Prologue

Sa wakas, ang gabi na pinakahihintay ko.

Hallow's eve.

Mula sa labas, ay dinig na dinig ko ang hiyawan at tawanan ng mga bisitang nasa loob ngayon ng X's mansion. Kaarawan kasi ng kanilang pinakabata sa magkakapatid na Xenia, si Lady Cesca.

Kaming mga alagad ng pamilya ay nakaabang sa labas ng mansyon, tulad ng dating gawain, nakahilera, walang imik kahit na umuulan.

“Disiplinahin niyo ‘yang mga sarili niyo, kung gusto niyong tumagal sa pangangalaga ng Xenia.”

Taas-noong naglakad si Madam Clarita, ang alagad na nakuha ang pinakamataas na respeto, siya rin ang tinuturing na Madam dito, sapagkat siya ang inaatasan ng mga amo namin sa gawain.

I am Nine, short for Ninety-nine.

The last number of all the servants. Maybe, you're wondering, bakit ninety-nine lang, e one hundred ang close number? It's because One hundred died, she was shot last night because she tried to escape the Xenia's premises.

Wala akong pangalan.

Bata pa lamang ako ay wala na akong matandaan na pinag isipan ang aking pangalan o may pangalan ba talaga ako. Sa edad na pitong taon, ay nagdidilig na ako ng mga halaman sa mansyon na ito, hanggang ngayon, na dise-syete na ako.

Sampung taon.

Sampung taon akong nakarehas, kasama pa ang ibang alipin sa loob ng mansyong ito. 'Di katulad ng karaniwang tagasilbi, wala kaming rest day at sweldo. Dahil ang sabi sa amin ay kahit pagkain lang sa araw-araw at matutulugan ay dapat utang na loob na namin.

But tonight, it's going to be my night.

Pagkatapos mamatay ni One hundred kagabi ay hindi na ako nagdalawang isip na lisanin ang lugar na ito. Sa likod ng makulay na mansyon na nakikita ng iba, ay nakakubli rito ang sikreto ng pamilya.

Sikretong kami lang, mga katiwala lang ang nakakaalam at nakakakita. Na ang mga amo namin.. ay parte ng maduming mundo ng mafia.

Ilang ulit na naming nasaksihan ang pagpatay sa labas at loob ng mansiyon, ang pag uwi ng pamilya na naliligo sa dugo, ang mga baril na halos sakupin na ang buong silid at ang mga nakakatakot na katotohanan na maaaring lumabas sa kanilang bibig, kahit isang segundo lang.

Habang pumapatak ang tubig ulan sa iba't-ibang parte ng aming katawan ay nanatiling blangko ang aming ekspresyon. Ang bawat tagasilbi ay nakaharap sa isa't-isa, maliban sa akin, dahil wala na si One hundred. Nakatingin lang ako sa kaniyang blangkong espasyo, na kung saan siya naatasan tumayo.

“Kailangan daw ni Miss Cesca ng limang katulong.” it was Sir John, one of the butlers of Miss Cesca. “Maglilinis lang daw ng kalat sa kusina.” dagdag pa nito at tumango naman si Ma'am Clarita.

“Nive to Nine.”

Ninety five to Ninety nine. Codename was called. Huminga ako nang malalim at sumunod sa naunang naglakad na si Nive. Kahit na nahihirapan ako sa lakas ng ulan ay mas mahirap ang pagharap sa pamilyang Xenia.

Si Nive ang inutusan at kinausap ng iba pang butler sa may sulok, habang kami naman ng tatlong natira ay nakahilera sa kabilang sulok. One of my companion's started to shiver and cough roughly.

“I'm sorry, makati sa lalamunan. Maulanan ka ba naman.”

Hindi ako kumibo, gano’n din ang dalawang dalaga. Ayaw kasi namin madamay kung sakaling mapapagalitan siya. Hindi naman siya bago para makalimutan ang patakaran sa mansiyon, hindi rin naman siguro nauntog ang kaniyang ulo.

When Nive cameback, the one who faced the tremendous guards of Miss Cesca, the tears on her face slide down to her cheeks effortlessly. Wala pa rin itong ekspresyon, pero ramdam ko at nakikita ko ang panginginig nito. Hindi siya nanginginig sa galit, ngunit nanginginig siya sa takot, and I see that.

“Sila na raw maglalabas ng mga p-patay na katawan, tayo ang magpupunas ng dugo at kalat.”

Ang tatlong dalaga na kasama ko ay nagbulungan, but it was normal for me. Wala na akong ibang ma react kaya ganito nalang ako. Natatakot din ako, pero alam kong wawakasan ko naman ang buhay kong ganito.

I volunteered to wipe bloody part of the kitchen. Habang sila naman ay nagtutulakan kung sino ang pupulot ibang parte ng katawan na nakakalat. Ang kulay puti kong uniporme na palaging malinis at makintab, ngayon ay punong-puno na ng dugo.

Habang pinupunasan ko ang sahig ay may iilang parte akong hindi maabot kaya't lumuluhod ako para maabot ito. Tanaw na tanaw ko pa sa bintana ang mga kasamahan kong basang-basa sa ulan, nakahilera pa rin, walang ekspresyon ang mukha.

Pagkatapos kong punasan ang sahig gamit ang basahan ay mop naman ang aking ginamit.

When it was time to go, I stood up and let out a loud sigh. Napadaan ako sa harapan ng salamin, at nakita ko ang repleksyon ng aking sarili.

Blood. I was full of blood. Mukha akong mamamatay tao sa aking estado. May dugo ang kamay, ang damit, amoy dugo ang katawan at ang mukha. Ilang sandali pa ay sumunod na ang apat na kasama ko. Their uniforms are still clean as ever. Kahit sa kamay nila ay nag iinarte pa ito sa kaunting dugo.

I had to admit it. That I look good with blood all over my body.

“Sumunod kayo sa loob, gusto kayong makilala ng mga amo natin.”

Kung kanina'y si Sir John ang kaharap namin, ibang butler na naman ngayon ang kumakausap sa amin. Tumango lang si Nive, dahilan para sumunod kami sa kaniya.

Ako ang panghuling pumasok sa silid. And there, I saw it all. The biggest chandelier I've ever seen in my whole life, fancy decors, high-tech appliances and furnitures.

“H-Happy Birthday, Lady Cesca!”

She's here. The iconic Hyendra Cescandarra Xenia. The youngest of the three siblings. Smiling ear to ear, an innocent face, but has a dastard aura.

“Thank you guys! Nga pala, thank you for cleaning the mess, pasensya na.” her angelic voice can easily deceive anyone who listens. But suddenly, swift move revealed a good hunch about her.

She clasps her hands and bowed her head to thank us. And if she think I didn't notice, I have seen it.

Blood.

“Please remember our golden rule inside the mansion, maids. If you talk about this, I won't think twice to pull the trigger.”

She's a monster in disguise.

“Oh please, Yen, stop bullying them. Pasalamat ka nga't nilinisan nila ang kalat na ginawa mo kanina.”

A tall man patted Lady Cesca's head. May iilan pang sinabi ang dalaga ngunit asar lang ang natanggap niya sa lalake. Sino bang hindi makakakilala sa katabi niya? Nag-iisang amo namin na may kulay berdeng buhok, Harrison Carsient Xenia.

He is a year older than Cesca, but he acts like he is way younger than her. Pero huwag kang magpapadala sa maamo niyang mukha, kasi katulad ni Lady Cesca, siya rin ay nagbabalat kayo. I've seen him before, punching his butlers and beating them to death. He was ruthless, dangerous and definitely not the one you want to mess with.

A song started playing and the siblings decided to dance.

I was listening to the ocean

I saw a face in the sand

But when I picked it up

Then it vanished away from my hands, down

May iilang bisita ang pumasok sa silid at binati ang aming mga amo. They dance and dance and dance like there's no tomorrow. Hindi kami nakatanggap ng utos na umalis na kaya't nandoon pa rin kaming lima, nakatayo, nakatulala sa kanila.

I had a dream I was seven

Climbing my way in a tree

I saw a piece of heaven

Waiting, impatient, for me, down

And there, it started once again.

Our master, Harrison Carsient, pulled a gun out of his tuxedo, one on his pocket and started killing all the visitors. Halos hindi mapakali ang mga bisita sa mga nangyari, may ilang tumatakbo, tumitili at nagmamakaawa na huwag silang patayin. Their butlers locked the front door and the only escape route they can consider is the door on our left side. Sumunod naman si Lady Cesca, kinuha niya ang nabasag na bote ng wine at inihampas iyon sa bisitang nakaluhod sa kaniyang harapan.

Ang mga kasamahan ko naman ay halos hindi na makatayo sa nakikita ng kanilang mga mata. They're crying, shaking, shielding their body from the flying bullets.

And I was running far away

Would I run off the world someday?

Nobody knows, nobody knows

And I was dancing in the rain

I felt alive and I can't complain

But now take me home

Take me home where I belong

I can't take it anymore

“Please, ayoko pang mamatay!”

“Spare my wife, Xenia! She's the only treasure–”

“If you want my money, I can give you all of my wealth, we can negotiate, don't kill me!”

I was painting a picture

The picture was a painting of you

And for a moment I thought you were here

But then again, it wasn't true, down

And all this time I have been lying

Oh, lying in secret to myself

I've been putting sorrow on the farthest place on my shelf

La di da!

The siblings were dancing gracefully while killing the remaining visitors. Tumatawa pa silang dalawa, tila ba'y nag e-enjoy sa kanilang ginagawang pagpatay.

Biglang kumalabog ang kalapit na mamahaling vase kaya't naagaw ang aking atensyon. The vase was next to my body, sumibol ang takot sa aking puso at nagsimulang manginig ang aking katawan. And I saw Nive.

Nive was lying on the floor, unconscious, it was like she was not breathing anymore. May dugo ang kaniyang uniform sa bandang balikat niya, dahilan para tumakbo na kaming apat na natitira.

Bukas ang pintuan na pinasukan namin kanina ngunit lumiko ako sa bandang kanan ng mansyon. The three decided to go back to their places, the long boring line outside.

But I cannot risk my chance anymore. Tonight is the night that I've been waiting for. And I won't let anyone to stop me.

But I kept running for a soft place to fall

And I kept running for a soft place to fall

And I kept running for a soft place to fall

And I kept running for a soft place to fall

Nagpatuloy ako sa pagtakbo at natagpuan kong nakabukas ang pintuan papalabas ng mansyon, pati na rin ang gate nito. It was hard for me to continue running but that's the only thing I know to escape this place.

Nang papalabas na ako ng mansyon ay nakita ko ang mga nakahilerang katiwala ng mansyon, nakatayo sa kanilang pwesto, basang-basa sa ulan. Ang tatlong nakasama ko kanina ay sumisigaw, pinipigilan ako na lumabas ng mansyon.

And then suddenly, I heard a gunshot.

“Run, ninety nine, run.”

My body immediately stop functioning the moment I heard his voice. The voice that haunts me at night, the voice that haunts me even in my dreams. And the man I forgot to introduce earlier.

Heins Cyan Xenia.

The eldest brother of the two, twenty three. The boss of all boss. Has the scariest voice I've ever heard and he still makes me shiver even at this age. He was the first man I served in this mansion and definitely, will be the last.

Dahan-dahan kong nilingon ang kaniyang direksyon and he is freaking really here. Suot ang kaniyang itim na tuxedo, kulay abong mga mata na hindi maikukubling nakakatakot kahit na may suot siyang salamin.

Nilagyan niya ng panibagong bala ang kaniyang baril at itinutok sa akin. Ang panghuli niyang sinabi ang gumising sa sistema ko at nagpatuloy sa pagtakbo.

“Run.”

And I was running far away

Would I run off the world someday?

But now take me home

Take me home where I belong

I got no other place to go

Now take me home

Take me home where I belong

I got no other place to go

The gates were open. And that was my cue. Sa labas ng mansyon nila ay kagubatan na ang makikita mo. Kahit na ako ay natatakot sa dilim, ngunit wala akong magagawa sa estadong ito. I kept running and running until I fell into the ground, hit my head and all I can see is red.

Now take me home, home where I belong

Now take me home, home where I belong

Now take me home, home where I belong

Now take me home, home where I belong

My body was too exhausted to stand up and run once again so I decided to let my body rest for a moment. Bago pa pumikit ang aking mga mata sa sobrang pagod ay hindi ko makalimutan ang kaligayahang aking naramdaman nang hawakan ko ang mga damo sa kagubatan.

Free. I'm finally free.

The last thing I heard before my eyes close was a voice of a woman, waking me up from my slumber.

I can't take it anymore.