Kabanata 4 Kaming Tatlo

POV ni Scarlett

Pinatay ko ang sigarilyo sa basurahan nang magbukas ang pinto ng kwarto.

Napasimangot si Sebastian sa akin habang nakatayo siya sa pinto na may layong kalahati ng corridor mula sa akin. Ayaw na ayaw niya sa mga naninigarilyo. Tinititigan, sinesermonan o tumatayo siya ng malayo sa akin habang nagpapakita ng pandidiri ang kaniyang mukha sa tuwing ginagawa ko ito.

Isa itong nakakadiring habit pero kailangan ko pa rin ng isang OUTLET para mailabas ang lahat ng sakit sa aking dibdib bago pa ito sumabog. Pero kung magagawa ng pinakamamahal niyang si Ava ang bisyong ito, siguradong sasamahan pa niya ito.

“Kung ganoon?” Nilagay niya ang isa niyang mga kamay sa kaniyang bulsa habang nakatitig siya sa akin nang makapaglakad siya palapit sa akin. Ginagawa niya ito kapag naiirita siya sa akin. As in palagi niya itong ginagawa sa akin.

Tumitig ako sa kaniyang mukha, napakagwapo at napakadominante nito na para bang noong araw na nahanap niya ako sa gubat. Pero naging kasing linaw ng mga kristal ang kaniyang mga mata na kumislap na parang Milky Way. Pero puno na ito ng kadiliman at galit ngayon.

Pinitik niya ang kaniyang daliri para makuha ang aking atensyon.

“Pasensya na…” Titig ko sa lupa habang nilalabas ko ang divorce papers. Itinaas niya ang kaniyang kamay na siyang nagpailag sa akin sa sobrang panic.

Agad na nabalot ng pandidiri ang napakaganda niyang mga mata habang sumisigaw siya sa akin—

[Alam ko na hindi ito magiging ganito kadali sa iyo.]

“Ma…Mayroon lang akong isang tanong bago ang lahat ng ito.” Nagkunwari akong hindi ko nakikita ang nasasaktan niyang itsura habang nakatitig ako sa kaniyang dibdib, “…Pakiusap.”

Magbabago ba ang lahat kung nabuntis mo ako? Gusto ko lang magtanong pero hindi ko alam kung paano.

Huminga ako ng malalim bago ko itaas ang aking paningin nang makita ko ang umiirap niyang mga mat ana sumabay sa kaniyang pabubuntong hininga: “Wala na akong panahon makipaglaro sa iyo, Scar.”

Alam kong wala na ang nagiisa kong pagkakataon para magtanong.

Isang inch pa lang ang nailalabas ko sa file nang kunin niya ito mula sa akin na siyang nagiwan ng hiwa sa dulo ng aking daliri. Isinara ko nang maigi ang aking kamao habang dinadama ko ang sakit ng aking sugat. Walang wala ito sa sakit na iniwan niya sa aking puso.

Hindi manlang niya ito napansin nang tumalikod siya para umalis.

“Narinig kita,” Sabi ko habang kumakabog ng malakas ang aking dibdib, “Si…sinabi mong may asawa ka na.”

Pinanood ko ang dahan dahan niyang paglingon sa akin, mukha akong isang kaawa awang aso na nagmamakaawang iuwi niya sa kanilang bahay.

Pero kailangan ko pa rin magtanong.

Hindi ko alam sa puntong ito kung ano ba ang mas masakit. Ang kaunting pagasa na nararamdaman ko… o kahit hindi iyon. Nagtatanong… nagtatanong lang naman ako para sa batang dinadala ko.

Naghintay ako habang nagsisinungaling ako sa aking sarili.

Nakuha niya ang aking tanong nang bigla akong magsalita. “Ayaw ko siyang paasahin sa wala.”

Hindi niya ito tinatanggihan. Iniisip niya lang ang mararamdaman ni Ava, gaya ng inaasahan. Kahit na gaano pa niya ito kagusto, hindi niya hahayaan na masaktan ito ng kahit na kaunti, kahit na sa pagasa nito para sa kaniya.

Sumabog ang pait sa aking bibig na gumawa ng isang pangit na ngiti, sa tingin ko. Dahil ito sa paglalim ng pagsimangot sa aking mukha.

“Puwede ba—” Nagtanong ako pero muli niyang humarap sa akin. Muli siyang huminto at naging masungit sa akin.

“Puwede bang tapusin mo na ang mga kalokohan mo?!”

Mamimiss mo ba ako ng kahit na kaunti sa sandaling mawala na ako sa buhay mo…magpakailanman? Tinitigan ko ang lalaking minahal ko ng sampung taon habang mas mabilis na tumutulo ang aking luha kaysa sa aking mga sinasabi.

“Puwede bang ipadala mo ang mga papel kay Aurora sa sandaling matapos ka na sa pagfifillup nito?” Halos makagat ko ang aking dila nang pilitin kong magtanong nang maayos sa kaniya.

“Bakit ba hindi mo pa rin maintindihan?” Sagot ni Sebastian habang nagdadagdag ito ng, “Yung mga gamit mo…”

“Ilalabas ko na ito sa bahay ngayong araw,” Tumango ako. Tumango na ako. Wala ako masyadong gamit. Isang iPad, passport at ilang piraso ng damit. May mark ani Ava ang lahat ng bagay na binili niya para sa akin at ayaw kong isama ang mga ito sa aking pagalis.

Hindi nito halos mapuno ang isang maliit na suitcase na hindi niya napansin nang umalis ako sa bahay ngayong araw. Hindi ako naniniwalang makakapansin siya ng kulang sa kaniyang bahay mamayang gabi.

“Ano na ang plano mo pagkatapos nito?” Hindi ko inaasahang magtatanong si Sebastian.

“Gusto mo ba talaga itong malaman?” Hindi ko maiwasang mapatanong. Kung oo, maaari…maaari na magkaroon kami ng anak sa kabila ng magkaibang buhay na aming tatahakin.

“Bakit ba napakahirap makipagusap s aiyo?” Umalis si Sebastian bago ko pa marinig ang kaniyang mga sinabi.

Dahil hindi mo ako nagawang alagaan o kausapin. Pinanood ko siyang mawala habang papasok sa ward ni Ava bago ko hayaang tumulo ang luha sa aking mga mata.

Pasensya ka na, Sebastian. Hindi ko maaaring sabihin sa iyo ang tungkol sa ating anak. Mapapahirap lang nito ang buhay nating tatlo.

[Okay na, Aurora.] Text ko. Tatlong salita lang ang aking tinype pero kinailangan ko ng punasan ng dalawang beses ang aking mga mata para makita ang screen ng aking phone.

Agad siyang nagreply sa akin: [Nasa baba na ang iyong sasakyan, Kamahalan.]

Ibinato ko ang aking sarili sa kaniyang sasakyan habang umiikot ang mundo sa aking paligid. Natutuwa ako dahil hindi ko na kailangan pang umupo sa tabi ng kalsada at gumawa ng palabas para sa mga dumadaang tao sa paligid.

Inapakan ni Aurora ang gas na nagdala sa amin sa layong ilang milya mula sa ospital bago siya huminto at bumaba mula sa backseat. Hindi siya masyadong nagsalita ng kahit na ano habang hinahayaan niya akong humagulgol sa kaniyang balikat.

Sampung taon. Sampung taon ng mapait na pagibig ang namatay ngayong araw. Na…napakapangit ng pagtatapos nito. Umalis manlang sana ako roon ng may dignidad.

“Hindi ako naniniwalang kaya mong gawin iyon,” Habang papunta kami sa airport, inobserbahan ako ni Aurora ng ilang beses bago siya nagbibirong magsabi ng, “Hindi ako ganoon nasurpresa ngayong umaga nang sabihan nang sabihin mong kakanselahin mo na ang laaht, lalo na noong bumalik ka sa nauna nating plano. Pero ano ang nangyari para magbago ang isip mo?”

“Well… buntis ako.”