Hindi rin naman nagtagal sina Miss Angeline sa klinika ni Miss Olive. Dinaanan lamang ng mga ito si Marcus dahil may pupuntahan daw ang mga ito. Marcus kept insisting to talk to me but I declined him everytime. Hindi ko kayang makipag-usap sa kaniya kung alam ko namang nakamasid lamang si Condrad sa amin. Partikular na sa akin.
Buong maghapon ay wala akong ginawa kundi ang isipin ang biglaang mga pangyayari. Ang biglaang pagbabago ng pakikitungo ni Marcus sa akin. Did he have an agenda towards me? Galit ba siya at plano niyang maghiganti sa akin?
However, I couldn't deny to myself that I was more concerned about Condrad's reaction. Alam kong galit ito dahil sa nakita. Ramdam na ramdam ko ito habang tinitingnan niya ako kanina. He was possesive over me. I was his, as he always say. Kaya hindi ko alam kung paano ko siya haharapin mamaya at ang kaniyang galit.
"Hey, Apple!"
"Shit!" I cursed.
Nagising ako sa isang pamilyar na lugar. The entricate design of my ceiling greeted my sight. The violet neon lights that I personally requested was in dim that matches the white and lavender ceiling. And a small chandelier embossed with crystal at the center of it made it more classy and elegant.Pumikit akong muli. Kinapa ko rin ang aking noo dahil umiikot pa rin ang aking pakiramdam. Sinanay ko muna ang sarili saka dumilat muli. I tried to move my head to look around and found nothing. The room was empty and quiet. I felt dissapointed in an instant that I breath heavily. Mukhang iniwan na ako ni Condrad.I sighed. Inayos ko rin ang pwesto at isinandal ang aking likod sa kama. Nang sinilid ko ang bedside table ay nakita kong ala-una pa lamang ng madaling araw. Gustuhin ko mang matulog ngunit sadyang kumakalam ang aking sikmura. Gutom ako at kasalanan ko iyon dahil hindi naman ako nag-agahan at hindi na rin nakapaghapunan kanina.
Mabilis ang aking mga lakad habang nakakuyom ang aking mga kamay. The tip of the heels that I was wearing roared the empty hallway where I was walking. Napapalingon at napapatulala na lamang ang bawat taong aking madaraanan marahil ay dahil sa aking awra. I was fuming mad, and no one could stop me.Nang makita ko ang hinahanap na pinto ay agad ko itong binuksan. Bumungad kaagad sa akin ang natural na hitsura ng isang opisina. Minimalist interior design with a combination of black and white. Walang anong dekorasyon sa loob maliban na lamang sa mga plake na nakasabit sa wall shelves. Indoor plants at ang nag-iisang lamesa na para sa sekretarya nito."What can I do for you, Ma'am?" Nilapitan ako ng sekretarya. Ngumiti pa ito sa akin.Ibinaba ko ang shades na suot. Inayos ko rin ang medyo nagulo kong buhok. I smiled to her lightly. "Is Judge Condrad Aguirre here?" tanong ko.Pinasadahan naman ako nito ng tingi
Emptiness.Pakiramdam na kulang.Kahungkagan.Sa lahat ng nangyari sa akin, hindi ko alam kung kailan ko ba naramdaman na maging buo. Sa lahat ng mga pasakit na naranasan ko, hindi ko alam kung kailan ba ako sasaya. Pakiramdam ko tuloy, nakaukit na sa akin ang salitang pagdurusa, dahil kahit gawin ko ang tama, palagi na lang ay hindi pa rin sapat.Napakabilis ng mga pangyayari para sa akin. One moment I was a princess. A daughter, a self proclaimed mother and a mistress.Fucked up and lifeless.Durog na durog na hindi ko alam kung posible pa ba ang pagbangon. Maging ang makaramdam ng pag-asa sa isang katulad ko. Winasak at dinurog ng mga pangyayaring hindi ko ginusto, at mga desisyong kailangan kong panindigan.Hindi ko tuloy maiwasang isipin kung maaari pa ba akong magsimula? Kung posible pa ba ang aking pagbangon mula sa kumunoy na kinaroroonan ko? If it
PresentNapabuntonghininga na lamang ako habang inaalala ang nakaraan. Back then, I was very sure of myself. Alam kong maabot ko ang mga pangarap ko kahit pa walang gaanong sumusuporta sa akin. Alam kong makakaya ko ang lahat kahit pa nag-iisa lang ako at tanging si Mommy lang ang pinanghuhugutan ko ng lakas. But inevitable things did happen. Nabali lahat ng mga pangarap ko. My priorities were no longer on top of my list. May kailangan na akong unahin at pahalagahan.Family.Kahit pa ang kapalit nito ay ang sakit sa puso na lagi ko nang dala sa araw-araw. At konsensya na hinding-hindi na mawawala sa akin kahit pa lumipas man ang mahabang panahon.Looking back in to my life for the past five years, it had been a series of rough road for me. Hindi naging madali ang lahat. I was no longer living. Ni hindi ko na nga rin kilala ang sarili ko. I was totally lost and had been succumb into all the decisio
Nang tuluyang mawala si Condrad at Lila sa aking paningin ay napaupo na lamang ako pabalik sa puting metal na silya at napabuntonghininga. Hinawakan ko ang aking noo at hinilot iyon nang bahagya. Iginalaw-galaw ko rin ang aking ulo para maibsan ang pananakit niyon.I heaved a deep sigh and released it after. Trying to calm myself and the raging of my heart. Trying to forget my own mess and pretend to be alright all the time. Ganoon naman palagi ang ginagawa ko. Na-master ko na nga yata ang art ng pagiging mapagkunwari.Napailing na lamang ako at napangiti ng mapait para sa sarili. Nalulungkot akong maging mag-isa na kinailangan kong lunurin ang sarili sa pagkukunwari. I actually didn't understand my own self. I was afraid to be alone and I needed someone to save me. But the thing was, no one. No one came to save me.Napabuntonghininga akong muli dahil sa naisip. Ibinaling ko rin ang aking tingin sa maingay na cellphone sa
I woke up the next day feeling heavy. Umiikot ang paningin ko kaya pumikit akong muli. Kinapa ko rin ang aking beywang dahil parang may mabigat na bagay na nakadagan sa akin. Nagulat pa ako nang mapagtanto ko kung ano iyon. Idinilat ko ang mga mata. Ilang minuto akong hindi nakakilos hanggang sa dahan-dahan ko itong hinarap.Condrad was sleeping soundly beside me. His arm wrapped around my waist while he was hugging me from the back. Mariin ang pagkakapikit ng mga mata nito at mukhang napakahimbing ng tulog. Hindi ko tuloy naiwasang silipin ang digital clock na nasa ibabaw ng bedside table. Alas-diyes nang umaga at mukhang walang balak si Condrad na gumising at magtrabaho katulad nang dati nitong ginagawang kaya niyugyog ko ang balikat nito nang bahagya."Condrad. . . Gising na," I whispered. Ilang ulit kong ginawa iyon bago ito nagmulat ng mga mata."Hey. . . I'm sorry I slept.""Ayos lang." I smiled shyl
Napabuntonghininga ako habang nakaupo sa isang puting metal na upuan sa loob ng mamahaling restaurant sa BGC. I looked around the place and saw people smiling and talking, obviously delighted while eating. The place was cozy and quiet for special appointment and good time but for me, it didn't help to lessen the raging beating of my heart.I heaved a deep breath and bowed. Tinanggal ko ang shades na suot at inilapag sa salaming mesa. I saw my reflection to it and realized how awful I look. The make-up I was wearing didn't help to hide the result of my sleepless nights and self reflection from the past days. Halatang malaki ang inihupyak ng mukha ko at ang walang kamatayang eyebags na litaw pa rin kahit pinatungan ko na iyon ng concealer."Ma'am? Ano pong order niyo?" Umiling akong muli sa tanong na iyon ng waiter. Alanganin itong tumango sabay kamot sa ulo. "Sige po." Lumayo ang waiter sa akin.Napailing na lamang ako at m
Napapapikit ako sa bawat sayad ng palad ni Miss Angeline sa aking pisngi ngunit hindi ako pumalag o nanlaban. Tinanggap ko ang lahat ng ginagawa nito dahil alam kong nararapat lamang iyon sa akin. Hinayaan ko siya sa lahat ng gusto niya kahit masakit, kung iyon ang makakapagpagaan ng loob nito."Angeline! Shit!"A loud voice of Condrad echoed the room. Kasabay niyon ay may naramdaman akong pumulupot sa aking beywang. Naramdaman ko ring wala nang palad ang sumayad sa aking pisngi. Doon lamang ako dumilat. Hilam sa luha ang aking mga mata ngunit nakita ko pa ang galit na mukha ni Miss Angeline habang nakatingin sa akin. Pinipigilan ito ni Miss Olive habang doon ko lamang din napagtanto na hawak ako ni Condrad sa beywang."What did you do Angeline?!" Condrad was obviously angry. Mabilis ako nitong nailipat sa ibang posisyon at pinaharap dito. I abruptly felt his tight embrace while I tried to suppress myself from sobbing.