God afternoon! Pa-like, gem votes, comments, at i-rate ang book na 'to. Thank youuu
Celeste's POV Muling bumalik ang lahat sa courtroom matapos ang recess. Matigas ang ekspresyon ko, ngunit hindi ko maiwasang mapansin ang presensya ni Ninong Chester na umupo sa likuran, tila ba isang VIP guest na nagmamasid sa bawat kilos ko. "Ignore him, Celeste," bulong ko sa sarili ko. Mas mahalaga ang kasong ito kaysa sa presensiya ng isang aroganteng doktor na tila ba masyadong nasisiyahan sa pang-iinis sa akin. Tumingin ako sa judge, na seryosong nag-aabang ng susunod na mangyayari. Lumunok ako ng kaunti bago muling humarap sa witness stand. "Mr. Alvarado, sinabi mo na utos lang sa 'yo ang pag-apruba ng mga withdrawals. Sino ang nag-utos sa 'yo?" Napatingin siya sa paligid, tila ba nag-aalangan. "Hindi ko pwedeng sabihin." Nagtaas ako ng kilay. "Nasa ilalim ka ng panunumpa, Mr. Alvarado. Kung may alam kang impormasyon na makakatulong sa kasong ito, may pananagutan ka kung tatakpan mo lang ito." Napakapit siya sa gilid ng witness stand, halatang kinakabahan. "Kung sasabi
Celeste's POV Pagkatapos ng final deliberation, tuluyang idineklara ang panalo sa panig ng aking kliyente. Tumayo ako mula sa aking upuan, pinanindigan ang pagiging isang de-kalibreng abogado. Alam kong nakatingin si Ninong Chester mula sa likod, pero hindi ko siya binigyan ng kahit isang sulyap. Kasabay ng paglabas ko ng courtroom, bumungad sa akin ang media. Ilang reporters ang agad na lumapit, bitbit ang kanilang microphones at cameras. "Attorney Rockwell, can you give a statement regarding the case?" Ngumiti ako nang propesyonal. "Justice has been served today. My client was wrongfully accused, and we were able to prove his innocence beyond doubt. I am grateful to the court for giving us a fair trial." Nagpatuloy pa ang ilang tanong, pero hindi ko na tinugunan ang iba. Alam kong hindi lang media ang nakatingin sa akin. May isa pang taong kanina ko pa nararamdaman ang presensya. Sa gilid ng aking paningin, nakita kong nakasandal si Ninong Chester sa pader, naka-cross arms at
Celeste's POV Pagkatapos ng “sapilitang” pagkain na ‘yon kasama si Chester, akala ko ay makakabalik na ako sa normal kong buhay—'yung tahimik, walang istorbo, at hindi na kailangang makipagtalo sa isang aroganteng doktor na akala mo’y palaging tama. Pero mali ako. Dahil kinabukasan, sa mismong law firm ko, dumating ang isang hindi inaasahang bisita. "Attorney Rockwell, may naghahanap po sa inyo," sabi ng secretary ko sa intercom. "Sino?" tanong ko habang abala sa pagbabasa ng bagong kaso. "Dr. Chester Villamor po." Napatigil ako. Napapikit sandali at humugot ng malalim na hininga. "Sabihin mong busy ako." May ilang segundong katahimikan bago nagsalita ulit ang secretary. "Atty., nandito na po siya sa labas ng office ninyo." What the hell? Tumayo ako agad, at pagbukas ng pinto, bumungad sa akin si Chester na nakasandal sa frame ng pintuan, naka-cross arms, at may pamilyar na mapang-asar na ngiti. "Good morning, Attorney Rockwell." Sinamaan ko siya ng tingin. "What the hell a
Chester's POV "Celeste, may emergency surgery ako. I have to go," sabi ko habang tinitingnan ang phone ko. Isang tawag lang mula sa ospital at kailangan ko nang umalis. Nakahiga pa siya sa examination table, hinihintay sa doktor na gumagawa ng ultrasound. Nang marinig ang sinabi ko, hindi man lang siya lumingon. "Go," sagot niya, malamig ang tono. Nagtaas ako ng kilay. "That’s it? No ‘take care’ or ‘good luck, Ninong Chester’?" Sa wakas, lumingon siya, kunot-noo. "Bakit, kailangan pa bang may ganoon?" Umiling ako at napangisi. "Para lang malaman kong may konting pake ka sa akin." "Ninong Chester, hindi kita pwedeng alalahanin. Masama sa bata ang stress," sarkastikong sagot niya. Ngumiti lang ako bago lumapit sa kanya, inilalapit ang mukha ko sa tenga niya. "Fine. Pero kapag lumabas ang baby natin at kamukha ko, sigurado akong hindi mo na ako matatakasan." Nanlaki ang mata niya at bahagyang namula. "Umalis ka na! Baka mawalan ka ng pasyente!" Tumawa ako at mabilis na lumabas n
Chester's POV Ang tunog ng monitor sa operating room ang una kong narinig sa pagpasok ko. Rhythmic beeping, isang paalala na may buhay na nakasalalay sa kamay ko. "Status ng pasiyente?" tanong ko, habang isinusuot ang gloves. "Si Mr. Alvarez, 56 years old, may multiple blockages sa coronary arteries. High risk pero stable ang vitals niya for now," sagot ng assisting surgeon ko, si Dr. Santos. Tumango ako. "Prepped na ba for bypass?" "Yes, doc. Ready na rin ang graft vessel." Huminga ako nang malalim. Alam kong kailangang kong maging kalmado. Ang bawat galaw ng kamay ko ngayon, ang bawat desisyon, pwedeng maging dahilan kung mabubuhay o hindi ang pasyente ko. "Scalpel," utos ko, at inabot ito ng scrub nurse. Isang malalim na hiwa ang ginawa ko sa dibdib ng pasyente. Dahan-dahan at may pag-iingat. Pagkatapos, ginamit ko ang sternotomy saw para hatiin ang kanyang sternum, binuksan ang rib cage para makita ang puso. "Expose the heart properly," utos ko, at mabilis na gumalaw ang
Chester's POV Isang mahaba at nakakapagod na araw na naman sa ospital. Matapos ang tatlong sunod-sunod na operasyon, gusto ko na lang umuwi at magpahinga. Ngunit sa mundo ng medisina, hindi kailanman natatapos ang trabaho. Pinaandar ko ang sasakyan at mabilis na binaybay ang daan pauwi. Madaling araw na, halos wala nang mga sasakyan sa kalsada. Tahimik ang paligid, ang tanging maririnig lang ay ang tunog ng makina ng kotse ko at ang mahihinang tunog ng radyo. Pero ilang metro mula sa intersection, biglang bumangon ang adrenaline sa katawan ko nang makita ang isang eksenang hindi ko inaasahan—isang banggaan. Isang van ang bumangga sa isang motorsiklo. Ang rider ay nakahandusay sa kalsada, duguan. Ang isang pasahero ng van ay lumabas, pilit na tinutulungan ang isang babae sa loob na halatang hindi makagalaw. Mabilis akong nagmaniobra at nagpark sa gilid ng kalsada bago bumaba. Hindi ko na inisip ang pagod—ang nasa isip ko lang ay ang buhay na kailangan kong sagipin. “Anong nangyar
Chester's POV Matapos ang mahabang gabi ng operasyon at aksidente sa daan, halos hindi ko na maalala kung paano ako nakauwi. Ang gusto ko lang ay humiga at ipikit ang mga mata, pero hindi iyon puwedeng mangyari ngayon. Alas-nuwebe ng umaga, nakatayo ako sa harap ng opisina niya, suot pa rin ang pormal na kasuotan ko, pero ramdam kong pagod pa rin ako mula kagabi. Hindi ko alam kung ano na namang iniisip ng babae na ‘to, pero sa tono ng boses niya sa tawag kagabi, siguradong may sasabihin siyang hindi ko magugustuhan. Huminga ako nang malalim bago tinulak ang pinto ng opisina niya. Nandoon siya, nakaupo sa swivel chair niya habang nakataas ang isang kilay. Suot niya ang isang fitted na itim na blazer at puting silk blouse na parang sinadyang ipakita na siya ang may kontrol sa usapang ‘to. “Nice of you to finally show up, Doc.” May diin ang huling salita niya, na para bang ipinapaalala niya sa akin kung sino ako sa buhay niya—hindi asawa, hindi kasintahan, kundi ang Ninong na napil
Chester's POV Ang tunog ng leather shoes na tumatama sa marmol na sahig ng ospital ang tanging naririnig ko habang naglalakad ako papunta sa boardroom. Ang oras ay eksaktong 10:00 AM, at alam kong nasa loob na ang lahat ng mga director, department heads, at ang pinakaayaw kong makaharap ngayong umaga—si Dr. Anthony Gonzaga. Pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang mahigit sampung pares ng matang nakatuon sa akin. Kasama roon ang aking ama, si Dr. Reginald Villamor, at ang aking ina, si Mrs. Cecilia Villamor, na parehong may seryosong ekspresyon sa mukha. "Dr. Villamor, buti naman at dumating ka na," malakas na sabi ni Dr. Gonzaga, ang pinakamatandang miyembro ng board at ang taong hindi kailanman natuwa sa pamumuno ko bilang Chief of Surgery. Hindi ako nagpakita ng emosyon. "Of course. This is my hospital, after all." Umupo ako sa pinakataas ng mesa, habang ang ibang board members ay tahimik na nag-aabang sa kung anong mangyayari. Si Dr. Gonzaga ang unang nagsalita. "May mga i
Magkahalong kaba at pangungulila ang nararamdaman ko habang papasok ako sa kulungan kung saan nakakulong si Daddy. Naalala ko pa ang mga huling usapan namin ni Mommy Celeste tungkol sa kaso niya — lahat ng mga plano, mga detalye ng paglilinis ng pangalan niya. Kung paano kami nagsusumikap na maayos ang lahat at mapawalang-sala siya.Naglakad ako sa harap ng prison gates, ang mga paa ko parang puno ng bigat na hindi ko kayang itagilid. Gusto ko lang makita si Daddy, maramdaman na nariyan siya, kahit nakakulong siya — para matulungan siyang magsimula muli. Para magkausap kami ng maayos.Bago ko pa man marating ang entrance, naramdaman ko ang malamig na hangin na bigla na lang dumampi sa aking mukha. Bago ko pa man magawang lumingon, may malamig na kamay na humawak sa aking bibig, at may naramdaman akong matalim na bagay na itinutok sa tagiliran ko.“Huwag kang maingay,” bumulong ang boses. Hindi ko matukoy kung anong klaseng boses ito — parang lalaki, pero may kakaibang lamig na humahal
The Billionaire's Vengeful Obsession (Caleigh and Drako)BLURB: He swore to destroy her... but ended up craving her instead.***Caleigh Villamor thought coming home was the right thing to do—para sa ama niyang isang respetadong surgeon na ngayon ay nasa likod ng rehas matapos ang isang operasyon na nauwi sa trahedya. But fate had other plans.Drako Valderama, the ruthless billionaire heir of a real estate empire, is out for revenge. Anak si Caleigh ng lalaking sinisisi niya sa pagkamatay ng ama niya. Kaya ang tanging plano ni Drako: wasakin ang mundo ni Caleigh... simulan sa puso niya.Isang gabi. Isang pagkakamaling hindi na mababawi.“Huwag mo akong mahalin, Caleigh. Dahil kahit kailan… hindi kita patatawarin.”Pero paano kung ang puso niyang puno ng galit… ay siya ring unang bumigay?•••Chapter 1Caleigh Devika Villamor Hindi ko na maalala kung ilang beses kong tiningnan ang cellphone ko habang nakaupo ako sa gilid ng kama. Nasa gitna ako ng paghahanda para sa finals week dito
Celeste's POV "Fuck!" usal ko nang isara ni Chester ang pinto sa dressing room. Magbibihis dapat kami dahil may gagawin pa para sa bagong kasal. "Masisira ang gown ko. Hindi pa tapos ang program!" reklamo ko nang bumaba ang halik niya sa leeg ko. "I can't wait," bulong niya at kinapa ang dibdib ko. "Pigilan mo ang sarili mo. Mamayang gabi pa ang honeymoon natin," natatawang sabi ko.Ngunit masyado siyang matigas ang ulo. Hindi siya nakinig sa akin. "Chester!" sigaw ko nang marinig ang pagkapunit ng gown ko.Binaba niya ang kaniyang pantalon at agad kong nakita ang paninigas ng alaga niya. "Hindi ko na kayang maghintay pa hanggang gumabi. I think someone put a robust in my drink," sabi niya, sabay hinila ako papalapit sa kanya. Muling siniil niya ako ng halik, at naramdaman ko ang init ng mga labi niya na sumasalubong sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at itinaas ito, saka ito hinawakan ng mahigpit upang hindi ako makagalaw.Nang tuluyan niya nang mahubad ang napunit kong gown ay b
Celeste's POV Celeste and Chester's Wedding Day Ang mga mata ko ay puno ng emosyon habang tinitingnan ko ang aking sarili sa malaking salamin. Sa likod ko, naririnig ko ang masayang hiyaw ng mga anak namin, sina Caleigh at Claudette, habang inaayos ang mga huling detalye ng aking kasuotan. Ang mga bata ay nagmamasid at tinitingnan ang aking wedding dress, hindi makapaniwala na ito na naman ang araw na iyon—ang wedding day namin ni Chester. Hindi ko alam kung anong pakiramdam ko—kilig, saya, at kaunting lungkot. Ang lahat ng ito ay tila isang panaginip na nagkatotoo. Noong una, iniisip ko na renewal of vows lang ito, at akala ko ay tapos na ang lahat. Pero heto na naman kami, muling nagpapakasal, at ngayon, parang mas matindi pa ang pagmamahal namin kaysa noon. Paano nga ba kami nakarating sa puntong ito? Puno ng mga pagsubok, ngunit ang bawat hakbang ay tinahak namin nang magkasama. "Mommy, ang ganda n'yo po!" puri ng bunso kong anak na si Claudette. Nakasuot siya ng cute na white
Celeste’s POV “Bakit parang kabado ka?” tanong ko kay Chester habang binabaybay namin ang isang pamilyar na daan. Ngumiti lang siya. “Wala. Gusto lang kitang muling mapasaya ngayong gabi.” Napatingin ako sa mga anak namin na biglang natahimik. Usually, sa biyahe pa lang ay maingay na ang dalawa sa pagkukuwento, pero ngayon, panay sulyap nila sa isa’t isa habang pigil ang mga ngiti. Pagdating namin sa venue, bumungad sa akin ang isang garden na punong-puno ng puting bulaklak, fairy lights, at mga larawan naming dalawa ni Chester. Parang biglang bumagal ang oras. Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. “Chester…” mahina kong tawag habang unti-unti akong lumalakad papasok. Paglingon ko sa likod, nakita ko si Chester na hawak ang isang bouquet ng puting rosas. Suot niya ang dark navy suit niya, at kitang-kita sa mga mata niya ang kilig at kaba. Hinawakan niya ang kamay ko at dahan-dahang lumuhod sa harapan ko, tulad ng ginawa niya sampung taon na ang nakalipas. "Celeste R
Chester's POV Ten Years Later... "Careful, Caleigh and Claudette. Baka madapa kayo," paalala ko habang nakatitig sa rearview mirror ng sasakyan, pinagmamasdan ang dalawang pinakamahalagang batang babae sa buhay ko. Kakapasok lang nila sa kotse matapos kong sunduin sa school. Pareho silang masigla, parang may sariling mundo habang nagkukuwentuhan tungkol sa mga nangyari sa klase nila. Lalo na ngayon, may plano kaming sorpresahin si Celeste ngayong gabi para sa ika-sampung anibersaryo ng kasal namin. Si Caleigh Devika Villamor, ang panganay naming anak, ay labing-isang taong gulang na. Napakatalino ng batang 'yon—mana sa nanay niya. Mahilig siya sa science at palagi siyang may tanong tungkol sa mga bagay na para bang gusto niyang unawain ang buong mundo. Ang bunso naman namin, si Claudette Aoife Villamor, ay siyam na taong gulang na. Siya ang mas maharot at mas artistic sa dalawa. Mahilig gumuhit, gumawa ng kanta, at minsan ay kinakausap ang mga halaman sa likod-bahay namin. Ang bi
Chester's POV Tahimik lang akong nakaupo sa gilid ng veranda habang nakatingin sa lalaking nasa harapan ko—si Victor Novela, ang taong nagsasabing siya ang tunay kong ama. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Habang si Celeste ay nasa loob ng bahay, kasama ang kaniyang pamilya, ako naman ay naiwan dito sa labas, harap-harapan sa katotohanang hindi ko inakalang kailanman ay haharapin ko. Nag-umpisang magsalita si Victor. Mapanatag ang kaniyang tinig, pero puno ng pighati at pangungulila. "Ikuwento ko sa iyo ang lahat, anak," panimula niya. "Ako at ang mama mo... kami ang una. Mahal na mahal ko si Cecilia noon. Bata pa kami, puno ng pangarap. Palagi naming sinasabi na balang araw, bubuo kami ng pamilya. Pero hindi gano’n kadaling labanan ang mundo. Galing ako sa simpleng pamilya. Samantalang siya, ipinanganak na may gintong kutsara sa bibig." Napakuyom ang kamao ko. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko ay sinasaktan ako ng bawat salitang binibigkas niya. "Arranged m
Celeste’s POV Marahan kong hinaplos ang malamig na salamin ng kabaong ni Reginald—o dapat ko nang sabihing ni Papa. Oo, siya ang totoo kong ama. Ang lalaking kinamuhian ko noon, hindi dahil sa personal na kasalanan niya sa akin, kundi dahil sa mga kasinungalingang inilim sa akin ng mundo. Ngunit ngayon, wala na siya. At habang nakatitig ako sa kaniyang walang buhay na katawan, isang bagay lang ang paulit-ulit na sumisigaw sa isip ko—huli na ang lahat. Pinilit kong pigilan ang pagtulo ng luha, ngunit walang silbi. Basa na naman ang pisngi ko. Hindi ko man lang siya nayakap bilang isang anak. Hindi ko siya nagawang tingnan sa mata at sabihin, “Pinapatawad na kita. Salamat sa lahat.” Hindi ko siya natawag na Papa habang buhay pa siya. Pinatay siya ni Isabelle. Isang babaeng minsan kong inakalang matalino, mapagmahal, at karapat-dapat mahalin. Pero ngayon, isa na lamang siyang baliw. Isa siyang halimaw na binalot ng delusyon at galit. Kung maibabalik ko lang ang panahon… kung may kahit
Celeste’s POV Katatapos lang ng huling court hearing ngayong araw. Pagod na pagod ang katawan ko, pero mas mabigat ang pagod ng isip at damdamin. Buong araw akong nakatayo sa harap ng hukom, isinusumite ang mga ebidensiya ng kaso ni Reginald laban kay Isabelle. Pinilit kong maging matatag, kahit na alam kong sa bawat pagbasa ng testimonya, unti-unting nahuhubaran ang nakaraan naming lahat—at ang sakit ay tila laging bago sa bawat pagbanggit nito. Nang makalabas na ako sa korte, agad kong tinanggal ang heels at isinalya ito sa passenger seat ng kotse ko. Magsusuot pa lang ako ng flats nang tumunog ang cellphone ko. Mama calling… Napakunot ang noo ko. Ilang segundo akong nakatitig sa pangalan niya sa screen. Nagdadalawang-isip akong sagutin. Hindi pa ako handang harapin siya. Hindi pa ako handang marinig ang boses niya pagkatapos ng lahat ng nalaman ko tungkol sa pagkatao ko at sa mga kasinungalingang isiniksik niya sa buong pagkabata ko. Napabuntong-hininga ako at inilagay ang tel