Chapter 60

ILANG SANDALI ang lumipas bago tuluyang huminahon si Anna sa kanyang pag-iyak at para maikumpas niyang muli ang kanyang sarili.

“Lola Leticia…”

Ngumiti ang matanda sa kanya at pinunasan ang mga luha sa kanyang mga mata. “Ano ‘yon, hija? Gumaan na ba ang pakiramdam mo?” tanong nito sa matamis nitong tinig na may labis na pagmamahal.

“Bumuti na po ang pakiramdam ko, lola,” tugon ni Anna sa mahinhin niyang tinig.

“Mabuti naman kung ganoon,” masayang saad ni Lola Leticia.

Nang makita ‘yon ni Anna ay hindi niya din maiwasang ang mapangiti ngunit naalala niya ang tanong na bumabagabag sa kanyang isipan.

“Lola, may itatanong po ako.”

“Ano ‘yon, hija?” mabait na tanong ni Lola Leticia sabay ayos sa buhok ni Anna.

“Hindi po ba kilala niyo ang tatay ko?”

“Oo, hija. Matagal ko na siyang kilala,” tugon ng matanda.

“Kung ganoon, alam niyo po ba kung nasaan si tatay? Kung ano po nangyari sa kanya nang maiwan namin siya?”

Hinawakan ni Lola Leticia ang kamay ni Anna at saka humugot nang isang malalim