya. "Pasensya na ha kung ngayon lang ulit ako nakatawag, busy rin kasi sa trabaho at kay Inez." Paliwanag ko. "Hoy! Ano ka ba! Don't worry about it! Kahit ilang taon ka pang hindi magparamdam, you are still friends, 'no! Ikaw lang kaya ang true friend ko since college dahil iyong iba pero kaplastikan!" Sa tono ng pananalita niya ngayon ay nasisiguro kong nakapameywang itong nakaharap sa salamin. "Oh, kumusta? Kumusta ang bulilit na carbon copy ng masungit na may six packs abs?" Umirap ako. Oo, alam ni Danice ang tungkol kay Inez at sa totoong tatay niya. Sa lahat naman ng naging kaibigan ko at nakasama sa gabing iyon ay siya lang ang nangumusta sa akin tungkol
"INEZ..." Tawag ko sa atensyon niya. Agad naman siyang lumingon sa akin bago bumaba sa inuupuang couch. "Alis ka, Sandra?" Tanong niya. "Hindi ako kasama?" Nag-squat ako upang magtagpo ang aming mga mata. Inilagay ko sa likod ng kanyang tainga ang ilang buhok na nahuhulog sa kanyang noo. Ang ganda-ganda ng batang maldita ngayon. Naka-pigtails ang kanyang mahabang buhok na bilagyan ng kanyang Tita Danice ng ilang maliliit na puting bulaklak. Nilagayan din siya ng mga hair pins na may glitters at pinasuot ng sunflower dress. Kulang na lang maging paso itong bata. Hinaplos ko ang kanyang matabang pisngi. Tumitig din siya sa mga mata ko. Ngumiti ako. "Hindi ba, sabi ko sa'yo hahanapin ko ang papa mo?" Iyon pa lang ang sinasabi ko nagliwanag na agad sa tuwa ang kanyang mga mata. "Hindi pa kasi ako sigurado kung saan siya nakatira, eh. Kaya hindi muna kita maisasama." Paliwanag ko. "Ayos lang ba sa'yong dito ka muna kasama si Tita Danice habang hinahanap ko address ng papa mo?" Kumurap