Kabanata 3 Paano Pumatay ng isang Dragon

POV ni Scarlett

“Tatlong buwan na ang nakalilipas mula noong sumailalim ka sa bone marrow transplant, kulit.” Sinundan siya ng tawa ni Sebastian palabas sa walang lamang corridor.

Nilagay ko ang kamay ko sa doorknob pero hindi ko mahanap ang aking lakas para ikutin ito. Kitang kita ko kung gaano sila kalapit sa isa’t isa, ilang beses ko na silang nakikitang ganito.

Habang tinotorture ko ang aking sarili, natitigilan lang akong nakinig sa usapan nilang dalawa.

“Regular checkup lang ang gagawin s aiyo ngayong araw, at naging maganda ang resulta ng iyong mga checkup bago ito, hmm?” Comfort ni Sebastian.

Nakikita ko ang mainit niyang ngiti sa aking ulo habang kinocomfort niya ang babaeng pinakamamahal niya, hinawakan ng napakalakas niyang palad ang ulo ng aking kapatid na parang pinakasensitive na bulaklak sa buong mundo.

Ang init at pagmamahal na iyon ay ang mga bagay isang beses ko lang naranasan mula sa kaniya, at iyon na rin ang sandali ng paglapit ko sa apoy. Ito ang nagiisang ilaw na nakita ko sa nagdidilim kong buhay kaya agad kong itinapon ang aking sarili papunta rito dala ang lahat ng mayroon ako.

At kagaya ng pangkaraniwang araw, agad niya akong sinunog.

Kahit na gaano ko pa siya kamahal, kahit na gaano pa karami ang gawin ko para sa kaniya, hinding hindi ito babalik sa akin. Ito ay dahil sa pagbabayad niya ng napakalaking halaga para sa akin, ang pagpayag niya sa kasal naming dalawa ngayong hindi ako ang babaeng mahal niya. Dahil dito, naging okay ang lahat.

“Paano kung hindi ulit naging maganda ang reaksyon nito sa katawan ko…?” Tanong ng mangiyak ngiyak na si Ava.

Hindi pa nagagamot ang sakit na Willebrand… binili ni Sebastian ang VIP ward na ito para sa kaniya habang nagpaplano para rito sa loob ng limang taon kasama ang doktor na kaniyang kinuha at sinahuran ng seven digits na nagkaroon ng ilang mga breakthrough sa panggagamot sa Willebrand.

“Kung ganoon, dapat tayong magpatuloy sa pagsubok.” Punong puno ng init ang mga sagot ni Sebastian, “Alam mo namang hindi ko hahayaang may mangyari na kahit ano sa iyo.”

Hindi. Hindi ko kayang pumasok. Inubos ng kaniyang mga sinabi ang natitira kong enerhiya para gamitin ang aking mga hita na siyang nagpalambot sa buo kong katawan.

Alam kong mahal niya ang kapatid ko. Araw araw niya itong pinaalala sa akin para itatak ito sa aking utak. Iniisip mo na manhid na dapat ako sa sakit ngayon. Sana nga. Pero nakakaramdam pa rin ng sakit ang rebelde kong puso para sa kaniya.

“Alam ko na gagawin mo ito. Pero…” Bulong ni Ava bago ito nagdadalawang isip na magpatuloy sa pagsasalita. “Hindi na kita magagawa pang makasama sa sandaling manatili akong may sakit dito na parang isang babasaging vase…”

…isang vase na mababasag sa sandaling hawakan ito ng kahit na sino. Pangkaraniwang sumusugod ang mga taong nakakarinig nito para icomfort siya.

Hindi naman ito agad na sinagot ni Sebastian.

Nanuyo ng aking lalamunan habang gumagalaw ito, nanakit ito nang husto na para bang pahihirapan ako nito sa paghinga. Sasabihin niya ba kay Ava ang magandang balita? Na magiging malaya na siya ngayong araw? Puwede na niya itong sabihin ngayon. Alam niya na malapit na ang kaniyang kalayaan kaya maaari na niyang ipangako ang kaniyang buhay sa aking kapatid.

Gusto kong sumugod papasok para pigilan siya. Ayaw kong marinig na sabihin niya ito ng malakas. Hindi ko ito kakayanin. Limang taon akong naghirap noong huling sumunod ako sa aking nararamdaman.

“Ava, may asawa na ako.”

Ano ang sinabi niya?

Napakurap ako sa sobrang gulat. Sinabi niya ba talaga ang lahat ng ito? Na kasal na siya? Isa ba itong uri ng pagtanggi sa gusto niya? Puwede na ba akong umasa sa kaniya ng kahit na kaunti?

“Patawarin mo ako dahil sa ginawa mo para sa akin! Hindi mo na dapat ito ginawa…!” Umiyak ng malakas sa loob ng kwarto, nabalot ng kalungkutan ang tono ng kaniyang boses na siyang nagparamdam ng guilt sa aking dibdib.

Oo nga, hindi na dapat niya ito ginawa. Kahit na hindi pa siya sumasangayon dito, magagawa ko pa ring iligtas si Ava. Hindi naman dito nakasalalay ang desisyon ng aming mga magulang.

Pareho kaming ipinanganak ni Ava na may RH- type ng dugo. Isa itong blessing para sa kaniya at isang sumpa para sa akin.

Dahil malusog akong ipinanganak ng aking ina.

Kinailangan ni Ava ang aking tulong kaya sinabihan ko si Sebastian na pakasalan ako para iligtas ang babaeng pinakamamahal niya. At ginawa niya ito. Inakala ko na makukuha ko na rin ang gusto ko. Pero nagresulta ito sa pagpapatunay niya sa akin ng kaniyang pagmamahal para sa aking kapatid na nagiwan ng malalim na sugat sa aking puso.

Ninakaw ko ang pagkakataon niya para makasama at maging masaya kasama ng babaeng pinakamamahal niya kaya siniguro niyang masisira ang buhay ko.

Tama lang ang kaniyang ginawa.

“Sinabi ko na sa iyo,” Comfort ni Sebastian kay Ava gamit ang mababa niyang boses. “Hindi ko hahayaang may mangyaring hindi maganda sa iyo.”

Ito rin ang ipinangako niya sa akin noon. Mukhang hindi nga

Yumakap si Anna sa kaniyang mga braso. O ito lang ang naging dating sakin ng tunog na narinig ko. Ayaw kong malaman. Ayaw ko nang malaman.

Umatras ako na parang talunan sa relasyong ito.

[Nasa ospital ako ngayon, lumabas ka kapag free ka na,] text ko kay Sebastian. Inakala ko na magiging payapa na ang aking dibdib pero hindi pa rin ako makapasok sa kwarto ni Ava.

Natalo pa rin niya ako sa huli.

Ako ang demonyo sa sarili kong kwento, at hindi nakukuha ng mga demonyo ang kanilang mga gusto. Period. Sa ganito nagtatapos ang mga magagandang kwento. Palaging napapatay ng prinsipe ang dragon at mabubuhay sila ng masaya ng prinsesa habangbuhay.

Hindi niya siyempre ako masasaktan ng pisikal. Isa siyang white knight. Nilublob niya lang ang puso ko sa putik bago niya ito apakan para magparamdam sa akin ng sakit habang sumisigaw para sa kaniyang kaharian kasama ni Ava.

Nagawa niyang apakan ang aking puso dahil hinayaan kong gawin niya ito sa akin. Hindi na ito maaari pang magpatuloy, wala na akong natitirang puso na pwede niyang apakan.