chapter 7

Balak ko sanang gumala ngayon, pero biglang nagpatawag ang CEO ng urgent meeting kaya hindi natuloy. Bago kami pumunta sa meeting hall, sinamahan ko muna si Kristine na bumili ng kape na nasa tabi lang ng kumpanya.

"Girl...alam mo ba? Ang pogi ng superstar," aniya habang nagbabayad sa counter.

My brows creased. "Eh? Sino ba 'yang sinasabi mong superstar?"

"Si Logan!" She shrieked na para bang ang saya magkaroon ng hinahangaan.

Hindi ko maiwasang kabahan sa sinabi niya. Hindi ko naman alam na superstar si Logan. Baka iba 'yon.

"Nandito raw siya sa Pilipinas, may binalikan." Hinigit niya ako papasok sa loob. "Sana ako 'yon. I am his fan. Limang taon na akong naka-follow sa kaniya. Pero hindi pa ako in-accept."

Nakasimangot pa rin siya no'ng umupo kami sa loob. Lumipad na naman kay Logan 'yong isipan ko.

Napaisip ako bigla. Paano 'pag malaman niya na ang lalaking hinahangaan niya ay kaibigan ko? Wala akong karapatang pigilan siyang hangaan 'yong lalaki kung siya man ang tinutukoy niya. Pero may kutob ako na siya 'yon.

"Ms. Pariscova, can you get us...uhm...coffee? Yeah! Coffee and bread," si Valerie, secretary ng CEO. "Bilisan mo naman." Dali-dali naman akong napatayo sa utos niya. "Pasama na rin ng salonpas, naiinis ako sa mukha mo, eh!"

Tumawa siya bago ko pa man siya tuluyang nilisan. Parang may dumaang sakit sa dibdib ko sa ginagawa ng ibang tao sa akin. I also hold a title, but why are they treating me like...like I was different? Sa bahay, ganiyan ang trato, pati pa naman dito? Ganito na ba talaga ka-toxic ang environment ngayon?

"Uhm...coffee latte po 'saka bread." Inabot ko sa tindera ang bayad.

Medyo may kalayuan ang salonpas sa kumpanya, kailangan ko siyang lakarin ng limang minuto. Total mamaya pa magsisimula ang meeting, and besides, hindi pa naman dumating ang CEO namin, kaya bumili muna ako.

My phone rang suddenly. I took it and saw the caller.

"Logan?" Inayos ko muna ang salonpas sa loob ng sling bag ko. Tama lang na nagpabili ito ang babaeng 'yon, baka sumama ang loob niya pagkakita sa ganda ko.

"Where are you?" he asked in a husky voice. Kahit masyadong mainit ang daan, napangiti naman ako dahil sa boses niya.

"I'm on my way papuntang kumpanya," sagot ko.

"What? Hindi ba't maaga kang umalis kanina?"

"Bumili kasi ako ng salonpas at coffee ni Valerie." I bit my lower lip. "Pero malapit na ako. Bye na muna kasi baka ma-late ako." Ibaba ko na sana ang tawag nang bigla itong magmura.

"Oh, fuck! Are they threatening you, Vivianne? Bakit ikaw ang bumili?" Nasa boses niya ang galit.

Patay! I shook my head kahit na alam kong hindi niya 'yon makita. Sana hindi ko na dapat sinabi 'yon, eh. Ayaw kong magmukhang palaban diyan!

"I mean...ako ang nagpresenta," bawi ko sa sinabi kanina. "Exercise na rin."

He scoffed. "Puntahan kita."

Agad niyang binaba ang tawag. Tinitigan ko muna ang cellphone number niya at ngumiti. Parang tanga!

I laughed at myself for my foolishness. Tumatawa kahit na number lang ni Logan ang nakita ko. Paano na kaya kapag siya na?

Goodness!

Dali-dali akong pumasok sa kumpanya at ngumiti nang malaman kong hindi dumating si Logan. 'Buti na lang mabilis akong humakbang, kung hindi, naku!

Pagkapasok ko sa meeting hall, nagsitinginan ang mga nandoon sa akin.

"You are late by one minute," the CEO tapped the desk. Tumingin ako kay Kristine at nakita kong pulang-pula ito. Kanina pa ba siyang ngumingiti? Hindi makapag-move on sa kaniyang superstar!

"Umalis ang ka-meeting natin dahil sa 'yo. Ang tagal mong dumating kaya tingnan mo!" inis na salubong sa akin ni Valerie. "Umalis tuloy ang guwapo!" Umismid siya at umirap sa akin.

Dahan-dahan ko na lang inilapag ang kape sa tapat niya kasama 'yong salonpas. Totoo nga'ng may sakit 'tong babaeng 'to.

"Don't worry, Valerie, he will be going to fetch someone nearby," ani ng CEO dahilan upang nakaginhawa ako ng malalim.

Tumabi ako kay Kristine at hindi pa rin ito tumigil sa pagngiti. Pinapantasya na niya ang kapogian ng superstar niya. Sabagay, hindi naman ito ngingiti kung hindi guwapo.

Then, when the door slowly opened, we turned our heads to see a man wearing a mask with plastic bags in his hand. His eyes suddenly dropped on me.

Napatayo kaming lahat sa harapan niya at yumuko.

Kaya pala kilig na kilig ang isa rito; nandito pala ang sinasabi niyang superstar.

Kinagat ko na lang ang aking pang-ibabang labi habang nakayuko. Nagulat talaga ako na nandito siya.

Agad akong napaayos ng tayo nang makita ko siyang huminto sa harapan ko at inilagay ang bitbit niyang plastic bag sa tapat ko.

"I am here for my best friend," aniya. "But treating her like a slave won't let me sleep." Kinalabit niya ang kamay ko na nakasalikop. That touch sent a thousand volts through my veins. Tumingin siya sa akin at hinigit ang upuan sa gilid ko. "I will stay here... and watch her all day."

Ngumiti lang ang CEO sa kaniya at tumango ito. Ang apat na sulok ng meeting hall ay puno ng singhap. Si Kristine na pulang-pula ang mukha ay biglang tumili.

"Titigil na lang pala ako, hindi pala ako ang nais," she snorted at dismayadong sumandal sa kaniyang upuan.

"Landi..." rinig kong bulong ni Valerie sa kasama niya. "Hindi rin naman 'yan magtatagal, iiwan din 'yan."

"For your information," ibinaling ni Logan ang tingin niya kay Valerie at ngumisi ito. "Soon, she will be my wife. Hinintay ko lang na sasagutin niya ako. Because even though she is not beautiful in your eyes, she’s precious and a treasure for me."

Ngumiti ako sa kaniya at nakita kong humulma ang inis sa mukha ni Valerie.

"He treated her like a princess, staring at her photo for five years and praying that someday she’ll remember him," gulat akong napatingin nang magsalita ang CEO. "He loves her."