"Hindi po kaya niya ako hinahanap ngayon?" naupo ito sa kanyang tabi," hindi po kaya?" unti hunting naglandas ang luha ng bata sa kanyang pisngi. "Blake,' niyakap niya ito. Nahahabag siya, subalit walang puwang ang awa at kunsensiya sa kanya. Hindi siya maaaring maawa dito. Hindi pwede! Lumingon siya sa kabilang bahagi niya. Iniwasan niyang makita ang hitsura ng bata. "Kumain ka na," nilagyan niya ito ng pagkain sa plato, "pagkatapos mong kumain, dadalahin kita sa daddy mo.." Magandang advantage din na sanay sa kanya si Blake. Hindi na ito masyadong nagtatanong at sanay ito na kasama siya. Madalas naman itong iniiwan ni Justine sa kanya. Alam niya sa kanyang sarili na susunod sa kanya ang bata kahit ano man ang kanyang sabihin. Maniniwala ito sa kanya at sisiguraduhin niyang kamumuhian nito ang sariling ina. Pinapanood niya ito habang kumakain. Magaling humawak ng kubyertos ang batang ito, at alam kung paano gamitin ang mga utensils ng maayos, halatang naturuan ito ng maigi. "
Pinapakain na niya si Drake, ng bigla itong magsalita. 'Naiinip na ko. Sana, nakakapaglakad lakad man lang ako dito sa loob ng bahay. Nakakapagod na ang palagiang nakahiga at nakaupo," reklamo nito sa kanya. Labis na ang pangangayayat nito, dahil hindi sanay ang katawan ni Drake na walang ginagawa.Napabuntong-hininga siya habang tinitignan si Drake. Kitang-kita niya ang pagka-frustrate nito, at naunawaan niya ang pinagdadaanan ng kaibigan. “Pasensya ka na, Drake. Alam kong hirap ka na sa sitwasyon mo ngayon. Pero kailangan mong magpagaling,” malumanay niyang sabi habang ipinapahawak sa kanya ang kutsara ng pagkain. “Pero... pwede tayong maghanap ng paraan para maibsan ang pagkainip mo. Siguro puwede kang mag-ehersisyo nang kaunti dito sa kama, o kaya ay gumawa ng ilang bagay na ikasisiya mo habang nagpapagaling.”Tumingin si Drake sa kanya, may kaunting ningning sa mga mata na parang may pag-asang nabuhay. “Talaga? Maaari bang magawa ko 'yon?” tanong nito.“Oo naman, Drake. Kahit
Nakaupo ako sa isang upuan sa loob ng malamlam na silid, hindi maalis ang tingin ko sa ataul ni Trina. Tahimik itong nakahimlay sa harapan, napapaligiran ng mga puting bulaklak na tila sumasalamin sa kaputian ng kanyang puso. Hindi ko mapigilan ang pag-agos ng aking mga luha, na para bang hindi mauubos, kasabay ng bawat tibok ng aking pusong nagdadalamhati. Ang lamig ng silid ay tila ba tumatagos sa aking mga buto, ngunit higit na mas malamig ang pakiramdam ng kawalan. Hindi ko matanggap na ang katawan ng kaibigang kinalakhan ko, kinalugdan, at minahal ay naroon na lamang, tahimik at walang buhay. Ang katahimikan ng paligid ay nagdudulot ng isang uri ng kirot na parang puputok ang dibdib ko sa sakit. Sa bawat patak ng luha, bumabalik ang alaala ng mga ngiti ni Trina, ng kanyang halakhak, at ng kanyang mga kwento. Hindi ko na iyon muling maririnig. Alam kong wala nang paraan para bumalik pa ang lahat ng iyon, pero hindi ko rin maiwasang umasa na kahit sa huling pagkakataon, maririn
“Kumain ka na, Justine,” alok sa akin ni tita Bernadette, na may malasakit sa kanyang boses. "Wala akong gana, tita," sagot ko habang pinipigilan ang mga hikbi, ang mga mata ko ay namumugto mula sa labis na pag-iyak. “Anak, sa palagay mo ba ay matutuwa si Trina kapag nakita niyang nagkakaganyan ka?” sabi ni tita Bernadette, na tila sinubukang ipakita sa akin ang isang bagong pananaw. Ngunit sa pagbanggit sa pangalan ni Trina, muling bumuhos ang aking mga luha, masagana at hindi mapigilan. Ang pangalan ni Trina ay tila isang panggising sa akin mula sa aking sakit. Naalala ko ang mga oras na ang kanyang presensya ay nagbibigay lakas sa akin, na siya ang nagbigay sa akin ng pag-asa sa mga pinakamasalimuot na panahon. Ang malaman na hindi ko siya mapapaligaya sa pamamagitan ng pag-aasikaso sa sarili ko ay parang isang dagok na higit pang nagpapalalim ng aking kalungkutan. “Pasensya na, tita,” hikbi ko, habang sinusubukang magpigil ng luha. “Pero parang hindi ko na kayang ngumiti o
Inihatid na sa huling hantungan si Trina, hindi pa rin ako makapaniwala, na huling araw na namin na magkakasama. Ang bawat hakbang namin patungo sa libingan ay tila mabigat, parang ang bawat hakbang ay isang paalam na hindi ko kayang ipahayag ng sapat. Ang mga luha ko ay tumutulo nang hindi ko namamalayan. Ang mga taong dumalo ay tahimik, nagsusumamo ng kanilang mga panalangin para kay Trina. Pero ang isip ko ay hindi makapaniwala na ito na ang katapusan ng lahat ng aming pinagsamahan. Ang kanyang mga ngiti, ang kanyang boses, at ang lahat ng magagandang alaala na iniwan niya, tila nawawala sa aking mga kamay. Kahit na sinisikap kong maging matatag para sa kanya, ang sakit ng paglisan ni Trina ay parang walang katapusang pighati. Wala akong ibang naiisip kundi ang tanong kung paano ako magpapatuloy nang wala siya sa aking buhay. Paano ko hahanapin ang aking anak na ako ay nag iisa gayong siya ang aking kaagapay sa lahat? "Nakikiramay kami, Justine. Alam naming masakit mawa
"Trina?" Agad ko siyang niyakap, "buhay ka?" "Gaga, namatay ba ako?" Tanong niya sa akin, "bakit diyan ka natutulog? At bakit dala dala mo yang damit ko?"ot ang noo na tanong niya sa akin. Bumalik ako sa aking ulirat, tumitig kay Trina, at pilit na pinapaniwala ang sarili na totoo siya, na hindi siya isang ilusyon o panaginip lamang. "Hindi... Hindi ka maintindihan," sagot ko habang nilalabanan ang panginginig ng boses ko. "Nakita ko... nakita ko mismo... na wala ka na." Napakunot ang noo niya, halatang nalilito. "Anong sinasabi mo?" Tanong niya, lumapit sa akin at hinawakan ang aking balikat. Ramdam ko ang init ng kanyang kamay — tunay, buhay. "Nasa bahay lang ako kanina. Nasa kusina ako, naghahanda ng pagkain. Baka napanaginipan mo lang ako." "Hindi... hindi iyon panaginip!" nanginginig kong tugon. "May kumalat na balita, may nakita silang bangkay… at sinabi nilang ikaw iyon." Tumawa siya ng mahina, may halong pagkaawa sa kanyang mga mata. "Grabe ka naman, sobrang nag-alal
Si Jhoanna! Agad kong nahawakan ang kanyang mga kamay. "Hayup ka! Papatayin na rin kita!" Inis niyang sabi sa akin. "Walang hiya ka!" Pigil pigil ko ang kanyang mga kamay. Malayo kami sa sasakyan, kaya walang nakakarinig sa amin. Mabuti na lang, at sa aking panaginip ay ginising ako ni Trina. "Magsama na kayo sa hukay ng kaibigan mo! Hahaha masyadong matapang si Trina, nilabanan ako, kaya nilaslas ko ang kanyang leeg!" Nagmamalaki pang sabi ni JHoanna sa akin. "Diyan na rin kita ililibig, kasama siya!" Doon pa lang ako nagkalakas ng boses na sumigaw. "Tulong! Tulong!" nilingon naman ako agad ng aking mga kasama. "Bwesit!" Nagmamadaling tumakas si Jhoanna ng makitang palapit na sina tita sa akin. Nang makita kong nagmamadaling tumakbo si Jhoanna, halos bumigay ang mga tuhod ko sa dami ng emosyon — takot, galit, at pangungulila. Ramdam ko ang paghapdi ng aking mga kamay mula sa pagkakahawak sa kanya, at ang pawis na tumutulo mula sa noo ko. Nakita kong tumatakbo sina Tita at
"Bwesit talaga ang Justine na iyon, hindi ko pa napuruhan!" Sabi ni Jhoanna sa sarili, "nakatawag pa kasi ng mga back up. Malay ko bang matatalas pa ang pandinig ng mga matatandang iyon!" Pinaandar na niya ang kanyang kotse, "ang hirap nilang takasan, mabuti na lang, mabilis akong tumakbo." Isinuot niya ang kanyang prosthetics upang makapunta sa grocery store. Kailangan niyang bumili ng mga candies at chocolates saka mga sabon. Kailangang mahulog ang loob sa kanya ng batang si Blake, at katulong ang mga iniinject niyang gamot dito, makakalimutan na nito ang tunyang niyang ina. Habang nagmamaneho si Jhoanna, isang mapang-uyam na ngiti ang lumitaw sa kanyang labi. "Wala kayong laban sa akin," bulong niya sa sarili, ramdam ang excitement sa kanyang mga plano. "Lalo na kapag nakuha ko na nang tuluyan ang loob ng batang 'to." Pagdating sa grocery store, mabilis siyang lumabas ng kotse, suot ang kanyang prosthetics. Malaki ang pangangailangan na hindi siya makilala o maging kahina-hina