CHAPTER 5

Nang makapasok na ako sa kwarto namin ni Jonathan ay tulog na siya. Siguro dahil pagod siya sa opisina. Gano'n siguro talaga kapag matagal mo nang nakakasama ang ibang tao. Lumalabas ang tunay nitong ugali, bagay na ikinakalungkot ko dahil ibang iba si Jonathan ngayon sa Jonathan noon.

Pero kahit gano'n, hindi ko siya kailanman susukuan. Hahayaan ko na lang na mapagod ako bago ako sumuko. Kaya ko pa naman, eh. Kay ko pa na lumaban at kumapit mag-isa. Kahit walang kami ay naniniwala ako na hangga't ipinapaglaban ko ay dadating din kami sa punto na mamahalin niya rin ako pabalik.

Kumuha ako ng kumot sa higaan at nilagyan siya ng kumot. Kasalukuyan siyang nakahiga sa couch. Madalas nagtatalo kami dahil sinasabi ko na sa kama na lang siya matulog dahil maliit sa kaniya ang couch subalit ayaw niya.

Dahil hindi pa ako inaantok ay pumunta muna ako sa veranda at nagpahangin. Natigil ako sa pagmumuni muni nang may nakita akong lalaki na nakamasid sa akin at may hawak na patalim. Aligaga at nagmamadali kong sinara ang sliding door pagkatapos ay nanginginig na nagtalukbong ng kumot.

Who could that be?

Pakana ba iyon ng aking ama para bumalik ako sa mansyon? Kung isa 'yon sa mga pakana niya ay hindi pa rin ako babalik doon kahit anong mangyari.

I just shrugged with those thoughts and decided to sleep. Ilang minuto ang lumipas ay dinalaw na rin ako ng antok dahilan para makatulog na ako.

The next week, nagising ako nang may marinig akong matining na boses sa corridor. Agad akong bumangon at nang mapansing wala na si Jonathan sa kwarto ay agad akong lumabas.

And there I saw a child. Mga nasa 7 or 8 ang edad ng batang babae. Nang makita niya ako ay agad siyang napaatras dahilan para dahan dahan akong lumapit sa kaniya.

"It's alright, I won't hurt you." Magiliw na turan ko.

Subalit imbis na matigil siya sa pag-iwas ay muli siyang umatras palayo sa akin dahilan para mabasag niya ang vase. Agad na nagsitakbuhan papunta rito sa itaas ang mga kasambahay maging si Jonathan dahilan para tumakbo ang bata sa kaniyang ina—kay Manang Erna.

"What the hell is happening?!" Sigaw ni Jonathan.

Dinig ko nag pag-iyak ng batang babae maging ang mangiyak-ngiyak na ekspresyon ng mukha ni Manang Erna na animo'y handa na sa anumang mangyari.

"It's not the child's fault. Ako ang nagpumilit na lapitan siya kaya n-nabasag ang vase." Pagtatanggol ko sa bata.

Totoo namna 'yon. Kung hindi ko siya pinilit na lapitan siya ay hindi mababasag ang vase. Hinilot ni Jonathan ang kaniyang sintido at nagsalita. "I'll just watch the CCTV, then." Iiling iling na wika niya pagkatapos ay umalis na at pumunta sa office room niya rito sa mansyon.

"Salamat, Ma'am Michaella. Tatanawin ko po itong isang malaking utang na loob." Aniya at hinawakan ako sa aking magkabilaang kamay.

Humugot ako ng isang malalim na hininga pagkatapos ay ngumiti sa kaniya. "Naku, totoo naman po ang ipinaliwanag ko kay Jonathan. Tsaka, wala naman po'ng kasalanan ang cute na batang ito." I uttered then gently squeezed the child's cheeks. Bahagya pa siyang napaatras sa ginawa ko.

Nagpaalam na si Manang Erna kasama ang ibang mga kasambahay maging ang bata at pumunta sa first floor upang gawin nag mg dapat nilang gawin.

"Why do you have to do that?" Nagulat ako nang biglang may magsalita sa aking likuran dahilan para doon bumaling ang aking paningin.

Nang napagtanto kong si Jonathan pala 'yon ay agad akong nagsalita at tinanong rin siya pabalik. "Do what?" Takang tanong ko.

"Masyado kang nagbabait-baitan. Halata namang kabaliktaran ang ugali mo sa pinapakita mo ngayon." He said then flicked his tongue inside his mouth and walked away from me.

Napaawang ang aking bibig sa sinabi niyang 'yon at hindi na ako nakapagtimpi pa kaya nasigawan ko siya. "Jonathan!!" Sigaw ko dahilan para matigil siya sa paglalakad. "Napakasama ng ugali mo! Ang hirap mong intindihin! Nakakasawa na!" Dagdag ko ngunit pagkatapos kong sumigaw ay muli siyang naglakad pababa ng hagdan.

Hindi ako makapaniwalang masasabi niya sa akin ang mga salitang 'yon. Gano'n ba talaga ang tingin niya sa akin umpisa pa lang? Na nagbabait-baitan lang? Nagpapanggap-panggapan lang? Habang napatak ang mga luha ko ay kasabay ng pagbubos ng malakas na ulan.

Ilang oras na ang nakalipas magmula nang umalis si Jonathan at hindi ko maiwasang huwag mag-alala sa kaniya. Gaya nga ng paulit ulit kong sinasabi noon pa man ay hindi ko siya susukuan hangga't kaya ko pa.

Akmang tatawagan ko na sana siya sa cellphone subalit biglang may kumatok sa pintuan ko dahilan para lumapit ako papunta roon.

"Sino sil—"

"Sa condo ko sana siya matutulog  after what happened between us but hindi talaga kinaya ng konsensya ko after knowing na may anak siya sa 'yo." Biglang salita no'ng babae dahilan para hindi ko matuloy ang dapat kong sasabihin.

Agad kong inalalayan si Jonathan at nagpasalamat sa babaeng nagngangalang Marie pagkatapos ay inihiga siya sa kama.

Hindi ko na mapigilan pa ang pagdaloy ng mga luha ko pababa sa aking pisngi. Gusto ko nang sumuko pero may kung ano sa puso ko na gustong mag stay dahil baka sakaling mahalin niya rin ako pabalik.

"Pvtang ina, Jonathan. Ang sakit sakit na." Turan ko na animo'y gising siya at naririnig niya ang sinasabi ko.

"Pilit kong iniintindi ka dahil pinanghahawakan ko 'yong pabor mong huwag akong mapagod sa 'yo pero ikaw mismo ng nagawa ng paraan para mapagod ako."Halos maubusan ako ng hininga dahil dire-diretso ang pagkakasabi ko.

Ang dami kong gustong sabihin pero hindi ko na nagawa dahil pakiramdam ko ano mang oras ay matutumba ako. Kumuha na lang ako ng kumot at doon natulog sa kwarto ng kambal pagkatapos ay umiiyak na kinausap ang kambal na tila naiintindihan na nila ang sinasabi ko at nais kong iparating.

Kinaumagahan ay nagising ako nang maramdaman kong may lumapit banda sa crib ng mga bata dahilan para imulat ko ang aking mga mata. "Manang Erna." Walang enerhiyang turan ko.

"Ma'am, kumusta po ang pakiramdam mo? Nawa'y magkabati na kayo ni Sir para hindi ka na ho umiiyak gabi gabi." Ani Manang Erna na siyang lalong ngpabuhos ng luha ko.

Pilit kong itinatago sa lahat ang pag-iyak ko gabi gabi subalit hindi pala ako nakakapagtago ng sapat. "Gano'n ho siguro talaga ang buhay may asawa. Madalas may hindi pagkakaunawaan." Pilit na nakangiting turan ko pero ang mga luha ko ay nagsimula na namang magbagsakan.

Ngumiti na lang si Manang Erna at nang matapos niyang palitan ng diapers ang mga bata ay agad siyang lumabas ng kwarto upang siguro bigyan ako ng privacy.

Nakaka-miss si Bettina. Ni cellphone kasi ay pinagbabawalan ako ni Jonathan. Lahat na lang bawal sa kaniya. Maski paglabas ay bawal din. Anong gusto niyang gawin? Ikulong ako rito at maging buntunan niya ng galit t'wing narating siya?

Inantay ko munang makabalik si Manang Erna bago ako pumunta sa kwarto namin ni Jonathan. Naisip ko na minsang tumakas. Subalit natatakot ako dahil baka wala na akong balikang mga anak dahil maaaring pagbawalan niya na akong makabalik dito. Kailangan ko lang ng kaunti pang panahon para maialis ko ang aking sarili maging ang aking mga anak ng ligtas sa lugar na ito.

"What are you doing here?" Natigil ako sa pagkuha ng damit ko upang sana'y maligo nng biglang magsalita si Jonathan sa aking likuran.