2233RD POV “Bakit mo ako nilalayo sa anak ko?” Galit na tanong ni Diana sa kanya, dahil pilit niyang kinuha si Rafael dito. “Mommy..” Iyak na wika ni Rafael, habang ini-abot ang kamay nito kay Diana. “Hindi siya ang mommy mo!” Sigaw niya sa anak niya, kaya napakunot ang noo ni Diana. “Ano ba ‘yang pinagsasabi mo? Anak ko siya!” Napakunot ang noo ni Reymart, habang nailing. “Bakit, hindi ba totoo?” Hindi maiwasan ni Reymart na matawa, dahil sa sinabi ni Diana. “‘Wag mong angkinin ang anak ko!” Muling wika ni Diana. “‘Wag kang magpatawa Diana, dahil hindi mo siya anak.” “Nababaliw kana ba? Paano mo nasabi na hindi ko siya anak?” “Ilayo niyo ang babaeng ‘yan!” Sigaw ni Reymart sa mga tauhan niya. “Hindi mo pwedeng gawin ‘yan Reymart! Dahil ako ang mas may karapatan sa anak ko! At isa pa hindi mo siya anak!” Inis na ngumisi sa kanya si Reymart, dahil sa kanyang sinabi. “Wala kang anak, at wala kang karapatan na tawagan siyang anak, dahil una pa lang ay iniwan mo na siya.” Wika
2243RD POV “Rafael!” Sigaw ni Reymart, habang nilapitan ang batang nakatayo. “Daddy.” Ngiting wika nito, habang tinaas ang kamay niya. Agad naman siyang binuhat ni Reymart, habang napatingin kay Diana, at sa batang hawak niya. “Diana…” Gulat na sambit ni Anna, habang nasa likuran niya si Recca, Rey at Evo. “A-anong ibig sabihin nito?” Wika ni Diana, habang nag-uunahan sa pag-landas ang kanyang mga luha. “B-bakit… Bakit dalawa sila?!” Iyak na sigaw niya. Habang nanatiling nakatingin sa batang karga ni Reymart. “I-ibig sabihin, k-kambal ang anak niyo?” Tanong ni Anna, habang nilingon nito ang asawa niya.“K-kinuha niyo siya? Bakit nasa inyo ang anak ko?!” Muling sigaw niya, habang nilapitan si Reymart. “Ibigay mo sa akin ang anak ko!!” Hinawakan ni Diana ang kamay ng bata at hinila ito. “Tama na Diana, tinatakot niyo ang mga bata!” Sigaw ni Rey, habang nilapitan sila. “Huminahon muna kayong dalawa.” Wika rin ni Evo. “Huminahon? Paano ako hihinahon?” “Tatlong taon.. Tatlong
225 3RD POV “Mas mabuti pa, dahil hindi ko naman kayo paalisin, hangga't wala pa ang doctor. Lalo kana Diana.” Wika ni Helen sa kanya. “Bakit bawal akong umalis Lola? Dapat nga kanina pa kami umalis dito ng mga anak ko.” “Anong aalis? Sa tingin mo ba papayag akong dalhin mo ang mga bata?” Wika ni Reymart. Napahawak naman si Rey, sa kanyang noo dahil nag-umpisa na naman sila. “Tama na ‘yan. Kung ayaw niyong mawala sa paningin niyo ang mga anak niyo, mas mabuti na sumama na kayong dalawa sa taas.” Wika ni Rey sa kanila. “Dalhin niyo na sila sa taas.” Utos ni Helen sa mga katulong niya.“‘Wag ka nang magpatigas Diana, kung ayaw mong kunin ko ang mga anak mo sa ‘yo.” Wika ni Helen sa kanya. Hindi naman sumagot si Diana, dahil alam niya ang kayang gawin ni Helen. Lalo na at mas makapangyarihan pa ito sa pamilya niya. Habang magkatabi na natutulog ang mga anak niya, ay patuloy pa rin silang pinagmamasdan ni Diana. Hindi niya maiwasan na sisihin ang sarili niya, dahil hindi siya nagpa
2263RD POV “B-bakit ka nandito?” Tanong niya, habang nakatingin kay Diana. “At bakit mo hawak si Rafael?” Tanong niyang muli, pero gulat siyang napatingin nang makita ang isang bata na buhat ni Reymart. “Anong ibig sabihin nito? Bakit naging dalawa si Rafael?” Gulat na tanong niya. “Sa loob nalang tayo mag-usap Judith, at pwede bang hinaan mo ‘yang boses mo.” Wika ni Reymart sa kanya. Napakuyom naman ang kamao niya, habang nakatingin sa likuran ni Reymart. “Diana.. Bakit ka nandito? At bakit magkasama kayo? Anong ibig sabihin nito?” Tanong niya kay Diana. Napahinga nang malalim si Diana, bago ito tumingin sa kanya.“Mga anak ko sila Judith.” Wika niya at iniwan ito. “Ano?! Nagbibiro kaba?” Galit na tanong nito habang sinundan siya. “Seryoso ako. Anak ko si Rafael at Rowan.” “H-hindi totoo ‘yan! Impossible ‘yang sinasabi mo!” Sigaw niya habang iniwan siya ni Diana. Mabilis siyang naglakad para sundan si Diana. “Hindi totoo ang sinasabi mo! Alam kung hindi si Reymart ang ama
227 3RD POV “Sumama ka raw sa akin Kuya.” Wika ni Rey, kay Aaron.“Ayoko.” Balewala na sagot nito sa kanya. “Si Lola ang nag-utos.” “Wala akong pakialam.” Napangiti si Rey, habang nakatingin sa kanya. “Bahala ka, basta sinabihan na kita.” Wika niya at kinuha ang kanyang phone. “Mommy, ayaw ni Kuya, na sumama sa akin.” Wika niya, kaya napalingon si Aaron sa kanya.“Bakit ka tumawag?” Inis na wika nito habang kinuha ang phone ni Rey, sa kanyang tainga. “Ayaw mo kasing maniwala sa akin.” “Sasama na nga.” Sagot ni Aaron, habang tumayo. “Ano ba kasi ang gagawin mo ro'n?” Tanong niya rito. “Inutusan nga ako ni Mommy at Lola. Ayaw ko na sana na pumunta ro'n, dahil balak kung puntahan sana si Reymart.” Napakunot ang noo ni Aaron, dahil sa sinabi ni Rey. “Bakit ko naman siya pupuntahan? Alam mo na kailangan pa niyang ayusin ang pamilya niya.” “Paano niya ‘yon maayos kung laging nakabuntot sa kanya ang Judith na ‘yon.” Napatingin si Aaron, sa kanya dahil sa kanyang sinabi. “‘Yong g
2283RD POV “Anong ginagawa mo rito?” Tanong ni Diana, habang papalapit sa kanya si Reymart. “Kumain ka muna.” Wika nito, matapos nitong tingnan ang mga anak niya na mahimbing na natutulog. “Ayokong kumain.” Walang gana na sagot ni Diana. “Kung ayaw mong bumama, padalhan nalang kita rito ng pagkain.” Muling wika ni Reymart, kaya malamig siyang tiningnan ni Diana. “Ayoko, baka lalasunin mo lang ako.” Sagot nito, kaya napakuyom ang kamao niya. “Ganun ba kasama ang tingin mo sa akin, Diana?”“Bakit? Hindi ba? Nakalimutan mo ba ang ginawa mo sa akin?” Mahina na wika niya. “‘Wag mo na akong gawing tanga pa, dahil alam ko na pinag-planohan niyo na ni Judith, ang muling pagkawala ko.” Napakunot ang noo ni Reymart, dahil sa kanyang narinig. “Anong pinag-planohan?” Tanong niya, kaya tumayo si Diana. “Akala mo ba, hindi ko narinig ang pinag-usapan ninyo noon? Noong tumawag ka sa kanya?” Lalong naguguluhan si Reymart, dahil hindi niya alam ang sinasabi nito. “Noong pumasok ako sa kwart
2293RD POV Naisipan ni Diana na bilhan ng pagkain ang mga anak niya. Ayaw niya rin na i-utos nalang ito sa mga tauhan nila, kaya siya na mismo ang pumunta. Isa pa, nakabantay rin naman si Reymart sa mga anak nila. “Diana!” Napahinto siya at napatingin kay Judith, na bumaba sa kotse. “Baki-.” Hindi niya natapos ang kanyang sasabihin, dahil bigla nalang napabaling ang mukha niya sa kabila. Malakas siya siyang sinampal ni Judith, nang makalapit ito sa kanya. “Ang kapal ng pagmumukha mo! Itinuring kitang kaibigan, pero ito ang iginanti mo sa akin Diana!” Galit na wika ni Judith sa kanya. “Alam mo bang lahat ay ginawa ko, para sa 'yo noon, pero ito lang pala ang igaganti mo sa akin?” Inis na napangiti si Diana, dahil sa kanyang sinabi. “Naririnig mo ba ‘yang sinasabi mo?” Galit na wika niya rito, kaya natigilan si Judith. “Hindi ba't dapat ako ang magsabi sa 'yo niyan?”“Ang kapal-kapal ng pagmumukha mo! Lahat ginawa ko sa 'yo noon, dahil kaibigan ang turing ko sa 'yo, pero anong g
230 3RD POV “‘Wag kang maingay.” Wika ni Reymart, habang nilagay sa kanya ang hawak na jacket nito. Matapos silang lampasan ng mga lalaking humahabol kay Diana, ay agad na tinulak ni Diana, si Reymart. Naiilang kasi siya sa posisyon nilang dalawa, lalo na at dumikit ang dibdib niya, kay Reymart.“W-wala na sila.” Yukong wika niya, rito habang malakas pa rin na kumakabog ang kanyang dibdib. “Sino ba ang mga ‘yon?” Tanong ni Reymart, habang nasa loob na sila ng elevator. Natagawan na rin ni Reymart, ang mga tauhan niya. Para sundan ang kotse kanina. “Hindi ko alam.” Sagot ni Diana. “Paano mo nalaman na nando'n ako?” Tanong niya, dahil hindi niya maiwasan na magtaka, kung paano napunta si Reymart, doon. Lalo na at alam niya na nando'n lang ito, kanina sa kanyang opisina. “May sasabihin sana ako sa 'yo kanina, kaya sinundan kita.” Sagot ni Reymart. “Dapat hindi ka lumalabas mag-isa. Alam mong delikado.” Napakunot ang noo ni Diana, habang tiningnan niya si Reymart. “‘Wag mong sabi
CHAPTER 173RD POV “My problema po ba Ma’am?” Napakunot ang kanyang noo, nang marinig niya ang boses nito. ‘H-hindi, baka guni-guni ko lang ito.’ “W-wala, makaka-alis kana.” Wika niya rito, kaya agad itong tumayo. “Nababal*w na ba ako? H-hindi siya si June.” Inis na wika niya at tumayo. Tinawagan niya ang kanyang secretary, para dalhan siya ng tubig. MATAPOS niyang maka-inom ng tubig, ay iniisip niya pa rin ang P.I kanina, hindi pa rin nawala sa ilong niya, ang amoy ng pabango nito. ‘Hindi! Alam ko na hindi siya si June, a-at baka magkatulad lang sila ng boses.’ “Pinapatawag ka ni Daddy.” Wika ng kakambal niya, kaya napatingin siya sa pinto.“Bakit?” Tanong niya habang nag-kibit balikat lang ito. Nang makitang tumalikod si Dahlia, ay agad siyang sumunod dito. Gusto niyang sumabay sa kapatid niya, dahil gusto niyang humingi ng pasensya sa ginawa niya. “Ma’am Dahlia, pinabigay po sa inyo.” Wika ng bodyguard nito, habang napatingin siya sa bulaklak. “Kanino galing ‘yan?” Tanong
CHAPTER 16 3RD POV “Bakit?” Tanong sa kanya ni Dahlia, habang nakahiga pa rin ito sa kama, dahil kagigising lang nito. “Gaano na kayo katagal magkakilala ng lalaking ‘yon?” Napakunot ang noo nito, habang nakatingin sa kanya. “Lalaki? Sinong lalaki?” “Si Dan.” Sagot niya rito. “Matagal na, close friend ko siya, mula ng high school tayo. Hindi mo kasi siya maalala, dahil kung anu-ano ang inaatupag mo.” Wika nito, habang tumayo. “Bakit bigla ka nalang naging intrisado sa kanya?” Tanong nito, habang nakapamewang sa harapan niya. “Wala lang.” Sagot niya habang nag-iwas ng tingin. ‘Kaya pala parang naririnig ko na ang boses niya noon..’ “Nakalimutan mo bang narito si Dan, noong dinala ko rito si Johnson?” Wika ni Dahlia. Habang tumayo siya. “Hindi ko na maalala.” Sagot niya at tinungo ang pinto. “Daisy, hindi masamang tao si Dan, matagal na kaming magkaibigan, kaya sana ‘wag mo siyang paghinalaan.” Wika nito, kaya napahinto siya. “Alam ko na iniisip mo na siya ang kidnaper mo.”
CHAPTER 15 3RD POV “Nasa’n ang kasama mo?” Tanong niya, matapos niyang makita ang kakambal niya.“Si Fico? Bakit?” Taka na tanong nito sa kanya. “Basta.” Wika niya, habang napatingin sa paligid. “Fico! Halika!” Sigaw nito at nakita niya ang isang lalaki na lumapit sa kanila. “Bakit?” Kunot-noo na tanong nito. “Hinahanap ka ng kakambal ko.” Napatingin ito sa kanya, dahil sa sinabi ng kakambal niya. “Bakit mo ako hinahanap? May problema ba?” Tanong nito, habang tinitigan siya, kaya tinitigan niya rin ito. ‘Ang boses niya, ay parehong-pareho kay June.’“Daisy..” Namilog ang kanyang mga mata. Nang sambitin nito ang pangalan niya. “S-sino ka?” Tanong niya, habang taka itong napatingin sa kanya. “Daisy, ano ba ‘yang pinagsasabi mo? Nakalimutan mo ba na nagkakilala na kayo?” Taka na tanong ni Dahlia. ‘T-tama, ang kanyang mga mata.. Naalala ko na.. s-siya...’“Gusto mo bang magpakilala ako sa ‘yong muli?” Wika nito, habang tinitigan pa rin siya nito. “Dan Fico.” Wika nito, habang
CHAPTER 143RD POV “Anong sa kanya galing?” Taka na wika ng kanyang ina. “A-Anak, galing ‘yan, sa restaurant ng tita Kai mo.” Wika ng kanyang ina, kaya kunot-noo siyang napatingin dito. “Hindi! Mali ka Mommy, hindi ‘yan do’n. Alam ko! Alam kung si June, ang nagluto niyan!” Galit na sigaw niya. “June?”“Tama na, kumalma ka Daisy, mas mabuti na magpahinga ka muna.” Wika ng kanyang ama. “Dahlia, samahan moa ng kapatid mo.” Utos nito sa kakambal niya. “Ang gulo mo..” Wika ng kanyang kapatid, kaya nilingon niya ito. “Paano ka na-kidnap? Kausap naman kita lagi sa phone mo.” Muling wika nito, kaya napahinto siya. “A-anong ibig mong sabihin?” “Daisy, nakalimutan mo ba, na lagi mo akong tinatawagan?” Gulat siyang napatingin sa kakambal niya, dahil simula noong nasa mga kamay siya ni June, ay hindi niya nahahawakan ang phone niya. “Hindi ako ang kausap mo Dahlia, at hindi ako nagsisinungaling sa ‘yo.” Wika niya, habang muling naglalandas ang kanyang mga luha. “Kung ganun, sino ‘yon?
CHAPTER 13 3RD POV “Daisy, ano ba ‘yang pinagsasabi mo? Umayos ka nga.” Sagot nito sa kanya, kaya napatingin siya sa paligid. “T-teka lang.. N-nasa’n ako?” Wika niya na kina-kunot ng noo ng kanyang kakambal. “Nasaan? Nagpapatawa kaba?” Natatawa na wika nito sa kanya. “Tumayo kana nga r’yan. Hindi kaba nahihiya na matulog dito?” Wika nito, kaya napatingin siya rito. “N-nasaan ba ako?” Muling tanong niya, kaya napa-upo sa kanyang tabi si Dahlia. “Ayos ka lang ba? Nasa airport tayo, at sinundo kita, dahil nag-message ka sa akin, na susunduin kita rito.” “A-airport? P-paano ako nakarating dito?” Hindi makapaniwala na tanong niya rito. “Hindi bagay sa ‘yo, ang magiging artista. Tandaan mo ‘yan, kaya halika na.” Inis na wika ng kakambal niya habang tumayo. “Pwede mo ba akong kurutin?” “Kurutin? Bakit?”“Basta. Bilisan mo, dahil baka nanagini-. Ahh!!” Sigaw nita matapos siyang kurutin ng malakas ni Dahlia. “Ang sakit naman nun!” Galit na wika niya rito. “Sinabi mo kurutin kita,
CHAPTER 12 3RD POV “Bumaba na tayo.” Wika nito, kaya tumingin siya rito. “Bakit? Anong gagawin natin do'n?” Taka na tanong niya rito. “Magluluto na ako, para sa hapunan natin.” Sagot nito, kaya napatingin siya sa labas. “Mukhang maaga pa.” Kunot noo na wika niya. “Mas maganda kasi kapag nandito na tayo sa taas mamaya. Alam mo naman, delikado sa labas.” Wika nito, kaya napatango siya. “Ayaw mo kasi na magpa-iwan dito.” Wika nitong muli, habang palabas sila sa silid. “Alam mong takot ako ‘di ba?” Sagot niya, habang hindi na ito umimik pa. NANG marating nila ang kusina ay umupo siya sa upuan at nagmamasid sa ginagawa ni June. “Mahilig ka pa lang magluto?” Tanong niya rito. “Sinikap kung matuto para kapag nag-asawa ako, ako mismo ang magluluto para sa kanya.” Malungkot na sagot nito. “Bakit hindi ka nag-asawa noon?” Tanong niyang muli. “Akala ko kasi ikaw ang tamang babae para sa akin.” “Ayan kana naman. Alam mong hindi pa ako ipinanganak, noong kabataan mo.” “Pero alam mo,
CHAPTER 113RD POV “Manahimik ka nga!” Inis na wika niya, at muling tinuon ang atensyon niya sa kanyang pagkain. “Akala ko nasa malayong lugar tayo.” Wika ni Daisy, matapos siyang kumain. “Sa tingin ko, malapit lang tayo sa syudad, kung saan naroon ang isa sa mga restaurant ni Tita Catherine.” Kunot noo na wika niya rito. Habang kumain kasi siya kanina, ay nalaman niya na ang mga pagkain ay galing sa restaurant ng ina ni Ellie. “Hmm, sadyang matalino talaga kayo.” Ngiting wika nito sa kanya. “Kilang-kilala ko ang luto nila.” Sagot niya rito. “Paano ka nakarating do’n?” Muling wika niya, habang tinitigan ito. “Sa tingin mo ba, aamin ako?” Sagot nito habang tumayo. Mabilis naman niya itong sinundan. “Alam kung hindi. Pero sino kaba talaga? Paano mo ako nakikilala?” Tanong niya rito, habang patuloy itong sinusundan. “Basta kilala kita matagal na.” Sagot nito at umupo sa damuhan. Napakunot naman ang noo ni Daisy, habang nakatingin sa kanya.“Bakit kaba umupo r’yan?” Tanong niya,
CHAPTER 10 3RD POV ‘Kainis! Bakit ba hindi ko maalala?’ Lumipas ang ilang oras, ay hindi pa rin dinadalaw ng antok si Daisy. Panay lang ang pagpikit niya ng kanyang mga mata. “June..” Sambit niya, habang hindi ito tiningnan. Ayaw niya na idilat ang kanyang mga mata, dahil natatakot siya. Iniisip niya na nagmumulto ang mga lalaking napatay ng matanda. “Tulog kana ba?” Muling wika niya, habang wala siyang naririnig mula rito. ‘Dapat pala hindi ko nalang siya kinakausap. Wala naman akong mapapala, dahil antukin naman ang mga matatanda.’ Inis siyang tumalikod at pinilit na makatulog. NANG magising si Daisy, ay agad siyang napabalikwas. Napatingin siya sa matanda at nakita na mahimbing pa rin itong natutulog. “Lolo..” Sambit niya at tumayo. ‘Anong oras na kaya?’ Tumayo siya at lumapit sa malaking kurtina. Binuksan niya ito, at sinilip ang labas. ‘Mukhang tanghali na. Bakit hindi pa rin siya gumising?’ “June..” Wika niya at kinalabit ito. Pero wala pa rin siyang nakuhang sagot mul
CHAPTER 9 3RD POV “Halika na,Baby.” Wika nito at nauna na muling naglakad. Habang nagluluto ito ay nakatingin lamang si Daisy, sa kanya. pinapanood niya ang bawat galaw ng matanda. “Ilang taon kana?” Tanong niya, habang napansin na natigilan ito at nilingon siya. “Bakit?” Sagot nito at muling tinuloy ang ginagawa. “Pansin ko kasi na malakas ka pa.” Wika niya, kaya nilingon siya nitong muli. “Sinabi ko naman sa ‘yo, na kaya ko pang gumawa ng bata, kahit isang dosena pa.” Inis niya itong tiningnan, dahil sa sagot nito sa kanya. “Bakit ba ayaw mo akong kausapin ng maayos?” Wika niya habang tumayo at lumapit dito. “Wala talaga akong tanong na sinasagot mo ng maayos. Puro ka nalang talaga kalokohan.” Galit na wika niya.“Gusto mo ba talagang iwanan kita rito?” Wika niyang muli, habang ngumiti ito. “Bakit? Alam mo ba ‘yong daan palabas ng bahay ko?” Sagot nito habang nailing.“Pwede bang pauwiin mo na ako.” Wika niya, habang napansin na natigilan ito. “Ito naman ang gusto mo ‘di