Kabanata 6 Ang Blood Vessel

POV ni Scarlett

“Tungkol saan naman iyan?” Kurap ni Aurora. Namangha siya nang isang linya lang ang sabihin ni Scarlett sa tawag.

Hinawakan ko nang maigi ang aking phone, sa ikawalang pagkakataon ngayong araw, nahirapan akong isakatuparan ang aking plano. Gusto ko lang matapos ang sakit na nararamdaman ko. Sobra na ba para sa akin na hilingin ito? Ipinikit ko ang aking mga mata. Gusto ng isang bahagi ng isip ko na kunin ang ticket at umalis at hayaang masunog ang mundo sa aking likuran.

Pero hindi ito maaari. Kailangang nandoon ako sa sandaling salinan ng dugo si mom. Ito ang silbi ko sa aking pamilya. Ang maging blood vessel nilang lahat.

Pakiusap, panginoon, sabihin niyo po sa akin na walang kinalaman ang tawag na ito sa mensaheng ipinadala ko kay Sebastian.

Sa pagitan ng pagsailalim ni Mom sa blood transfusion at sa pagtakwil sa akin ni Sebastian… hindi ko na alam kung saan ko dapat ilagay ang natitira ko pang pagasa.

“Mukhang hindi talaga ako aalis ngayong araw,” Nagbuntong hininga ako bago ako bumulong kay Aurora ng, “Pasensya na… puwede mo ba akong ihatid pabalik.”

“Magaling kung ganoon!” Ibinato ni Aurora ang kaniyang sarili papunta sa akin habang nagpapakita ito ng tunay na saya sa kaniyang boses, “Siya ang tumawag sa iyo? Ano ang sinabi niya? Ganito ba talaga kayo magusap sa phone?”

Ni Mr. Fuller? Oo.

Hindi ako kailanman minahal ng aking “ama”. Nagkakaroon ito ng malalim na hinanakit sa kaniyang mga mata sa bawat sandaling titingnan ko siya sa aking alaala. Hindi ko alam kung bakit hanggang sa nalaman ko na isa lang akong ampon. Nagpapasalamat ako kay Ava dahil nalaman ko ang katotohanang ito.

“Huwag mo ito masyadong alalahanin, Scar, sigurado akong magiging okay si Mrs. Fuller,” Mas naging mabilis ang pagpapatakbo ni Aurora sa kaniyang sasakyan habang kinocomfort niya ako. Well, bilang isang dating F1 racer, hindi pa ito mabilis para sa kaniya.

“Sa…salamat.”

Hindi ko pwedeng sabihin na “alam ko” o “sana” dahil sa sandaling hindi talaga nasaktan ang aking ina, nagsinungaling sa akin ang nagiisang tao na nagpakita ng pagmamahal sa akin sa buong pamilya para mapabalik ako sa impyernong tinatawag nilang tahanan.

Ayokong ikonsidera ang posibilidad na iyon, pero kung mayroon talagang nangyari sa asawa ni Mr. Fuller, hindi lang isang pangungusap ang bibitawan niya sa akin. Agad itong magpapadala ng mga tauhan para hanapin ako.

Pinunit ko ang aking flight ticket, isang tiklop, dalawang tiklop, tatlo… itinapon ko ang milyon milyong piraso nito sa malayong bahagi ng kalsada sa gitna ng airport at ng siyudad. Ito ang daan sa pagitan ng aking kayalaan at sa impyernong buhay ko.

Maaari pa rin naman akong bumili ng bagong ticket pero hindi ko na kailanman makukuha ang aking kalayaan. Ako ang blood vessel ng aking “pamilya”, na nagtanggal sa aking kakayahan na umalis sa lugar na ito. Inakala ko na magagawa ko itong gawin dahil magaling na dapat sa mga sandaling ito si Ava na nangangahulugan na hindi ko na kailangan pang magbigay ng dugo sa kaniya sa bawat sandaling mahihiwa siya ng papel.

Gaano ba talaga ako kainosente sa bagay na ito?

Ma, pasensya na pero umaasa talaga ako na nasugatan ka para hindi ka mawala sa akin. Pakiusap, huwag kang magsinungaling sa akin. Hindi ikaw ang taong inaasahan kong gagawa nito sa akin.

Nang makarating si Aurora sa Villa ng mga Fuller, nakita ko na punong puno ito ng dekorasyon at sigla para salubungin si Ava. Alam ko sa puntong ito na hindi natupad ang aking hiling.

Alam nilang nasa airport ako kaya nila ako tinawagan.

Sinabi sa kanila ni Sebastian ang lahat. Isang salita lang ang kailangan para manatili ako sa kaniya, para maging blood vessel para sa pagmamahal ko sa kaniya, pero hindi ito ang bagay na magagawa niya sa akin kaya hinayaan niyang pigilan NILA ako.

Mabuti para s aiyo, Sebastian Knight.

Naglakad ako papasok sa Villa ng mga Fuller na isa sa pinakamararanyang lugar sa siyudad. Ito ang lugar na dati kong tinatawag na tahanan kahit na hindi talaga ito naging tunay na tahanan para sa akin.

Nakikita ko si Sebastian sa nang maglakad ako sa pool. Plantsadong itim na suit, leather niyang sapatos na malayo sa nagtatampisaw na mga bata sa tubig. Nakaupo ito sa ilalim ng isang payong habang hawak ang isang inumin sa kaniyang kamay katabi si Ava.

Nakita niya ako kaya agad siyang sumimangot at tumingin sa malayo.

Pumasok ako sa lobby nang bigla akong lapitan ni Alfred: “Ms. Scarlett, hinihintay ka na si Mr. Fuiller sa kaniyang study room.”

“Inakala ko na nasaktan si Mom?” Sumakay ako sa pakikipaglaro nila sa akin.

Iniwasan niya ang mga mata ko habang inuulit ang kaniyang mga sinasabi. Isa lang siyang butler, isang bayarang gamit sa pamilya gaya ko. Hindi kailangan ng isang gamit na maging malupit sa kapwa niya gamit.

Tahimik akong tumango bago siya muling yumuko habang pinapangunahan niya ako sa paglalakad.

“Scarlett,” Tiningnan ako ni Mr. Fuller nang pumasok ako bago niya ibalik ang kaniyang atensyon sa file na kaniyang binabasa, “Pumayag na si Richard na gawin ang pelikula mo. Magsisimula na ito sa Lunes.”

Si Richard Hanson. ANG direktor sa movie industry. Sinasabi nila na mayroon daw itong gintong daliri—dahil kaya nitong gawing pera ang bawat script na kaniyang hinahawakan.

“Kumusta na si Mom?” Hindi ko pinansin ang kaniyang offer para bilhin ang aking kalayaan na siyang umirita sa kaniya.

Inalis na rin niya ang kaniyang paningin mula sa file para titigan ako gamit ang naglalagablab niyang mga mata na naningkit nang husto. Hindi siya sanay na maging ganito. Sa totoo lang, hindi niya kailanman ginamit ang salitang “blood vessel”.

“Nagpapahinga siya ngayon sa kwarto niya,” nanlalamig na sinabi ni Mr. Fuller, “Hindi mo gugustuhing istorbohin siya.”

Hinatak niya ako pabalik dito gamit ang aking ina at wala na siyang pakialam na ipagpatuloy ang ginawa niyang palabas ngayong nandito na ako.

“O mawawala sa akin ang pelikulang kinuha mo para sa akin dahil sa tindi ng iyong pagmamahal bilang aking magulang?”

“Maghinay hinay ka sa mga sinasabi mo, Iha.” Itinabi ni Mr. Fuller ang file habang nanlalamig ang kaniyang tingin, “Gusto mo bai tong gawin sa madaling paraan, o sa—"

“Sabihin na nating gusto ko ng pahirapan,” Pinutol ko siya sa pagsasalita, naputol na ang huling tali na pumipigil sa lahat ng nararamdaman ko sa aking dibdib. Nanginig ang buo kong katawan sa tindi ng aking adrenaline habang sumisigaw ako ng “Gusto, kong, makita, si MOM!”

Pagkatapos ng isang segundo, narinig ko ang mahinhin, malungkot at nasasaktang boses ni mom sa aking likuran “Scarlett…”

Ipinikit ko ang aking mga mata habang kumakalat ang sakit sa aking dibdib, ang sakit ng nawawasak kong puso nang dahil sa nagiisang tao na itinuturing ko bilang tunay na pamilya.