CHAPTER 5: Desisyon

"Hello? Cassandra! Omg! Is this really you?!" Hysterical na sigaw ng aking kaibigan sa kabilang linya na kinailangan kong ilayo sa aking tainga ang cellphone dahil sa sobrang tinis ng kanyang boses.

Nakangiti akong ibinalik ang cellphone sa aking tainga. "Oo Danice, ako ito. Si Cassandra." Tumili na naman ang nasa kabilang linya. "Pasensya na ha kung ngayon lang ulit ako nakatawag, busy rin kasi sa trabaho at kay Inez." Paliwanag ko. 

"Hoy! Ano ka ba! Don't worry about it! Kahit ilang taon ka pang hindi magparamdam, you are still friends, 'no! Ikaw lang kaya ang true friend ko since college dahil iyong iba pero kaplastikan!" Sa tono ng pananalita niya ngayon ay nasisiguro kong nakapameywang itong nakaharap sa salamin. "Oh, kumusta? Kumusta ang bulilit na carbon copy ng masungit na may six packs abs?" 

Umirap ako. Oo, alam ni Danice ang tungkol kay Inez at sa totoong tatay niya. Sa lahat naman ng naging kaibigan ko at nakasama sa gabing iyon ay siya lang ang nangumusta sa akin tungkol sa nangyari. 

"Iyon nga, alam na niya ang totoo at gusto niyang makita ang tatay niya." Nagbuntong hininga ako at tiningnan si Inez Isabelle na naglalaro ng putik kasama ang itim na biik. 

Matunog na suminghap ang nasa kabilang linya at sinundan na naman ng isang nakababasag eardrums na tili! "OMG! Your kid is really intelligent, Cassandra Maxine!" Danice shriek again. "So, what's your next plan that your daughter wants to meet her father?" 

Napakamog ako sa aking noo. Tinutusok ko gamit ang dulo ng aking dila ang ilalim ng pisngi. Hindi alam kung paanong sasabihin sa kanya ang pabor. 

"Uhm... Kasi ano, that's why I called kasi hihingi sana akong favor?" Patanong kong sinabi ang huli. "Next week, pupunta sana kaming Maynila and wala kaming matitirhan diyan, ayaw ko naman sa tiyahin ko kami makikituloy, you know that story behind that—" 

"Oh my gosh! It's a yes for me!" Putol niya sa iba ko pang sasabihin. "Ano ka ba! Ayos na ayos lang sa akin iyon! Lalo na ngayon dahil mag-isa na lang ako sa condo! Dali! Dito na kayo sa akin tumuloy pa samantala! Panggigigilan ko talaga ang makulit na batang iyan!" 

Iyon nga ang napag-usapan. Sinabi ko rin sa kanya na makikihati ako ng renta kahit pa man ay panay ang tanggi niya na halos babaan na ako ng telepono. Ngunit kalaunan ay pumayag din. 

"Naku, mag-iingat kayo roon, ha? Inez Isabelle, huwag pasaway sa Mama mo, ha? Making palagi sa kung anong sasabihin niya. Hindi kaparehas ng Santa Cruz ang Maynila, tandaan mo." Si Nanay habang inaayos ang gamit ni Inez. 

"Opo, nanay! Hindi ako po magiging pasaway kay Sandra!" Tugon ng anak ko, excited na excited sa flight namin bukas. "Alagaan ninyo po ang mga kambing at mga biik, ha? Huwag ninyo po sila kalimutang pakainin, ulyanin pa naman kayo nanay." Anito. "Si Butchi ko po, ha, paliguan po palagi at saka sila irog, santol at rambutan po, nanay ha." 

Nagkatinginan kami ni nanay at parehong nailing. Nasapo ko ang aking noo. 

"At talagang ang mga alagang hayop ang inaalala mo at hindi ang nanay at tatay, ha?" Naiiling na sambit ng nanay. 

Nangunot ang noo ng bata at kalauna'y ngumiwi. "Eh, alam ninyo naman po maligo ay kumain nanay eh." Lito nitong turan. "Huwag ka makikipagtong-its sa kapitbahay nanay ha? At ikaw tatay, huwag iinom ha? Masama 'yon." Kalauna'y pangangaral niya sa lolo't lola. 

Nagkatinginan ang dalawang matanda at sabay na natawa. 

"Opo mahal naming prinsesa, hangga't hindi ka umuuwi ay hindi magpapasaway ang nanay at tatay." Natutuwang sambit ng tatay na siyang ikinalapad ng ngiti ng batang makulit at saka nilapitan ang nanay at tatay saka isa-isang niyakap ang dalawa. "Dalhan mo akong pasalubong, ha? Iyong matamis!" Rinig kong bulong ng tatay. 

Bumulong din naman ang apo sa kanya. 

"Bawal iyon, tatay kasi wala na ikaw ipin parehas na tayo!" Anito sabay ngisi, pinapakita ang kanyang bungi. Nang ipakita din ng tatay ang kanya ay parehong nagtawanan ang dalawa. 

Kinabukasan ay maaga kaming nagising dahil alas diez ang flight namin. Nang lumabas ako ay nadatnan ko si Nanay na nagluluto ng almusal. Alas singko pa lang ng umaga. 

"Oh, ipinagluto ko kayo ng adobong pusit at adobong native na manok! Dalhan mo iyong kaibigan mo, pasasalamat natin dahil pumayag na doon muna kayo makituloy sa kanya!" Ani Nanay, nakahanda na ang dalawang Tupperware sa lamesa. "Mag-iingat kayo roon, ha? Kung ayaw niya sa apo ko, bumalik kayo agad dito, Sandra. Huwag mong hahayaang ipilit pa ng bata ang sarili niya para lang magustuhan ng ama niya. Kung ayaw nito sa bata, ayaw din natin sa kanya!" Singhot nitong sinabi habang hindi magkanda-ugaga sa paghahanda. "Huwag kayong magtatagal doon, Sandra, mamimiss ko ang makulit na batang iyan. Sabihin mong hindi niya kailangang makasama ang tunay niyang ama kung ayaw naman nito sa kanya. Bumalik kayo agad, ha?" 

Lumapit ako sa Nanay at niyakap siya mula sa likod. 

"Shush... Nay, huwag na po kayong malungkot. Babalik naman kami agad dito, eh." Nangangako kong sinabi. "Sandali lang po kami doon, pagkatapos kong ipakilala si Inez sa tatay niya ay babalik na rin kami agad." 

"Talaga?" Parang bata niyang paninigurado, nakangiti akong tumango at niyakap ang ina. "Mahal na mahal ko kayong dalawa, mag-iingat kayo roon." Habilin niyang muli.

Sobrang excited si Inez na makita ang Maynila, ni hindi makatulog buong byahe. Hinayaan ko na lang muna dahil abala ako sa pag-iisip sa mga mangyayari. 

Matatanggap kaya niya si Inez? Oo at alam kong hindi naging maganda ang huli naming pagkikita, kailanman ay hindi naging maganda ang pakikitungo namin sa isa't isa. Kung pareho siguro kaming may super powers, baka nagpatayan na kami sa sobrang pagkamuhi sa isa't isa. 

But Inez Isabelle, our daughter is out of this. Walang kinalaman ang bata sa kung anumang galit na namamagitan sa aming dalawa. Maybe it is the right time to be matured and accepting the fact that there are really events in our lives that we lose control of. 

Dahil sa malalim na pag-iisip ay sunod ko na lang narinig na magti-take off na pala ang eroplano. Inayos ko ang seatbelt ni Inez at sinabi lalapag na ang eroplano. 

Hindi mapermi ang ulo ni Inez sa kalilibot sa paligid. Hindi siya nagsasalita ngunit batid kong kuryosong-kuryoso siya sa mga nakikita sa paligid. Hindi nga lang siguro siya makapagtanong dahil hindi pa niya nasisiguro kung ano ang kanyang unang itatanong. Nang palabas na kami sa may exit gate ay nakita ko agad si Danice. 

May hawak itong banner at tumalon-talon pa nang makita kami. Lumapit kami sa kanya at agad siyang yumuko upang magpantay ang taas nila ni Inez. 

"Hello, baby! Ang laki-laki mo na!" Aniya. 

Bagama't gulat sa biglaang ginawa ng kaibigan ko ay ngumiti pa rin siya at kumaway ng kaunti, "hi po, sino po kayo po?" Tanong niya sa nalilitong tono. 

Awang ang labing nag-angat ng tingin si Danice sa akin. Na para bang isa akong napakasamang kaibigan sa lagay na hindi ko siya magawang maipakilala sa anak ko. 

"Inez Isabelle," tawag ko sa maliit na bata at lumuhod din upang magpantay ang aming taas. Ngumiti ako habang marahang inilagay sa likod ng kanyang tainga ang ilang buhok na napupunta sa kanyang mukha. "Siya si Tita Danice mo, ang kaibigan ko rito sa Maynila simula noong nag-aaral pa ako." Paliwanag ko. 

"At kilala ko ang tatay mo!" Proud na proud na singit ng bruha dahilan upang manlaki ang mata ko! 

Namilog ang mata ng bata. Awang na awang ang kanyang maliit na bibig, gulat na gulat. Ang kanyang mga mata ay kumikislap sa tuwa, alam ko na kung anong susunod nitong sasabihin. 

"Weh, talaga? Kilala mo po papa ko? Indi ka sinungaling sa'kin?" Nameywang pa siya at pinanliitan ng mata si Danice. 

Manghang-manghang tumingin sa akin si Danice. Siyempre naman, anak ko 'yan, eh. Manang-mana talaga sa akin. 

"Ay, beh, matalinong bata. Halatang hindi nagmana sa'yo." Sambit niyang ikinaawang ng labi ko bago ko siya piningot sa tainga. 

Nag-taxi kami patungo sa condo ni Danice. Kakikilala pa lang nila sa isa't isa ay hindi na sila maawat sa kadadaldal. Ang daming kuwento nitong bata habang si Danice naman ay sobrang invested sa mga pinagkukuwento nito na puro naman mga alaga niyang hayop sa bukid. 

Dumaan kami sa Jollibee at nag-drive thru na lang. Gusto ko sanang dalhin si Inez Isabelle kaso mukhang inaantok na kaya sa condo na lang niya kami kakain. 

"Wow, ganda po bahay ninyo, 'ta Danit," si Inez. 

Nagulat si Danice sa itinawag sa kanya ng bata kaya natatawa niya itong pinanggigilang halikan sa pisngi. 

"Opo. At dito ka muna titira! Gusto mo ba 'yon?" 

"Opo!" Sagot niya at nag-apir pa ang dalawa. 

At dahil inaantok na nga ang batang madaldal, nag-prepare na ako ng pagkain para makakain na at makatulog na siya. Hindi natulog buong byahe kaya sigurado akong bulagta ito mamaya. 

Tuwang-tuwa siya habang kumakain ng chicken joy. Ipinagmamayabang pa niya kay Danice na mayaman daw ako ngayon dahil nakabili ako ng Jollibee. 

Hindi naman sa pinagdadamutan ko siya, hindi ko lang siya sinasanay na lahat ng gusto niya ay makukuha. Tungkol sa pagkain naman, kung anong nakahanda sa lamesa ay siyang dapat kainin at kung may sobra man ay saka lang bibili ng paborito niyang pagkain sa labas. Isa na roon ang chicken joy ng Jollibee.

Gusto naman ng tatay na lutuan siya lagi ng ganoon ngunit sa tuwing nakikita ng batang maliit na nabawasan ng bilang ang mga manok ay nagwawala. Ayaw na ayaw niyang nababawasan ang mga alagang hayop kaya minsan sinasabi na lang na ibinigay sa may birthday o kinain ng malaking ibon sa tuwing nagtatanong kung anong nangyari sa mga alaga. 

Oo, bilang na bilang niya ang mga alagang hayop dahil iyon ang mga pinagpa-practice-an niyang bilangin noong nagsisimula pa lang siyang magbilang.

"Nakakatuwa talaga ang anak mo, Cassandra! Ang liit-liit pero napakadaldal at bibo!" Ani Danice nang makalabas ako at bumalik sa sala. 

May flavored beer ng nakahanda at mga chichirya. Naupo ako at natatawang napa-iling. "Ganyan talaga iyan kadaldal. Hanggang sa pagtulog nagsasalita." Tumawa ako at kinuha ang isang bote. 

"So, what's your next plan?" Tanong niya bago uminom. 

Tumitig ako sa chichirya bago nagsalita. 

"Ano pa nga ba, pupuntahan ang ama ni Inez Isabelle. I don't want to waste my time anymore. She wants to meet his father so bad." Tumungga muli ako. 

"But what if he doesn't accept her?" Malungkot niyang tanong. "Well, I hope not. The kid is his spitting image, just one glance and he'll knew she's his." 

Nagbuntong hininga ako. "Sana nga." Hinilot ko ang aking sentido. "Well, kung ayaw naman niya, maiintindihan ko. Iuuwi ko ang anak ko sa amin at hindi siya kawalan." 

Bukas na bukas agad ay gagawin ko iyon. Like what I've said, I don't want to waste my time here. Kaya naman nang maubos ang tigdalawang bote ng flavored beer ay tumayo na rin kami para matulog. 

Kinabukasan ay naghanda na ako para magiging lakad sa araw na ito. Kinakabahan ako, ngunit nang tingnan ko ang anak kong tuwang-tuwa habang nanonood ng barbie sa malaking tv ay nabubuhayan ako. 

Para sa anak ko 'to, para kay Inez Isabelle.