Chapter 6

"Because you and Larson broke up does mean that you don't deserve to be treated nicely?" Logan asked, furiously.

I sighed. "Ayos na nga lang 'yon, Logan."

"Just answer me, Vivianne! Hindi nga kita sinaktan no'n, may gana pa silang gawin sa 'yo 'yon?" Mas lalong humigpit ang hawak niya sa manibela.

I shook my head. Nakita kong may parang dumaloy sa mga mata niya. He was concerned about me. I don't know why but I wanted to tell him how hurt I was.

"Sinasaktan ako ni papa minsan," aniko. "But I used to it. I can't deal with them lalo na kung wala si Kuya Yuri. He was the one who saved me when they thrown me away."

Para akong bata no'n, iyak nang iyak dahil sa pagtaboy ni papa. But kuya saved me. Binawian ako ng ligaya sa mga panahong 'yon na halos hindi ko na alam kung kailan ako aahon.

I saw how his face changed. He looked mad, but he hid it. I fake a cough to break his expression. "Why are you so concerned, ha? Dapat masanay ka na sa 'kin!"

"You still saying that you were okay, Viv! In fact...nasasaktan ka na!" How Logan? How did you know? "Your eyes telling me that you are! Don't pretend always!"

Tumawa ako sa sinabi niya. Ano naman ang magagawa ko kung papatol ako sa kanila? Will they changed how they looked me? I'm just the dump... Vivianne.

"Because no one would believe me if I say I'm okay, Logan." Inayos ko ang pagkakaupo ko. Biglang uminit ang bawat sulok ng mga mata ko at gusto ko nang umiyak sa harap niya. Pero Diyos ko! Hindi ako ganito! Matapang ang dating Vivianne!

"Why? Kapag sinabi ko bang matapang ka... sasabihin mong nagsinungaling ako?" He hissed.

"Sino ba naman ang maniniwala? Gayong pilit ko namang isiniksik ang sarili ko sa isang sitwasyong kayhirap namang baguhin," I smiled, forcing myself not to cry but tears bursts out. "I know Logan...I know that you were the person whom I trust the most." I wiped my tears. "I just don't want anyone to know my weaknesses. They might use it against me."

"I trusted you, Logan. And you were the first who sees me cried," I finally said.

Nanlambot ang tingin niya sa akin at dali-daling ibinuka ang kaniyang mga kamay. "Thank you...for trusting. I won't make you feel dump, Vivianne." He smiled. "When I see you cry, it feels so heavy for me. Kasi hindi kita pinapaiyak no'n, eh! Hindi ko nga alam kung gaano ka na katapang. Nakayanan mong mamuhay na wala ako, na walang tatanggol sa 'yo."

"Yeah. I learned a lot from you," ani ko. "Nagiging matapang ako...no'ng umalis ka, Logan."

"Salamat, Vivianne."

Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. OA! Wala naman akong ginawa na dapat niyang pasalamatan.

"Grabe ka naman..." I laughed. "Hindi pa naman ako papanaw, bakit ka agad nagpapasalamat?"

Hindi ko alam kung bakit binigla niya na lang akong niyakap nang mahigpit at isinubsob ang mukha niya sa leeg ko. "For waiting me."

Inihatid niya ako sa may kanto ng bahay. Hindi kasi puwede na makita siya ni papa. Baka ano na naman ang gawin niya sa lalaki.

"Logan..." I whispered his name at nagbabaka-sakaling marinig niya. But yes! Hea heard me.

"What is it, Viv? Tell me... what's bothering you?" Nagulat ako nang lumingon siya. His eyes sparkling, waiting for my response.

"W-Wala..." Ngumiti ako sa kaniya.

Pasado alas diyes na ng gabi nang nakatayo pa rin kami sa pasilyo. Bukas ang ilaw ng kaniyang Ferrari  na nagsisilbing ilaw sa aming dalawa.

He came closer to me. "What you want me to do to lessen your heavy feelings?"

I shook my head. "Don't you worry about me."

Dahil sapat na sa 'kin na makitang ayos lang siya. Sapat na sa akin na matanaw ang kaniyang mga ngiti at maamoy ang kaniyang bagong kumakalat sa sulok ng paligid sa tuwing nasa tabi ko siya.

"Let me do anything." My thoughts suddenly ran away that moment he said that.

I wasn't expecting him to say that. It feels good thinking that someone would do something for me to lessen my heavy burdens.

"What kind of... anything, Logan?" Bahagyang nagsalubong ang aking mga kilay. Sa tuwing nahuhuli ko siyang sinusuyod ang buong mukha ko, may tila kung anong gumalaw sa tiyan.

Hindi naman talaga ako sure sa nararamdaman ko. But if I would have to compare him to Larson, he really caught my eyes. He caught my attention. Pero si Larson... nararanasan ko ang mahalin at alagaan pero kay Logan...kahit titig niya lang, parang ang safety ko na agad.

"I want to protect you," he said, assuring me that thing. Humarap siya sa akin at diretsong tumingin sa aking mga mata dahilan upang mawala ako sa sarili.

That stares. Sa pagkakataong 'yon, hindi ako nakagalaw.

"I have one thing to say, Vivianne. But it is really hard to say..." aniya. "Because it feels like I am betraying you."

I laughed to what he said. Pero pulang-pula na 'yong mukha ko sa sinabi niyang protektahan niya ako.

Believe me...I am trying to say that my feelings is wrong. Sana mali 'tong nararamdaman ko sa kaibigan.

Watching at his loving eyes would surely made me froze. Napayuko at ramdam ko ang lagabog ng nagwawala kong puso. I fidgeting my fingers when I sense that he went much closer to me and suddenly took my hands.

"Vivianne...look at me," he commanded. "I can't tell this words without looking into your eyes. Through it, I can see if you would say the truth or not." His smile curved. Dahan-dahan kong inangat ang tingin ko sa kaniya.

"Logan...what is the anything...and the one thing you wanted to say?" My voice may sound shivered but I never failed to say it properly. "I'm excited."

"Mamahalin kita. At gagawin ko ang lahat para mahalin mo rin ako."