Isang tapik sa aking balikat ang nagpagising sa aking mahimbing na pagkakatulog. Binalak kong hindi ito pansinin at mas ipinulupot pa ang kumot sa aking katawan ngunit sadyang makulit ito. The tapping of my shoulder became vivid that I couldn't seem to sleep again. Sa huli, napabuntonghininga na lamang ako at ibinuka ang mga mata.
"Gumising ka na. Tanghali na, Apple. Mag-ayos ka na at kumain," narinig kong wika ni Mommy.
"Pwede po bang pass muna ngayon, My? Gusto ko pa pong matulog,"ungot ko rito. Nakatalukbong pa rin ako ng kumot habang nakatagilid ang aking posisyon.
Ang totoo, pagod na pagod ako dahil sa ginawa naming paglalakad ni Marcus kagabi. Tulad nga ng sinabi nito, hinatid niya ako sa bahay. He accompanied me and talked nonstop. Para bang sobrang lapit namin sa isat-isa na halos lahat ng gusto nito ay nasabi na sa akin. He was very talkative which I found myself being engrossed to whatever he said. Hindi ko na ri
All my life I never really knew what was meant by true happiness. Matagal ko nang hindi naramdaman ang pakiramdam ng maging masaya. Mula noong itaboy kami ni Daddy at pinili ni Mommy na mamuhay ng malayo sa mga kamag-anak namin, hindi ko na rin alam ang pakiramdam. Pakiramdam na malayang nakakangiti at totoong kaligayahan sa puso.I admitted I caged my heart from seven years ago. Ikinulong ko ang sarili ko dahil pakiramdam ko kailangan. I made myself strong for the past years despite of the fact that I am really vulnerable. Kasama na roon ang ngumiti ng totoo. But now that Marcus was with me, I just couldn't explain the emotions that he brought to me. It was new yet it was also overwhelming. Sinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako masaya. Sinungaling ako kapag sasabihin kong hindi ko gusto ang ginagawa nito sa akin."Ayos ka lang ba, Mansanas?"My thought got interrupted from Marcus' baritone voice. I instantly shift
Maaga akong nagising kinabukasan. Ewan ko ba. Hindi nga yata ako nakatulog dahil sa nangyari sa harap ng Manila Bay. Dahil sa halik ni Marcus sa akin. Iba kasi ang epekto nito sa aking sarili na pakiramdam ko hindi nawala ang halik nito. O, sadyang ako lang ang tanging nag-iisip na hindi ito nawala? Habang nakaharap ako sa malaking salamin ng sarili kong tokador hindi ko maiwasang iangat ang kamay at haplusin ang aking labi. It was still warm. Katulad na katulad ng pakiramdam ko habang nakalapat ang labi ni Marcus sa akin.“Oh, hindi ka ba papasok?" tanong ni Mommy sa akin. Kakapasok lang nito sa loob ng aking silid bitbit ang basket ng may maruruming damit.“Mamaya pa po ang klase ko, My. Half day lang po ako ngayon,” sagot ko rito.Nakita kong tumango ito habang maingat na inilalagay ang nga damit ko sa basket. I smiled as I watched her every move. Dispite of being skinny, my mom was still beautiful. Ma
Hindi ko alam kung paano ko pa nagawang maging matatag sa kabila ng lahat ng nangyari. Hindi ko alam kung paano ko nagawang patuloy na nakatayo kahit halos hindi na maproseso ng isip ko ang lahat. Hanggang narating namin ang presinto at ikinulong nila sa selda si Mommy, hindi ko pa rin halos maintindihan ang lahat.The truth was, I wanted to break down. I wanted to whipped and screamed my heart out for what was happening. Gusto kong awayin ang lahat at sabihing nagkakamali sila, ngunit sadyang pagod na ako. Pagod na ang puso ko sa lahat. Na kung may pagkakataon lamang ito mas gugustuhin na lamang nitong sumuko. Pero hindi maaari. Because I knew it was not the best option as of the moment."Ayos ka lang ba?" narinig kong wika ni Nylen sa aking tabi. Naramdaman ko rin ang mga kamay nito sa aking likod na marahang humahaplos doon."Hindi ko alam kung magiging maayos pa ako," mahinang sagot ko rito."Ano ka ba
Umuwi kami ni Nylen kinaumagahan. Iniwan ko si Mommy kahit ayaw ko sanang gawin. Naisip kong tama si Nylen. I should always keep my sane. Ngayon ko dapat gamitin ang utak ko. Ngayon ko dapat mas lalong patatagin ang sarili. Marahil tama siya nang sabihin niyang pagsubok lang ito sa akin.Hindi na ako natulog pagdating sa bahay. Mabilis akong naligo at nagbihis ng maayos. Maong na kupas at T-shirt na puti na pinatungan ko ng maong ring jacket. Hinayaan kong nakalugay ang alon-alon kong buhok at isunuot ang aking sneakers.Desidido ako sa pupuntahan. Hindi ko man sigurado na tutulungan ako nito pero kailangan kong sumugal. Kinuha ko ang papel na nasa ibabaw ng mesa na ibinigay sa akin ng pulis na kinausap ko kagabi para hingan ng tulong.Akala ko wala na itong pakialam ngunit nagulat na lamang ako nang iabot nito ang isang maliit na papel sa akin. Nakasulat doon ang pangalan ng isang kilalang attorney. Mas lalo akong n
"Are you okay, Apple? Kinakabahan ka ba?"Naagaw kaagad ang aking pansin nang magsalita si Attorney Kraius Montreal. Magkatabi kaming dalawa sa kotse nito habang binabaybay ang kahabaan ng EDSA. Hindi gaanong traffic kaya mas magaan ang pagpapatakbo nito. Mabilis nga iyon kumpara sa normal na araw ko kapag sasakay ng jeep. Gayunpaman, mararamdaman pa rin ang pag-iingat sa bawat kambyo at tapak nito sa preno."Ayos lang naman po ako. Medyo kinakabahan lang ng konti," sagot ko rito. Binalingan ko rin ito ng tingin at nakitang seryoso lamang ang mga mata nitong nakatuon sa harapan.Kraius chuckled beside me. Sinulyapan rin ako nito. "Masyado na ba akong matanda para i-po? Call me by my name, instead."Tumango ako kahit hindi na nito iyon nakikita. I even smiled a bit because what Mr. Montreal told me lessen my nervousness and uneasiness. Masyado rin itong madaldal at kung minsan masyadong gwapong-gwapo sa sar
When you were a woman full of hope, it would always make you stronger. Bolder and ready to risk despite everything that would block your way. Aasa ka. Mananalig. Hanggang sa pakiramdam mo kaya mo na ang lahat. Pakiramdam mo hinding-hindi ka mabibigo.But in every challenge, fate always had an oddly way of playing the game. Baited. Puzzled. Undeniable doubts and turns of events. Kung gaano kabilis nangyari ganoon din kabilis natapos ang lahat. Na ang pinanghahawakan mong pag-asa ay maaari ring mawala at maglaho.Good luck.It would not happen everytime. It never worked every time. Sometimes, it may give you hope that could lead you to the destruction that you never wished that exist. Hanggang malalaman mo na lang na hindi pag-asa ang dala nito kundi sakit. Sakit na hindi mo aakalaing posibleng mangyari."Apple." Tinig iyon ni Mommy.Every time I heard her voice, for me, it was the mos
I watched intently the neon lights as it played in my sight. The switching of its color every minute as it danced to the darkness of the night was indeed a good and wonderful scene of euphoria. It was sirene and peaceful. It was as if, could fade away all the pain and worry. Beautiful but also dangerous.Mall of Asia globe indeed had its own way to change a mood. As I looked around the place hundreds of people were looking at it too with a smile pasted on their lips. There eyes were beaming too, the way they looked at the big globe. They were obviously happy and in awe.While, I am only here. Didn’t even know what to do. Didn’t know what to say. Hindi ko rin alam kung saan ako pupunta. I seemed lost. Wrecked and broken. Mula pa kanina sa presento kasama si Mommy. At mas lalo pa itong nadagdagan nang marinig ko ang sinabi ni Mr. Aguirre.I am lost for words. I couldn’t even think straight. I even lau
I played the pen in between my fingers. Pinaikot ko ito nang paulit-ulit. Mabilis na halos hindi na masabayan ng mga mata ko ang imahe nito. Hanggang sa tuluyan itong nalaglag sa ibabaw ng Steno pad na nasa aking harapan. I sighed and took it again, then played it once more.Sa sobrang boring na nararamdaman ko ang ballpen ang tangi kong napagdiskitahan. I even stretched my legs and swayed it slowly. Pinaikot ko rin ang aking swivel chair matapos magsawa sa paglalaro sa ballpeng hawak ko.Doon lumabas ang pinakamagandang babaeng nakita ko sa tanang buhay ko. Si Olive Trinidad Ramirez, my boss. Isang kilalang psychiatrists. Naka-bob cut ang buhok nito na mas lalong nagpatingkad sa anyo nitong pisikal. Pointed nose and small face that complimented her white complexion. Hindi nga lamang ito masyadong mataas ngunit hindi naman iyon nakabawas sa ganda nito."Apple, can you go out with me for lunch?" Tiningnan nito ang wri
Condrad Aguirre POVChance. When I was young and got the dream I wanted, I thought I have all the chance in the world. Madali sa akin ang makuha ito. Madali sa akin ang magtagumpay. Ngunit nang nagmahal ako, sinampal ako ng katotohanang may mga bagay na hindi para sa akin. But I was cruel. I took that chance for my own gain; kahit na ang kapalit ay ang pagkawala ng lahat sa akin. Apple Santibañez, an alluring woman that captured and melted the coldest part of my heart. Akala ko, hindi kailanman titibok ang puso ko para sa isang babae. But when she came, the chance was clear to me. Selfishly, I grabbed it, even if I was hurting her in the process. A chance to love. I had it once. I lived with it. The happiest of my life. Akala ko hindi na matatapos ang lahat. Ngunit kung ang mga bagay ay pinilit lang, wala iyong kásiguraduhan. The chance I had ended. Ang masakit, kasama ng pagkatapos ang pagkalimot. "Sino ka?" My eyes widened. I was in tears. My heart was in pain and scattered
I still couldn't believe it. I couldn't even process everything. Parang sa isang iglap lang nagbago ang lahat. Kung paano at bakit, hindi ko alam. "So, bakit ka naiinis? Past is past na nga, 'di ba? Ikaw ang nagsabi." Napatitig ako sa monitor ng laptop. Napabuntonghininga. "Hindi ko alam, Nylen. Parang imposible kasi," wika ko. Nylen gave me a disapproving look. Alam ko na kaagad na hindi nito nagustuhan ang sagot ko. "Is it the other way around, Apple? Apektado ka pa rin ba sa kaniya?" Itinuon ko sa labas ng balcony ang paningin. "Hindi ka makasagot. I'll take your silence as a yes.""I wish you were here." Napangiti ako. Nasa kalangitan pa rin ang mga mata. Gumagabi na pero katulad nang nagdaan, hindi ako makatulog. My head was occupied with questions I badly wanted to know the answers. Pero wala akong lakas ng loob na magtanong. Duwag akong pag-usapan ang nakaraan lalo na at hindi na lang tungkol sa amin ni Condrad ang lahat, tungkol na rin ito kay lola. Natatakot akong baka kap
Isa. Dalawa. Tatlong oras. . .Hindi ko alam kung ilang oras na ba ang nakalipas mula nang tumuntong ako ng Pilipinas. Pakiramdam ko napakabilis at halos kisap-mata lang na nangyari ang lahat. It was so sudden. Unexpected. Ni sa hinagap ay hindi ko naisip na siya kaagad ang makikita ko sa aking pagbabalik. "So! How was the graduation, hija? Pasensya ka na at hindi na ako nakadalo. This old woman is useless. Ah, how I wish I was there." Boses ni Lola ang nagpabalik sa akin sa kasalukuyan. I looked at her. "Ayos lang naman po. Normal na graduation pa rin." Totoo naman iyon. There's no special about that event. Pagkatapos kong matanggap ang diploma at mag-picture taking kasama sina Franco at Nylen, umuwi na rin kami. "Oh, my poor child." My grandmother's voice sounded in frustration. Naiintindihan ko naman siya. Marahil, matindi ang pagnanais niya na dumalo sa espesyal na okasyon na iyon. Nang maghiwalay ang mga magulang ko noon, nawalan na rin kami ng komunikasyon sa isa't isa. I tho
"Ladies and gentle, we have just landed at Ninoy Aquino International Airport. We welcomed you to Manila, Philippines."Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Huminga nang malalim matapos hamigin ang sarili. Sinulyapan ko rin ang bintana sa aking tabi at nakita ang liwanag na nagmumula sa papalubog na araw. Hindi naman ako nakatulog. Bagkus, kanina ko pa pinapakalma ang puso kong nagsisimula ng tumibok nang malakas. I was nervous.Scared. Alone. Nakapaninibago pala na muli kong maranasan ang pag-iisa. Pakiramdam ko. . . hindi ako sanay. Marami rin akong naiisip; mga posibilidad. Kahit naman kasi limang taon na ang nakalipas, at wala akong anumang komunikasyon sa lahat maliban kay lola, hindi maikakaila na maliit lamang ang Pilipinas. Santibañez was born rich. Iisa ang ginagalawan tulad ng mga Trinidad. 'Come on, Apple. Nag-o-overthink ka na naman!'I shook my head. There's no use of turning back now. May konting takot ako at kaba, oo, pero hindi ibig sabihin niyon na apketado pa r
Why do you want to be an attorney? That was the question I have been thinking for a while now and I still doesn't have a concrete answer to it. Bakit nga ba? Is it because I wanted to help those who are accused but are actually innocent? Is it because of my mother and the fate she experienced? Is it because I was afraid that someone might experience the same ill fate as me. Hindi ko alam. I wasn't sure either. Basta ang alam ko, gusto kong maging abogado. "I heard your grandmother is throwing a party. Uuwi ka ba?" Franco said while giving me a cup of coffee. Kinuha ko iyon. "Oo," tipid na sagot ko. "Salamat. Hindi lang naman dahil sa party kaya ako uuwi," dagdag ko pa matapos amuyin ang aroma niyon. Umaga at nakaupo lamang ako sa veranda ng villa na pagmamay-ari ni lola. My father's mother. Hindi ko alam kung paano niya ako nahanap noon, but I was fortunate that she found me. Hindi na rin ako nagtanong. Masyadong maraming nangyari na kinailangan kong iwan ang lahat at magpak
"Kailangan mo ba talagang gawin ito? Paano kung hindi ka niya maintindihan? Paano kung saktan ka niya? Paano kung magmakaawa siya sa 'yo? Ano ang gagawin mo, Apple?" Matiim kong tinitigan si Nylen na nasa aking harapan. Kanina pa siya nag-iingay rito sa isang sikat na cafè sa loob ng BGC at mukhang wala pa rin itong balak na tumigil. Alam kong nag-aalala lamang siya sa akin pero alam ko rin sa sarili na kailangan kong gawin ang bagay na dapat matagal ko nang ginawa. "Hindi pa naman kasi kami nag-uusap ng pormal. Besides, Marcus is a good man. He won't hurt me," sagot ko. Nylen looked more frustrated. Mas lalong naging mariin ang titig niya sa akin. "I got your point. Kaso, iba na ang sitwasyon ngayon. Natatakot ako para sa 'yo." Her eyes turned weary after. I grabbed her hand and pressed it lightly. I heaved a deep sigh and smiled, then I said, "Ayos lang ako. Praning ka lang masyado. I'm stronger now, you know." That was meant to be a joke. But when I saw Nylen's death glare, I la
Nakita ko kung paano nagbago ang ekspresyon sa mukha ni Condrad. I felt him stiffened beside me. Shocked. Alam kong hindi nito inaasahan ang sinabi ko, at marahil hindi rin nito naisip iyon. Who would, if I hid it from him from the start. Isang buwan matapos kong tanggapin ang alok niya sa akin ay hindi na maganda ang aking pakiramdam. Nag-drop ako sa school dahil iyon ang gusto ni Condrad kahit labag sa gusto ko. He offered me to tour every place I desired and I gladly accepted it because I had my own agenda too. Masaya ako sa pagdating ni Lila. But I couldn't afford to lose my only chance to save my mother. Kahit masakit, tinago ko ang lahat para sa sarili kong interes. Nanloko ako ng tao para sa nanay ko, kahit kapalit nito ang katapusan ng pagiging ina ko kay Lila. Masakit. Masakit na isuko ko ang pagiging ina para maging isang mabuting anak, pero sa huli, hindi pa rin pala sapat. What I did to save my mother couldn't redeem me from the sin of abandoning my own child. I deserv
Pareho kaming nanatiling tahimik ni Marcus. Matagal. Mariin ang bawat titig niya sa akin. Nang-aarok. Maybe, he was weighing things on his own understanding. Ako naman ay tanggap ko na ang lakat nang salitang matatanggap ko mula sa kaniya. Hindi ko na kailangan pang magkunwari dahil alam ko naman na mali ako. We both did wrong. Mas malala nga lamang ang akin dahil sinira ko rin ang relasyon ng ina niya at ni Condrad. I have been thinking about my mistakes while healing. I have been thinking about all my regrets. Pero kahit gaano ko pa isipin, humahantong pa rin sa katotohanan na hindi ko na maibabalik ang lahat. May mga nasaktan ako na hindi naman dapat, dahil naging makasarili ako. "Sorry for deceiving you." Si Marcus ang unang pumutol sa katahimikan. Tumango ako. Wala naman akong dapat na sabihin o hinanakit dito dahil pareho naming niloko ang isa't isa. "Sorry for hiding the truth from you and your family. Sa maniwala ka man o hindi, I don't have any idea that Angeline is your m
I woke up feeling heavy. My head is aching too bad and my body seemed numb. Kinalma ko ang isip at unti-unting ibinuka ang mga mata. The usual white ceiling greeted me. Halos masilaw ako sa kaputian niyon. Napakurap hanggang sa masanay na rin sa liwanag. Inikot ko ang tingin at nakita ang katabing aparato. It was ticking and the sound of it made me wanted to scream for help. Hindi ako sanay. Nasasaktan ako. Gusto kong magsalita ngunit mabigat ang aking bibig at tila barado ang aking paghinga. I felt suffocated. Ayaw ko ng ganitong pakiramdam!"T-tubig. . ." I mumbled. The place was too quiet. Nagsalita muli ako ngunit mahina pa rin ang aking boses.I whispered for water again to ease my thrist but no one came. Nanubig ang mga mata ko. Sumakit ang dibdib.I felt so alone. Weak and helpless. I felt miserable. Mas lalo akong nasaktan. Pumikit at humikbi kahit nahihirapan. Bakit pa ako nagising kung pawang kahungkagan lang ang sasalubong sa akin? Bakit pa ako bumalik kung alam kong