1

Alas-diyes ng gabi, sa Osana Star Hotel, nakatayo si Nathalie sa harap ng pintuan ng isang presidential suite. Nakatitig siya sa house number.

“Ito na ‘yon,” bulong niya sa kanyang sarili.

Biglang nag-vibrate ang cellphone niya. May bagong mensahe sa messenger mula kay Isagani.

—Nathalie, pumayag na ang tiyahin mo. Basta samahan mo lang nang maayos si Mr. Soriano ngayong gabi, babayaran na agad ang pagpapagamot ng kapatid mo.

Matapos basahin, nanatiling walang emosyon ang maputlang mukha ni Nathalie. Manhid na siya. Parang hindi na niya kayang makaramdam pa ng sakit.

Simula nang muling mag-asawa ang kanilang ama, tila nagbingi-bingihan na ito sa kanya at sa kanyang nakababatang kapatid. Mahigit sampung taon na silang pinabayaan at pinahirapan ng madrasta nila. Ang kulang sa pagkain at damit ay normal na lang. Ang pananakit, pagmumura, at pambabastos—araw-araw.

Ngayon, dahil sa pagkakautang sa negosyo, tinangka pa siyang ipilit... makipagtalik sa isang lalaki. Tumanggi siya. Kaya pinutol nila ang suporta sa pagpapagamot ng kanyang kapatid. May autism ito, at hindi puwedeng itigil ang gamutan.

"Ni ang tigre, hindi kinakain ang sarili niyang anak... pero si Tatay, mas masahol pa sa hayop." Para sa kapatid niya, wala siyang ibang magawa.

Huminga siya nang malalim sa harap ng pinto at kumatok. Walang nagbukas. At nang bahagya niyang tinulak ang pintuan—bumukas ito. Madilim sa loob. 

Napakunot-noo siya at dahan-dahang pumasok. “Mr. Soriano, I'm coming in... Uh—!”

Bigla na lang may humawak ng mahigpit sa leeg niya at isinandal siya sa pader. Napasinghap siya sa sakit sa likod, habang ang matinding presensya ng lalaki ay bumalot sa paligid niya.

Isang mababa at galit na boses ang narinig niya sa dilim. “What did you do to me?”

Nag-panic ang utak ni Nathalie. Hindi niya maintindihan ang nangyayari. Halos hindi na siya makahinga. Umiling siya, nanginginig ang boses. “I-I didn’t... I don’t know... I didn’t do anything...”

Biglang binitawan ng lalaki ang kanyang leeg. Pero sa halip na tumigil, hinawakan nito ang kanyang baywang at hinila siya palapit.

Naramdaman ni Nathalie ang init ng balat ng lalaki, ramdam niya kahit hindi niya makita. Mainit. Parang may lagnat. At nang magsalita ito, lalong uminit ang hininga nito.

“I'm giving you a chance. Push me away. Get out, now!”

Nanlaki ang mga mata ni Nathalie.

Pinapaalis siya? Hindi ba siya kontento? Hindi ba sapat ang effort niya?

Pero hindi siya puwedeng umalis. Hindi ngayon. Para sa kapatid niya, kailangan niyang manatili. Wala nang lugar para sa hiya.

"‘Di ako aalis... Tonight, I'm yours."

Mahina ngunit matatag ang kanyang boses habang iniyakap niya ang mga braso sa leeg ng lalaki. Dahan-dahan niyang hinanap ang labi nito at hinalikan—clumsy, awkward, pero totoo.

Nanlaki ang mata ng lalaki. Halatang nabigla. Pero nang maramdaman niyang totoo ang halik nito, tila nawala ang natitirang kontrol sa sarili.

“Are you clean?”

Hinahabol ng lalaki ang kanyang hininga. May bigat ang tanong, may halong sakit at pagdududa.

Napakagat ng labi si Nathalie. Ayaw na sana niyang sagutin. Pero napilitan siyang pumikit at marahang tumango.  “Clean...”

“You better be telling the truth.”

Pagkasabi niyon, binuhat siya ng lalaki at inihagis sa kama. Sinundan siya nito at pumatong. “Good girl. After tonight, you’re mine.”

Hinawakan siya nito sa baywang at mas idiniin sa kama. Uminit pa lalo ang katawan ng lalaki. Ang boses nito’y paos at puno ng pagnanasa. Sunod-sunod ang halik na parang apoy sa kanyang balat.

Nahihiyang pumikit si Nathalie. Kasabay ng init, pumasok ang sakit at bigat ng sitwasyon. Pinilit niyang lunukin ang lahat ng emosyon. Hanggang sa hindi na niya kaya.

Umiiyak siyang nakiusap. Pero tila bingi ang lalaki. Lalo lang itong naging mapusok, parang may hindi nauubos na lakas.

***

Kinabukasan, nagising si Nathalie sa kirot sa katawan. Nasa bisig pa rin siya ng lalaki. May halimuyak itong sigarilyo, halong mint na cologne. Maganda ang amoy. Kakaibang nakakalma.

Sinubukan niyang gumalaw, pero mas lalong humigpit ang yakap sa baywang niya.

“Gising ka na?”

Umikot ang lalaki at muling tumabi sa kanya. Napakapit si Nathalie sa bedsheet, takot na takot.

Ngunit ngumiti lang ito at bumulong. “Good girl. Hindi ka nagsinungaling. Sa akin ka na.”

Dumampi ang malamig na daliri ng lalaki sa kanyang pisngi. Tila kontento ito. “Shower together? Or gusto mong ikaw lang? Or... should I carry you?”

“H-huh?” Napalunok si Nathalie. Hindi niya alam kung paano sasagot. Napalakas ang kapit ni Nathalie sa kumot sa sobrang takot at napapanic siyang tumanggi.  "H-hindi... ikaw na muna ang maligo..."

Napangiti ang lalaki sa narinig. Inakala niyang nahihiya lang ito kaya hindi na siya pinilit.

  "Okay, I'll wash first," aniya habang kinurot pa nang kaunti ang pisngi niya. "Wait for me."

Nagulat si Nathalie, napaisip siya. ‘Wait for him? Nababaliw na ba siya? Hindi pa ba sapat ang halos buong gabing parang kinain at sinuka ako ng pagod?’

Nang marinig ni Nathalie na bumukas na ang ilaw sa banyo, agad siyang kumilos. Sa wakas, hindi na madilim sa kwarto.

Kailangan niyang makaalis. Dahan-dahan siyang tumayo mula sa kama.

"Araay!" Napaigik siya. Sa sakit ng katawan, halatang may pasa o pilay na siyang nakuha.

Pero wala siyang oras para magreklamo. Sinamantala niya ang liwanag mula sa banyo para hanapin ang kanyang mga damit sa sahig. Kahit masakit, mabilis niyang sinuot ang mga ito at agad tumakbo palabas ng silid bago pa lumabas ang lalaki.

Pagkalabas ng hotel, agad na tumunog ang cellphone niya.

Sinagot agad niya iyon. "Tapos ko na ang gusto n’yong ipagawa. Iyong kay Ligaya—’yong bayad sa treatment niya..."

Pero ang sumagot ay si Matilda, ang kanyang madrasta. Sa halip na pasasalamat, mura ang sumalubong sa kanya.

"Ano ‘yan? Saan ka ba nanggaling buong magdamag? Ipinadala ka para kay Mr. Soriano, tapos ikaw na rin ang pumayag, ‘di ba? Tapos ngayon, may gana ka pang humingi ng pambayad sa gamutan ng kapatid mong abnormal?"

Napasimangot si Nathalie at sagot niya, "Umalis ako habang naliligo si Mr. Soriano. Gusto n’yong hindi tuparin ang usapan?"

"Kalokohan!" galit na sigaw ni Matilda. "Hindi mo sinipot si Mr. Soriano! Paano mababayaran ang utang natin ngayon?!"

At bago pa siya makapagsalita muli, binabaan na siya ng tawag.

Napatigil si Nathalie sa pagkakatayo. Hindi ito mukhang gimik lang ng madrasta niya—seryoso ito. Pero sigurado siyang si Mr. Soriano ang nasa kuwarto kagabi.

“Shit, o baka... hindi siya iyon? So... sinong lalaki ang kasama ko kagabi?!” 

***

Sa loob ng hotel room, dumating si Ryuu at binuksan ang kurtina. Medyo maliwanag na, at ang asul-puting liwanag ng umaga ay unti-unting pumuno sa silid.

Tumigil na rin ang tunog ng tubig mula sa banyo. Lumabas si Cedric, balot lang ng puting tuwalya sa baywang.

Matangkad ito at matikas. Malapad ang balikat, makitid ang balakang, at may mala-modelong porma ng katawan. Ang mga facial features nito ay matalim at guwapo—may halong tamad na ekspresyon dulot ng puyat at init ng katawan.

Lumingon ito kay Ryuu at inikot ang tingin sa paligid. Wala ang babae.

Napakunot-noo siya. "Nasaan siya?"

Umiling si Ryuu, gulat sa tanong. "Pagpasok ko, wala na siya."

Napakunot ang noo ni Cedric at napatingin sa kama, kung saan kapansin-pansin ang bright red stain sa puting bedsheet. Napapikit siya ng bahagya, tila inaalala ang nangyari.

"Umalis?" tanong niyang mababa ang tono. “Didn’t I tell her to wait?”

‘Pasaway.’ sabi niya sa sarili.

Napangisi siya ng mapanukso.

Simula bata pa siya, madami na ang ipinapadala sa kama niya—pero iyon lang ang unang pagkakataong "nangyari" talaga. At iyon pa ang time na nilagyan siya ng gamot.

Napatanong siya sa isipan, dahil ba sa gamot iyon? O dahil sa babae?

“Ryuu,” tawag niya, “alamin mo lahat ng nangyari kagabi. At hanapin mo ‘yong babae na ‘yon. I want her found.”