Kabanata 2 Isang Ticket para sa Dalawang Tao

POV ni Scarlett

Habang nakaupo sa loob ng isang taxi papunta sa isa pang ospital—sa ospital na kinaroroonan NIYA. Naramdaman ko na para akong masusuka. Dahil ba ito sa pabango ng taxi, morning sick, o…nasusuka lang talaga ako sa biyaheng ito.

Ito ang biyahe na pinakakinaaayawan ko, at ito ang biyahe na dinadaanan ko ng sampung taon, palagi siyang nasa ospital, at palagi siyang kasama ng aking asawa kahit na noong bago pa kami ikasal.

Ano ang mangyayari kung mahal ng iyong crush ang iyong kapatid na mayroong Willebrand at RH na blood type.

Oo, mayroon siyang sakit na kung saan hindi titigil ang pagdurugo sa kanyiang katawan, at mayroon siyang pambihirang blood type ngayong 0.3% lang ng mga tao ang mayroon nito sa mundo.

Maging ang maliit na hiwa sa kaniyang daliri ay maaari na niyang ikamatay. Ito ang dahilan kung bakit siya ang pinakaiingat ingatang kayamanan ng buong pamilya, ang untouchable, ang himala na makakakuha sa lahat ng gusto niya sa pamamagitan lamang ng pagkabuhay.

Ako? Kahit ang pagkatao ko ay hindi pinansin ng kahit na sino.

Si Ava lamang ang nakikita ng aking mga magulang. Kinamuhian ako kahit ng aking kapatid na para bang ninakaw ko ang kalusugan ni Ava.

Hindi, ninakaw ko lang ang lalaki para sa kaniya.

Pero kinamumuhian na nila ako bago pa mangyari iyon. Lumabas lang ang lahat ng kanilang nararamdaman sa akin nang pakasalan ko si Sebastian.

Nagnakaw ako pero pinagbayaran ko na ito. Pinakasalan ko siya para maghirap ng limang taon sa kaniya.

Inakala ko na makakaligtas ako sa aking mga kasalanan sa sandaling mahalin ko siya, at nagbayad ako gamit ang lahat ng pagmamahal na mayroon ako. Inakala ko na natupad ang pangarap ko nang pakasalan ko siya, pero dapat lang pala na nalaman ko ang nangyari bago ang aming honeymoon, ang katotohanan na…

…Hindi na siya ang munting bayani na nagligtas sa akin sampung taon na ang nakalilipas. Hinding hindi niya ito magagawa sa akin.

[Sorry, mukhang tuloy na ang ating plano…sa wakas. Available ka pa rin ba ngayon?] Text ko kay Aurora. Sumama ang dibdib ko nang sabihin ko sa kaniya na icancel ang aking flight nang sabihan niya ako na isa itong ticket para sa dalawang tao.

[Para sa iyo? Siyempre naman.]

Ipinikit ko ang aking mga mata. Nakapagdesisyon na ako noong mga sandaling iyon.

Wala na itong atrasan. Hinding hindi niya ako hahayaang bawiin pa ito. Napakatagal na niyang hinihintay ang mga divorce paper na ito.

Gusto ko lang malaman kung ano ang papel ng batang ito sa napakagulo naming buhay. Well, isa itong tanong na dapat kong sagutin. Ayaw niyang magkaroon ng kahit na anong kaugnayan sa batang ito, habang si Ava…

Masyado na siyang magiging mabait kung hahayaan niyang mabuhay ang batang dinadala ko. Sigurado naman ako na pipilitin ako ni Sebastian sa sandaling sabihan ito ni Ava na ipaabort ang bata.

Isang sandali ko ring inayos ang aking paghinga pagkatapos ng napakalubak na biyahe ko sa taxi kanina, hinayaan kong mawala ang manipis na pawis sa aking noo habang napapalunok ako sa aking lalamunan. Mabilis akong macarsick at mas pinalala pa ito ng munting bata sa aking sinapupunan.

Sinisisi ko siya sa lahat. Wala na siyang ibang binigay kundi problema sa akin, gaya ng kaniyang ama.

At pagkatapos ay natawa ako sa aking sarili nang dahil sa pagiging isip bata ko.

Kanina lang ay nakaramdam ako ng panlalamig at takot sa balita ng pagkakaroon ko ng anak, inisip ko na isa lang itong maliit na embryo na lumalaki sa sinapupunan ko na masyado lang na maliit para makita sa scan, isang maliit na bagay na magbibigay sa akin ng napakaraming problema.

Pero naiisip ko na ngayon ang pangaasar ko sa kaniya para makita ang pinakamaganda nitong pagtawa sa mundo. Binigyan na niya ako ng tuwa kahit na hindi ko pa siya nagagawang isilang.

Gusto ko siyang alagaan at palakihin.

Natatakot ako sa ideyang ito. Kahit na planuhin ko pa ito nang maayos, kaya ko ba talagang magpalaki ng isang bata na ito ngayong mawawalan na siya ng isa sa kaniyang mga magulang sa sandaling isilang siya sa mundong ito?

Umapaw ang luha sa aking mga mata nang maisip ko iyon na siyang napalabo sa aking paningin. Sinisisi ko ang aking mga hormone dito.

Hinayaan kong matuyo ang aking mga luha habang kinakaladkad ko ang tila goma kong mga binti papunta sa ward ni Ava sa ikalimang palapag ng ospital ng dahan dahan. Hinihintay niya ako sa loob, pero hindi ito para sa file na GUSTO kong ibigay sa kaniya.

Gusto niya ang bagay na babasag sa aking puso.

Inakala kong handa na ako. Inakala ko na nadurog na niya ang aking puso na magaalis sa lahat ng pagmamahal na mayroon ako. Pero masyado pa rin tiong masakit. At mas imposible pa itong gawin ngayong sumasama na sa bigat ang bata na aking dinadala.

“Natatakot ako, Sebastian. Ito ang pinakahindi magandang pakiramdam para sa akin, ang paghihintay sa resulta…” Tumama sa akin mula sa pinto ang kalmado at mahinhing boses ni Ava na siyang nagpatigil sa aking paglalakad, “Hawakan mo akoooo.”

Sapat na ang isang pangungusap para sa aking kapatid para mawalan ako ng lakas na pumasok. Alam ko na gagawin niya iyo. Hahawakan niya si Ava nang buong puso.

Hindi ko alam kung gaano kalaki ang pagmamahal na kakailanganin para magawa niya iyon, pero sigurado ako na wala nito para sa akin.

Kung mayroon man akong mga pagdududa bago ang bagay na ito, wala na ito ngayon. Ang nagiisang itinakda sa kasal na ito ay ang pagtatapos nito. Nandito ako para ibigay ang mga divorce papers kaya agad kong pinaalalahanan ang aking sarili.

Ang bata… ay isa lamang surpresa na hindi babago sa kahit na ano.

Napakatagal na ng limang taon para sa isang pagkakamali. Wala na rin akong natitira pang lakas para mabuhay sa isang one sided na kasal. Pinakasalan niya ako sa papel pero pagmamayari pa rin ni Ava ang kaniyang puso. Hinding hindi na ito magbabago.

Pupunta ako mamayang gabi sa ibang siyudad para iwan ang lalaking pinakamamahal ko sa babaeng pinakamamahal niya.