Magkahalong pagod at pagkalito ang bumangon sa katawan ko nang magising ako mula sa isang mahabang pagkakatulog. Lumingon ako sa paligid ko, at agad ko namang naalala kung saan ako naroroon — isang mental hospital na hindi ko alam kung paano at bakit dito ako kinuling ni Drako.Ang ilaw sa kwarto ay malupit sa mata ko. Para akong binangungot, at ang matalim na amoy ng disinfectant ay tumusok sa ilong ko. Ang mga pader, kulay puti at malamlam, ay nagbigay ng pakiramdam ng pagkakulong na hindi ko kayang tanggapin. Hindi ko kayang tanggapin na narito ako.Ilang sandali pa, narinig ko ang pagpasok ng isang nurse sa kwarto ko. Tinutok nito ang atensyon ko, at ang sakit ng ulo ko ay parang sumabog dahil sa liwanag at tunog sa paligid.“Miss Villamor, gising na po kayo,” malumanay na wika ng nurse, isang babae na may malumanay na ngiti. Pero ang ngiti niyang iyon ay hindi kayang magpalambot sa akin.“W-What time is it?” tanong ko, at halos pumulandit na ang mga luha ko. Hindi ko kayang magpi
Hindi ko alam kung ilang oras akong nanatiling nakaluhod sa malamig na sahig ng silid na iyon, habang ang puso ko'y dahan-dahang nababasag sa bawat segundo ng katahimikan.My mind was a mess, swirling between anger, desperation, and fear. Parang pinipilipit ng isang malupit na kamay ang bawat hibla ng kaluluwa ko.Hanggang sa bumalik ang pinto sa isang malamig na tunog ng pagbukas.Muling pumasok si Drako — suot pa rin ang itim na coat na parang mas lalong nagpapatingkad sa kasamaan na dala niya. Sa kamay niya, isang maputing folder, manipis pero mabigat sa tingin.Tumingala ako sa kanya, mga mata kong namamaga sa pag-iyak. Hindi ko na inalintana ang itsura ko. Wala nang saysay ang pride kung buhay ng ina ko ang nakataya.Tahimik siyang lumapit sa akin at inilapag ang folder sa maliit na table sa tabi ko. "This is your way out," malamig niyang sabi, habang tinititigan ako na para bang isa akong kriminal na kailangang pagbayaran ang lahat.Nanlambot ang katawan ko. Nanginginig ang mga
Tahimik ang buong mansion, pero ang tibok ng puso ko ay parang kulog na umaalingawngaw sa bawat sulok. Ilang oras na ang lumipas simula nang iwan ako ni Drako sa gitna ng mararangyang dingding, ngunit hanggang ngayon, hindi pa rin bumababa ang bigat na nakapatong sa dibdib ko.Sa wakas, isang kasambahay ang lumapit.Mahinahon ngunit walang emosyon ang mukha niya."Ma’am, your room is ready," magalang niyang sambit.Tumango lang ako. Hindi ko na kayang magsalita pa. Tahimik ko siyang sinundan, pataas sa grand staircase, habang ang bawat hakbang ay parang nagpapalalim ng sugat sa puso ko.Pagpasok ko sa kwarto, halos mapatigil ako sa paghinga.The room was breathtaking — crystal chandeliers, a bed fit for royalty, walls covered with intricate gold designs. Lahat ng bagay sa paligid ko ay isang paalala na nabili na ang kalayaan ko.Parang nilalason ang bawat detalye ng kwarto.Parang sinasakal ako ng kagandahan.Iniwan ako ng kasambahay, marahang isinara ang pinto.Napaupo ako sa gilid n
Pagkasarado ng pinto ng mansion, agad kong inalis ang engagement ring na ilang oras kong tiniis sa daliri ko. Parang biglang lumuwag ang dibdib ko, pero hindi iyon sapat para tanggalin ang inis at galit na sumisikip sa puso ko.Hindi pa man ako nakakahinga nang maluwag, narinig ko ang mabibigat na yabag ni Drako papalapit sa akin."You were perfect," malamig niyang sabi habang tinatanggal ang necktie niya.Napalingon ako sa kanya, ang mga kamay ko ay nakakuyom sa gilid ng katawan ko."Don't you dare call this perfect," mariin kong sabi, ang boses ko ay nanginginig sa galit. "You're a monster, Drako."Tumaas ang isang kilay niya, tila ba naaaliw lang sa galit ko."Monster?" paulit-ulit niya, bahagyang natawa. "Hindi ba dapat ako ang nagsabi niyan sa pamilya mo?"Napasinghap ako sa sakit ng paalala niya.Pero hindi ako nagpatinag. "I want to see my parents," matigas kong sambit, hindi na ako nagpaligoy-ligoy. "You promised."Pumikit siya sandali, bago humakbang palapit. His presence wa
Celeste's POVMasikip at maingay ang bar. Ang kulay gintong liwanag ng chandeliers ay kumikislap sa mamahaling baso ng alak, at ang tunog ng halakhakan ay sumasabay sa mabigat na beat ng music. Hindi ko kailanman ginusto ang ganitong klaseng environment, pero ngayong gabi, wala akong choice."Come on, Celeste! You won a big case today!" tili ni Andrea, isa sa mga junior associates sa firm. "One drink lang!"I shook my head, pero bago pa ako makatanggi nang maayos, may dumaan nang waiter at iniabot sa akin ang isang baso ng champagne. Si Raymond, isa pang associate na laging may hidden agenda, ang nag-abot nito sa akin. Nakangiti siya—masyadong matamis para hindi kahina-hinala."Huwag kang KJ, Celeste," aniya. "You deserve this. One drink lang. Swear."Napabuntong-hininga ako. I just wanted to go home, pero alam kong kung tatanggihan ko pa sila, magiging topic na naman ako ng office gossip. Masyado nang maraming naiinggit sa akin sa law firm at mas lalong marami ang gustong makita akon
Celeste's POVHindi ko alam kung paano ako nakauwi. Hindi ko rin alam kung paano ko nagawang ipagsiksikan ang sarili ko sa shower nang halos isang oras, sinisikap na hugasan ang hindi ko maipaliwanag na bigat sa balat ko. Pero kahit anong gawin ko, kahit ilang beses kong sabunin ang sarili ko, hindi nababawasan ang kilabot sa loob ko.Ilang beses akong napapikit, pilit na binabalikan ang gabing iyon, at pilit na kinakalkal ang memorya ko. Pero wala. Isang malabong haze lang ang bumabalot sa akin. Para akong nalunod sa dilim at hindi ko alam kung paano ako lumutang.Hindi ako makatulog at makapag-focus dahil bumabagabag sa akin ang nangyari sa amin.Anong nangyari sa pagitan namin ni Ninong Chester?Pero kung walang nangyari… bakit ganoon ang reaksyon niya? Kumakabog ang dibdib ko habang nakatitig sa sarili kong repleksyon sa salamin. Maputla ang mukha ko, ang mga mata ko ay bahagyang namamaga dahil sa kakaiyak.Celeste, pull yourself together. Pagkalabas ko ng banyo, isang bagay lan
Celeste's POV Pagpasok ko sa opisina kinabukasan, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang ko. Parang may anino ng nakaraang gabi na patuloy na sumusunod sa akin, bumubulong sa tenga ko na hindi ko basta-basta matatakasan ang nangyari. Pero hindi pwedeng magpatalo.Hindi pwedeng ipakita ko sa kahit sino na may bumabagabag sa akin. Lalo na kay Ninong Chester Villamor.Ilang beses kong inulit sa sarili ang sinabi niya sa text bago ako lumabas ng condo kanina:"Make sure to act normal at work. No one should suspect anything."Napakapit ako sa strap ng bag ko. Napilitan akong huminga nang malalim bago pumasok sa lobby ng law firm.As soon as I stepped inside, I felt a dozen pairs of eyes on me. May mga bumati, may mga ngumiti, at may mga tipid na tumingin lang habang naglalakad ako papunta sa opisina ko. I nodded at them, plastering the most professional smile I could muster. Dahil hindi ako pwedeng magkamali. Kahit na bumibigat ang tiyan ko sa kaba. Kahit na hindi ko alam kung kaya kong har
Celeste's POV Isang buwan matapos ang gabing iyon, hindi ko pa rin matakasan ang bigat sa dibdib ko. Ginawa ko ang lahat para bumalik sa normal ang buhay ko—nag-focus ako sa trabaho, iniiwasan ang anumang usapan tungkol kay Ninong Chester, at sinubukang kalimutan ang nangyari. Pero kahit anong gawin ko, may isang bagay na hindi ko maintindihan…"Celeste, are you okay?" tanong ni Mia, isa sa mga closest colleagues ko sa law firm. "Mukhang matamlay ka lately."Napangiti ako kahit pakiramdam ko’y hindi ito umabot sa mga mata ko. "I’m fine. Medyo napupuyat lang sa work.""Are you sure? Kasi ang payat mo na, tapos lagi kang parang lutang," sabad naman ni Henry, ang isa pa naming kasama sa team. "Hindi kaya may dinaramdam ka?"Umiling ako. "Stress lang ‘to. Huwag niyo akong alalahanin."Pero kahit sinasabi kong okay ako, hindi ko maitago sa sarili kong may bumabagabag sa katawan ko.Una, mas madali akong mapagod. Dati, kaya kong magpuyat nang dalawang araw nang walang problema. Pero ngayon
Pagkasarado ng pinto ng mansion, agad kong inalis ang engagement ring na ilang oras kong tiniis sa daliri ko. Parang biglang lumuwag ang dibdib ko, pero hindi iyon sapat para tanggalin ang inis at galit na sumisikip sa puso ko.Hindi pa man ako nakakahinga nang maluwag, narinig ko ang mabibigat na yabag ni Drako papalapit sa akin."You were perfect," malamig niyang sabi habang tinatanggal ang necktie niya.Napalingon ako sa kanya, ang mga kamay ko ay nakakuyom sa gilid ng katawan ko."Don't you dare call this perfect," mariin kong sabi, ang boses ko ay nanginginig sa galit. "You're a monster, Drako."Tumaas ang isang kilay niya, tila ba naaaliw lang sa galit ko."Monster?" paulit-ulit niya, bahagyang natawa. "Hindi ba dapat ako ang nagsabi niyan sa pamilya mo?"Napasinghap ako sa sakit ng paalala niya.Pero hindi ako nagpatinag. "I want to see my parents," matigas kong sambit, hindi na ako nagpaligoy-ligoy. "You promised."Pumikit siya sandali, bago humakbang palapit. His presence wa
Tahimik ang buong mansion, pero ang tibok ng puso ko ay parang kulog na umaalingawngaw sa bawat sulok. Ilang oras na ang lumipas simula nang iwan ako ni Drako sa gitna ng mararangyang dingding, ngunit hanggang ngayon, hindi pa rin bumababa ang bigat na nakapatong sa dibdib ko.Sa wakas, isang kasambahay ang lumapit.Mahinahon ngunit walang emosyon ang mukha niya."Ma’am, your room is ready," magalang niyang sambit.Tumango lang ako. Hindi ko na kayang magsalita pa. Tahimik ko siyang sinundan, pataas sa grand staircase, habang ang bawat hakbang ay parang nagpapalalim ng sugat sa puso ko.Pagpasok ko sa kwarto, halos mapatigil ako sa paghinga.The room was breathtaking — crystal chandeliers, a bed fit for royalty, walls covered with intricate gold designs. Lahat ng bagay sa paligid ko ay isang paalala na nabili na ang kalayaan ko.Parang nilalason ang bawat detalye ng kwarto.Parang sinasakal ako ng kagandahan.Iniwan ako ng kasambahay, marahang isinara ang pinto.Napaupo ako sa gilid n
Hindi ko alam kung ilang oras akong nanatiling nakaluhod sa malamig na sahig ng silid na iyon, habang ang puso ko'y dahan-dahang nababasag sa bawat segundo ng katahimikan.My mind was a mess, swirling between anger, desperation, and fear. Parang pinipilipit ng isang malupit na kamay ang bawat hibla ng kaluluwa ko.Hanggang sa bumalik ang pinto sa isang malamig na tunog ng pagbukas.Muling pumasok si Drako — suot pa rin ang itim na coat na parang mas lalong nagpapatingkad sa kasamaan na dala niya. Sa kamay niya, isang maputing folder, manipis pero mabigat sa tingin.Tumingala ako sa kanya, mga mata kong namamaga sa pag-iyak. Hindi ko na inalintana ang itsura ko. Wala nang saysay ang pride kung buhay ng ina ko ang nakataya.Tahimik siyang lumapit sa akin at inilapag ang folder sa maliit na table sa tabi ko. "This is your way out," malamig niyang sabi, habang tinititigan ako na para bang isa akong kriminal na kailangang pagbayaran ang lahat.Nanlambot ang katawan ko. Nanginginig ang mga
Magkahalong pagod at pagkalito ang bumangon sa katawan ko nang magising ako mula sa isang mahabang pagkakatulog. Lumingon ako sa paligid ko, at agad ko namang naalala kung saan ako naroroon — isang mental hospital na hindi ko alam kung paano at bakit dito ako kinuling ni Drako.Ang ilaw sa kwarto ay malupit sa mata ko. Para akong binangungot, at ang matalim na amoy ng disinfectant ay tumusok sa ilong ko. Ang mga pader, kulay puti at malamlam, ay nagbigay ng pakiramdam ng pagkakulong na hindi ko kayang tanggapin. Hindi ko kayang tanggapin na narito ako.Ilang sandali pa, narinig ko ang pagpasok ng isang nurse sa kwarto ko. Tinutok nito ang atensyon ko, at ang sakit ng ulo ko ay parang sumabog dahil sa liwanag at tunog sa paligid.“Miss Villamor, gising na po kayo,” malumanay na wika ng nurse, isang babae na may malumanay na ngiti. Pero ang ngiti niyang iyon ay hindi kayang magpalambot sa akin.“W-What time is it?” tanong ko, at halos pumulandit na ang mga luha ko. Hindi ko kayang magpi
Magkahalong kaba at pangungulila ang nararamdaman ko habang papasok ako sa kulungan kung saan nakakulong si Daddy. Naalala ko pa ang mga huling usapan namin ni Mommy Celeste tungkol sa kaso niya — lahat ng mga plano, mga detalye ng paglilinis ng pangalan niya. Kung paano kami nagsusumikap na maayos ang lahat at mapawalang-sala siya.Naglakad ako sa harap ng prison gates, ang mga paa ko parang puno ng bigat na hindi ko kayang itagilid. Gusto ko lang makita si Daddy, maramdaman na nariyan siya, kahit nakakulong siya — para matulungan siyang magsimula muli. Para magkausap kami ng maayos.Bago ko pa man marating ang entrance, naramdaman ko ang malamig na hangin na bigla na lang dumampi sa aking mukha. Bago ko pa man magawang lumingon, may malamig na kamay na humawak sa aking bibig, at may naramdaman akong matalim na bagay na itinutok sa tagiliran ko.“Huwag kang maingay,” bumulong ang boses. Hindi ko matukoy kung anong klaseng boses ito — parang lalaki, pero may kakaibang lamig na humahal
The Billionaire's Vengeful Obsession (Caleigh and Drako)BLURB: He swore to destroy her... but ended up craving her instead.***Caleigh Villamor thought coming home was the right thing to do—para sa ama niyang isang respetadong surgeon na ngayon ay nasa likod ng rehas matapos ang isang operasyon na nauwi sa trahedya. But fate had other plans.Drako Valderama, the ruthless billionaire heir of a real estate empire, is out for revenge. Anak si Caleigh ng lalaking sinisisi niya sa pagkamatay ng ama niya. Kaya ang tanging plano ni Drako: wasakin ang mundo ni Caleigh... simulan sa puso niya.Isang gabi. Isang pagkakamaling hindi na mababawi.“Huwag mo akong mahalin, Caleigh. Dahil kahit kailan… hindi kita patatawarin.”Pero paano kung ang puso niyang puno ng galit… ay siya ring unang bumigay?•••Chapter 1Caleigh Devika Villamor Hindi ko na maalala kung ilang beses kong tiningnan ang cellphone ko habang nakaupo ako sa gilid ng kama. Nasa gitna ako ng paghahanda para sa finals week dito
Celeste's POV "Fuck!" usal ko nang isara ni Chester ang pinto sa dressing room. Magbibihis dapat kami dahil may gagawin pa para sa bagong kasal. "Masisira ang gown ko. Hindi pa tapos ang program!" reklamo ko nang bumaba ang halik niya sa leeg ko. "I can't wait," bulong niya at kinapa ang dibdib ko. "Pigilan mo ang sarili mo. Mamayang gabi pa ang honeymoon natin," natatawang sabi ko.Ngunit masyado siyang matigas ang ulo. Hindi siya nakinig sa akin. "Chester!" sigaw ko nang marinig ang pagkapunit ng gown ko.Binaba niya ang kaniyang pantalon at agad kong nakita ang paninigas ng alaga niya. "Hindi ko na kayang maghintay pa hanggang gumabi. I think someone put a robust in my drink," sabi niya, sabay hinila ako papalapit sa kanya. Muling siniil niya ako ng halik, at naramdaman ko ang init ng mga labi niya na sumasalubong sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at itinaas ito, saka ito hinawakan ng mahigpit upang hindi ako makagalaw.Nang tuluyan niya nang mahubad ang napunit kong gown ay b
Celeste's POV Celeste and Chester's Wedding Day Ang mga mata ko ay puno ng emosyon habang tinitingnan ko ang aking sarili sa malaking salamin. Sa likod ko, naririnig ko ang masayang hiyaw ng mga anak namin, sina Caleigh at Claudette, habang inaayos ang mga huling detalye ng aking kasuotan. Ang mga bata ay nagmamasid at tinitingnan ang aking wedding dress, hindi makapaniwala na ito na naman ang araw na iyon—ang wedding day namin ni Chester. Hindi ko alam kung anong pakiramdam ko—kilig, saya, at kaunting lungkot. Ang lahat ng ito ay tila isang panaginip na nagkatotoo. Noong una, iniisip ko na renewal of vows lang ito, at akala ko ay tapos na ang lahat. Pero heto na naman kami, muling nagpapakasal, at ngayon, parang mas matindi pa ang pagmamahal namin kaysa noon. Paano nga ba kami nakarating sa puntong ito? Puno ng mga pagsubok, ngunit ang bawat hakbang ay tinahak namin nang magkasama. "Mommy, ang ganda n'yo po!" puri ng bunso kong anak na si Claudette. Nakasuot siya ng cute na white
Celeste’s POV “Bakit parang kabado ka?” tanong ko kay Chester habang binabaybay namin ang isang pamilyar na daan. Ngumiti lang siya. “Wala. Gusto lang kitang muling mapasaya ngayong gabi.” Napatingin ako sa mga anak namin na biglang natahimik. Usually, sa biyahe pa lang ay maingay na ang dalawa sa pagkukuwento, pero ngayon, panay sulyap nila sa isa’t isa habang pigil ang mga ngiti. Pagdating namin sa venue, bumungad sa akin ang isang garden na punong-puno ng puting bulaklak, fairy lights, at mga larawan naming dalawa ni Chester. Parang biglang bumagal ang oras. Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. “Chester…” mahina kong tawag habang unti-unti akong lumalakad papasok. Paglingon ko sa likod, nakita ko si Chester na hawak ang isang bouquet ng puting rosas. Suot niya ang dark navy suit niya, at kitang-kita sa mga mata niya ang kilig at kaba. Hinawakan niya ang kamay ko at dahan-dahang lumuhod sa harapan ko, tulad ng ginawa niya sampung taon na ang nakalipas. "Celeste R