Chapter 6

Nahihibang na ba siya? Pareho naman kami ng kinain kaninang lunch.

“Hindi pwede, sakto na kami.” agad kong sagot. Inilayo ko sa kanya si Justin nang maramdaman kong gusto nilang lumapit sa kanya.

Napansin kong bumaling si Jeremy kay Dane dahilan para kumunot ang noo ko. “He already played the first game, siguro naman sa susunod na laro ay ako na ang papalit sa kanya.”

Mas lalong kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Nababaliw na siya. Tumingin ako kay Dane na kanina pa nalilito sa lalaking ito. Nakakahiya kung papalitan ko si Dane para lang sa gagong ito. Siya ang inaya ko rito!

“Ayos lang ba, bro?” Mahinahon pang tanong ni Jeremy kay Dane. 

Sumeryoso ang mukha ni Dane na nakatingin kay Jeremy. “Pwede ko bang malaman kung sino ka?”

Patay na! Hindi alam ni Dane ang tungkol sa nakaraan ko, kahit tinatanong niya ito noon pero isang sabi ko lang na ayaw kong pag-usapan ay kahit kailangan hindi niya na ulit ito tinanong. 

Kita ko ang pagngisi si Jeremy, at sa ngisi na iyon gusto ko na siyang sampalin. Ang kapal ng mukha niya!

Bakit ba ang dami pang sinasabi ng Emce sa harap, mas lalo tuloy akong naiinis sa presensya ni Jeremy. 

Kagat labi kong tinignan si Jeremy na inilahad ang kanyang kamay sa harap ni Dane. “I am her boss, Jeremy Saltzman.”

What? Kailan ko pa siya naging boss? Investor lang siya ng company namin, hindi ko pa siya naging boss. 

Bumaling sa akin si Dane sabay ngiti kaya tila napakalma ako, ayaw ko siyang magtampo sa akin dahil malaking bagay ang pagsama niya sa amin ni Justin dito sa Family Day. 

“Siguro mas mabuti kung itanong muna natin kay Diana kung gusto ka niya bang kasama rito. Diana?” 

Oh God! Ayaw ko nga siyang kasama rito pero bakit binigay sa akin ni Dane na para bang wala siyang pakialam kung boss ko nga si Jeremy. Well, sabagay. Alam din ni Dane makibagay sa mga malalaking tao kaya hindi na ako nagulat kung parang wala siyang pakialam sa presensya ni Jeremy. 

Tumayo ako ng tuwid at hinarap si Jeremy ng buong tapang. “Hindi naman na namin kailangan ng iba pang tao para maglaro. Kaya na namin itong tatlo, right son?” Tumingin din ako kay Justin para manghingi ng validation. Kasi feeling ko kapag sumunod siya sa gusto ko ay aalis na itong si Jeremy. 

Pero iyon ang inakala ko. Hindi ko malaman kung anong magic ang dala ng kumag na ito. Bumaba siya para pantayan si Justin kaya ang ginawa ng anak ko ay lumapit sa kanya, wala na akong magawa para pigilan ito dahil para bang magnet ang ngiti ni Jeremy sa kanya. Nakakainis!

“Do you want me to playe with you, little boy? I am strong enough to make us win every game…” Ang lambing ng boses niya. 

“But I don’t know you…my mom said I will not talk to stranger,” saad ng anak ko.

Ayan, tama yan! Mabuti na lang matalino itong anak ko, hindi tulad ng ibang bata na isang lambing lang sa taong hindi nila kilala ay susunod agad ito. 

Hindi naman inalis ni Jeremy ang tingin kay Justin. “Magpapakilala na lang ako sa’yo para hindi na tayo stranger, okay? My name is Jeremy, I am your mom’s friend.”

Ginamit pa ako! Kaya tuloy tumingin si Justin sa akin, nakakunot ang noo na para bang nagtatanong kung totoo ba ang sinasabi ng lalaking nasa harap niya. Hindi naman ako pwedeng magsinungaling sa harap ng anak ko.

Humingi ako nang malalim sabay tango sa kanya at magsasalita na sana para hindi nga papayagan si Jeremy pero biglang tumalon si Justin na tuwang-tuwa.

“Okay! You can join us, let us pretend na I have two daddys. Right, mom?”

Anong two daddys?! Hindi pwede. Kahit isa sa kanila ay walang magiging daddy. 

Pero para bang nawalan ako ng lakas na humindi nang makitang binuhat bigla ni Jeremy si Justin. Sumisikip ang dibdib ko. Hindi talaga pwede. Matagal kong tinago ang anak ko sa kanya. 

Pero bakit ngayon, habang pinagmasdan silang dalawa na nakangiti sa isa’t isa ay para bang kumakalma rin ang loob ko, ngunit hindi pa rin nawawala ang takot sa isipan ko na baka balang araw ay maniwala si Jeremy na anak niya nga si Justin at kunin ito sa akin.

“Siya ba ang ama ni Justin?” 

Agad akong tumingin kay Dane nang magsalita itoo, gulat at napaawang ang bibig ko. Mabuti na lang ay hindi iyon narinig ni Jeremy dahil umalis ito dala si Justin papunta sa registration area para sa susunod na laro. 

Seryoso ang tingin sa akin na Dane, bakas din sa mukha niya na para bang nadidismaya siya. Alam kong hanggang ngayon ay gusto niya pa rin ako kahit na dati ko pa sinasabi at paulit-ulit kong pinaparamdam sa kanya na tanging pagkakaibigan lang ang maibigay ko. Kahit isa sa nakaraan ko ay hindi niya alam, kaya nagulat ako na iyon ang itinanong niya. 

“Ayos lang kung hindi mo sagutin, pero hindi mo pwedeng itanggi ang totoo.” 

Naguguluhan ako sa sinabi niya, kunot noo ko siyang tinignan. “Anong ibig mong sabihin?”

“Hindi ko alam kung pilit mo lang bang hindi pansinin, pero kahit na sino ang tumingin sa kanilang dalawa, mahahalata mo na mag-ama sila. From the appearance, and even the attitude of Justin bilang seryosong bata ay makikita mo sa lalaking iyon.” Mahabang paliwanag niya.

Kinabahan ako. Masyado ko bang hinayaan ang ganoong bagay? Alam kong mahahalata agad sa feature nilang dalawa dahil kahit isa ay walang nakuha si Justin sa akin, lahat ay nakay Jeremy. 

Pumikit ako nang mariin sabay dahan-dahang tumango kay Dane. Matalino rin si Dane, hindi ko na dapat ilihim pa sa kanya ang bagay na ito dahil kahit siya ay nakapansin. Si Jeremy pa kaya. Sigurado ako dahil doon kaya siya nanatili rito sa venue. He thinks that Justin is his son.

“Yes, Jeremy is his father. Pero ayaw ko munang mangyari ang bagay na iyon sa kanilang dalawa, masyado pang maaga para kay Justin. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa kanya ang lahat.” Malungkot kong sabi.

Hinawakan naman ako ni Dane sa kamay, kaya napatingin ako roon. Wala lang sa akin ang ganitong eksena kaya naman tumingin ako sa mukha niyang maaliwalas. 

“Matalino ang anak mo, kaya niyang intindihin ang lahat ng sasabihin mo. Pero sa akin, hindi si Justin ang problema…” Napahinto siya sabay tingin sa dalawa na naglalakad papunta sa amin na tila masayang nag-uusap. Tumingin ulit ako kay Dane nang magsalita ulit siya. “Iyang nakaraan mo sa kanya ang dapat mong pansinin, baka mabigatan ka lalo.”