Kabanata 5 Huling Tawag

POV ni Scarlett

Hinatid pa rin ako ni Aurora sa airport pero hindi niya maibigay sa akin ang aking ticket.

Habang hawak ko ang isang baso ng mainit na cocoa sa aking mga kamay, tinitigan niya ako mula sa kabilang banda ng maliit na lamesa sa McDonald’s na parang isang ina na nanghuhusga sa pasaway niyang anak.

“Ngayong araw ko lang nalaman—” Nahihiya kong sinabi nang bigla siyang sumagot ng—

“Oo, sinabi mo na iyan!”

Hindi ko naman ginusto ang mga bagay na ito. Tumama ang aking mga mata sa hawak kong cocoa, hindi ko siya magawang tingnan. Galit siya at alam ko kung bakit.

Nagmula siya sa isang mayamang pamilya. Maganda, sikat, may mahabang mga binti, atbp. Pero hindi siya ipinanganak na mayaman. Pinanood niyang magtrabaho na parang kalabaw ang kaniyang ina na magisang nagpalaki sa kaniya habang kinamumihian niya ang iresponsable niyang ama nang malaman niya na hindi talaga sila iniwan nito gaya ng sinabi sa kaniya ng kaniyang ina. Sinabi sa kaniya ng kaniyang ina ang tungkol sa naging breakup nilang dalawa.

Nakita niya na ginagawa ko ang ginawa ng kaniyang ina.

“Hindi ko tuturuan ang anak ko na kamuhian siya…” bulong ko, hindi ko nagawang tingnan ang galit sa kaniyang mukha. Alam ko kung gaano katindi ang hirap na kaniyang pinagdaanan.

 “Hindi lang iyan ang point ko!” Nakamamatay na tumitig sa akin si Aurora habang pumuputok na parang isang machine gun ang kaniyang bibig, “Nagsinungaling ang aking ina sa akin, oo, pero dahil ito sa panloloko ng aking ama sa kaniya. Pero mahal niya rin ako, nasaktan lang ako nang malaman ko na nagdusa siya ng ilang dosenang taon habang iniisip na kinamumuhian ko siya habang tinuturuan ako ng aking ina na magtanim ng galit sa kaniya. Mas masakit nang malaman ko ang katotohanan kaya sumigaw ako sa aking ina, masakit din isipin na ibinigay niya sa akin ang lahat…masyado talagang naging kumplikado ang lahat. Wala kang ideya kung gaano kahirap para sa kaniya na magtayo ng sarili niyang kumpanya, at napanood ko ang bawat hirap na kaniyang dinanas!”

Hinayaan ko siyang matapos sa pagrarant, nakita ko na may laman ang mga salita na kaniyang binibitawan kaya alam ko na nasasaktan pa rin siya sa nangyari.

Huminga ng malalim dito si Aurora, “Hindi ganito kadali ang lahat, Scar, ang pagpapalaki sa iyong anak ng magisa.”

“Sinuwerte ka, Aurora,” Gusto ko sanang makinig sa kaniya pero iba ang nangyayari sa akin sa nangyari sa kaniya, “Pero paano kung kinamumuhian ka talaga ng ama mo? Pumunta KA sa kaniya, naalala mo ba kung gaano katindi ang nerbiyos mo noon?”

Dito na tumahimik si Aurora.

Ito na ang huling semester ng aming 8th grade. Inabot siya ng ilang linggo para makapagdesisyon. Inakala ng aming teacher na napasok ang pinakamahusay niyang estudyante sa isang toxic na relasyon nang makita niya na off ito.

“Wala na ba talaga kayong pagasa na magkabalikan? Hindi pa rin ako makapaniwala na nagawa mo ito…” sabi ni Aurora habang nagdadalawang isip ito na tanggapin ang katotohanan, “Ano nanaman ba ang nangyari sa pagkakataong ito? Hindi naman sa hindi siya loko loko noon…?”

Ano ang nangyari? Wala naman. Naglakad lang ako papasok nang makita kong hinahalikan ng aking asawa ang aking kapatid. Maaaring matagal na nila itong ginagawa pero iba pa rin ang naramdaman ko nang makita ko ito sa personal.

“Hindi na ito importante ngayon,” Ipinikit ko ang aking mga mata at iniling ko ang aking ulo para alisin siya sa aking isipan, “Hindi niya ako gusto, at gumaling na ngayon ang babaeng pinakamamahal niya. Magiging masaya sila sa kanilang pagsasama at makakawala na rin ako sa kanila. Ito ang plano ko.”

“Uh-huh, napakaganda ng plano mo.” Nakamamatay na titig ni Aurora sa akin, “Okay lang ba na magtanong ako? Nasaan ang dinadala mo sa napakaperpekto mong plano?”

Nabablangko ko siyang tiningnan nang marinig ko ito. Wala ang batang dinadala ko nang mabuo ko ang aking plano. Pero nilinaw na ni Sebastian sa akin na hindi pa rin nito mababago ang lahat.

“Hindi mo kailangang manatili sa buhay may asawa para lang sa bata, pero dapat mo pa rin itong sabihin sa kaniya,” sabi ni Aurora. Galit itong suminghal habang umaangil siya sa akin na parang isang aso. “Ughhh, bakit ba kailangan kong ipagtanggol ang lokong iyon?! Tingnan mo kung ano ang nagawa ko ngayon!”

Siya lang ang may kakayahang mangiwan sa isang makapangyarihang bilyonaryo sa siyudad para sa isang notorious na katulad ko.

Itinulak ni Aurora papunta sa akin ang flight ticket na kaniyang idiniin gamit ang isa niyang daliri habang nakahawak ang isa sa kaniyang mga kamay sa phone: “Sabihan mo siya, na kahit na ano pa ang maging trato niya sa iyo na aalis ka ngayong alam mo na ginawa mo na ang lahat.”

Sabihin mo sa kaniya na aalis ka kasama ang batang hindi niya gusto, ang batang kadugo niya na sisira sa pagkakataon niya kay Ava? Sa araw kung saan nakita na niya ang pagasa niyang makasama ang kaniyang pinakamamahal?

Masyado itong malupit maging para sa akin.

“Karapatan pa rin niya itong malaman.” Sabi ni Aurora.

Nagdadalawang isip kong kinuha ang phone.

“Ano?” Nanlaki ang mga mata ni Aurora nang ibaba ko ang phone.

“Tinext ko siya.”

“Tinext?!” Irap ni Aurora sa kaniyang mga mata, “Asawa mo siya pero TINEXT mo lang siya? Para ibalita ang ganitong klase ng bagay?!” Galit niyang kinuha ang phone ko pero hinayaan ko na siyang makuha ito.

Pagod na ako. Pagod na akong makita ang hinanakit sa mga mata ng lalaking pinakamamahal ko. Pagod na akong marinig ang panlalamig ng kaniyang boses na dating puno ng init.

 “Seryoso ka ba?! Ito lang ang kaya mong gawin?” Diin ni Aurora sa phone sa aking mukha.

[Nasa airport na ako. Magsabi ka lang at hindi ako aalis.]

“Kung mayroon siyang nararamdaman na kahit kaunti para sa akin,” Tingin ko kay Aurora, “Isang salita lang ang kakailanganin ko para sabihin sa akin na okay lang na manatili ako sa KANIYANG buhay, kahit na hindi na kami magasawa, ipaglalaban ko siya, ang aming anak, para sa lahat at para sa kahit na ano. Pero kung hindi, kung ganoon…”

Ano pang point ng pagpapahirap sa buhay nilang lahat gamit ang isang inosenteng bata?

[Attention all passengers, ito na ang huling boarding call…]

Isang buong oras kaming naghintay para lang marinig ang huling boarding call. Unti unting lumungkot ang mukha ni Aurora habang nananatili namang kalmado ang aking itsura. Sanay na akong madismaya.

O maaaring hindi na ako umasa pa sa pagkakataong ito.

Nagring ang phone ko na siyang pumigil kay Aurora. Nasasabik niya akong tinapik pero hindi sa kaniya nagmumula ang tawag na ito.

[Mr. Fuller calling...] Nanlalamig na nagliwanag ang tatlong mga salita sa aking screen. Nanlamig ang aking puso. Ayaw ko na itong sagutin.

“Hello,” Narinig ko ang nanlalamig kong boses.

“Nasaktan ang mama mo. Umuwi ka na muna sa bahay.” Mas nanlamig ang boses nito bago niya ibaba ang phone bago ko pa ito magawa.