"May mga anak din ako pero kung walang sasalo sa bunso ninyo e mabuti nang may titingin-tingin sa kanya kaysa sa wala. Pero Diane, hindi ako mayaman para maibigay ang lahat sa bunso ninyo. Uunahin ko siyempre lagi ang mga anak ko." Sa sinabing iyon ng Tito niya ay alam niyang walang kasiguraduhan na maalagaan ng maayos ang kapatid niya."Ate, papayag kang maghiwa-hiwalay tayo? Ate akala ko ba habang nandiyan ka, buo pa rin tayo. Ate, please? Huwag mo kaming ipamigay sa mga kamag-anak natin? Please?" nakikiusap si Marian kay Diane. Halos lumuhod na ito at puno ng luha ang kanyang mukha."Hahanap muna ng trabaho si Ate ha?" Huminga siya nang malalim. Hindi siya luluha. Kahit pa gaano kasakit ang lahat habang nagpapaliwanag siya, hindi siya dapat iiyak. " Kapag may trabaho na ako, hahanap ako agad ng marerentahan nating kuwarto. Susunduin ko kayo. Ngayon lang ito, Marian. Sandaling-sandali lang 'to." Basag na ang kanyang boses. Kahit walang luha ay alam ng lahat ang bigat na kanyang nara
Ilang Linggo nang nakakulong si Gerald. Daman-dama na niya ang hirap ng kalagayan niya sa loob. Bukod kina Sackey, Sofia, Daddy niya at si Brtney na dumaan muna bago tumulak papungtang ibang bansa ay may isang tao siyang gusto sana niyang makausap. Ngunit sa pagdaan ng mga araw, nawawalan na siya ng pag-asang dadalawin pa siya ni Diane sa kulungan. Ngunit kahit sa gitna ng lungkot at hirap niya sa loob ay nagagawa pa rin niyang ngumiti dahil sigurado siyang nasa mabuting kalagayan na si Diane at ang mga kapatid nito. Iyon lang naman ang gusto niyang mangyari hangga't hindi pa nalilinawan ang kanyang kaso.Hindi bailable ang arson kaya nanatili siyang nakakulong. Naalala niya ang naging pag-uusap nila ng Daddy niya nang nakaraang araw. Doon siya ngayon humuhugot ng katiting na pag-asa."Anak, magtiis ka na muna. Kailangan nating maghintay na mamatay na muna ang isyu bago tayo makagawa ng paraan para mailabas ka dito. Mainit pa sa midya ang kaso mo pero pagdaan ng ilang buwan o kung mam
Yumuko si Diane. Nakikita niya sa mga mata ni Gerald na nagsasabi ito ng totoo."E, paano mo naman ipaliliwanag ngayon yung mga palitan ninyo ng text at tawag sa gabi ng pagkasunog ng aming mga bahay?""Hinihintay ko kayo ni Britney nang tumawag si Dante. Iyon ang pangalan nang pinaghihinalaang nahuling nagsunog sa mga bahay ninyo. Kino-confirm niya niya sa akin kung itutuloy na yung plano na paputulan kayo ng tubig at kuryente. Ang sagot ko noon sa kanya, kailangan niyang kausapin si Ringgo tungkol doon pero dahil wala naman akong nakikitang masama at iyon din naman ang tanging plano na alam ko kaya nagdesisyon na lang din ako. Pumayag ako sa pag-aakalang tubug at kuryente ang puputulin at hindi ang sunugin ang inyong mga bahay. Ilang sandali pagkatapos naming nag-usap sa cellphone, may text siya sa akin. Sabi niya, "Paano Sir, gawin ko na lang yung naging usapan natin?" Dahil wala naman akong alam na ibang usapan kundi iyon kaya mabilis akong nagreply nang "Yes, you have my approval
CHAPTER SEVENTY-EIGHT"Huwag mo na akong hintayin, hindi na ako babalik. Huwag mo na rin akong mahalin, dahil sa paglabas ko dito, sisimulan ko na rin kalimutan ang lahat sa atin. Magiging abala na ako sa pagtupad sa aking mga pangarap.""Bakit parang hindi ka man lang nasasaktan sa mga sinasabi mo? Ganoon na lang ba kadali sa'yong kalimutan ako?" Pilit pinapatatag ni Gerald ang sarili kahit sa totoo ay kanina pa bumigay ang matinding emosyon. Ito yung dahilan kung bakit ayaw na sana niyang muling magmahal. Ito yung iniiwasan niyang muli niyang maramdaman, ang paulit-ulit siyang nasasaktan. Ngunit sumugal na siyang muli. Huling baraha na niya ang kay Diane, ganoon na lang ba siya kadaling magpatalo?"Kung may natutunan man ako sa pagkamamatay ni Mama, iyon ay ang magiging mas matatag." Tumayo siya. Inilahad niya ang kanyang kamay. "Paalam Gerald.""Dahil matatag ka na, matibay na ang iyong loob, hindi mo lang ba naisip na nasasaktan mo na ako? Diane, siguro sa tingin mo, dahil mas mat
CHAPTER SEVENTY-NINESa mga sandaling iyon, si Gerald na lang ang gising sa kanilang selda. Patay na ang ilaw ngunit tumutugtog pa rin siya ng gitara sa dilim. Inaalala ang nakaraang magkasama sila ni Diane. Sinasaliw niya sa kanyang paulit-ulit na kanta. Miss na miss na miss na niya si Diane. Sana naiisip siya ngayon nito. Sana pinapanood niya ang video na ibinigay niya para samahan siya kahit man lang sa pangarap. Magtagpo silang dalawa sa panaginip. Magiging buo sila kahit lang sa imahinasyon.Yes I told myself Id always stay the sameEven if you hurt meI would take the painYou are all I'm livin forI would love you even moreI would keep the pain inside my doorDesidido na siya na kahit ilang ulit siyang saktan ni Diane, kahit habang-buhay siya nitong iiwasan, patuloy niya itong mamahalin. Naranasan na niya ang buhay na walang pag-ibig. Totoong hindi siya nasasaktan ngunit ni minsan hindi niya naranasang yung sobrang saya. Aanhin niya ang perpekto ngunit boring naman na buhay. M
CHAPTER EIGHTY"Pack my things? Yun na lang yun? Gano'n lang kadali? Dahil lang sa isang palpak kong presentation tatanggalin niya ako sa trabaho? Ilang projects na ba yung nadesign ko at na-impress ko siya?" Nanginginig niyang sinabi."Easy lang. Relax!""Damn it, tol! Wala bang warning man lang? Sorry but damn it! Ambobo bobo bobo ko kasi!"Narinig niya ang pagbunot ni Sackey ng malalim na hininga. "Kausapin natin siya. Baka naman puwede pang magbago ang isip niya tol."Laglag ang balikat niya habang naglalakad sila ni Sackey papunta sa office ng kanilang CEO na si Sofia. Nakaramdam siya ng pagtatampo dahil sa totoo lang, malaki rin naman ang nagawa niya sa pag-angat ng kumpanya. Sa isang pagkakamali lang niya, nawalan lahat iyon ng saysay?Pagbukas ni Sackey ng pinto ay sabay silang pumasok.Nagpalakpakan ang lahat.Nagulat si Diane. Hindi niya inaasahan iyon. Hindi niya naiintindihan kung anong nangyayari."Congratulations Miss Beltran and your team! Na-impress mo ang mga investor
Hindi tumingin si Gerald. Nagbuga siya ng usok at itinapon niya ang upos ng kanyang sigarilyo."Gerald, puwede ba tayong mag-usap kahit sandali lang?""Pagkatapos mo akong hiwalayan sa mga panahong kailangang-kailangan kita? Nagmakaawa ako noon, nakiusap na sana huwag mong gawin sa akin iyon. Ikaw lang ang kinakapitan ko pero bumitiw ka! Sa tingin mo ba kailangan pa nating mag-usap?" sagot ni Gerald. Kumikislap ang gilid ng mga mata nito dahil sa pinipigilang luha."Magpapaliwanag ako."Huminga ng malalim si Gerald. "Not now, not yet, not here!" makahulugang sagot niya.Humakbang siya palayo. Hindi sila dapat makita ni Ringgo na nag-uusap. Masakit, mahirap ngunit kailangan niya munang umiwas. Hindi pa ito yung tamang panahon. Masyado pang maaga.Bago makalayo si Gerald ay mabilis na hinawakan ni Diane ang braso nito."Gerald, please! Kahit sandali lang. I'm sorry!"Huminto si Gerald ngunit hindi siya lumingon. Tinanggal niya ang kamay ni Diane sa kanyang braso. Pagkatanggal ni Gerald
CHAPTER EIGHTY-TWOTumingin si Ringgo sa kanya. Parang naghihintay ito ng isasagot Gerald. Waring nagtatanong ang mga titig nito kung totoo nga ba ang naririnig niyang sinasabi ni Diane. Nanggagalaiti na siya sa galit. Tanging ang sasabihin lang ni Gerald nag gusto niyang paniwalaan. Buo na muli ang tiwala niya rito at ayaw niyang mag-isip pa ng iba.Ito yung sandaling iba ang tinitibok ng puso ni Gerald sa bawat katagang kanyang sasabihin. Kung ang pagsisinungaling lang ang katapat ng kaligtasan ni Diane ay pipiliin niyang saktan ang damdamin nilang dalawa kaysa sa mailagay sa alanganin ang buhay nito at ang buhay ng kanyang mga kapatid. Hinding-hindi na siya papayag pang may magbubuwis ng inosenteng buhay dahil lang sa pag-iibigan nilang dalawa. Sabihin mang nagtatampo si Gerald sa pagbitaw ni Diane sa kanya noon ngunit hindi nawala kahit sandali ang nararamdaman niyang pagmamahal dito. Pumikit siya. Huminga ng malalim saka niya tinignan sa mata si Diane."Mahal? Hindi kita mahal. H
Pagpasok ni Sofia sa bakuran Psychiatrict Hospital ay nakita niya ang isang matipuno, guwapo at masayahing lalaki na noon ay tumutulong sa pagsasaayos ng mga namumulaklak na halaman. Nang magtama ang kanilang mga mata ay nakita niya agad ang kislap sa mga mata ng paghahandugan niya sa kanyang dala. Tumakbo ito at sinalubong siya. Binuhat at pinaikot-ikot siya at ramdam na ramdam niya ang kanyang pagiging babae."I'm so happy. Sobrang saya ko lang honey." maluha-luha at natatawang wika ni Ringgo kasunod ng paghalik-halik niya sa braso ni Sofia."Dahil dinalaw ulikita?""Sort of." sagot ni Ringgo."Sort of? E anong bulls eye na dahilan?""I am hundred percent okey! Puwede ko nang pagbayaran sa kulungan ang mga kasalanan ko kay Gerald at Diane! Then after that, aalis tayo dito. Titira tayo sa ibang bansa, magsasama na tayo hanggang sa pagtanda.""Wait, may nagsampa ba ng kaso? Wala naman hindi ba?""Wala ba?""Sa pagkakaalam ko, wala."Bumuntong hininga si Ringgo. Inakbayan niya s Sofia
Hi Baby!At first, I don't know what to write. Napakarami ko kasing gustong sabihin at sa dami ay di ko alam kung ano ang aking uunahin. Ngunit naisip kong gawing simple lang ang paglalahad at sana maintindihan mo ako. Baby, I am sorry. Here I am again, asking for a favor. I need to sarcrifice for a friend, for us and for everybody. Lalayo muna ako para pagbigyan ang isang kahilingan ng Mommy ni Ringgo.Tumulo ang luha ni Diane. Hindi niya alam kung kaya pa niyang tapusing basahin ang sulat na iyon. Muli na naman siyang iniwan ni Gerald. Matagal niyang itinapat sa dibdib niya ang sulat kasabay ng pagbunot niya ng sunud-sunod na malalalim na hininga. Kailangan niyang lawakan ang pang-unawa.Gusto kong gumaling muna si Ringgo. Gusto ko ring matahimik na muna ang lahat. Nais kong ligtas ang lahat habang naghihilom ang sugat ng kahapon. Hanapin mo muna ang sarili mo at gawin ang mga bagay na hindi mo nagawa nang sinimulan mong mahalin ako. Ganoon din ako. Tatapusin ko sa ibang bansa ang a
Ang Mommy ni Ringgo ang umiikot sa kanilang tatlo naging biktima ng kanyang anak para masiguro ang kanilang kaligtasan. Niyakap siya nang mahigpit ng Mommy ni Ringgo nang pumayag siya sa hinihiling nito. Kung hindi lang niya naisip na sa huling sandali ay pinili pa rin ni Ringgo ang maging isang mabuting tao, kung hindi lang nakiusap ang Mommy ni Ringgo ay paniguradong hindi niya kakayanin ang muling magsakripisyo. Dadalawin niya si Ringgo bago siya aalis.Pagkaalis na pagkaalis ng Mommy ni Ringgo ay humiling siya sa doktor kung puwedeng isakay siya sa wheelchair para silipin niya si Diane. Walang bantay si Diane noon. Maayos na ang kalagayan nito ngunit nakapikit pa rin siya. Ginagap niya ang kamay ni Diane. Pinagmasdan niya ang mapayapa nitong pagkakaidlip. Pinilit niyang tumayo at hinalikan niya sa labi ang kanyang pinakamamahal. Muli niyang pinalaya ang kanyang mga luha. Luha ng kasiyahan. Luha ng pasasalamat sa pagdating nito at iniligtas ang kanyang buhay. Alam niya, siguradong-
“Adammm! Bumalik ka na roon. Kailangan ka ng mga kapatid ko! Gumisinggg kaaa! Adammm please!!!” sigaw iyon ni Diane. Napasinghap si Gerald. Mabilis niyang hinanap si Diane na kanina lang ay ginigising siya. Akala niya totoo ang lahat. Akala niya malakas pa si Diane. Nang makita niya ang babaeng halos wala nang buhay na kayakap niya ay alam niyang panaginip lang ang lahat. Lumuha siyang muli. Alam niyang sandali siyang nawalan ng malay ngunit nakita niya sa balintataw niya si Diane. Ginigising siya. Pinababalik. “Sorry, baby. Sorry na wala akong magawa.” Bulong lang iyon. Pilit niyang nilalakasan ang kanyang katawan para mayakap lang niya ito sa huling sandali ng kanilang buhay. Hangang sa nakita niya na may hawak na baril si Ringgo. Palapit na ito sa kanila. Puno ng luha ang mga mata ni Ringgo. Naroon ang galit sa kanyang mukha. Bigo siyang makahingi ng konting awa. Bigo siyang mapabago ang kanyang kaibigan. Ito na nga marahil ang katapusan ngunit hindi siya papayag na si Diane ang
Alam ni Gerald na sinusundan siya ni Ringgo. Mabuti't mabilis niyang nahubad ang suot niyang long-sleeves at iyon ang kanyang ipinulupot sa kanyang sugat ngunit ngayon muling umagos ang kanyang dugo at di niya mapigilan ang pagpatak nito sa damuhan na maaring masundan ng naka-flashlight na si Ringgo."Sinabi ko na sa'yo, hindi mo ako matatakasan Gerald! Magsama tayong dalawa sa impyerno!" kasunod iyon ng malakas na tawa ni Ringgo.Hinigpitan ni Gerald ang hawak niya sa nakita niyang kahoy kanina. Hinihintay niyang matapat si Ringgo sa tinataguan niya at buong lakas niyang papaluin ito sa ulo. Ramdam na niya ang pagkahilo dahil sa pagod, gutom, pagkauhaw at dami ng dugong nawala sa kanya ngunit hindi ito yung tamang panahon para manghina siya. Lalabanan niya ang lahat ng iyon. Mahal niya ang kanyang buhay. Gusto pa niyang makasama ng mahabang panahon si Diane."Sige pa, lumapit ka pang hayop ka," bulong ni Gerald. Itinaas niya ang hawak niyang pamalo. Sandali siyang pumikit at huminga
Alam ni Gerald na hindi nagbibiro si Ringgo sa sinabi niyang iyon nang tinanggal nito ang pagkakatali sa isa niyang kamay at nang matanggal iyon ay nakatutok na ang baril sa kanya."Bibigyan kita ng isang minuto na tanggalin ang pagkakatali ng isa mo pang kamay at paa. Kung natapos na ang isang minuto at nadiyan ka pa rin sa kama, pasensiyahan na tayo pero hindi na tayo makakalabas pa sa bahay ng buhay. Dito na tayo magkasunod na malalagutan ng hininga. Kaya nga kung ako sa'yo, simulan mo nang tanggalin ang nakatali sa'yo dahil magsisimula na ang oras mo." Salubong ang kilay at nanlilisik ang mga mata ni Ringgo habang sinasabi niya iyon. Pawis at luha ang naghalo sa kanyang namumulang mukha. Ikinasa na ni Ringgo ang hawak niyang baril.Hudyat iyon na kailangan ni Gerald na bilisan ang kilos."60, 59, 58, 57..." pagsisimula ni Ringgo sa pagbibilang.Sobrang kaba at nerbiyos ni Gerald habang tinatanggal niya nakatali sa kanyang kamay. Isang kamay lang ang gamit niya kaya siya nahirapan
Inilagay ni Ringgo ang baril sa drawer na may susi. Lumapit siya kay Gerald. Hinawakan niya ang mukha nito. Hindi niya naramdamang pumalag si Gerald. Ni hindi ito nagmura. Iyon nga lang hindi ito tumingin sa kanya. Namimimiss na niya si Gerald. Nakapatagal na nang huli niya itong mahalikan sa labi, ang maidantay niya ang hubad at mainit nitong katawan sa kanya, ang maramdaman ang matitigas nitong dibdib at abs na nakadikit din sa kanya. May kung anong nabuhay sa kanyang pagnanasa. Puwede na niyang gawin lahat ngayon kay Gerald ang gusto niya. Puwede siyang magpakasawa, tigilan lang ito kung kailan pagod na. Dahan-dahan niyang idinampi ang labi niya sa labi ni Gerald. Siniil niya iyon ng halik. Hindi inilayo ni Gerald ang kanyang labi ngunit hindi iyon kumilos. Humihinga naman ito, naamoy nga niya ang mabango nitong hininga ngunit mistula itong patay. Walang kahit anong paggalaw, mistulang humahalik siya sa malamig nang bangkay.Hanggang sa naisip niyang tanggalin ang butones ng longsl
Tagaktak na ang pawis si Gerald sa loob ng trunk ng sasakyan ni Ringgo. Nakagapos ang kamay niya patalikod at kahit ang mga paa niya. Napapaluha siya dahil sa sobrang nahihirapan na. Wala siyang makita dahil piniringan din ang kanyang mga mata. Hindi niya alam kung gaano na iyon katagal. Sumasakit na ang buo niyang katawan. Hirap pa siyang kumilos at huminga dahil sa tindi ng init sa loob ng trunk ng kotse. Ang tanging lakas na lang niya sa mga sandaling iyon ay ang isipin si Diane. Doon siya huhugot ng lakas. Iisipin niya ang masasaya nilang alaala. Pupunuin niya ng matatamis nilang sandali ang kanyang isip nang di niya maramdaman ang hirap niya ngayon. Sana naisip ni Diane na unahin ang mga kapatid niyang iligtas at ilayo. Kaya niyang magtiis, kaya pa niyang magsakripisyo. Masaya siyang ligtas na si Marcus. Maaring kasama na ngayon ni Diane ang bata. Okey lang sa kanya ang lahat nang ito. Ang mahalaga ay hindi na muli pang iiyak si Diane sa pagkawala ng mahal nito sa buhay. Kayang n
Pinalibutan na siya nina Sackey, Diane at Marvie.Humahagulgol lang si Marcus. Hindi ito makapagsalita dahil pa rin sa tindi ng trauma na pinagdaanan niya. Marami siyang gustong sabihin ngunit hindi niya alam kung paano niya sisimulan. Iniwan na lang siya bigla sa hindi niya alam kung saang lugar. Kinalagan lang siya sa kamay at siya na ang nagtanggal sa ipiniring sa kanya at sa nakatali sa kanyang mga paa. Tinanggal din niya ang packing tape sa kanyang bibig at tainga. Lakad-takbo siyang lumayo doon hanggang sa naapuhap niya ang kanyang cellphone sa kanyang bulsa. Ang ate Marian niya ang tinawagan niya dahil natatakot siya sa Ate Diane niya."Ate, hindi siya sumasagot. Umiiyak lang siya." si Marian.Kinuha ni Diane ang cellphone sa kamay ng kapatid niya at siya ang kumausap sa kanilang bunso."Marcus, ang Ate Diane mo ito. Huminga ka nang malalim. Relax lang okey? Sabayan mo ako, hinga...buga...hinga...buga... Nandito ang ate, sabihin mo kung nasaan ka para sunduin ka namin.""Ate...