Chapter 2

First day as a Travosco.

Halos hindi ako nakatulog kagabi kakaisip sa mga sinabi at ipinaalam ng mga magulang ko.

My adoptive father, Daddy Al, is an engineer. Kahit nga calculations lang na nasa telebisyon kagabi ay alam na niya kaagad kung ano ang kinahihinatnan. He's super smart, that's why I won't wonder if their son's also a genius.

Si Mommy Lexie is a business woman who loves to eat and travel. Please don't judge me, it was based on her introduction and based on the pictures in the wall, mahilig nga mag travel.

Kahit bedtime stories kagabi ay hindi nila pinalampas. I was my first time hearing all of those fairytales because my bosses didn't even bother to share even a small matter to us as kids.

I want to impress Mom and Dad today. That's why I have decided to cook our breakfast for today. Sampung taong gulang ako noong natuto ako magluto, gumawa ng gawaing bahay at pagsilbihan ang mga amo namin. Kaya't hindi na sila mag aalala kung masusunog ba ang kanilang kusina o hindi.

May ilang karne akong nakita at mga gulay. Kaya't naisipan kong gawan sila ng paboritong recipe na natutunan ko bilang isang tagapagsilbi. Beef steak with gulay in the side.

Nagsisimula na akong magluto nang maalala ko ang oras, mag a-alas singko pa pala ng umaga, ngunit heto ako, nagluluto sa kusina. Alam ko kasing matagal maluto ang karne, kaya't mas mabuti kung mas maaga. Pambawi ko na rin ito sa kanilang pagligtas sa akin, at pagkupkop. Habang buhay ko itong tatanawin, ang kanilang kabutihan ay nakakahawa.

Halos mag isang oras ako sa kusina nang marinig ko ang boses ng mag asawang Travosco. Dali-dali kong pinindot ang remote ng TV at inilipat iyon sa cooking channel. Pinagpala nga naman ako ng langit, dahil sakto ay beef steak ang niluluto nila.

Inilapag ko ang dalawang pinggan sa mesa, at nilagyan ko iyon ng mga lutong gulay sa magkabilang side. May alam din ako sa plating at mga bagay na kailangang malaman pagdating sa pag-aayos.

“May naaamoy ka ba?” it was Mommy Lexie. “Ang bango! Sinong nag order sa foodpanda?”

Kitang-kita ko kung paano akbayan ni Daddy Al si Mommy habang pababa sa hagdan. “Si Asheia ‘yan, nagluluto, hindi nag order.”

Umupo silang dalawa sa hapagkainan kaya kinuha ko ang dalawang baso at sinalinan iyon ng tubig. Kahapon naman ay tinuruan ako ni Daddy Al kung paano at ano ang timpla ng kape nila ng kaniyang asawa, kaya't pinagtimpla ko na rin silang dalawa.

Hinugasan ako ang aking kamay at umupo sa upuang nasa harapan nilang dalawa. Sabay-sabay kaming nagdasal, nagpasalamat sa pagkain at nilantakan ang mga iyon.

Surprisingly, the beef was soft.

Thank you nalang! Akala ko ay magiging palpak pa ang aking pagluluto sa putaheng ito, na tanging paborito ko pa naman.

“Paano ka natuto magluto, ‘nak?”

I told them that after the death of my family, I became a beggar who travels the whole city with my bare feet. Sinabi ko rin na nakikita ko sa backdoor ng kusina ng isang magandang restaurant kung paano ang preseso sa pagluto nito. Dinagdag ko rin ang panunuod sa TV, na mas nakadagdag pa ng paghanga nila sa akin.

“Grabe, kahit kahapon lang kita tinuruan ng timpla, alam mo kaagad! You're a fast learner, Asheia!” pagpuri pa nila sa akin.

I shook my head. “Naku, hindi naman po, Mommy and Daddy.”

The couple told me that they have an appointment with a business tycon today, what's why after an hour or two chatting, they decided to ready and meet their client.

Pagkatapos kong maghugas ng pinagkainan ay sobrang tahimik na ng bahay. Nang makaalis sila ay naging madilim at masikip ang paligid para sa akin.

The place was very gloomy for me.

Napagdesisyunan kong libutin ang buong bahay. Nagpunta ako sa bakuran, na kung saan ay daisies na nasa mga flower pot. Malawak ang espasyo nito, at p’wede na siguro ito gawing venue kung sakaling may gugunitain dito. Nang lumabas ako ay nakita ko ang isang puno ng mangga na nasa bakod ng kanilang bahay.

Napakagandang titigan, nakakagaan sa pakiramdam. Nakakalimutan ko ang masasakit at masasamang alaala na nasa likod ng aking isipan. Nakatatak, nandoon pa rin, hindi nawawala, ayaw mabura.

Nang malibot ko na ang lahat ay napag-isipan kong bumalik sa loob ng bahay, at sa pagkakataon na ito'y sa front door na ako dumaan.

Pagkapasok mo palang sa tahanan nila ay sasalubong na kaagad sa’yo ang malaking litrato ng dalawang magkasintahan o mag asawa na nakasuot ng pangkasal. Nakangiti ang lalake sa litrato, ngunit mas malapad ang ngiti ng babae. Sa ngiti nilang dalawa ay mahahawa ka talaga, hindi ko nga napansing nakangiti na rin ako habang hinahaplos ang malaking frame nito.

I have decided to clean the whole house and arrange some things. Hindi ko naman binago ang disenyo ng bahay, ngunit inalisan ko lang ng mga alikabok at dumi.

My parents even gave me a whole room. Kahit na kulay brown ang kulay ng wall ay hindi ito boring sa aking paningin, sa katunayan nga'y sobrang ganda nito para sa akin. Samahan mo pa ng isang malaking kabinet, lalagyan ng maraming damit, sapatos at kung anu-ano pa. May malaking kama, malambot na kutson at maliwanag na lampara sa gabi.

Suot ko ngayon ay pajama at plain t-shirt. Hindi ko na suot ang kulay puti na uniporme sa loob ng mansyon na kailangang suotin sa lahat ng panahon. Kahit nga matulog ka ay gano’n pa rin ang gagamitin mo, dahil bukod sa sampung pares na puting uniporme, ay wala ka nang ibang damit na maisusuot.

Bumaba ako nang marinig ko ang busina ng isang magarang kotse. Kulay itim ito kaya nagdadalawang isip ako na papasukin ang mga taong kakatok sa bahay. Natatakot ako na.. baka balikan ako ng mga Xenia.

“Asheia? Anak, pakibuksan ang pintuan, please!”

I sighed with relief. It was just my parents, there's nothing to be worried about.

Nang pagbuksan ko sila ay may dala silang mga pagkain galing sa isang sikat na restaurant. Ang kwento pa ni Daddy Al sa akin ay nag take out nalang daw sila dahil ayaw daw kumain ni Mommy Lexie na wala ako sa paningin nila.

Sobrang bait nila sa akin.

Ano ba ang ginawa ko sa mundo bakit ang ganda ng balik na ito? It feels like home, the only thing I've been longing for, all these years. The warmth, the love, the feeling that you are safe.. it feels like heaven, it feels serenity.

It was already three in the afternoon  when a knock made Mommy and Daddy stood up and welcome the visitors.

“Miranda! Ash Drix! Namiss ko kayo!” Mommy Lexie embraced the beautiful standing on our front door. Kamukha nila ang magkasintahan na nasa litrato, siguro ay sila iyon. Biglang kinurot ni Mommy ang lalake. Napangiwi ito at nag reklamo. “That is for not answering my calls, mijo.” dagdag pa niya.

Ipinasok ng lalake ang kanilang mga bagahe sa loob. Nang makapasok sila ay saka pa nila nakita ang kanilang malaking litrato na nakasabit. Kitang-kita sa mga mata nila ang pagkagulat at kasiyahan.

Tumili ang magandang babae at hinalikan ang kaniyang kasintahan. “Look!” she pointed the picture on the wall. “Picture nating dalawa! We look so cute! Himala’t hindi ka nakasimangot dyan.” Dagdag pa niya.

The man grabbed the woman's waist and planted soft kisses on her hair. “Of course, who wouldn’t be happy if he’s the one who married his first and only love?”

They look so happy, contented and in love.

Tikhim ni Daddy nagpatigil sa kanilang dalawa. At nang lingunin nila kami ay yumuko ako, hindi ko makita nang maayos ang kanilang ekspresyon ngunit alam kong gulat na gulat sila. Nakaupo si Mommy Lexie at Daddy Al sa sofa at nakaupo naman ako sa bandang kaliwa nila.

“Miranda,” banayad na tinawag ni Mommy ang babae. Miranda pala ang pangalan ng magandang babae na nasa litrato. “Ash Drix..” tawag pa niya sa lalake. So.. he is my brother?

“..this is Asheia Dian. Kapatid mo siya. Not by blood, but in heart.”

Nagsalita si Kuya Ash. “But h-how, ‘My? ‘Dy?”

Tumayo si Daddy Al at nilapitan ang dalawa na hanggang ngayon ay nakatayo pa rin. “We adopted her, during Halloween’s eve. Nakita namin siyang nakahiga sa kagubatan, but she told us that she didn’t have family, your Mom begged me to take her in, and I agreed.”

After what Daddy said, Mommy Lexie volunteered to bring us the snacks she prepared earlier. Sumunod naman kaagad ang kaniyang asawa papunta sa kusina. Naggulat nalang ako nang biglang umupo sa aking tabi si Ate Miranda.

She flashed the widest smile I ever saw and encountered. “Hi! I’m Miranda Geneva Flores-Travosco, asawa ng kuya mo. Don’t mind him,” inirapan niya si Kuya Ash na nakatulala pa rin, hindi makapaniwala sa nangyari at narinig mula sa aming magulang. “he’s just shocked, but don’t worry! He’s no harm, he’s kind and loving.” Dagdag pa niya.

I nod and introduced myself. “Ako po si Asheia Dian.”

“Ang ganda ng pangalan mo, kasing ganda mo..” She complimented and winked at me. I was shocked and ashamed at the same time of what she said. Kaya panigurado'y pulang-pula na ang aking mukha ngayon.

Kuya Ash sat down beside Ate Miranda and our parents cameback from the kitchen. Kaagad akong pinagsalin ni Ate Miranda ng juice at inabot iyon saakin. Pinagsandok niya rin ako ng spaghetti, at nilagyan niya rin ng tinidor ang hawak kong plato na maaari kong gamitin sa pagkain.

“S-Salamat.. Ate.”

Bigla niyang nilingon si Kuya Ash na ngayon ay hindi maipinta ang mukha habang sinisimsim ang juice na inihanda ni Mommy Lexie. Nagkatinginan sila saglit ni Ate.

“She called me ate! Can you believe that?”

Tumango lang ito at hindi na ulit pinansin ang kaniyang asawa. Irap nalang ang iginanti ni Ate sa kaniya at pinagpatuloy niya ang pagdaldal sa akin.

Nang mag kwentuhan kami ay naikwento niya sa akin ang buhay na walang kapatid. She's an only child, just like my brother. Wala rin siyang ka close na pinsan noong kabataan niya kaya nasabik daw siya na makilala ako.

Ate Miranda braided my hair, and taught me how should I dress in a certain event and also, make up. Ikwinento niya rin sa akin kung ano ang mga ginawa nila ni Kuya Ash sa Japan bilang bagong kasal. She even told me that my brother, which is her husband doesn't like snow because it's too cold for him. She’s very talkative, which makes me more comfortable. Hindi niya pinaramdam sa akin na iba ako.

Kung sana lang ay naging ate ko si Ate Miranda..

I told Ate Miranda that I am fond of flowers and perfume. Even before, sa mansyon ng mga Xenia, sobrang daming bulaklak. Kaya tuwing tulog na ang lahat ay pumupunta ako sa hardin upang amuyin ang mga iyon. Ngunit sa tuwing ginagawa ko iyon ay nahuhuli ako ng mga bantay at narereport kay Madam Clarita.

But not anymore, Xenia.

“Tulog ka na, Asheia! Para naman bukas may gana ka pang makipag chikahan sa akin, sweet dreams!”

Alas otso na ng gabi nang ihatid ako ni Ate sa aking kwarto. I made sure that I locked the door as I lay on my bed to breathe.

What a day!

Pangalawang gabi ko na ito sa kanilang tahanan at kahit kaunting peligro ay hindi ko maramdaman dahil ligtas sila para sa akin. Mga anghel sila, mga mabubuting tao at hindi ko alam kung paano ko masusuklian ang kabutihan nila sa akin.

I closed my eyes and turned off the lamp beside my bed, hoping tomorrow will bring me joy, just like today.