I played the pen in between my fingers. Pinaikot ko ito nang paulit-ulit. Mabilis na halos hindi na masabayan ng mga mata ko ang imahe nito. Hanggang sa tuluyan itong nalaglag sa ibabaw ng Steno pad na nasa aking harapan. I sighed and took it again, then played it once more.
Sa sobrang boring na nararamdaman ko ang ballpen ang tangi kong napagdiskitahan. I even stretched my legs and swayed it slowly. Pinaikot ko rin ang aking swivel chair matapos magsawa sa paglalaro sa ballpeng hawak ko.
Doon lumabas ang pinakamagandang babaeng nakita ko sa tanang buhay ko. Si Olive Trinidad Ramirez, my boss. Isang kilalang psychiatrists. Naka-bob cut ang buhok nito na mas lalong nagpatingkad sa anyo nitong pisikal. Pointed nose and small face that complimented her white complexion. Hindi nga lamang ito masyadong mataas ngunit hindi naman iyon nakabawas sa ganda nito.
"Apple, can you go out with me for lunch?" Tiningnan nito ang wri
Pagod man ako nang nagdaang gabi ay maaga pa rin akong nagising. Gusto ko pa sanang pumikit at matulog ngunit hindi na maaari. I could feel the sunlight reflecting on my face. Para bang ginigising ako nito. As if telling me to wake up and start my life. To keep living and be alive despite of every thing.Nang ibuka ko ng tuluyan ang mga mata ay hindi nga ako nabigo. The sunlight abruptly caught my sight and made my vision blurry. Pumikit muli ako at sinanay ang mga mata. Kapagkuwan ay nagpalit ako ng pwesto at nagmulat ng paningin.I felt relieve seeing no trace of Condrad from the other side of my bed. Alam ko naman kasing tumabi siya sa akin kagabi nang mahiga ako sa kama. He embraced me from behind and whispered sweet words but I couldn't afford to talk to him nor listen. His sweet nothings meant nothing to me too. Parang hangin lang na dumadaan sa dalawang tainga ko. Nasanay na rin ako kapag naglalambing ito sa akin at hayaan ito
Sabay kaming kumain ng tanghalian ni Mommy sa hospital bed nito. We talked about every thing. Kinuwento ko rito ang tungkol sa trabaho ko at si Miss Olive. She was smiling whenever I said compliments to every one around me. At nagsabing magpapasalamat siya sa mga ito sa pagiging mabait nila sa akin.I am happy seeing my Mom happy. Walang makakatumbas sa damdaming iyon na nararamdaman ko. It was so precious to me. Bukod kasi sa hindi kami palaging nagkakasama, madalang na rin kung makita ko itong ngumingiti.Ilang sandali pa kaming nag-usap ni Mommy bago ko ito pinatulog muli. Iniwan ko rin kaagad ito nang makitang payapa na ang paghinga nito. Nagbilin na lamang ako sa personal nurse nito ng ilang importanteng bagay bago ko nilisan ang ospital.I didn't know where to go actually. Pumara na lamang ako ng Taxi at hinayaan kong libutin nito ang buong Metro. As usual, it was a busy day for all the people battling for their own
I scanned myself in the full length mirror in front of me. I smiled softly as I saw how the red sequined fabric complimented my body. Its V-neck showed my cleavage. Ngunit imbes na mahiya ako ay mas lalo pa nitong dinagdagan ang kompyansa ko sa sarili. Fit and flare style dress that traces every curve of my body. Para bang sinadya ang damit na iyon para sa akin lamang."Oh, my gosh! You look stunning, Apple. I'm sure you will be the Apple of the night, tonight." It was Miss Olive Trinidad. Sinulyapan ko ito mula sa salamin at nakitang nakangiti itong nakamasid sa akin."Salamat po, Miss. Bagay rin po sa inyo ang damit niyo," I commented.Natawa naman ito at umiling. Nakita ko ring tumayo ito at naglakad patungo sa akin. "Nah, I disagree."Inayos ni Miss Olive ang pagkakapusod ng aking buhok. Pinagmasdan ko lamang ito habang ginagawa niya iyon. Ipinagkikibit-balikat ko na rin ang hindi nito pagsang-ayon sa
Mahigpit ang pagkakayakap ng aking dalawang kamay mula sa likuran ni Marcus. Nakasandal din ang aking ulo sa malapad na likod nito dahil sa takot na baka mahulog ako. My hair was dancing with the strong blew of the wind but I just let it. Hindi na ako nag-abala pang itali ito kanina nang makita kong sa isang big bike kami sasakay. After I confessed to Marcus my sentiments, he just laughed at me and shook his head. Hindi man masyadong maliwanag sa lugar na kinaroroonan ko kanina sa MOA ngunit kitang-kita ko naman ang mukha nito. I saw how his expression softened and abruptly turned into serious when he realized I was not joking at all. Naaalala ko pa ang gulat na bumalatay sa gwapo nitong mukha habang nakakunot ang noo.I knew he was confused and speechless. I even saw him open his mouth but he did not say anything. We stared at each other intently for a while as if we were the only thing that matter. Hanggan
"Hey, Apple. Are you okay?"Nagbalik ang aking alaala sa kasalukuyan nang maramdaman ko ang marahang pag-alog ng aking balikat. My gaze instantly shifted to Miss Olive who was looking at me worridly. Pinisil din nito ang aking balikat nang marahan. I knew it wasn't intentional. Marahil ay alam nitong hindi ako komportable.Ngumiti ako nang pilit. Tumikhim din ako para mawala ang bara sa aking lalamunan. What happened between Marcus and I was a spur of a moment thing. It was a long time ago, so I shouldn't be thinking about it. Dapat kalimutan ko na at ibaon na lang sa lupa."Pasensya na po, Miss Olive. I am just not feeling well," pagsisinungaling ko. Tinawag ko rin ang waiter na sakto namang dumaan sa aming harapan. Kumuha ako ng wine kahit pa kakasabi ko lang na masama ang aking pakiramdam at nilagok iyon sa harap nina Miss Olive at Marcus."Oww," narinig kong bulong ni Miss Olive. Tumatango-tango pa ito
Maaga pa lang ay bumangon na ako para maghanda patungo sa trabaho. Katulad ng nakasanayan, mag-isa na naman ako sa aking silid. Hindi naman kasi nagtagal si Condrad at umalis kaagad nang matapos kami sa pagpapaligaya sa sarili. Nagbilin lamang ito na maglalagay ng pera sa aking bank account.I sighed and closed my eyes when the water touched my body. The temperature was humid that I loved the most. It helped me relax and calm from all the chaos that I was feeling inside. Napakasarap sa pakiramdam kaya nang matapos ako sa paglilinis ng sarili ay tila ba napakapresko ng aking pakiramdam.Dumiretso kaagad ako sa harap ng aking tokador. Fixed myself and blow dried my hair. Hindi ako masyadong nahirapan dahil hindi naman ito masyadong mataas. Nilagyan ko rin ng cream ang mukha bago ilapat ang foundation at lipstick para magkaroon ito ng kulay.Nang makuntento ay kaagad akong nagtungo sa aking mini dressing room. Kumuha ng fitte
Hindi rin naman nagtagal sina Miss Angeline sa klinika ni Miss Olive. Dinaanan lamang ng mga ito si Marcus dahil may pupuntahan daw ang mga ito. Marcus kept insisting to talk to me but I declined him everytime. Hindi ko kayang makipag-usap sa kaniya kung alam ko namang nakamasid lamang si Condrad sa amin. Partikular na sa akin.Buong maghapon ay wala akong ginawa kundi ang isipin ang biglaang mga pangyayari. Ang biglaang pagbabago ng pakikitungo ni Marcus sa akin. Did he have an agenda towards me? Galit ba siya at plano niyang maghiganti sa akin?However, I couldn't deny to myself that I was more concerned about Condrad's reaction. Alam kong galit ito dahil sa nakita. Ramdam na ramdam ko ito habang tinitingnan niya ako kanina. He was possesive over me. I was his, as he always say. Kaya hindi ko alam kung paano ko siya haharapin mamaya at ang kaniyang galit."Hey, Apple!""Shit!" I cursed.
Nagising ako sa isang pamilyar na lugar. The entricate design of my ceiling greeted my sight. The violet neon lights that I personally requested was in dim that matches the white and lavender ceiling. And a small chandelier embossed with crystal at the center of it made it more classy and elegant.Pumikit akong muli. Kinapa ko rin ang aking noo dahil umiikot pa rin ang aking pakiramdam. Sinanay ko muna ang sarili saka dumilat muli. I tried to move my head to look around and found nothing. The room was empty and quiet. I felt dissapointed in an instant that I breath heavily. Mukhang iniwan na ako ni Condrad.I sighed. Inayos ko rin ang pwesto at isinandal ang aking likod sa kama. Nang sinilid ko ang bedside table ay nakita kong ala-una pa lamang ng madaling araw. Gustuhin ko mang matulog ngunit sadyang kumakalam ang aking sikmura. Gutom ako at kasalanan ko iyon dahil hindi naman ako nag-agahan at hindi na rin nakapaghapunan kanina.
Condrad Aguirre POVChance. When I was young and got the dream I wanted, I thought I have all the chance in the world. Madali sa akin ang makuha ito. Madali sa akin ang magtagumpay. Ngunit nang nagmahal ako, sinampal ako ng katotohanang may mga bagay na hindi para sa akin. But I was cruel. I took that chance for my own gain; kahit na ang kapalit ay ang pagkawala ng lahat sa akin. Apple Santibañez, an alluring woman that captured and melted the coldest part of my heart. Akala ko, hindi kailanman titibok ang puso ko para sa isang babae. But when she came, the chance was clear to me. Selfishly, I grabbed it, even if I was hurting her in the process. A chance to love. I had it once. I lived with it. The happiest of my life. Akala ko hindi na matatapos ang lahat. Ngunit kung ang mga bagay ay pinilit lang, wala iyong kásiguraduhan. The chance I had ended. Ang masakit, kasama ng pagkatapos ang pagkalimot. "Sino ka?" My eyes widened. I was in tears. My heart was in pain and scattered
I still couldn't believe it. I couldn't even process everything. Parang sa isang iglap lang nagbago ang lahat. Kung paano at bakit, hindi ko alam. "So, bakit ka naiinis? Past is past na nga, 'di ba? Ikaw ang nagsabi." Napatitig ako sa monitor ng laptop. Napabuntonghininga. "Hindi ko alam, Nylen. Parang imposible kasi," wika ko. Nylen gave me a disapproving look. Alam ko na kaagad na hindi nito nagustuhan ang sagot ko. "Is it the other way around, Apple? Apektado ka pa rin ba sa kaniya?" Itinuon ko sa labas ng balcony ang paningin. "Hindi ka makasagot. I'll take your silence as a yes.""I wish you were here." Napangiti ako. Nasa kalangitan pa rin ang mga mata. Gumagabi na pero katulad nang nagdaan, hindi ako makatulog. My head was occupied with questions I badly wanted to know the answers. Pero wala akong lakas ng loob na magtanong. Duwag akong pag-usapan ang nakaraan lalo na at hindi na lang tungkol sa amin ni Condrad ang lahat, tungkol na rin ito kay lola. Natatakot akong baka kap
Isa. Dalawa. Tatlong oras. . .Hindi ko alam kung ilang oras na ba ang nakalipas mula nang tumuntong ako ng Pilipinas. Pakiramdam ko napakabilis at halos kisap-mata lang na nangyari ang lahat. It was so sudden. Unexpected. Ni sa hinagap ay hindi ko naisip na siya kaagad ang makikita ko sa aking pagbabalik. "So! How was the graduation, hija? Pasensya ka na at hindi na ako nakadalo. This old woman is useless. Ah, how I wish I was there." Boses ni Lola ang nagpabalik sa akin sa kasalukuyan. I looked at her. "Ayos lang naman po. Normal na graduation pa rin." Totoo naman iyon. There's no special about that event. Pagkatapos kong matanggap ang diploma at mag-picture taking kasama sina Franco at Nylen, umuwi na rin kami. "Oh, my poor child." My grandmother's voice sounded in frustration. Naiintindihan ko naman siya. Marahil, matindi ang pagnanais niya na dumalo sa espesyal na okasyon na iyon. Nang maghiwalay ang mga magulang ko noon, nawalan na rin kami ng komunikasyon sa isa't isa. I tho
"Ladies and gentle, we have just landed at Ninoy Aquino International Airport. We welcomed you to Manila, Philippines."Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Huminga nang malalim matapos hamigin ang sarili. Sinulyapan ko rin ang bintana sa aking tabi at nakita ang liwanag na nagmumula sa papalubog na araw. Hindi naman ako nakatulog. Bagkus, kanina ko pa pinapakalma ang puso kong nagsisimula ng tumibok nang malakas. I was nervous.Scared. Alone. Nakapaninibago pala na muli kong maranasan ang pag-iisa. Pakiramdam ko. . . hindi ako sanay. Marami rin akong naiisip; mga posibilidad. Kahit naman kasi limang taon na ang nakalipas, at wala akong anumang komunikasyon sa lahat maliban kay lola, hindi maikakaila na maliit lamang ang Pilipinas. Santibañez was born rich. Iisa ang ginagalawan tulad ng mga Trinidad. 'Come on, Apple. Nag-o-overthink ka na naman!'I shook my head. There's no use of turning back now. May konting takot ako at kaba, oo, pero hindi ibig sabihin niyon na apketado pa r
Why do you want to be an attorney? That was the question I have been thinking for a while now and I still doesn't have a concrete answer to it. Bakit nga ba? Is it because I wanted to help those who are accused but are actually innocent? Is it because of my mother and the fate she experienced? Is it because I was afraid that someone might experience the same ill fate as me. Hindi ko alam. I wasn't sure either. Basta ang alam ko, gusto kong maging abogado. "I heard your grandmother is throwing a party. Uuwi ka ba?" Franco said while giving me a cup of coffee. Kinuha ko iyon. "Oo," tipid na sagot ko. "Salamat. Hindi lang naman dahil sa party kaya ako uuwi," dagdag ko pa matapos amuyin ang aroma niyon. Umaga at nakaupo lamang ako sa veranda ng villa na pagmamay-ari ni lola. My father's mother. Hindi ko alam kung paano niya ako nahanap noon, but I was fortunate that she found me. Hindi na rin ako nagtanong. Masyadong maraming nangyari na kinailangan kong iwan ang lahat at magpak
"Kailangan mo ba talagang gawin ito? Paano kung hindi ka niya maintindihan? Paano kung saktan ka niya? Paano kung magmakaawa siya sa 'yo? Ano ang gagawin mo, Apple?" Matiim kong tinitigan si Nylen na nasa aking harapan. Kanina pa siya nag-iingay rito sa isang sikat na cafè sa loob ng BGC at mukhang wala pa rin itong balak na tumigil. Alam kong nag-aalala lamang siya sa akin pero alam ko rin sa sarili na kailangan kong gawin ang bagay na dapat matagal ko nang ginawa. "Hindi pa naman kasi kami nag-uusap ng pormal. Besides, Marcus is a good man. He won't hurt me," sagot ko. Nylen looked more frustrated. Mas lalong naging mariin ang titig niya sa akin. "I got your point. Kaso, iba na ang sitwasyon ngayon. Natatakot ako para sa 'yo." Her eyes turned weary after. I grabbed her hand and pressed it lightly. I heaved a deep sigh and smiled, then I said, "Ayos lang ako. Praning ka lang masyado. I'm stronger now, you know." That was meant to be a joke. But when I saw Nylen's death glare, I la
Nakita ko kung paano nagbago ang ekspresyon sa mukha ni Condrad. I felt him stiffened beside me. Shocked. Alam kong hindi nito inaasahan ang sinabi ko, at marahil hindi rin nito naisip iyon. Who would, if I hid it from him from the start. Isang buwan matapos kong tanggapin ang alok niya sa akin ay hindi na maganda ang aking pakiramdam. Nag-drop ako sa school dahil iyon ang gusto ni Condrad kahit labag sa gusto ko. He offered me to tour every place I desired and I gladly accepted it because I had my own agenda too. Masaya ako sa pagdating ni Lila. But I couldn't afford to lose my only chance to save my mother. Kahit masakit, tinago ko ang lahat para sa sarili kong interes. Nanloko ako ng tao para sa nanay ko, kahit kapalit nito ang katapusan ng pagiging ina ko kay Lila. Masakit. Masakit na isuko ko ang pagiging ina para maging isang mabuting anak, pero sa huli, hindi pa rin pala sapat. What I did to save my mother couldn't redeem me from the sin of abandoning my own child. I deserv
Pareho kaming nanatiling tahimik ni Marcus. Matagal. Mariin ang bawat titig niya sa akin. Nang-aarok. Maybe, he was weighing things on his own understanding. Ako naman ay tanggap ko na ang lakat nang salitang matatanggap ko mula sa kaniya. Hindi ko na kailangan pang magkunwari dahil alam ko naman na mali ako. We both did wrong. Mas malala nga lamang ang akin dahil sinira ko rin ang relasyon ng ina niya at ni Condrad. I have been thinking about my mistakes while healing. I have been thinking about all my regrets. Pero kahit gaano ko pa isipin, humahantong pa rin sa katotohanan na hindi ko na maibabalik ang lahat. May mga nasaktan ako na hindi naman dapat, dahil naging makasarili ako. "Sorry for deceiving you." Si Marcus ang unang pumutol sa katahimikan. Tumango ako. Wala naman akong dapat na sabihin o hinanakit dito dahil pareho naming niloko ang isa't isa. "Sorry for hiding the truth from you and your family. Sa maniwala ka man o hindi, I don't have any idea that Angeline is your m
I woke up feeling heavy. My head is aching too bad and my body seemed numb. Kinalma ko ang isip at unti-unting ibinuka ang mga mata. The usual white ceiling greeted me. Halos masilaw ako sa kaputian niyon. Napakurap hanggang sa masanay na rin sa liwanag. Inikot ko ang tingin at nakita ang katabing aparato. It was ticking and the sound of it made me wanted to scream for help. Hindi ako sanay. Nasasaktan ako. Gusto kong magsalita ngunit mabigat ang aking bibig at tila barado ang aking paghinga. I felt suffocated. Ayaw ko ng ganitong pakiramdam!"T-tubig. . ." I mumbled. The place was too quiet. Nagsalita muli ako ngunit mahina pa rin ang aking boses.I whispered for water again to ease my thrist but no one came. Nanubig ang mga mata ko. Sumakit ang dibdib.I felt so alone. Weak and helpless. I felt miserable. Mas lalo akong nasaktan. Pumikit at humikbi kahit nahihirapan. Bakit pa ako nagising kung pawang kahungkagan lang ang sasalubong sa akin? Bakit pa ako bumalik kung alam kong