"Sa tingin mo ba, hindi ka magagawang lokohin ng asawa mo?" tanong ni Johnny kay Maximus.
Tumikhim si Maximus bago itinuon ang tingin sa mga sasakyan sa ibaba. Kasalukuyan siyang nakatayo mula sa 15th floor ng malaking gusali na iyon. Pagmamay ari niya ang gusaling iyon. Isa tatlong gusaling naiwan sa kanya ng yumao niyang ama. "Hindi magagawa sa akin iyon ni Clara. Ten years na kaming kasal at sa loob ng mahabang panahong iyon, ni minsan hindi ko siya nahuli o nakitaan man lang ng kahit anong malanding message sa kahit sinong lalaki. Formal na formal siyang makipag-usap sa mga negosyanteng kaibigan namin pati na sa mga lalaking kaibigan niya. Walang halong kung ano. Formal and professional," proud na sambit ni Maximus. Tumango-tango naman ang kanyang kaibigan. "Mabuti naman kung ganoon. At sana nga, hindi niya magawang ipagpalit ka sa kahit sinong lalaki. Alam mo naman sa panahon ngayon, lahat nagloloko. Maganda man o pangit. Mayaman man o mahirap. Kapag may nakita silang kulang sa partner nila at nahanap nila sa iba, magloloko talaga sila." Umarko ang kilay ni Maximus at saka tiningnan ang kaniyang kaibigan. "May gusto ka bang sabihin sa akin, Johnny? May kailanman ba akong malaman? Para kasing may laman ang mga sinasabi mo ngayon. Hindi naman natin ito napag-uusapan noon. Ngayon ka lang nagtanong ng ganiyan sa akin tungkol sa asawa ko." Nagkatitigan silang magkaibigan ng ilang segundo bago unang nag-iwas ng tingin si Johnny. Inilagay niya ang magkabilang kamay niya sa kanyang bulsa bago itinuon ang tingin sa labas. "Hindi pa ako sigurado... hindi pa kumpirmado. At ayoko namang magkamali at makasira ng relasyon niyo. Gusto ko munang kumpirmahin at alamin kung tama ba ang hinala ko..." Umarko ang kilay ni Maximus at saka nilapitan ang kanyang kaibigan. Bumilis ang tibok ng kanyang puso dahil bigla siyang kinabahan. Sa tagal nilang nagsama ni Clara, panatag siyang hindi siya lolokohin ng kanyang asawa. Sa edad na forty years old, hindi mahahalata iyon kay Maximus. Maganda ang kanyang katawan at postura. Aakalain mong nasa edad twenty to thirty years old lamang siya. Matangkad, malaki ang katawan, matangos ang ilong, makapal ang kilay, mahaba ang pilikmata, mapula ang labi, umiigting ang panga at mayroong malaking alaga na siyang kinababaliwan ng mga babae. "Ano ba ang hinala mo? May nakita ka ba? Ano ang nakita mo? Paano mo nalamang asawa ko iyon? Baka nagkakamali ka lang," sunod-sunod na tanong ni Maximus. Humarap sa kanya si Johnny. "Sana nga nagkakamali lang ako. Pero hindi. Kitang-kita ko ang asawa mong si Clara na niyakap ng isang lalaki. Hindi ko nakita ang lalaki dahil nakasuot ito ng sombrero at facemask. Niyakap niya si Clara ng matagal bago pumasok ang asawa mo sa sasakyan nito at umalis. Iba ang yakap eh. Hindi simpleng yakap lang iyon. Halatang ayaw pa ngang bumitaw ng lalaki sa higpit ng yakap niya sa asawa mo." Nakaramdam ng matinding galit si Maximus. Umigting ang kanyang panga at nangalit ang kanyang mga ngipin. Lumikha ng ingay ang nagkikiskisan niyang ngipin. "Kumalma ka, Maximus. Pilitin mong kumalma. Magpanggap kang wala kang alam. Maigi ng mahuli mo siya sa akto. Huwag kang magpahalata na may alam ka na sa panloloko niya. Maging kaswal ka lang," payo ni Johnny sa kanya bago hinawakan ang kaniyang balikat. Humugot ng malalim na paghinga si Maximus bago tumingala. Ilang segundo siyang nakatingala at saka niya itinuon ang tingin niya sa kanyang kaibigan. "Kung totoo man ang hinala mong ito, hindi ko mapapatawad si Clara. Sinabi ko na sa kanya ito noon pa. Kapag niloko niya ako, kahit anong klaseng panloloko pa iyan, maghihiwalay kaming dalawa. Kaya pinili kong sa ibang bansa kami ikasal para kapag dumating ang araw na kailangan naming maghiwalay, may divorce doon." "Pag-uwi mo mamaya, huwag mong babaguhin ang pakikitungo mo sa kanya. Iyong katulad pa rin ng normal mong ginagawa kapag umuuwi ka sa bahay ninyo. Iyong wala ka pang alam." Mabagal na tumango si Maximus. Nagpasalamat siya sa kanyang kaibigan dahil sa mga sinabi nito sa kanya. Kaya nang umuwi siya sa kanilang bahay, ganoon nga ang ginawa niya. Ang naging kalmado at kaswal. Sinalubong niya ng halik sa pisngi ang kanyang asawa. Sa pisngi na lang dahil hindi niya maiwasang mainis. Ngunit sa labi niya talaga hinahalikan ang kanyang asawa sa tuwing uuwi siya. "Good evening, honey. Nagluto na ako ng paborito mong ulam. At mukhang makakarami ka na naman ng kain," nakangiting wika ni Clara. Ilang segundo muna ang lumipas bago ngumiti si Maximus. Hindi niya kasi maiwasang isipin na niloloko siya ng asawa niya. "S-Salamat, h-honey. Akyat lang muna ako sa kuwarto para makapagbihis." Bumuga ng hangin si Maximus nang talikuran niya ang kanyang asawa. Mabilis siyang humakbang ng hagdan patungo sa kanilang kuwarto. Muli siyang bumuga ng hangin upang panatilihing kalmado ang kanyang sarili kahit na hindi niya alam kung makakayanan niyang maging kalmado ng matagal sa kabila ng sinabi ni Johnny. "Honey, magpapaalam pala ako sa iyo," wika ni Clara nang magtungo na siya sa kusina. Tiningnan niyang maigi ang kanyang asawa. "Ano iyon?" Matamis na ngumiti si Clara. "Sasama ako sa mga kaibigan ko sa La Union. Mag-bonding kami. Hindi kasama ang mga asawa nila. Kami-kami lang mga babae. Ayos lang ba sa iyo kung sumama ako sa kanila?" Natahimik sandali si Maximus at patagong kinuyom ang kanyang kamao. Lalo siyang napapaisip ng kung anu-ano. Naiisip niyang baka hindi naman iyon totoo ang kabit nito ang kasama niya sa La Union. "S-Sige, h-honey. Ayos lang na s-sumama ka sa kanila. E-Enjoy ka doon, ha?" pilit niyang pinalambing ang kanyang tinig kahit na gusto na niyang sigawan ang asawa niya at magtanong ng kung anu-ano. "Thank you so much, honey! I love you!" magiliw na wika ni Clara bago siya nito niyakap. Napasinghap si Maximus bago dahang-dahang iginalaw ang kanyang kamay upang gumanti ng yakap sa kanyang asawa. Hindi niya tinugunan ang pagsabi nito sa kanya ng 'I love you' dahil magulo ang isip niya at binabalot siya ng matinding galit. Ngunit sa loob-loob niya, hiling niya na mali sana silang dalawa ni Johnny. Sana nga hindi talaga nagloloko si Clara.Kinabukasan, tinawagan kaagad ni Maximus ang kanyang kaibigan na si Johnny. Bago pa man umalis si Clara, nakasunod na silang dalawa. Kabadong-kabado si Maximus habang nagmamaneho. "Sa tingin mo ba, nagsasabi ng totoo ang asawa mo?" tanong ni Johnny sa kanya habang nakasunod ang tingin sa sasakyan ni Clara sa kanilang unahan. "Hindi ko alam, Johnny. Magulo ang isip ko kagabi pa. Kung ano-ano ang iniisip ko," mabilis na sabi ni Maximus. Patuloy lang silang nakasunod sa sasakyan ni Clara hanggang sa huminto ito sa isang gusali. Nanlaki ang mga mata ni Maximus sa kaniyang nakita. Lumakad patungo ang kanyang asawa sa lalaking kanina pa naghihintay sa kanya sa gusaling iyon at saka niya ito niyakap bago hinalikan sa labi. Kitang-kita ni Maximus ang kaganapang iyon at ang labis pa niyang ikinagulat.... Ang lalaking kahalikan ng asawa niya ay walang iba kun'di ang malapit niyang kumpare. Ang kumpare niyang pinaka-close niya sa lahat ng mga kumpare niya. Ang kumpare niyang madalas n
"Maximus... tahan na." Naniningkit na ang mga mata ni Maximus dahil kanina pa siya iyak nang iyak sa loob ng kanyang sasakyan. Durog na durog ang kanyang puso. Sobrang mahal niya ang kanyang asawa kaya hindi niya matanggap na matagal na pala siyang may ipot sa ulo. Ang babaeng pinagmamalaki niya, tinitikman na pala ng iba. At dahil ang kanyang asawa lang niya ang tanging mahal niya, masakit sa kanya na hindi na sila magkakabalikan pa. Dahil iyon ang pangako niya sa kanyang sarili. Na kapag niloko ng sinuman sa kanilang dalawang mag-asawa ang isa't isa, hindi na sila maaaring magkabalikan pa. Hindi na rin naman maganda ang kalalabasan dahil paulit-ulit lang na maisusumbat ang pagkakamaling iyon. "Umuwi na tayo. Ay teka, anong oras na rin pala. Mukhang wala ka rin sa wisyo nagmaneho. Ako naman ay gusto ring magpahinga. Maigi pang mag-booked na lang muna tayo ng matutuluyan sa lugar na ito." Patuloy lamang ang pag-agos ng kanyang luha. Idinadaan na lamang niya sa pag-iyak ang
"Sino ang dalagang iyan?" tanong ni Maximus habang nakatingin sa dalagang nakasunod ang tingin sa papalayong sasakyan ni Arthuro. Kasalukuyang naka-park ang sasakyan nila sa isang tabi na hindi mapapansin ni Arthuro kapag lumabas siya ng kanyang bahay. Kanina pa sila naghihintay ni Johnny sa paglabas ni Arthuro kasama si Clara ngunit wala pala doon ang babae. Akala ni Maximus, magkasama na ang dalawa. "Nakalimutan mo na ba? 'Di ba may nakatalik dati na babae si Arthuro noong nagpunta siya sa probinsya nila at may nabuntis siyang babae? Hindi niya pinanagutan pero ang alam ko, nagbibigay naman siya ng sustento. At sa tingin ko, ang dalagang iyan ang anak ni Arthuro. Dalaga na ito. Ikaw pa nga ang nagkuwento sa akin no'n eh! Kaya nga kayo naging magkumpare dahil inaanak mo ang dalagang iyan. Nakalimutan ko ang pangalan niya eh. Ano? Hindi mo matandaan? Kasi 'di ba no'ng pinabinyagan ang dalagang iyan, sinabi mo na ninong ka para lalong maging matibay ang pagkakaibigan ninyo. Hindi
Lumipas ang isang linggo, pinirmahan na nga ni Clara ang divorce papers na pinadala sa kanya ni Maximus. Ngayon, hawak na ito ni Maximus at ipinaasikaso na sa kanyang abogado. Gabi na ng mga oras na iyon, marami na ring nainom na alak si Maximus kaya medyo nahihilo na siya."Tama na iyan, Maximus. Nakarami ka na eh. Maigi pang matulog ka na," suway sa kanya ni Johnny."Hayaan mo na ako. Nandito lang naman ako sa bahay. Kahit magpakalasing ako, ayos lang dahil hindi naman ako magmamaneho. Masakit sa akin na inaasikaso na ng abogado ko ang divorce namin ni Clara pero wala naman akong pinagsisisihan. Sinabi kong handa akong magbayad kahit gaano pa kalaking halaga iyan basta mapabilis lang ang process ng divorce natin. Hindi ko na matiis pang may asawa akong malandi. Makati pa sa higad.""Nagpupunta ka pa rin ba sa bahay ng kumpare mo para silipin ang asawa mo doon?"Mabagal na tumango si Maximus. "Kaninang umaga, nagtungo ako doon. At nakita kong masaya na silang nagsasama. Mga putangina
Kanina pa nakatulala si Isabella dahil iniisip niya kung tatanggapin niya ba ang alok ni Maximus sa kanya. Bumangon siya mula sa kanyang higaan at nag-iisip ng malalim. Hindi niya alam kung ano ang gagawin niya. 'Pero twenty million iyon. Napakalaking pera. Makakabili na ako ng bahay at sasakyan sa perang iyon...' sabi niya sa isipan. Humiga siyang muli at saka nagtaklob ng kumot. Kanina pag-uwi niya, pagod na pagod siya. Lakad dito, lakad doon. Ganoon ang ginawa niya. Kung saan-saan siya naglakad para humanap ng mga nakapaskil na "Hiring." Akala niya madali lang makahanap ng trabaho pero hindi pala. Kinabukasan, matapos niyang mag-almusal, naglinis na siya ng buong bahay. At nang magising ang kanyang ama pati na si Clara, binati niya ito. "Nakahanap ka na ba ng trabaho mo?" Hindi pinansin ng kanyang ama ang pagbati niya ng magandang umaga. "H-Hindi pa po, papa pero s-susubukan ko po ulit mama. Mag-aasikaso na rin po ako. Hahanap po ulit ako ng mapapasukang trabaho," nauutal
"Salamat, Isabella. Tutal nakapirma ka na rin naman dito, sasabihin ko na sa iyo ang dahilan kung bakit ikaw ang naisipan kong offer-an nito..." Kumunot ang noo ni Isabella. "B-Bakit?" "Alam mo bang ang babaeng kasama ng tatay mo ngayon, ay dati kong kinakasama? Akala ko mag-asawa kami pero hindi pala. Peke ang kasla namin at inutos iyon ng mommy ko bago siya mamatay dahil ang nanay ng kinakasama kong si Clara, kabit ng daddy ko. Naisip ko na tama pala si mommy, kung ano ang puno, siyang bunga. Kaya mabuti na lang, hindi kami totoong mag-asawa," salaysay ni Maximus. Nagulat naman si Isabella sa kanyang nalaman. "Talaga po? Hindi ko alam..." "Iyon ang totoo. At gusto kong gumanti. Kaya handa akong gumastos ng malaki para makapaghiganti lang sa kanilang dalawa. At sana, tulungan mo ako tutal, wala namang pakialam sa iyo ang tatay mo. Alam mo bang gusto niya dating ipalaglag ka ng mama mo? Pero hindi pumayag ang mama mo kaya nagtungo siya ng probinsya. Nang malaman ko iyon, nagpr
"Grabe, ninong! Sobrang yaman niyo po pala!" nanlalaki ang matang wika ni Isabella habang pinalilibot ang paningin sa malaking bahay na iyon. "Walang silbi ang yaman na mayroon ako kung wala naman akong paggamitan nito. Siguro, kaya isa rin sa dahilan kung bakit hindi kami makabuo ni Clara ay dahil lolokohin lang din pala niya ako. Napakasama niya talaga. Sa tuwing maiisip ko ang ginawa niya, hindi ko maiwasang manginig sa galit," nangangalit ang ngiping wika ng kanyang ninong. "Ninong... huwag po kayong masyadong magpaka-stress. Kayo lang po ang magiging kawawa. Alam ko po na sobra kayong apektado sa ginawa niya pero kumalma lang po kayo. Makakaganti po kayo. Kahit ako rin, may galit ako kay papa. Talagang pinabayaan niya si mama. Wala man lang siyang naging reaksyon nang sabihing kong wala na si mama. Ang malas ko kung bakit siya pa ang dating tatay ko. Sa totoo lang po, sabik ako sa pagmamahal ng isang magulang. Akala ko, magkakaroon ako ng kakampi pa, dahil buhay pa siya na tat
Tanghali na nang magising si Isabella. Napasarap ang tulog niya dahil malambot ang kamang pinaghihigaan niya at malamig pa ang kuwartong iyon dahil sa aircon.Iniligpit niya ang kanyang pinaghigaan bago lumabas ng kuwartong iyon. Laking gulat niya nang makitang nakahanda na ang pagkain sa kusina. Malaki ang dining table doon at maraming pagkaing nakalagay doon."Magandang umaga po, ma'am Isabella. Kumain na po kayo," wika ni manang na kasambahay doon."Wow! Ang dami naman pong pagkain! Nasaan po si ninong? Kumain na po ba siya?""Oo nag-almusal na iyon. Maaga umalis. Ganoon naman pala si sir Maximus. Bihira lang iyang umalis ng bahay ng tanghali. Palagi siyang busy. Talagang pinananatili niyang maganda ang pamamalakad niya sa kompanya niya. At may inaasikaso rin siyang ibang negosyo. Kaya naman busy talagang tao si sir."Tumango-tango si Isabella. "Naku, masyado pong marami ang mga pagkain na ito! Samahan niyo po akong kumain dito!""Sige lang, kumain ka lang diyan ma'am.""Huwag niyo
Tanghali na nang magising si Isabella. Napasarap ang tulog niya dahil malambot ang kamang pinaghihigaan niya at malamig pa ang kuwartong iyon dahil sa aircon.Iniligpit niya ang kanyang pinaghigaan bago lumabas ng kuwartong iyon. Laking gulat niya nang makitang nakahanda na ang pagkain sa kusina. Malaki ang dining table doon at maraming pagkaing nakalagay doon."Magandang umaga po, ma'am Isabella. Kumain na po kayo," wika ni manang na kasambahay doon."Wow! Ang dami naman pong pagkain! Nasaan po si ninong? Kumain na po ba siya?""Oo nag-almusal na iyon. Maaga umalis. Ganoon naman pala si sir Maximus. Bihira lang iyang umalis ng bahay ng tanghali. Palagi siyang busy. Talagang pinananatili niyang maganda ang pamamalakad niya sa kompanya niya. At may inaasikaso rin siyang ibang negosyo. Kaya naman busy talagang tao si sir."Tumango-tango si Isabella. "Naku, masyado pong marami ang mga pagkain na ito! Samahan niyo po akong kumain dito!""Sige lang, kumain ka lang diyan ma'am.""Huwag niyo
"Grabe, ninong! Sobrang yaman niyo po pala!" nanlalaki ang matang wika ni Isabella habang pinalilibot ang paningin sa malaking bahay na iyon. "Walang silbi ang yaman na mayroon ako kung wala naman akong paggamitan nito. Siguro, kaya isa rin sa dahilan kung bakit hindi kami makabuo ni Clara ay dahil lolokohin lang din pala niya ako. Napakasama niya talaga. Sa tuwing maiisip ko ang ginawa niya, hindi ko maiwasang manginig sa galit," nangangalit ang ngiping wika ng kanyang ninong. "Ninong... huwag po kayong masyadong magpaka-stress. Kayo lang po ang magiging kawawa. Alam ko po na sobra kayong apektado sa ginawa niya pero kumalma lang po kayo. Makakaganti po kayo. Kahit ako rin, may galit ako kay papa. Talagang pinabayaan niya si mama. Wala man lang siyang naging reaksyon nang sabihing kong wala na si mama. Ang malas ko kung bakit siya pa ang dating tatay ko. Sa totoo lang po, sabik ako sa pagmamahal ng isang magulang. Akala ko, magkakaroon ako ng kakampi pa, dahil buhay pa siya na tat
"Salamat, Isabella. Tutal nakapirma ka na rin naman dito, sasabihin ko na sa iyo ang dahilan kung bakit ikaw ang naisipan kong offer-an nito..." Kumunot ang noo ni Isabella. "B-Bakit?" "Alam mo bang ang babaeng kasama ng tatay mo ngayon, ay dati kong kinakasama? Akala ko mag-asawa kami pero hindi pala. Peke ang kasla namin at inutos iyon ng mommy ko bago siya mamatay dahil ang nanay ng kinakasama kong si Clara, kabit ng daddy ko. Naisip ko na tama pala si mommy, kung ano ang puno, siyang bunga. Kaya mabuti na lang, hindi kami totoong mag-asawa," salaysay ni Maximus. Nagulat naman si Isabella sa kanyang nalaman. "Talaga po? Hindi ko alam..." "Iyon ang totoo. At gusto kong gumanti. Kaya handa akong gumastos ng malaki para makapaghiganti lang sa kanilang dalawa. At sana, tulungan mo ako tutal, wala namang pakialam sa iyo ang tatay mo. Alam mo bang gusto niya dating ipalaglag ka ng mama mo? Pero hindi pumayag ang mama mo kaya nagtungo siya ng probinsya. Nang malaman ko iyon, nagpr
Kanina pa nakatulala si Isabella dahil iniisip niya kung tatanggapin niya ba ang alok ni Maximus sa kanya. Bumangon siya mula sa kanyang higaan at nag-iisip ng malalim. Hindi niya alam kung ano ang gagawin niya. 'Pero twenty million iyon. Napakalaking pera. Makakabili na ako ng bahay at sasakyan sa perang iyon...' sabi niya sa isipan. Humiga siyang muli at saka nagtaklob ng kumot. Kanina pag-uwi niya, pagod na pagod siya. Lakad dito, lakad doon. Ganoon ang ginawa niya. Kung saan-saan siya naglakad para humanap ng mga nakapaskil na "Hiring." Akala niya madali lang makahanap ng trabaho pero hindi pala. Kinabukasan, matapos niyang mag-almusal, naglinis na siya ng buong bahay. At nang magising ang kanyang ama pati na si Clara, binati niya ito. "Nakahanap ka na ba ng trabaho mo?" Hindi pinansin ng kanyang ama ang pagbati niya ng magandang umaga. "H-Hindi pa po, papa pero s-susubukan ko po ulit mama. Mag-aasikaso na rin po ako. Hahanap po ulit ako ng mapapasukang trabaho," nauutal
Lumipas ang isang linggo, pinirmahan na nga ni Clara ang divorce papers na pinadala sa kanya ni Maximus. Ngayon, hawak na ito ni Maximus at ipinaasikaso na sa kanyang abogado. Gabi na ng mga oras na iyon, marami na ring nainom na alak si Maximus kaya medyo nahihilo na siya."Tama na iyan, Maximus. Nakarami ka na eh. Maigi pang matulog ka na," suway sa kanya ni Johnny."Hayaan mo na ako. Nandito lang naman ako sa bahay. Kahit magpakalasing ako, ayos lang dahil hindi naman ako magmamaneho. Masakit sa akin na inaasikaso na ng abogado ko ang divorce namin ni Clara pero wala naman akong pinagsisisihan. Sinabi kong handa akong magbayad kahit gaano pa kalaking halaga iyan basta mapabilis lang ang process ng divorce natin. Hindi ko na matiis pang may asawa akong malandi. Makati pa sa higad.""Nagpupunta ka pa rin ba sa bahay ng kumpare mo para silipin ang asawa mo doon?"Mabagal na tumango si Maximus. "Kaninang umaga, nagtungo ako doon. At nakita kong masaya na silang nagsasama. Mga putangina
"Sino ang dalagang iyan?" tanong ni Maximus habang nakatingin sa dalagang nakasunod ang tingin sa papalayong sasakyan ni Arthuro. Kasalukuyang naka-park ang sasakyan nila sa isang tabi na hindi mapapansin ni Arthuro kapag lumabas siya ng kanyang bahay. Kanina pa sila naghihintay ni Johnny sa paglabas ni Arthuro kasama si Clara ngunit wala pala doon ang babae. Akala ni Maximus, magkasama na ang dalawa. "Nakalimutan mo na ba? 'Di ba may nakatalik dati na babae si Arthuro noong nagpunta siya sa probinsya nila at may nabuntis siyang babae? Hindi niya pinanagutan pero ang alam ko, nagbibigay naman siya ng sustento. At sa tingin ko, ang dalagang iyan ang anak ni Arthuro. Dalaga na ito. Ikaw pa nga ang nagkuwento sa akin no'n eh! Kaya nga kayo naging magkumpare dahil inaanak mo ang dalagang iyan. Nakalimutan ko ang pangalan niya eh. Ano? Hindi mo matandaan? Kasi 'di ba no'ng pinabinyagan ang dalagang iyan, sinabi mo na ninong ka para lalong maging matibay ang pagkakaibigan ninyo. Hindi
"Maximus... tahan na." Naniningkit na ang mga mata ni Maximus dahil kanina pa siya iyak nang iyak sa loob ng kanyang sasakyan. Durog na durog ang kanyang puso. Sobrang mahal niya ang kanyang asawa kaya hindi niya matanggap na matagal na pala siyang may ipot sa ulo. Ang babaeng pinagmamalaki niya, tinitikman na pala ng iba. At dahil ang kanyang asawa lang niya ang tanging mahal niya, masakit sa kanya na hindi na sila magkakabalikan pa. Dahil iyon ang pangako niya sa kanyang sarili. Na kapag niloko ng sinuman sa kanilang dalawang mag-asawa ang isa't isa, hindi na sila maaaring magkabalikan pa. Hindi na rin naman maganda ang kalalabasan dahil paulit-ulit lang na maisusumbat ang pagkakamaling iyon. "Umuwi na tayo. Ay teka, anong oras na rin pala. Mukhang wala ka rin sa wisyo nagmaneho. Ako naman ay gusto ring magpahinga. Maigi pang mag-booked na lang muna tayo ng matutuluyan sa lugar na ito." Patuloy lamang ang pag-agos ng kanyang luha. Idinadaan na lamang niya sa pag-iyak ang
Kinabukasan, tinawagan kaagad ni Maximus ang kanyang kaibigan na si Johnny. Bago pa man umalis si Clara, nakasunod na silang dalawa. Kabadong-kabado si Maximus habang nagmamaneho. "Sa tingin mo ba, nagsasabi ng totoo ang asawa mo?" tanong ni Johnny sa kanya habang nakasunod ang tingin sa sasakyan ni Clara sa kanilang unahan. "Hindi ko alam, Johnny. Magulo ang isip ko kagabi pa. Kung ano-ano ang iniisip ko," mabilis na sabi ni Maximus. Patuloy lang silang nakasunod sa sasakyan ni Clara hanggang sa huminto ito sa isang gusali. Nanlaki ang mga mata ni Maximus sa kaniyang nakita. Lumakad patungo ang kanyang asawa sa lalaking kanina pa naghihintay sa kanya sa gusaling iyon at saka niya ito niyakap bago hinalikan sa labi. Kitang-kita ni Maximus ang kaganapang iyon at ang labis pa niyang ikinagulat.... Ang lalaking kahalikan ng asawa niya ay walang iba kun'di ang malapit niyang kumpare. Ang kumpare niyang pinaka-close niya sa lahat ng mga kumpare niya. Ang kumpare niyang madalas n
"Sa tingin mo ba, hindi ka magagawang lokohin ng asawa mo?" tanong ni Johnny kay Maximus. Tumikhim si Maximus bago itinuon ang tingin sa mga sasakyan sa ibaba. Kasalukuyan siyang nakatayo mula sa 15th floor ng malaking gusali na iyon. Pagmamay ari niya ang gusaling iyon. Isa tatlong gusaling naiwan sa kanya ng yumao niyang ama. "Hindi magagawa sa akin iyon ni Clara. Ten years na kaming kasal at sa loob ng mahabang panahong iyon, ni minsan hindi ko siya nahuli o nakitaan man lang ng kahit anong malanding message sa kahit sinong lalaki. Formal na formal siyang makipag-usap sa mga negosyanteng kaibigan namin pati na sa mga lalaking kaibigan niya. Walang halong kung ano. Formal and professional," proud na sambit ni Maximus. Tumango-tango naman ang kanyang kaibigan. "Mabuti naman kung ganoon. At sana nga, hindi niya magawang ipagpalit ka sa kahit sinong lalaki. Alam mo naman sa panahon ngayon, lahat nagloloko. Maganda man o pangit. Mayaman man o mahirap. Kapag may nakita silang kula