Good afternoon po. Stay tuned for more updates. Update ako later. Kababalik ko lang galing probinsiya. Comments at gems na rin. Salamuch po.
Celeste’s POV Marahan kong hinaplos ang malamig na salamin ng kabaong ni Reginald—o dapat ko nang sabihing ni Papa. Oo, siya ang totoo kong ama. Ang lalaking kinamuhian ko noon, hindi dahil sa personal na kasalanan niya sa akin, kundi dahil sa mga kasinungalingang inilim sa akin ng mundo. Ngunit ngayon, wala na siya. At habang nakatitig ako sa kaniyang walang buhay na katawan, isang bagay lang ang paulit-ulit na sumisigaw sa isip ko—huli na ang lahat. Pinilit kong pigilan ang pagtulo ng luha, ngunit walang silbi. Basa na naman ang pisngi ko. Hindi ko man lang siya nayakap bilang isang anak. Hindi ko siya nagawang tingnan sa mata at sabihin, “Pinapatawad na kita. Salamat sa lahat.” Hindi ko siya natawag na Papa habang buhay pa siya. Pinatay siya ni Isabelle. Isang babaeng minsan kong inakalang matalino, mapagmahal, at karapat-dapat mahalin. Pero ngayon, isa na lamang siyang baliw. Isa siyang halimaw na binalot ng delusyon at galit. Kung maibabalik ko lang ang panahon… kung may kahit
Chester's POV Tahimik lang akong nakaupo sa gilid ng veranda habang nakatingin sa lalaking nasa harapan ko—si Victor Novela, ang taong nagsasabing siya ang tunay kong ama. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Habang si Celeste ay nasa loob ng bahay, kasama ang kaniyang pamilya, ako naman ay naiwan dito sa labas, harap-harapan sa katotohanang hindi ko inakalang kailanman ay haharapin ko. Nag-umpisang magsalita si Victor. Mapanatag ang kaniyang tinig, pero puno ng pighati at pangungulila. "Ikuwento ko sa iyo ang lahat, anak," panimula niya. "Ako at ang mama mo... kami ang una. Mahal na mahal ko si Cecilia noon. Bata pa kami, puno ng pangarap. Palagi naming sinasabi na balang araw, bubuo kami ng pamilya. Pero hindi gano’n kadaling labanan ang mundo. Galing ako sa simpleng pamilya. Samantalang siya, ipinanganak na may gintong kutsara sa bibig." Napakuyom ang kamao ko. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko ay sinasaktan ako ng bawat salitang binibigkas niya. "Arranged m
Chester's POV Ten Years Later... "Careful, Caleigh and Claudette. Baka madapa kayo," paalala ko habang nakatitig sa rearview mirror ng sasakyan, pinagmamasdan ang dalawang pinakamahalagang batang babae sa buhay ko. Kakapasok lang nila sa kotse matapos kong sunduin sa school. Pareho silang masigla, parang may sariling mundo habang nagkukuwentuhan tungkol sa mga nangyari sa klase nila. Lalo na ngayon, may plano kaming sorpresahin si Celeste ngayong gabi para sa ika-sampung anibersaryo ng kasal namin. Si Caleigh Devika Villamor, ang panganay naming anak, ay labing-isang taong gulang na. Napakatalino ng batang 'yon—mana sa nanay niya. Mahilig siya sa science at palagi siyang may tanong tungkol sa mga bagay na para bang gusto niyang unawain ang buong mundo. Ang bunso naman namin, si Claudette Aoife Villamor, ay siyam na taong gulang na. Siya ang mas maharot at mas artistic sa dalawa. Mahilig gumuhit, gumawa ng kanta, at minsan ay kinakausap ang mga halaman sa likod-bahay namin. Ang bi
Celeste’s POV “Bakit parang kabado ka?” tanong ko kay Chester habang binabaybay namin ang isang pamilyar na daan. Ngumiti lang siya. “Wala. Gusto lang kitang muling mapasaya ngayong gabi.” Napatingin ako sa mga anak namin na biglang natahimik. Usually, sa biyahe pa lang ay maingay na ang dalawa sa pagkukuwento, pero ngayon, panay sulyap nila sa isa’t isa habang pigil ang mga ngiti. Pagdating namin sa venue, bumungad sa akin ang isang garden na punong-puno ng puting bulaklak, fairy lights, at mga larawan naming dalawa ni Chester. Parang biglang bumagal ang oras. Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. “Chester…” mahina kong tawag habang unti-unti akong lumalakad papasok. Paglingon ko sa likod, nakita ko si Chester na hawak ang isang bouquet ng puting rosas. Suot niya ang dark navy suit niya, at kitang-kita sa mga mata niya ang kilig at kaba. Hinawakan niya ang kamay ko at dahan-dahang lumuhod sa harapan ko, tulad ng ginawa niya sampung taon na ang nakalipas. "Celeste R
Celeste's POV Celeste and Chester's Wedding Day Ang mga mata ko ay puno ng emosyon habang tinitingnan ko ang aking sarili sa malaking salamin. Sa likod ko, naririnig ko ang masayang hiyaw ng mga anak namin, sina Caleigh at Claudette, habang inaayos ang mga huling detalye ng aking kasuotan. Ang mga bata ay nagmamasid at tinitingnan ang aking wedding dress, hindi makapaniwala na ito na naman ang araw na iyon—ang wedding day namin ni Chester. Hindi ko alam kung anong pakiramdam ko—kilig, saya, at kaunting lungkot. Ang lahat ng ito ay tila isang panaginip na nagkatotoo. Noong una, iniisip ko na renewal of vows lang ito, at akala ko ay tapos na ang lahat. Pero heto na naman kami, muling nagpapakasal, at ngayon, parang mas matindi pa ang pagmamahal namin kaysa noon. Paano nga ba kami nakarating sa puntong ito? Puno ng mga pagsubok, ngunit ang bawat hakbang ay tinahak namin nang magkasama. "Mommy, ang ganda n'yo po!" puri ng bunso kong anak na si Claudette. Nakasuot siya ng cute na white
Celeste's POV "Fuck!" usal ko nang isara ni Chester ang pinto sa dressing room. Magbibihis dapat kami dahil may gagawin pa para sa bagong kasal. "Masisira ang gown ko. Hindi pa tapos ang program!" reklamo ko nang bumaba ang halik niya sa leeg ko. "I can't wait," bulong niya at kinapa ang dibdib ko. "Pigilan mo ang sarili mo. Mamayang gabi pa ang honeymoon natin," natatawang sabi ko.Ngunit masyado siyang matigas ang ulo. Hindi siya nakinig sa akin. "Chester!" sigaw ko nang marinig ang pagkapunit ng gown ko.Binaba niya ang kaniyang pantalon at agad kong nakita ang paninigas ng alaga niya. "Hindi ko na kayang maghintay pa hanggang gumabi. I think someone put a robust in my drink," sabi niya, sabay hinila ako papalapit sa kanya. Muling siniil niya ako ng halik, at naramdaman ko ang init ng mga labi niya na sumasalubong sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at itinaas ito, saka ito hinawakan ng mahigpit upang hindi ako makagalaw.Nang tuluyan niya nang mahubad ang napunit kong gown ay b
The Billionaire's Vengeful Obsession (Caleigh and Drako)BLURB: He swore to destroy her... but ended up craving her instead.***Caleigh Villamor thought coming home was the right thing to do—para sa ama niyang isang respetadong surgeon na ngayon ay nasa likod ng rehas matapos ang isang operasyon na nauwi sa trahedya. But fate had other plans.Drako Valderama, the ruthless billionaire heir of a real estate empire, is out for revenge. Anak si Caleigh ng lalaking sinisisi niya sa pagkamatay ng ama niya. Kaya ang tanging plano ni Drako: wasakin ang mundo ni Caleigh... simulan sa puso niya.Isang gabi. Isang pagkakamaling hindi na mababawi.“Huwag mo akong mahalin, Caleigh. Dahil kahit kailan… hindi kita patatawarin.”Pero paano kung ang puso niyang puno ng galit… ay siya ring unang bumigay?•••Chapter 1Caleigh Devika Villamor Hindi ko na maalala kung ilang beses kong tiningnan ang cellphone ko habang nakaupo ako sa gilid ng kama. Nasa gitna ako ng paghahanda para sa finals week dito
Celeste's POVMasikip at maingay ang bar. Ang kulay gintong liwanag ng chandeliers ay kumikislap sa mamahaling baso ng alak, at ang tunog ng halakhakan ay sumasabay sa mabigat na beat ng music. Hindi ko kailanman ginusto ang ganitong klaseng environment, pero ngayong gabi, wala akong choice."Come on, Celeste! You won a big case today!" tili ni Andrea, isa sa mga junior associates sa firm. "One drink lang!"I shook my head, pero bago pa ako makatanggi nang maayos, may dumaan nang waiter at iniabot sa akin ang isang baso ng champagne. Si Raymond, isa pang associate na laging may hidden agenda, ang nag-abot nito sa akin. Nakangiti siya—masyadong matamis para hindi kahina-hinala."Huwag kang KJ, Celeste," aniya. "You deserve this. One drink lang. Swear."Napabuntong-hininga ako. I just wanted to go home, pero alam kong kung tatanggihan ko pa sila, magiging topic na naman ako ng office gossip. Masyado nang maraming naiinggit sa akin sa law firm at mas lalong marami ang gustong makita akon
The Billionaire's Vengeful Obsession (Caleigh and Drako)BLURB: He swore to destroy her... but ended up craving her instead.***Caleigh Villamor thought coming home was the right thing to do—para sa ama niyang isang respetadong surgeon na ngayon ay nasa likod ng rehas matapos ang isang operasyon na nauwi sa trahedya. But fate had other plans.Drako Valderama, the ruthless billionaire heir of a real estate empire, is out for revenge. Anak si Caleigh ng lalaking sinisisi niya sa pagkamatay ng ama niya. Kaya ang tanging plano ni Drako: wasakin ang mundo ni Caleigh... simulan sa puso niya.Isang gabi. Isang pagkakamaling hindi na mababawi.“Huwag mo akong mahalin, Caleigh. Dahil kahit kailan… hindi kita patatawarin.”Pero paano kung ang puso niyang puno ng galit… ay siya ring unang bumigay?•••Chapter 1Caleigh Devika Villamor Hindi ko na maalala kung ilang beses kong tiningnan ang cellphone ko habang nakaupo ako sa gilid ng kama. Nasa gitna ako ng paghahanda para sa finals week dito
Celeste's POV "Fuck!" usal ko nang isara ni Chester ang pinto sa dressing room. Magbibihis dapat kami dahil may gagawin pa para sa bagong kasal. "Masisira ang gown ko. Hindi pa tapos ang program!" reklamo ko nang bumaba ang halik niya sa leeg ko. "I can't wait," bulong niya at kinapa ang dibdib ko. "Pigilan mo ang sarili mo. Mamayang gabi pa ang honeymoon natin," natatawang sabi ko.Ngunit masyado siyang matigas ang ulo. Hindi siya nakinig sa akin. "Chester!" sigaw ko nang marinig ang pagkapunit ng gown ko.Binaba niya ang kaniyang pantalon at agad kong nakita ang paninigas ng alaga niya. "Hindi ko na kayang maghintay pa hanggang gumabi. I think someone put a robust in my drink," sabi niya, sabay hinila ako papalapit sa kanya. Muling siniil niya ako ng halik, at naramdaman ko ang init ng mga labi niya na sumasalubong sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at itinaas ito, saka ito hinawakan ng mahigpit upang hindi ako makagalaw.Nang tuluyan niya nang mahubad ang napunit kong gown ay b
Celeste's POV Celeste and Chester's Wedding Day Ang mga mata ko ay puno ng emosyon habang tinitingnan ko ang aking sarili sa malaking salamin. Sa likod ko, naririnig ko ang masayang hiyaw ng mga anak namin, sina Caleigh at Claudette, habang inaayos ang mga huling detalye ng aking kasuotan. Ang mga bata ay nagmamasid at tinitingnan ang aking wedding dress, hindi makapaniwala na ito na naman ang araw na iyon—ang wedding day namin ni Chester. Hindi ko alam kung anong pakiramdam ko—kilig, saya, at kaunting lungkot. Ang lahat ng ito ay tila isang panaginip na nagkatotoo. Noong una, iniisip ko na renewal of vows lang ito, at akala ko ay tapos na ang lahat. Pero heto na naman kami, muling nagpapakasal, at ngayon, parang mas matindi pa ang pagmamahal namin kaysa noon. Paano nga ba kami nakarating sa puntong ito? Puno ng mga pagsubok, ngunit ang bawat hakbang ay tinahak namin nang magkasama. "Mommy, ang ganda n'yo po!" puri ng bunso kong anak na si Claudette. Nakasuot siya ng cute na white
Celeste’s POV “Bakit parang kabado ka?” tanong ko kay Chester habang binabaybay namin ang isang pamilyar na daan. Ngumiti lang siya. “Wala. Gusto lang kitang muling mapasaya ngayong gabi.” Napatingin ako sa mga anak namin na biglang natahimik. Usually, sa biyahe pa lang ay maingay na ang dalawa sa pagkukuwento, pero ngayon, panay sulyap nila sa isa’t isa habang pigil ang mga ngiti. Pagdating namin sa venue, bumungad sa akin ang isang garden na punong-puno ng puting bulaklak, fairy lights, at mga larawan naming dalawa ni Chester. Parang biglang bumagal ang oras. Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. “Chester…” mahina kong tawag habang unti-unti akong lumalakad papasok. Paglingon ko sa likod, nakita ko si Chester na hawak ang isang bouquet ng puting rosas. Suot niya ang dark navy suit niya, at kitang-kita sa mga mata niya ang kilig at kaba. Hinawakan niya ang kamay ko at dahan-dahang lumuhod sa harapan ko, tulad ng ginawa niya sampung taon na ang nakalipas. "Celeste R
Chester's POV Ten Years Later... "Careful, Caleigh and Claudette. Baka madapa kayo," paalala ko habang nakatitig sa rearview mirror ng sasakyan, pinagmamasdan ang dalawang pinakamahalagang batang babae sa buhay ko. Kakapasok lang nila sa kotse matapos kong sunduin sa school. Pareho silang masigla, parang may sariling mundo habang nagkukuwentuhan tungkol sa mga nangyari sa klase nila. Lalo na ngayon, may plano kaming sorpresahin si Celeste ngayong gabi para sa ika-sampung anibersaryo ng kasal namin. Si Caleigh Devika Villamor, ang panganay naming anak, ay labing-isang taong gulang na. Napakatalino ng batang 'yon—mana sa nanay niya. Mahilig siya sa science at palagi siyang may tanong tungkol sa mga bagay na para bang gusto niyang unawain ang buong mundo. Ang bunso naman namin, si Claudette Aoife Villamor, ay siyam na taong gulang na. Siya ang mas maharot at mas artistic sa dalawa. Mahilig gumuhit, gumawa ng kanta, at minsan ay kinakausap ang mga halaman sa likod-bahay namin. Ang bi
Chester's POV Tahimik lang akong nakaupo sa gilid ng veranda habang nakatingin sa lalaking nasa harapan ko—si Victor Novela, ang taong nagsasabing siya ang tunay kong ama. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Habang si Celeste ay nasa loob ng bahay, kasama ang kaniyang pamilya, ako naman ay naiwan dito sa labas, harap-harapan sa katotohanang hindi ko inakalang kailanman ay haharapin ko. Nag-umpisang magsalita si Victor. Mapanatag ang kaniyang tinig, pero puno ng pighati at pangungulila. "Ikuwento ko sa iyo ang lahat, anak," panimula niya. "Ako at ang mama mo... kami ang una. Mahal na mahal ko si Cecilia noon. Bata pa kami, puno ng pangarap. Palagi naming sinasabi na balang araw, bubuo kami ng pamilya. Pero hindi gano’n kadaling labanan ang mundo. Galing ako sa simpleng pamilya. Samantalang siya, ipinanganak na may gintong kutsara sa bibig." Napakuyom ang kamao ko. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko ay sinasaktan ako ng bawat salitang binibigkas niya. "Arranged m
Celeste’s POV Marahan kong hinaplos ang malamig na salamin ng kabaong ni Reginald—o dapat ko nang sabihing ni Papa. Oo, siya ang totoo kong ama. Ang lalaking kinamuhian ko noon, hindi dahil sa personal na kasalanan niya sa akin, kundi dahil sa mga kasinungalingang inilim sa akin ng mundo. Ngunit ngayon, wala na siya. At habang nakatitig ako sa kaniyang walang buhay na katawan, isang bagay lang ang paulit-ulit na sumisigaw sa isip ko—huli na ang lahat. Pinilit kong pigilan ang pagtulo ng luha, ngunit walang silbi. Basa na naman ang pisngi ko. Hindi ko man lang siya nayakap bilang isang anak. Hindi ko siya nagawang tingnan sa mata at sabihin, “Pinapatawad na kita. Salamat sa lahat.” Hindi ko siya natawag na Papa habang buhay pa siya. Pinatay siya ni Isabelle. Isang babaeng minsan kong inakalang matalino, mapagmahal, at karapat-dapat mahalin. Pero ngayon, isa na lamang siyang baliw. Isa siyang halimaw na binalot ng delusyon at galit. Kung maibabalik ko lang ang panahon… kung may kahit
Celeste’s POV Katatapos lang ng huling court hearing ngayong araw. Pagod na pagod ang katawan ko, pero mas mabigat ang pagod ng isip at damdamin. Buong araw akong nakatayo sa harap ng hukom, isinusumite ang mga ebidensiya ng kaso ni Reginald laban kay Isabelle. Pinilit kong maging matatag, kahit na alam kong sa bawat pagbasa ng testimonya, unti-unting nahuhubaran ang nakaraan naming lahat—at ang sakit ay tila laging bago sa bawat pagbanggit nito. Nang makalabas na ako sa korte, agad kong tinanggal ang heels at isinalya ito sa passenger seat ng kotse ko. Magsusuot pa lang ako ng flats nang tumunog ang cellphone ko. Mama calling… Napakunot ang noo ko. Ilang segundo akong nakatitig sa pangalan niya sa screen. Nagdadalawang-isip akong sagutin. Hindi pa ako handang harapin siya. Hindi pa ako handang marinig ang boses niya pagkatapos ng lahat ng nalaman ko tungkol sa pagkatao ko at sa mga kasinungalingang isiniksik niya sa buong pagkabata ko. Napabuntong-hininga ako at inilagay ang tel
Chester’s POV Pagkababa ko ng sasakyan sa ospital ay ramdam ko agad ang bigat ng hangin. Halos ayaw gumalaw ng katawan ko, pero pinilit kong tahakin ang pasilyo patungo sa silid ni Daddy. Naguguluhan pa rin ang damdamin ko sa huling pag-uusap namin. Sa kabila ng lahat ng ginawa niya, gusto pa rin ng bahagi ng puso kong maniwala na may natitira pa rin sa kaniya—hindi bilang ama, kung 'di bilang taong may kapasidad na pagsisihan ang kanyang mga kasalanan. Pagliko ko sa corridor, agad nahagip ng paningin ko si Celeste. Nakatayo siya sa tapat ng pinto, tila pinipigil ang sariling pumasok. Suot niya ang simpleng beige na blouse na madalas niyang suotin kapag gusto niyang manatiling mahinahon. Nakapikit siya at halatang kinakalma ang sarili, pero bago ko pa man siya matawag o malapitan, bumukas ang pinto at tuluyang pumasok si Celeste sa loob ng silid. Binilisan ko ang hakbang ko, pero pagdating ko sa pinto, pinili kong huwag pumasok. Sa halip, sumilip ako mula sa maliit na bintanang sal