2

Pagkauwi ni Nathalie, nadatnan niya sa sala ang isang matabang lalaking kalbo sa bandang gitna ng ulo. Nakaupo ito sa sofa at galit na galit na nakatingin kay Kimberly.

“Bullshit! I agreed to marry you! Pero bakit mo ako pinaghintay ng buong gabi?!” galit na sigaw ni Mr. Soriano.

Si Kimberly ay tahimik lang. Marunong siyang magtimpi dahil alam niyang ginagawang dahilan lang ni Mr. Soriano ang pagpapakasal para makapanloko ng babae. Kahit totoo pang papakasalan siya, para pa rin siyang itinutulak sa impiyerno. Sino bang gugustuhing tumalon sa apoy? Sa malas lang talaga niya at siya ang napusuan ng matandang ito.

Mahal siya ng mga magulang niya kaya pinakiusapan si Nathalie na siyang pumalit sa kanya.

Pero ang hindi inaasahan ng lahat—tumakas si Nathalie bago pa man magsimula ang lahat.

Maingat na lumapit si Matilda at nakikiusap, “Mr. Soriano, pasensya na po talaga. Bata pa ang anak ko, hindi pa ganoon ka-mature. Sana po ay huwag niyo na sanang palakihin pa.”

Pilit ding nakikisuyo si Isagani, “Sir, please calm down…”

Pero hindi na makapigil sa galit si Mr. Soriano. “Calm down, your face!” singhal niya. “Ayaw niyong ibigay ang anak n’yo? Fine! Pero maghanda na kayong mabangkrupt at makulong!”

Tumayo ito, galit na galit na paalis na sana nang bumunggo siya kay Nathalie. Napahinto si Mr. Soriano. 

Napatanong niya sa isipan niya. ‘Sino itong magandang dalaga na tila hindi galing sa pamilyang ito?’

Napakaganda. Makinis ang kutis, perpekto ang facial features, at halatang bata pa at inosente. Isa siyang classic na beauty.

“Hi, sino ka?” tanong ni Mr. Soriano na halatang interesado agad.

Naintindihan na ni Nathalie—ito ang totoong Mr. Soriano.

Ang lalaking kasama niya kagabi, hindi ito ang lalaking kaharap niya ngayon. Ibig sabihin, nagkamali siya ng tinabihan? Ibinigay niya ang lahat alang-alang sa kapatid niya—pero maling lalaki pala?

Napaisip siya. Kahit hindi niya masyadong nakita ang itsura ng lalaki kagabi, alam niyang matangkad ito, matipuno ang katawan, at hindi kalbo gaya ng nasa harap niya ngayon. May naramdaman na siyang kakaiba kagabi, pero hindi niya lang binigyang pansin. Ngayon, huli na ang lahat.

Mabilis namang sumingit si Matilda at tila isang bugaw na ipinapakilala si Nathalie.

“Mr. Soriano, siya ang bunso kong anak—si Nathalie. Hindi ako nagyayabang pero wala ka nang mahahanap na mas maganda pa sa kanya sa buong Batangas!”

Maganda rin si Kimberly, pero hindi ito kasing ganda ni Nathalie. Kaya kahit si Kimberly talaga ang gusto ni Mr. Soriano, naglakas-loob silang ipalit si Nathalie.

“Maganda nga!” tuwang-tuwa si Mr. Soriano.

Napangiti si Matilda at nagtanong, “Wala pa pong boyfriend si Nathalie. Baka naman siya talaga ang maging Mrs. Soriano?”

Pinagmasdan ni Mr. Soriano si Nathalie mula ulo hanggang paa. Lalong lumaki ang ngiti nito.

“She’s definitely worthy of me. Then let’s try again tonight. I’ll pick her up myself, make sure hindi na mauulit ang pagkakamali kagabi.”

“Don’t worry, sir! Siguradong maayos na po ang lahat!” sagot ni Matilda na parang nagbebenta ng produkto.

Pagkaalis ni Mr. Soriano, hindi na nakatiis si Nathalie. Lumapit siya sa ama, namumutla ang mukha sa galit at hinanakit.

“Ibebenta niyo na naman ba ako?! Paulit-ulit na lang?!” sigaw niya.

Bubuka pa sana ang bibig ng ama pero agad siyang pinutol ni Matilda.

“Selling you? Ano ba ‘yang pinagsasabi mo? Hindi ba’t kami ang gumastos para palakihin ka? Dapat nga nagpapasalamat ka at gusto ka pa rin ni Mr. Soriano!”

Tumalikod siya at sinabihan si Kimberly, “Ikulong mo na siya sa kuwarto, huwag mo na siyang palayain!”

“Got it, Mom.”

Napasigaw si Nathalie, galit na galit at puno ng luha ang mata. “Tatay! Sabihin niyo naman po ang totoo! Akala ko ba kayo ang ama ko?”

Oo, si Matilda ang madrasta niya, pero si Isagani ang tunay niyang ama. Alam niyang matagal nang walang puso ang ama niya, pero siya na lang ang huling pag-asa niya—ang huling hibla ng pagkapit niya sa buhay.

Pero tumalikod lang ito, walang sinabi, at tinanggihan na naman siya.

“Don’t make it hard for Dad. Gusto mo bang mabaon sa utang at makulong ang tatay natin?” singit ni Kimberly habang hinihila siya.

“Let go of me!” sigaw ni Nathalie habang pinipigilan ang luha. “Ako na lang ang aakyat sa taas!”

Sinundan siya ni Kimberly hanggang sa kwarto, binuksan ang pinto at itinulak siya sa loob.

Tinapunan siya ng malamig na tingin. “Mas mabuting pag-isipan mo ang kalagayan ni Ligaya. Wala ka bang pakialam sa kapatid mo? Matagal nang naputol ang gamutan niya. Hindi na nakakabuti ‘yon.”

Pagkasabi nito, isinara at nilock ang pinto.

Napaupo si Nathalie, nanginginig sa galit at poot—pero wala siyang magawa. Hindi niya kayang pabayaan si Ligaya. Wala na silang magulang—siya lang ang natitirang pamilya ng kapatid niya.

Ibebenta na naman niya ang sarili niya. Napahawak siya sa kanyang mga mata, pilit pinipigilan ang pag-agos ng luha.

"Mama… anong gagawin ko?"

Walong taong gulang pa lang siya nang namatay ang kanyang ina. Si Ligaya ay isang taong gulang noon.

Bago pa man matapos ang pagdiriwang ng “pitong araw” ng kanyang ina, ipinakilala na agad ng ama niya si Matilda at ang anak nitong si Kimberly.

Mas masakit pa, nalaman niyang anak pala talaga ng ama niya si Kimberly—at ipinanganak ito dalawang buwan bago siya. Ibig sabihin, niloko na pala ng ama ang ina niya noon pa.

Sa araw na iyon, nawala rin sa kanya ang ama.

"Mama… kung nandito ka lang, anong gagawin mo?"

Napabalikwas siya sa kanyang kama, at biglang nakaisip. Tumayo siya, binuksan ang drawer, at naghalungkat ng kahon—tila may hinahanap siyang importante.

Hawak-hawak ni Nathalie ang maliit na kahon sa kanyang mga bisig habang pabulong siyang nagsalita, puno ng emosyon at sakit. "Mama, wala na po talaga akong ibang magawa... huwag niyo po sana akong sisihin."

Binuksan niya ang kahon. Sa loob nito ay may isang emerald na pulseras. Sa ilalim nito, may nakalagay na maliit na papel na may numerong nakasulat.

"Matagal na panahon na rin ang lumipas... hindi ko alam kung active pa 'tong number na 'to," bulong niya.

Isa-isa niyang pinindot ang mga numero. Tumawag ito. May sumagot.

Kinabahan siya. Sa dami ng taon na lumipas, sa pagkamatay ng kanyang ina, hindi niya alam kung matatandaan pa siya ng taong ito. Huminga siya nang malalim at mahinahong nagsalita:

"Hello? Is this Lucas Zamora? Do you still remember Charlotte Valdez? I’m her daughter..."

Sa kabilang linya, isang sagot ang agad niyang narinig:

"Oh... I'm going to see you."

Nakilala siya ng kausap. Agad niya itong binaba.

Maingat na inilagay ni Nathalie ang pulseras sa kanyang bag. Lumapit siya sa aparador, kumuha ng ilang bed sheets, at pinagtali-tali ito. Binuksan niya ang bintana, isinabit sa gilid ang mga kumot at ibinaba ito.

Buti na lang at second floor lang ito—hindi ganoon kataas.

Matapos masiguradong matibay ang pagkakatali, ibinaba ni Nathalie ang sarili. Bitbit ang kanyang bag, tahimik siyang lumabas ng bahay at patakbong umalis.

Ayon sa address na ibinigay sa kanya sa telepono, agad siyang tumuloy sa tahanan ng pamilya Zamora.

Sa kabilang dako, sa isang eleganteng opisina, binuksan ni Ryuu ang pintuan.

“Tumawag si Tito Alvin. Tinanong kung uuwi ka raw ba ngayong gabi?”

Tumango si Cedric. “Oo. Uuwi ako.”

Bagama’t mas gusto niyang manirahan sa Lipa, dahil hindi na maganda ang kalusugan ng kanyang lolo, mas madalas na siyang umuuwi ngayon sa bahay.

Naalala niya ang isang bagay at muling nagsalita, “Kumusta ang imbestigasyon?”

“Patuloy pa rin, sir,” sagot ni Ryuu. “Inaalam pa kung sino ang naglagay ng gamot sa'yo.” Nagpatuloy siya, “Nahanap na rin ang babae kagabi. Isa siyang artist. Hindi nakuha ng CCTV ang mukha niya, pero may record ng pag-check in sa hotel. Sa totoo lang, dapat sa kwarto siya ni Mr. Soriano papasok. Sigurado kaming wala siyang kinalaman sa nangyari.”

Tumango si Cedric. Naalala niyang parang pilit at hindi komportable ang kilos ng babae kagabi—halatang napilitan ito. Ngunit kung may nagtatago pa ng impormasyon tungkol sa kanya, hinding-hindi niya palalagpasin.

“Ano ang pangalan niya?” tanong niya.

“Kimberly Ignacio,” sagot ni Ryuu. Kinuha nito ang cellphone at ipinakita kay Cedric ang larawan.

Dahil sa epekto ng gamot, hindi niya masyadong naaninag ang mukha ng babae kagabi. Pero base sa picture, maayos itong tingnan. Maganda.

Dahil humihina na ang katawan ng kanyang lolo, napag-uusapan na rin ang tungkol sa pagpapakasal niya. Kahit wala siyang interes sa kasal, gagawin niya ito kung ikalulugod ng matanda.

Mayroon din siyang naunang fiancée, pero nawalan sila ng komunikasyon paglipas ng panahon. Sa pagkakataong ito, si Kimberly ang nasa harap niya.

Wala itong mabigat na background, mukhang inosente, at siya ang unang lalaking nakaangkin dito.

Napangiti si Cedric. Sa wakas, mukhang nahanap na niya ang magiging apo sa tuhod na ikatutuwa ng kanyang lolo.

“Ryuu, maghanda ka. Pupunta tayo sa bahay ng Cristobal.”

***

Sa tahanan ng pamilya Cristobal, gulo na ang lahat.

Dumating si Mr. Soriano para sunduin si Nathalie—pero wala ito. Nakatakas.

Galit na galit siya, “Niloloko niyo ba ako? Gabi-gabi niyo ba akong ginaganyan?!”

“Mali po kayo, Mr. Soriano! Hindi po namin kayo niloloko!” pagtatanggol ni Matilda.

“Wala na akong pakialam! Basta’t dumating na ako rito, hindi ako aalis nang walang kasama!” Nakatitig si Mr. Soriano kay Kimberly. “Wala man ‘yong mas maganda mong kapatid, puwede na rin ikaw. Ikaw ang sasama sa akin ngayong gabi!”

Hinablot niya ang kamay ni Kimberly at hinila ito palabas.

“Hindi po! Mama! Papa! Ayoko po!” sigaw ni Kimberly habang umiiyak sa takot. “Tulungan niyo ako!”

“Teka lang, Mr. Soriano! Bata pa po si Kimberly, baka hindi pa niya kayo kayang pagsilbihan nang maayos. Maghintay po tayo kay Nathalie—ay!—"

Hindi pa man natapos si Matilda sa pagsasalita, itinulak siya ni Mr. Soriano at tinadyakan.

“Mama!” sigaw ni Kimberly habang hinahatak siya palabas ng halinghing na matanda.

Sa puntong iyon, isang itim na Bentley ang huminto sa tapat ng gate.

“Dito na po tayo,” sabi ni Ryuu.

Bumaba si Cedric mula sa kotse—matikas, elegante, at may halong pangil na misteryoso ang presensya.

At sa mismong sandaling nakita niya si Mr. Soriano na humihila kay Kimberly—isang mabangis na lamig ang sumabog mula sa kanyang katawan.

Ang babaeng humawak sa kanya kagabi—ngayon, pilit na hinahatak ng ibang lalaki.

Hindi siya papayag.