3

“Mr. Zamora…”

Biglang natigilan si Mr. Soriano. Kilala si Cedric sa buong business district. Wala ni isa mang negosyante ang hindi nakakakilala sa kanya.

“Anong ginagawa niyo rito?” tanong ni Mr. Soriano, bahagyang nanginginig ang boses.

Hindi man lang nilingon ni Cedric si Mr. Soriano. Ang tingin niya’y deretsong naka-ukit kay Kimberly, na umiiyak at takot na takot.

Siya ang babaeng umiiyak sa mga bisig niya kagabi...

Bigla siyang lumapit at, nang hindi man lang nagdadalawang-isip, sinampal si Mr. Soriano nang buong lakas. Tumilapon ito at bumagsak sa lupa.

Isang ngipin ni Mr. Soriano ang nabali at may dugo pa sa gilid ng bibig niya. Ang buong pamilya ng Cristobal ay natulala sa takot at walang makakilos ni isa.

Ngunit si Cedric, sa kabila ng katahimikan, ay may dalang matinding presensya. Ang tinig niya’y banayad, ngunit tagos sa buto—parang punyal na malamig.

“Akin siya. At may lakas ka ng loob na hawakan siya?”

Nanginginig si Mr. Soriano sa lupa, hawak ang kanyang sugatang bibig. Halatang takot na takot.

“Mr. Zamora, hindi ko po alam na sa inyo pala siya. Hindi ko po siya ginalaw, pramis! Pakiusap… palayain niyo na po ako…”

Hindi siya pinaniwalaan ni Cedric. Inilingon niya ang tingin kay Kimberly.

“May ginawa ba siya sa ’yo?” tanong niya, malamig ngunit maingat.

Umiling si Kimberly, medyo tulala pa rin. “W-Wala po… wala po talaga…”

Mabilis namang gumapang palayo si Mr. Soriano, tila tumatakas mula sa kamatayan.

Tahimik ang buong bahay ng Cristobal habang nakatingin lang sa kanila.

Lumapit si Cedric kay Kimberly. Maingat niyang inalalayan ito patayo. Marahang pinahiran ng mga daliri niya ang luha sa pisngi nito.

“Bakit ka umiiyak?” bulong niya. “Huwag ka nang matakot. Habang ako ang kasama mo, walang sinuman ang makakapanakit sa ’yo.”

Ang tinig niya ay malalim at may halong init, na parang nakaka-comfort kahit sa gitna ng gulo.

Namula si Kimberly. “Kilala n’yo po ba ako?”

“Last night…” sagot ni Cedric, at agad naging mas malambing ang tono niya. “Osana Star Hotel. Room 7203. You and me. Gets mo?”

Napakurap si Kimberly. Osana Star Hotel? Silang dalawa?

Napatingin ang buong pamilya. Sa loob-loob nila, sabay-sabay nilang naisip. Totoo pala ang sinabi ni Nathalie—na napunta siya sa hotel kagabi. Pero hindi si Nathalie ang nakita ni Mr. Zamora… kundi si Kimberly!

Nagulat si Kimberly. Hawak ang dibdib, mahina niyang tanong, “Pasensya na po… sino nga po kayo?”

“Cedric,” sagot nito nang diretso.

Napabuka ang bibig ng lahat. Sino ba naman ang hindi nakakakilala sa pangalang iyon sa buong Batangas? Si Cedric—ang pinuno ng pinakamalaking kumpanya sa siyudad. Tahimik at low-key, bihirang makita sa media, pero sobrang makapangyarihan.

Namula lalo si Kimberly at bumilis ang tibok ng puso niya. Ito na ang pagkakataon ko!

Kung ang tingin ni Cedric ay siya ang babae kagabi, hahayaan na lang niya. Hindi na niya itatama.

“Pasensya na po, Mr. Zamora… naligaw po kasi ako ng kwarto kagabi. Akala ko po…”

Hindi na siya pinatapos ni Cedric. Tiningnan lang siya nang diretso.

“Sa akin ka na. At kailangan ko ng mapapangasawa. Pakasalan mo ako.”

Tumigil ang mundo ng tatlo. Walang nakapagsalita. Tila hindi pa nila ma-process ang narinig.

“Bakit hindi kayo sumasagot?” tanong ni Cedric, medyo tumaas ang kilay. “Ayaw mo ba?”

Napabalik sa ulirat si Kimberly. Namumula at mahina ang tinig, “G-Gusto ko po…”

Tumango si Cedric, halatang kontento. “Ayusin ko na ang kasal. Maghanda ka lang. You’ll be my bride.”

“Susunod po ako,” sagot ni Kimberly, nakangiti na ngayon.

Sa gilid, halos hindi makapaniwala sina Isagani at Matilda. Tila isang jackpot ang dumating—ang anak nila’y ikakasal sa pinakamakapangyarihang lalaki sa siyudad!

Samantala, sa bahay ng Zamora, maingat na ibinalik ni Lucas ang jade bracelet sa kahon at itinulak ito pabalik kay Nathalie.

“Ibalik mo na ’yan sa bag mo. Para talaga ’yan sa ’yo.”

“Salamat po, Mr. Zamora.”

“Mr. Zamora pa rin ang tawag mo sa akin?”

Napabuntong-hininga si Lucas. “Nung iniligtas ako ng nanay mo, ibinigay ko sa kanya ang bracelet na ’yan. At kasabay no’n, pinangakuan ko siya ng kasunduan sa kasal—ikaw at si Cedric. Simula noong mawala ang koneksyon natin, hindi ko na kayo na-contact. Hindi ko inakalang wala na pala siya…Pero buti na lang, dumating ka. Malaki ka na. Panahon na para mag-asawa. Tawagin mo na lang akong Lolo.”

Napayuko si Nathalie. Hindi niya alam kung paano sasagutin. Alam niyang may kasunduan ang ina niya noon, pero sinabi rin nito sa kanya bago siya pumanaw; Huwag mong seryosohin ang kasunduan. Huwag mong gamitin ito bilang utang na loob. Hindi mo kailangang ibalik ito.

Hindi siya pumunta sa Zamora dahil sa kasunduan. Nais lang niyang humiram ng pera para sa pagpapagamot ng kapatid niya. Niligtas ng ina niya ang buhay ni Lucas noon—baka sakaling tumulong ito.

Kung may iba lang siyang paraan, hindi na sana siya pupunta rito.

“Mr. Zamora… hindi po ako pumunta rito dahil sa engagement…”

Biglang may mga yabag na narinig mula sa labas.

“Si Cedric ’yan!” sabi ni Lucas, masigla.

Si Cedric nga ang dumating. Dahil nangako siyang uuwi kay Lolo, hindi siya nagtagal sa bahay ng Cristobal family. Pagkatapos ayusin ang kasal kay Kimberly, agad siyang bumalik—excited na ibalita ang "magandang balita" sa matanda.

Pagkapasok ni Cedric, tumambad ang kanyang matangkad at matikas na tindig. Agad na nahagip ng liwanag ang gwapo niyang mukha, kaya't lalo siyang nagmukhang maaliwalas. Halatang nasa magandang mood siya habang naglalakad papunta sa loob.

“Grandpa, I’m back. Sasamahan kita mag-dinner at maglaro ng chess—”

Bigla siyang napahinto.

Nakita niya si Nathalie.

Isang babaeng payat, maputi ang balat, at hindi matatawaran ang ganda ng mukha—perpekto ang bawat detalye.

Masayang tinawag siya ni Lucas habang hinila ang braso ng apo.

“Cedric, siya ang fiancée mo, si Nathalie. Maghanda ka na at tanggapin mo siya sa buhay mo.”

Agad na tumayo si Nathalie at magalang na tumango kay Cedric.

Ngunit agad ding nagdilim ang mukha ng lalaki. Ang magandang mood niya ay biglang nawala.

Ito ba talaga ang sinasabi ni Lolo na 'baby fiancée' niya? Iyong matagal nang nawala sa eksena?

Kung dumating lang siya nang mas maaga, baka napilitan pa siyang pakasalan ito para lang mapasaya si Lolo. Pero ngayon... nariyan na si Kimberly—ang babaeng inangkin niya kagabi, ang babaeng pinangakuan niya ng kasal. Hindi na siya babalik pa.

Wala siyang balak sirain ang pangakong iyon. Hindi siya pwedeng magkaroon ng dalawang babae sa buhay niya.

Matalim ang tingin ni Cedric kay Nathalie bago siya tumanggi. “Grandpa, I can’t marry her.”

Napakunot-noo si Lucas. “Ha?”

“I already have someone I plan to marry,” diretsong sagot ni Cedric.

Agad siyang sinermunan ng matanda. “Nagsasabi ka ng kalokohan!”

Tumigas ang boses ni Cedric. “I’m not joking. I really won’t marry her.”

Napalingon siya muli kay Nathalie, malamig ang tingin, parang nanunuot sa buto. “Ikaw naman, naniwala ka Talaga sa kasal na ito?”

“Tumigil ka nga diyan! Gusto mo ba akong atakihin sa inis?!” galit na sigaw ni Lucas habang hawak ang dibdib at hirap sa paghinga. “Pinalaki kita para maging marunong lumingon sa utang na loob at panindigan ang mga pangako! Ganyan ba kita pinalaki, Cedric?!”

Hindi pa man natatapos sa pagsasalita, bigla na lang pumikit si Lucas at bumagsak.

“Grandpa!”

“Mr. Zamora!”

Agad siyang dinala sa ospital. Matapos ang mabilis na operasyon, nailipat siya sa ward.

Habang inaasikaso ang matanda, tinungo ni Cedric si Nathalie na tahimik na naghihintay sa may lobby ng ospital. Kitang-kita sa mukha nito ang guilt at kaba.

“Kamusta po si Mr. Zamora?” mahina niyang tanong.

Matigas at masama pa rin ang mukha ni Cedric.

Alam ni Nathalie na hindi siya welcome, kaya nagpakumbaba siya at sinabing, “Pakisabi po kay Mr. Zamora na hindi ako pumunta para sa engagement.”

Hindi niya akalain na mauuwi sa pagkakasakit ni Lucas ang lahat dahil sa usapang kasal. Dahil dito, nawalan na rin siya ng lakas ng loob para ipangutang ang pera na sana’y pambayad sa pagpapagamot ng kapatid niya.

“Kung okay na po si Mr. Zamora, aalis na po—”

“Stop,” malamig na sambit ni Cedric, sabay putol sa sinasabi niya. Nagtagpo ang malamig niyang mga mata kay Nathalie. “Hindi ba dapat may pananagutan ka rin sa gulong ginawa mo?”

Kung hindi dahil kay Nathalie, hindi sana inatake si Lolo.

Alam niyang buong buhay ni Lucas ay nakatuon sa prinsipyo—paninindigan, salita, at utang na loob. Hindi siya pwedeng maging dahilan para mawalan ito ng dangal o buhay.

Isang mapait na ngiti ang lumitaw sa mga labi ni Cedric.

“Do you want me to be the unfilial grandson who disrespects his own grandfather just because of you? This marriage must happen.”

Napahinto si Nathalie, hindi makapaniwala sa narinig. Gusto sana niyang tumutol, pero wala siyang maisagot.

Tama naman siya. Kung hindi siya nagpunta sa Zamora residence, hindi sana mangyayari ito.

Nilingon siya ni Cedric, malamig ang boses, “Let’s make a deal. Papayag ka sa kasal—just for show. Para kay grandpa. Name only, no real marriage. No interference in each other’s lives. Kapag gumaling si Lolo, magdi-divorce tayo.”

Marriage by agreement. Iyon ang plano niya.