Chapter 7

Huli ko nang napagtanto na ang natitirang games ay sinalihan ni Jeremy at ako lang ang kasama niya pati si Justin. Mas lalo akong nahiya kay Dane dahil kahit isa roon ay hindi siya nakalaro. At dahil do’n gustong-guso ko nang sapakin si Jeremy, pinigilan ko lang ang sarili ko dahil nasa harap ko ang anak ko. 

Nilista niya ang pangalan naming dalawa sa lahat. 

“Ano bang ginagawa mo? Hindi mo manlang ako tinanong muna kung gusto kong maglaro sa ibang games na kasama ka,” inis kong bulong sa kanya nang magkatabi na kami; dahil tinawag na rin kami sa susunod na laro. 

“I asked Justin, and he told me he wants to play every game. Sinunod ko lang ang gusto ng bata,” paliwanag niya pa na para bang wala siyang kakayahang tumanggi kay Justin. 

“Si Dane ang kasama ko dapat dito, hindi ikaw. You should leave kanina pa,” bulong ko ulit sa kanya. 

Nakita ko namang saglit siyang bumaling kay Dane na nakatayo pa rin sa pwesto namin habang nakatingin din dito. 

“Malaki na siya, I think kaya niya naman kahit hindi na siya maglaro. And besides, sayang ang pag-cancel ng lahat ng meeting ko ngayong araw na ito para lang dito.”

Wow ah! Parang utang na loob ko pa na kinacel niya, wala namang nagsabi sa kanya na mag-stay siya rito. 

Bumuntonghininga na lang ako dahil magsisimula na ang laro. Pilit kong inilayo ang balat ko sa kanya, pero ang isang ito ay parang hindi nararamdaman na ayaw ko siyang kadikit.

“Go Mommy! Go Mr. Jeremy!” dinig kong sigaw ni Justin. Tumingin ako sa kanya kasama ang mga iba pang bata. 

Hindi ko maiwasang mapangiti dahil sa masayang mukha ng anak ko, kahit pawisan ay tila ba hindi pa ito pagod. Sobrang hyper pa rin. 

Sack race ang laro, kami ang unang pumasok sa loob at sumunod naman si Justin. Siya ang nasa gitna naming dalawa. 

“Are you ready to win, little guy?” Nakangiting tanong ni Jeremy kay Justin. 

Bakit ganoon? Nahalata niya ba talaga na anak niya si Justin? Pero sana naman hindi kahit alam ko talagang madaling mahalata.

“Yes! Let’s go!” sigaw ng anak ko. 

Nagsimula nang magbilang ang host a isang pito ay nagsimula na, inalis ko muna lahat ng iniisip ko kay Jeremy at nag-focus sa racing. Medyo nahirapan kaming tumalon sabay at nauunahan na kami ng iba pero kita ko rin naman na nahihirapan sila. Kahit na malaki ang sako at sakto saming tatlo, hindi pa rin maayos na sumabay ng sabay. 

“Come here.” 

Nagulat ako sa ginawa ni Jeremy, binuhat niya si Justin paalis sa loob ng sako at dinikit ako sa kanya. “Hold this.” Utos niya sa akin, pinahawak niya sa akin ang kabilang hawakan ng sako. 

At dahil sobrang dikit naming dalawa, hindi ko namalayan na nakatingin ako sa mukha niya. At siya, nakatingin din sa mukha ko. 

“Let’s go, Mom!” Nabalik lang ang huwisyo ko nang sumigaw ang anak ko. 

Napalunok ako. Wala akong magawa kundi kumapit sa bewang ni Jeremy at ang isang kamay niya ay nakahawak din sa kabilang balikat ko para suportaan ako. Sabay kaming tumalon. 

Dahil sa position naming dalawa, na kami lang nasa loob ng sako habang buhat niya si Justin ay mas nagpapabilis sa amin hanggang sa kaming tatlo ang nakauna sa finish line at nanalo. Napahiga sa damuhan na tumatawa, hinihingal din. Kita ko ang anak kong tumatalon-talon sa tuwa. Pero ilang sandali lang ay napagtanto kong may katabi ako sa paghiga ko. Agad akng tumingin kay Jeremy na nakatingin sa akin na may ngiti, pawisan. 

Mabilis akong bumangon at lumayo sa kanya, lumapit ako kay Justin at binuhat ito sabay alis pabalik sa pwesto namin. Hindi na ako lumingon kay Jeremy, wala akong pakialam kung nakasunod siya sa amin.

“Dane…” tawag ko kay Dane.

Agad niya naman kaming inabutan ng towel ni Justin at tubig. Ngumiti ako sa kanya na may hiya. 

“I’m sorry…” bulong ko.

“Ayos lang iyon. Bumawi na lang kayo sa akin pagkatapos nito. Dadalhin ko kayo sa resto ko, doon tayo kumain—”

“I will bring them to my restaurant.”

Anak ka talaga ni satanas, Jeremy!

“I’m sorry Mr. Saltzman pero kahapon pa namin napag-usap na kay Dane kami sasama, hindi po pwedeng sainyo. Pasensya na po,” sabi ko sa kanya ng seryoso. 

Tumingin naman siya sa akin ng napaka-seryoso, tila nakikipaglaban ng titigan sa akin. Anong akala niya na hindi ko siya lalabanan? Sobra na ang ginawa niya ngayong araw. Siya na ang dahilan kung bakit late ako sa Family Day ng anak ko at ngayon nandito siya para manggulo sa bonding naming dalawa, hindi pa siya nakontento, makikisawsaw pa siya kay Dane na unang nag-imbita.

Hindi pwedeng ganoon. Bahala siya sa buhay niya. 

“Mom, I’m tired na. Can we go home?” Tumingin ako sa anak ko na halatang pagod na nga. 

“Alright sweetie, uuwi na tayo. Magpaalam na tayo sa teachers and classmates mo.” Nakangiti kong sabi at naglakad na. “Dane, tara.” 

“Ihahatid ko na kayo—”

“May kotse si Dane at pareho lang naman yong lugar ng bahay namin kaya ayos lang,” sagot ko agad kay Jeremy.

Kumunot naman ang noo niya na para bang may mali akong nasabi. “Pareho kayo ng bahay?” tanong niya. 

Sasagot na sana ako pero si Dane na ang nagsalita na kinagulat ko ngunit hindi ko pinahalata. 

“Oo, pareho lang ‘yong bahay namin. Salamat sa pagsama sa kanilang dalawa kanina, Mr. Waltzman. Aalis na kami, sana ay nag-enjoy ka.” Ngumiti pa si Dane sa kanya.

Gusto kong matawa sa hitsura ni Jeremy dahil hindi na matimpla. Na para bang anong oras ay sasabog ito sa galit. Kilala ko siya, kapag galit siya ipapakita niya talaga ito kahit sino pa ang kaharap niya, kaya agad k.o nang hinila si Dane palayo.

Hinayaan ko na siyang kunin si Justin sa akin at siya na ang nagbuhat. “Bye Sir Jeremy!” sigaw ng anak ko. 

Naglakad na kami papunta sa teachers at classmates niya para magpaalam, pero bago kami tuloyang makalayo nang tuloyan kay Jeremy, tumingin ako sa kanya. 

Nakatayo pa rin siya, lumapit ang assistance niya at sa hitsura nito at pinilit na si Jeremy na umalis. 

Hindi ko alam kung anong gustong mangyari ni Jeremy pero dahil sa nangyari ngayong araw, ayaw ko nang maulit na magkita kami, lalo na siya at ng anak ko. Sana lang ay hindi na mag-cross ang landas namin. Natatakot ako