Hindi ko alam kung paano ko pa nagawang maging matatag sa kabila ng lahat ng nangyari. Hindi ko alam kung paano ko nagawang patuloy na nakatayo kahit halos hindi na maproseso ng isip ko ang lahat. Hanggang narating namin ang presinto at ikinulong nila sa selda si Mommy, hindi ko pa rin halos maintindihan ang lahat.
The truth was, I wanted to break down. I wanted to whipped and screamed my heart out for what was happening. Gusto kong awayin ang lahat at sabihing nagkakamali sila, ngunit sadyang pagod na ako. Pagod na ang puso ko sa lahat. Na kung may pagkakataon lamang ito mas gugustuhin na lamang nitong sumuko. Pero hindi maaari. Because I knew it was not the best option as of the moment.
"Ayos ka lang ba?" narinig kong wika ni Nylen sa aking tabi. Naramdaman ko rin ang mga kamay nito sa aking likod na marahang humahaplos doon.
"Hindi ko alam kung magiging maayos pa ako," mahinang sagot ko rito.
"Ano ka ba
Umuwi kami ni Nylen kinaumagahan. Iniwan ko si Mommy kahit ayaw ko sanang gawin. Naisip kong tama si Nylen. I should always keep my sane. Ngayon ko dapat gamitin ang utak ko. Ngayon ko dapat mas lalong patatagin ang sarili. Marahil tama siya nang sabihin niyang pagsubok lang ito sa akin.Hindi na ako natulog pagdating sa bahay. Mabilis akong naligo at nagbihis ng maayos. Maong na kupas at T-shirt na puti na pinatungan ko ng maong ring jacket. Hinayaan kong nakalugay ang alon-alon kong buhok at isunuot ang aking sneakers.Desidido ako sa pupuntahan. Hindi ko man sigurado na tutulungan ako nito pero kailangan kong sumugal. Kinuha ko ang papel na nasa ibabaw ng mesa na ibinigay sa akin ng pulis na kinausap ko kagabi para hingan ng tulong.Akala ko wala na itong pakialam ngunit nagulat na lamang ako nang iabot nito ang isang maliit na papel sa akin. Nakasulat doon ang pangalan ng isang kilalang attorney. Mas lalo akong n
"Are you okay, Apple? Kinakabahan ka ba?"Naagaw kaagad ang aking pansin nang magsalita si Attorney Kraius Montreal. Magkatabi kaming dalawa sa kotse nito habang binabaybay ang kahabaan ng EDSA. Hindi gaanong traffic kaya mas magaan ang pagpapatakbo nito. Mabilis nga iyon kumpara sa normal na araw ko kapag sasakay ng jeep. Gayunpaman, mararamdaman pa rin ang pag-iingat sa bawat kambyo at tapak nito sa preno."Ayos lang naman po ako. Medyo kinakabahan lang ng konti," sagot ko rito. Binalingan ko rin ito ng tingin at nakitang seryoso lamang ang mga mata nitong nakatuon sa harapan.Kraius chuckled beside me. Sinulyapan rin ako nito. "Masyado na ba akong matanda para i-po? Call me by my name, instead."Tumango ako kahit hindi na nito iyon nakikita. I even smiled a bit because what Mr. Montreal told me lessen my nervousness and uneasiness. Masyado rin itong madaldal at kung minsan masyadong gwapong-gwapo sa sar
When you were a woman full of hope, it would always make you stronger. Bolder and ready to risk despite everything that would block your way. Aasa ka. Mananalig. Hanggang sa pakiramdam mo kaya mo na ang lahat. Pakiramdam mo hinding-hindi ka mabibigo.But in every challenge, fate always had an oddly way of playing the game. Baited. Puzzled. Undeniable doubts and turns of events. Kung gaano kabilis nangyari ganoon din kabilis natapos ang lahat. Na ang pinanghahawakan mong pag-asa ay maaari ring mawala at maglaho.Good luck.It would not happen everytime. It never worked every time. Sometimes, it may give you hope that could lead you to the destruction that you never wished that exist. Hanggang malalaman mo na lang na hindi pag-asa ang dala nito kundi sakit. Sakit na hindi mo aakalaing posibleng mangyari."Apple." Tinig iyon ni Mommy.Every time I heard her voice, for me, it was the mos
I watched intently the neon lights as it played in my sight. The switching of its color every minute as it danced to the darkness of the night was indeed a good and wonderful scene of euphoria. It was sirene and peaceful. It was as if, could fade away all the pain and worry. Beautiful but also dangerous.Mall of Asia globe indeed had its own way to change a mood. As I looked around the place hundreds of people were looking at it too with a smile pasted on their lips. There eyes were beaming too, the way they looked at the big globe. They were obviously happy and in awe.While, I am only here. Didn’t even know what to do. Didn’t know what to say. Hindi ko rin alam kung saan ako pupunta. I seemed lost. Wrecked and broken. Mula pa kanina sa presento kasama si Mommy. At mas lalo pa itong nadagdagan nang marinig ko ang sinabi ni Mr. Aguirre.I am lost for words. I couldn’t even think straight. I even lau
I played the pen in between my fingers. Pinaikot ko ito nang paulit-ulit. Mabilis na halos hindi na masabayan ng mga mata ko ang imahe nito. Hanggang sa tuluyan itong nalaglag sa ibabaw ng Steno pad na nasa aking harapan. I sighed and took it again, then played it once more.Sa sobrang boring na nararamdaman ko ang ballpen ang tangi kong napagdiskitahan. I even stretched my legs and swayed it slowly. Pinaikot ko rin ang aking swivel chair matapos magsawa sa paglalaro sa ballpeng hawak ko.Doon lumabas ang pinakamagandang babaeng nakita ko sa tanang buhay ko. Si Olive Trinidad Ramirez, my boss. Isang kilalang psychiatrists. Naka-bob cut ang buhok nito na mas lalong nagpatingkad sa anyo nitong pisikal. Pointed nose and small face that complimented her white complexion. Hindi nga lamang ito masyadong mataas ngunit hindi naman iyon nakabawas sa ganda nito."Apple, can you go out with me for lunch?" Tiningnan nito ang wri
Pagod man ako nang nagdaang gabi ay maaga pa rin akong nagising. Gusto ko pa sanang pumikit at matulog ngunit hindi na maaari. I could feel the sunlight reflecting on my face. Para bang ginigising ako nito. As if telling me to wake up and start my life. To keep living and be alive despite of every thing.Nang ibuka ko ng tuluyan ang mga mata ay hindi nga ako nabigo. The sunlight abruptly caught my sight and made my vision blurry. Pumikit muli ako at sinanay ang mga mata. Kapagkuwan ay nagpalit ako ng pwesto at nagmulat ng paningin.I felt relieve seeing no trace of Condrad from the other side of my bed. Alam ko naman kasing tumabi siya sa akin kagabi nang mahiga ako sa kama. He embraced me from behind and whispered sweet words but I couldn't afford to talk to him nor listen. His sweet nothings meant nothing to me too. Parang hangin lang na dumadaan sa dalawang tainga ko. Nasanay na rin ako kapag naglalambing ito sa akin at hayaan ito
Sabay kaming kumain ng tanghalian ni Mommy sa hospital bed nito. We talked about every thing. Kinuwento ko rito ang tungkol sa trabaho ko at si Miss Olive. She was smiling whenever I said compliments to every one around me. At nagsabing magpapasalamat siya sa mga ito sa pagiging mabait nila sa akin.I am happy seeing my Mom happy. Walang makakatumbas sa damdaming iyon na nararamdaman ko. It was so precious to me. Bukod kasi sa hindi kami palaging nagkakasama, madalang na rin kung makita ko itong ngumingiti.Ilang sandali pa kaming nag-usap ni Mommy bago ko ito pinatulog muli. Iniwan ko rin kaagad ito nang makitang payapa na ang paghinga nito. Nagbilin na lamang ako sa personal nurse nito ng ilang importanteng bagay bago ko nilisan ang ospital.I didn't know where to go actually. Pumara na lamang ako ng Taxi at hinayaan kong libutin nito ang buong Metro. As usual, it was a busy day for all the people battling for their own
I scanned myself in the full length mirror in front of me. I smiled softly as I saw how the red sequined fabric complimented my body. Its V-neck showed my cleavage. Ngunit imbes na mahiya ako ay mas lalo pa nitong dinagdagan ang kompyansa ko sa sarili. Fit and flare style dress that traces every curve of my body. Para bang sinadya ang damit na iyon para sa akin lamang."Oh, my gosh! You look stunning, Apple. I'm sure you will be the Apple of the night, tonight." It was Miss Olive Trinidad. Sinulyapan ko ito mula sa salamin at nakitang nakangiti itong nakamasid sa akin."Salamat po, Miss. Bagay rin po sa inyo ang damit niyo," I commented.Natawa naman ito at umiling. Nakita ko ring tumayo ito at naglakad patungo sa akin. "Nah, I disagree."Inayos ni Miss Olive ang pagkakapusod ng aking buhok. Pinagmasdan ko lamang ito habang ginagawa niya iyon. Ipinagkikibit-balikat ko na rin ang hindi nito pagsang-ayon sa