Chapter 5: His Dark Eyes

Halos tanghali na nang bumaba si Adeline. Sa sala ay naabutan niya ang mga maid na naglilinis at may isang batang lalaking nakaupo sa sofa habang nanunuod ng cartoons. Itim na itim ang medyo kulot nitong buhok. Mula sa pwesto niya ay kita niya ang mahaba at makapal nitong pilikmata, matangos na ilong at mapulang mga labi. Bilugan ang mukha nito at maputi ang kutis.

“Ma’am Adeline, ipinatatawag kayo ni Don Alvaro sa study room.”

Nilingon ni Adeline ang maid, “Sige, susunod ako.”

Hindi lingid sa kaalaman ni Adeline na may anak ang lalaking pinakasalan niya. Ayon kay Don Alvaro ay anak ito ni Drake sa dati nitong kasintahan na umalis at hindi na bumalik matapos ipanganak ang bata.

Lumambot ang ekspresyon ng mukha ni Adeline habang nakatitig sa batang lalaki. Naalala niya ang kaniyang anak. Sanggol pa lamang ito nang kunin sa kaniya. Ni hindi niya nagawang makita ang mukha nito dahil nag-aagaw buhay siya nang bawian ito ng buhay. Tanging si Don Alvaro ang nakakita sa mukha ng kaniyang anak at napakasakit niyon sa kaniya. Namatay ito sa mismong kapanaganakan kaya ganoon nalang ang pagdurusang dinanas niya.

Hindi namalayan ni Adeline na tumtulo na ang luha sa kaniyang pisngi dahil sa mapait na alaala. Mabilis niyang pinahid ang luha nang bigla siyang lingunin ng bata.

Agad itong sumimangot, “Ayoko sayo!”

Tinitigan ni Adeline ang bata saka siya unti-unting ngumiti. Halatang hindi maganda ang ugali ng paslit pero hindi nakaramdam ng inis si Adeline. Sa halip ay tuwa ang naramdaman niya sa kaniyang puso.

“Dylan!” Isang seryoso at maawtoridad na boses ang narinig ni Adeline sa kaniyang likuran. Batid niyang si Don Alvaro iyon.

Tumakbo ang batang lalaki paakyat ng hagdan at agad naman itong sinundan ng dalawa nitong yaya. Napahabol ng tingin si Adeline kasabay ng mabilis na pintig ng kaniyang puso.

“Pagpasensyahan mo na ang batang iyon, Adeline. Lumalaki kasing walang ina at may sakit pa ang ama kaya nagkaganoon.”

Nilingon ni Adeline si Don Alvaro, “Kailangan lang ho niya ng tamang kalinga ng magulang.”

Marahang tumango ang matanda. Sa tulong ng tungkod nito ay lumakad ito palapit sa sofa at doon naupo. Naupo rin si Adeline sa upuang inalisan ni Dylan.

“Sa pasukan ay mag-aaral na ng kindergarten si Dylan. Pwede mo ba siyang samahang mag-enroll?”

Sukat ay napangiti si Adeline. Sabik siya sa anak dahil hindi niya manlang nahawakan ang sanggol na isinilang niya. Ngayong may bata siyang aalagaan ay gagawin niya ng buong puso ang kaniyang tungkulin.

“Responsibilidad ko na si Dylan simula ngayon, Don Alvaro. Makakaasa kayong hindi ko siya pababayaan. Ituturing ko siyang tunay na anak at hindi ako susuko sa kaniya.”

Ngumiti ang matanda, “Magaling, Adeline! Kung ganoon ay wala na akong dapat ipangamba. Alam ko namang aalagaan mo ang apo ko at apo sa tuhod.”

“Adeline…”

Humarap siya sa matanda, “Don Alvaro?”

“Gusto kong alagaan mo ang aking apo. Si Drake. Umaasa ako na gagaling pa siya kaya gusto kong tutukan mo siya at ‘wag pabayaan. Ikaw nalang ang maaasahan ko. Kailangan ko siya para mamahala sa mga negosyo ko kaya hindi ako papayag na mawala siya. Maaasahan ba kita sa bagay na ito?”

Tumango si Adeline at muling ngumiti, “Makakaasa ka, Don Alvaro.”

Gagawin niya ang responsibilidad niya bilang may bahay ni Drake Velasquez. Hindi siya magiging perpkto pero gagawin niya ang lahat lalo na para sa batang si Dylan.

Nagday-off ang nurse na nag-aalaga kay Drake kaya kinuha ni Adeline ang responsibilidad sa pag-aasikaso sa asawa. Balak niyang nilisin ang katawan nito. Minsan na ring nalapnos ang kaniyang mukha kaya alam niya ang gagawin. Pwede namang ang in-house doctor ang tawagin niya para gawin ang responsibilidad na ito pero gusto ni Adeline na ipakita kay Don Alvaro na tumatanaw siya ng utang na loob at hindi siya sisira sa usapan nila.

Bitbit ang mga kakailanganin ay marahang pumasok si Adeline sa silid nila ng kaniyang asawa. Naupo siya sa gilid ng kama nito at tiningnan ang nakaratay na asawa. May guilt siyang naramdaman habang nakatitig dito pero ipinilig niya ang kaniyang ulo at humugot ng malalim na buntong-hininga. Inaasahan niyang papanig sa kaniya si Vincent Ryu matapos ang nangyari sa kanila. Kailangan niya ang lalaki kaya hindi niya hahayaang makuha ito ni Aries.

“Drake, ako ito si Adeline. Lilinisan ko ang katawan mo,” paalam ni Adeline sa asawa.

Palaisipan kay Adeline kung bakit hanggang ngayon ay nakabalot pa rin sa benda ang katawan ng lalaki gayong halos isang taon na nang maaksidente ito. Ang naiisip niya lamang na dahilan ay dahil sa mga bakas ng sunog sa buong katawan nito. Marahil ay matindi ang pinsala sa katawan nito.

Hindi alam ni Adeline kung paano sisimulan ang pagpupunas sa katawan ng asawa kaya naman tumayo siya at pinagmasdan ito. Matapos ang ilang sandali ay sinimulan niyang alisin ang benda nito. Inuna niya ang benda sa katawan nito at habang numinipis ang benda ay mas nahihirapan siya kaya naman lumuhod siya sa kama at mas lumapit pa sa katawan ng lalaki. Dumukwang siya ngunit ganoon na lamang ang gulat niya nang dumulas ang kaniyang katawan at hindi sinasadyang napasubsob siya sa katawan ng asawa.

Nanlaki ang mga mata ni Adeline kasabay ng mabilis na pintig ng kaniyang puso. Sinubukan niyang iangat ang sarili ngunit hindi sinasadyang napahawak siya sa isang bagay. Napalunok siya saka sinundan ang bagay na nahahawakan ng kaniyang palad. Ang…Ang bagay sa pagitan ng mga hita ni Drake.

Napaigtad siya at tiningnan ang nakaratay na asawa ngunit halos takasan siya ng kaluluwa nang salubungin siya ng itim na pares ng mga mata na tila nakakalunod sa lalim. Nagtaasan ang balahibo ni Adeline kasunod ng malakas niyang tili at pagkahulog sa kama

“AH!”

Bakit…nakamulat ang mga mata nito?