Kabanata 5

KABANATA 5

MAZARINA laid on the bed as her eyes unconsciously started to moist, and blur. Tila lumubog siya sa hinihigaan dahil sa sobrang bigat ng pakiramdam. Nang mailapat sa noo ang palad, no’n niya nakompirma na may sinat siya. Pumikit siya para ipahinga ang mga mata, ngunit dahil sa nanghahapdi ito, hindi niya nagawang makatulog. Dumilat siya habang hinihilot-hilot ang sintido.

Tumambad sakanya ang madilim na paligid. Hindi niya namalayan ang oras, gabi na pala. Muli siyang pumikit kasabay ng malalim na buntong-hininga. Tatlong araw na pala ang lumipas mula no’ng araw na umalis ng walang paalam ang asawa. Inabot niya ang kanyang cellphone sa tabi, nagbabakasakaling may mensahe mula rito o tawag na hindi niya nasagot.

Arin heaved a deep sigh as disappointment pinched her heart. Wala siyang nakita ni isa sa mga inasahan niya. Mas lalong bumigat ang kanyang pakiramdam ng pumasok sa isip ang ideyang magkasama nanaman ang asawa niya at si Janice Yu. Sumilay ang mapait na ngiti sa kanyang labi. Wala na ba talaga siyang halaga para sa asawa?

Wala na ba ang Aeron na minahal niya?

Pinilit niyang tumayo kaya nakaramdam siya ng kunting pagkahilo. “Lights on.” utos niya sa smart assistant na nakainstall sa kanilang pamamahay. Nagliwanag agad sa loob ng silid. Umupo siya sa gilid ng kama, at napatingin sa paligid. Maganda ang silid ngunit wala siyang naalalang magandang alaala rito. Pumikit s’ya ng taimtim, at umiling para burahin ang mga naiisip.

Hindi siya pweding magpadala sa stress. Kailangan niyang tatagan ang loob para sa sariling kapakanan, at para sa munting supling na nasa kanyang sinapupunan. Hinimas niya ang kanyang manipis na t’yan, at ngumiti ng tipid habang nakatingin dito.

“Love na love ka ni mommy.” sambit niya. Unti-unting nangingilid ang mga luha sa kanyang mga mata, “E—Ewan ko lang kay daddy.” mahinang sambit niya na animo’y ayaw niyang iparinig sa bata ang sinabi. Agad siyang tumingala para pigilan ang mga luhang nagbabadya, pero hindi parin niya ito naawat. Naramdaman niya ang pagdaloy ng mainit na likidong puno ng hinanakit sa kanyang pisngi. Nasasaktan siya sa realidad na namamagitan sa kanila ni Aeron. Hindi na siya masaya.

Nagsawa na ba si Aeron sakanya? Nagsisisi na ba ito na siya ang pinakasalan, at hindi ang ex-girlfriend na si Janice? May nagawa ba siyang mali o kasalanan? Pakiramdam niya ay galit ang mundo sakanya—na ang pinakaunang misyon ng kapalaran ay gawing miserable ang buhay niya.

Bakit nga ba?

Napatigil siya sa paghagulhol nang tumunog ang cellphone niya dahil sa sunod-sunod na mensahe mula sa isang pamilyar na unknown number . How could she forget? ‘Yon ang number na ginamit ni Janice no’ng nakaraan para isend sakanya ang mga pictures nila ni Aeron sa Paris. Pambubuwis1t talaga ang role ng babaeng ito sa buhay niya—pumapangalawa sa mother-in-law niyang si Veronica. Hindi na siya nagtataka kung bakit nagkasundo ang dalawa. Magsintalas kasi ang mga sungay nila. Sa isip niya.

Nanlalamig at namamawis ang kanyang kamay habang nakatuon ang mga mata sa screen. Paniguradong pampasira araw nanaman ang isinend nito. What’s new? Hobby na ata nito ang pagsalitaan siya ng mga mapang-insulto, at nakakasakit na salita. Hindi na niya mabilang ang mga pagkakataong pinrovoke siya ni Janice Yu, pero ni isang beses ay hindi niya ito pinatulan dahil alam niyang malutong na sampal na kay Janice ang katotohanan na siya ang pinili at pinakasalan ni Aeron.

Ngunit, ang pinanghahawakan ni Arin bilang asawa ay tila hanggang papel na lamang. Sa loob ng walong buwan bilang mag-asawa, pakiramdam niya’y hindi na asawa ang turing nito sakanya kundi parausan na lamang.

Sa pagkakataong ‘yon, napagod na siya. Lalo na nang mabasa niya ang mensahe ni Janice Yu na sinundan pa ng mga larawang muling dumurog sa nagkadapirapiraso na niyang puso. Tama nga ang hinala niya na magkasama ang dalawa. Payapang natutulog si Aeron sa kwarto nito sa opisina... katabi si Janice. Tumawa ng pagak si Arin.

Tang’ina. Tama na. Pagod na siya. Parang isang malaking biro nalang ang pagsasama nila, at oras na para tapusin dahil hindi na nakakatawa. Her face was extremely glum. Gamit ang mga nanlalamig na kamay, walang pagdadalawang isip na itinype niya ang mga salitang patunay na buo na ang desisyon n’ya.

MAGHIWALAY NA TAYO.

Alam niya na tama ang kanyang desisyon. She wanted peace of mind. Kung hindi iyon maibibigay ni Aeron, siya ang kusang magbibigay nito sa sarili niya. Ayaw na niyang matali sa ganitong klaseng buhay. ‘Yong pakiramdam niya na siya lang ang lumalaban.

Napatingin siya sa kanyang hawak na cellphone nang ito’y muling tumunog. Napaismid siya ng makita ang pangalang ‘HONEY’ na rumehistro sa screen. Tawagan nila iyon ni Aeron. Sa lahat siguro ng honey, ‘yong sa kanila lang ang napanis. Kung baga hindi ito puro, at artipisyal lang ang tamis—peke lamang.

Hindi niya sinagot ang tawag, bagkus hinayaan niya lang ito hanggang sa tumigil. Napatitig siya sa kawalan. Magkasalubong ang mga kilay ni Arin na nilingon ang cellphone na muling tumunog.

Ayaw na niyang marinig ang boses nito. Kung sasabihin lang ni Aeron na magbabago siya para sa ikabubuti ng relasyon nila, tang’na niya kamo, too late, sagad na sagad na siya. Pero hindi naman ata ‘yon ang sasabihin ng kanyang asawa. Baka wagas na thank you pa ang marinig niya mula kay Aeron.

She’s done living in a nutshell.

Hindi alintana ang sama ng pakiramdam, tinungo ni Arin ang walk-in closet niya kung saan makikita ang generosity ni Aeron. Lahat ng nasa loob nito ay bigay ng asawa. Madalas siyang pasalubungan ng kung ano-ano kapag may out of the country business trip ito. Mula sa sandamakmak na alahas, mamahaling damit, italian made na sapatos, signature bags at iba pang gamit na puro high-end na pangarap ng kababaihan. Kusa iyong ibinibinibigay ni Aeron sakanya. Binusog siya nito sa luho.

Ngunit, sa kabila ng pagmamagandang loob ng asawa, hindi niya maiwasang isipin na ibinigay iyon ni Aeron bilang bayad—na dapat obligado siyang hayaan ito na baboyin siya sa kama kapalit ng magarang buhay. Nakakapanghinayang si Aeron, ngunit sadyang hindi niya kayang sikmurahin ang kapintasan.

Naligtas nga siya nito sa mga sindikato, pero gano’n rin pala ang kahahantungan niya sa mga kamay nito. He was her captor, and she’s the sex slave.

May kabaitang taglay naman ang asawa, ngunit nagwawakas ito kapag nakakaramdam ng tawag ng laman. Hindi rin sapat ang kabaitang iyon para pigilan siya sa binabalak na paglisan sa buhay nito. Dahil kung tutuusin, mas malaki ang pursyento ng pasakit na ibinigay nito sakanya. She had finally made up her mind. She’s exhausted.

Wala sa laman ng walk-in closet ang mga mata ni Arin kundi nasa kisame. Nakatingala siya’t nakatingin sa hugis parisukat na pinto na siyang daanan papunta sa parte ng mansion na hindi pag-aaksayan ng oras ni Aeron o ng kasambahay, ang attic. Kinuha niya ang folding stairs, itinapat doon at marahan na umakyat. Gamit ang susi’ng hawak, binuksan niya ang maliit na pinto, at kaagad kinuha ang bagay na matagal na niyang itinatago roon.

Isang bag na naglalaman ng mga bagay na binili niya gamit ang pera na ibinigay sakanya ng kanyang ama bago ito pumanaw. Walang alam ang madrasta niyang si Sylvia na may perang iniwan sakanya ang ama—pati si Aeron. Isa sa laman ng bag ay mga damit na binili niya sa pagkakataong hindi niya kasama si Aeron. As much as possible, ayaw niyang magdala ng mga gamit na makikilala ng asawa. Inilabas niya ang bagong sapatos at dinukot sa loob nito ang ticket ng barko na bukas na ang alis.

Magkahalong kaba at excitement ang naramdaman ni Arin habang nakatingin sa hawak-hawak na ticket. Sariwa pa sa alaala niya kung pa’no niya nabili ang ticket na iyon ng walang kahirap-hirap.

Ramdam niya na dinoble ng kasambahay ang pagbabantay sakanya dahil sa nangyari no’ng isang araw. Kahit pinalabas niya na binuhay niya lamang ang kotse para i-test kung gumagana ito, alam niyang hindi ito gano’n ka uto-uto para maniwala sa sinabi niya.

Pero no’ng araw na sumama siya kay Manang Karen para mag grocery, ginamit niya ang pagkakataong iyon para pumislit sa third floor para bumili ng ticket. Pinlano na niya iyon. Habang binabayaran ni Manang Karen ang mga pinamili, nagkunwari siya na biglang naiihi. Gusto sanang iwan ng kasambahay ang mga pinamili para samahan siya sa takot na matakasan.

“Ano po ba ang ipinag-aalala ninyo? Mag si-CR lang po talaga ako. Hindi po ako tatakas.”

“Eh, ma’am kasi...”

“Kung inaalala niyo po na tatakas ako, hindi ko po gagawin ‘yon.” malumanay at nakangiting tugon ni Arin. Bakas sa mukha ni Manang Karen ang pangamba, at puno ito ng pag aalinlangan.

“H—Hindi naman po sa gano’n ma'am—”

“Manang, alam ko ang inutos ng asawa ko sainyo. Alam ko rin na ginagawa niyo lang ang trabaho niyo. Promise po, hindi ko kayo ipapahamak sa asawa ko. Hindi ko ugali na mandamay ng ibang tao. Kaya sige na po. Hindi niyo naman po pweding iwan ang mga ‘yan,” tukoy ni Arin sa mga sandamakmak na groceries na kalahati palang ang na sa-scan. Nakita siguro ni Manang Karen ang sinseridad sa mga mata ni Arin kaya napapayag niya ito.

“Babalik po ako kaagad.” nakangiting saad ni Arin sa edad sikwentang ginang bago tinungo ang direksyon ng CR. Naging abala si Manang Karen sa counter, ang mga guards nanaman ang kailangan niyang iligaw. Palihim na sumunod sakanya ang naka civilian na tauhan ni Aeron. Nang marating niya ang pinto ng female CR, nilingon niya ang mga nakasunod sakanya’t tinaasan ito ng kilay. Nakuha naman nito ang kanyang gustong iparating dahil agad itong nasihinto sa pagsunod.

Pagkapasok sa cr, agad niyang isinuot ang hoodie jacket na nasa slingbag na dala. May dala rin siyang wig na mahaba, cap at mask. Wala pang limang minuto’y pigil hiningang lumabas siya ng cr kasabay ng isang babae. Nagtagumpay siyang takasan ang mga ito.

Agad na lumiko si Arin patungo sa paakyat na escalator para puntahan ang ticketing outlet sa third floor. Kung tutuusin pwedi naman siyang mag book online, pera sa abot ng makakaya, ayaw niyang mag iwan ng traces sa phone history niya dahil alam niyang pwedi iyong gamitin si Aeron kung sakaling ipapahanap siya. She couldn’t afford to take chances. Masyadong risky.

Una niyang naisip na mag eroplano, ngunit hindi na niya itinuloy dahil masyado rin itong risky. Maaaring mabilis siyang matunton ni Aeron gamit ang mga personal information na ibibigay niya sa airline. Maraming connections ang asawa at kaya nitong mag hire ng sandamakmak na Private Investigator para ipahanap siya. Pinagisipan niyang mabuti ang bawat hakbang sa kanyang daan papunta sa kalayaan.

Hindi papayag si Arin na magiging madali lang ang lahat para kay Aeron. Kung sakaling ipahanap nga siya nito ay sisiguradohin niya na maliligaw ang mga ito, hanggang sa magsawa na kakahanap. Gusto na niyang maglaho na parang bula kaya para isakatuparan ang plano, nag book siya ng ticket sa isang shipping lines gamit ang isang pekeng pangalan. Papunta Manila ang byahe nito—lugar kung saan wala siyang kilala, at walang nakakakilala sakanya.

Mas mabuti pa na pumunta siya sa lugar na iyon kaysa bumalik siya sa bahay ng mga magulang sa Del Prado, na ngayo’y pinamumugaran na ng madrastang si Sylvia na walang alam kundi pahirapan siya’t apakan ang kanyang pagkatao. Babalik pa rin siya roon pero hindi na muna ngayon. Wala pa siyang laban.

Ayaw na niya muna ng gulo. Gusto niya ng tahimik na buhay. Malayo sa mga taong walang pakialam sa nararamdaman niya, malayo sa mga taong mas masahol pa sa hayop ang turing sakanya. She don’t deserve this humiliation.

Hindi ganitong buhay ang gusto niyang makita ng anak. Alam niyang hindi magiging madali ang lahat, pero kakayanin niya. Hindi naman siya nag-iisa. Muli niyang hinimas ang tiyan, at ngumiti ng tipid.

Barya lang para sa pamilyang Griffins ang tatlong milyon na iniwan sakanya ng ama, pero para sakanya’y sapat na iyon para sa maisakatuparan ang masaya’t simpleng buhay na inaasam.

May inihanda na rin siyang ATM na naglalaman ng isang milyon halaga. Kumuha siya ng papel at isinulat ang pangalan ng taong pagbibigyan niya nito—ang mag-asawang kasambahay. Kung sakaling totohanin ni Aeron ang banta na ititigil niya ang pagtulong sa pamilya, kahit papano’y hindi sila aalis na walang-wala. May liham narin itong kasama na nag lalaman ng taos-pusong pasasalamat, at paumanhin sa kanyang gagawin.

Sana’y mainitindihan nila. Isip niya.

“ARIN!”

Her thoughts were interrupted nang marinig ang malakas, maoridad, at naiiritang tawag sakanya ni Aeron. Hindi niya inasahan na uuwi ang asawa sa pagkakataong ‘yon kaya’t saglit siyang napapitlag sa pagkabigla. Dali-dali niyang itinago sa likod ng mga damit ang kanyang bag, at pigil hiningang tiniklop ang hagdan. Napamura siya nang makitang nakaawang ang maliit na pinto ng attic. Domoble ang kaba niya ng marinig ang mga yabag nitong palapit na sa closet na kinaroroonan. Nahulog pa ang bag na isinuksok niya sa mga damit kasabay ng pagpihit ni Aeron sa doorknob ng closet.

“ARIN! OPEN THE DOOR!”

“N—NAGBIBIHIS AKO.” pagsisinungaling niya. Mabuti nalang at nai-lock niya ang pinto. Nagmamadaling muling isinuksok ni Arin ang bag sa likod ng mga nakahanger na damit, siniguro niyang hindi ito mapapansin ng asawa. Napapikit siya ng taimtim nang marahas na hinampas ni Aeron ang pinto na nag likha ng malakas na kalabog. “What the hell is your problem, Aeron?! Sisirain mo ba ang pinto?! Can’t you wait?” lakas loob na sabi niya.

Huminga siya ng malalim habang nakaharap sa pinto. Hindi niya alam kung ano ang nagudyok dito para umuwi, pero one thing’s for sure, kahit ano paman ang sabihin nito, wala na siyang pakialam. She’s been fully desensitized. She had enough.

Inayos niya ang sarili. Kabang kaba man siya’y pinilit niyang umakto ng natural. Kunti nalang Arin, you’re one step closer to freedom. Sa isip niya. Mas maigi na umuwi ang asawa para maipakita niya rito na seryoso siya sa desisyong makipaghiwalay. Hinay hinay na tinanggal niya ng lock ng pinto, pinihit ang doorknob, at lakas loob na hinarap ang nanggagalaiting asawa.

----