Chapter 6: Firsts

Chapter 6:

Nasa kwarto pa din kami ni Tristan at nasa kalagitnaan ng pag-uusap ng bigla may kumatok at bumukas ang pinto sabay pasok ni Tay Niko.

“Tay!”

“Paumanhin po signorita Aly, signorito. Naisturbo ko po ba kayo?”tila pag-aalangan nito.

“May kailangan ka Cho?” tanong ni Tristan.

“Wala namn po. Pero nais ko lang po sabihin na tumawag ang madam at kinakamusta kayo.”

Madam? Napatingin ako kay Tristan. Yung pagkasabi kasi ni Tay ng madam, sumimangot bigla ang mukha ni Tristan eh.

“Pakisabi buhay pa—aray!” sinapak ko sya bigla. Iyong pagkakasagot nya kasi kay Tatay hindi ko nagustuhan eh.

“Bakit ganyan ka makasagot Kay Tatay?!”

You don’t know anything! Aray ano ba!?” nasapak ko po ulit.

“Sinisigawan mo ako?!”

“Bakit? Bawal ba?!”

“Sinisigawan mo ang girlfriend mo?!” nagulat sya pati si Tay Niko.”Ano?!”

Di na sya umimik. Natawa naman si Tay Niko.

“Nakakatuwa po kayong tingnan na dalawa.”

“What are you saying Cho! Aray!” Isa pang sapak. Nakakadami na to sakin.

“Sinisigawan mo din si Tatay?! Wala kang galang sa matatanda ah!”

“Are you literally that brutal? Yan na kapalit ng pagiging girlfriend? Nakakadami ka na ng sapak and to think I’m sick!”

“Hindi yun excuse! Naku, pasensya na Tay ako na bahala sa baklang to.” Sabay tingin ko Kay Tristan ng may pagtataray.

“Sige po signorita, signorito. Kung may kailangan po kayo tawagin nyo lang po ako.” Sabay labas nitonsa kwarto.

“Are you that brutal ha? Do you even have to hit me? And what did you call me kanina? Bakla?”

“Oh bakit? Angal ka?”

.

“Youre unbelievable!”

“Thank you. Tsaka isa pa, yung sa nanay mo.”

Alam kong nanay nya yung tinawag na madam kanina ni Tay Niko. Eh wala naman itong ibang kamag-anak o kapatid eh.

“You don’t know anything.” Humiga na sya ulit at nagkumot na.

“Tama ka. Hindi ko nga alam lahat. Pero sigurado akong alam kong nag-aalala sya sayo.”

“Why would she?”

“Napaka-bobo ng tanong mo. Bakit hindi eh nanay mo yun? Syempre mahal ka nun.”

“No way.”

“Masasapak talaga kita alam mo yun? Anong no way? Para sabihin ko sayo, walang magulang Ang hindi kayang tiisin ang mga anak nila. Tsaka, ako nga hindi kita kaano-ano nag-aalala ako sayo eh. Yun pa kayang kadugo mo.”

Bumuking sya pero enough para marinig ko. “But it’s different now because you’re my girlfriend.”

“Oo nga. Pero gaya nga ng sabi ko, magkaiba pa din kasi nanay mo ang pinag-uusapan dito. Alam mo Tristan kung tutuusin napakaswerte mo kasi may nanay ka pa. Ako nga di ko na nakilala nanay ko eh. Kaya intindihin mo mama mo. Mahal ka nun maniwala ka.”

Nagkaroon ng saglit na katahimikan. Pakatapos ay bumangon ulit sya at naupo sa kama nya.

“What about you?”

“Anong ako?”

“Do you love me?”

“Bakit mo lagi iniiba usapan?”

“Just answer me.”

Di ko alam nahihiya ako magsabi ng oo maya biniro ko na lang sya ng, “hindi ko alam” sabay tawa

Napa-deep breath naman sya. Napangiti ako.

“Magpahinga ka na. Mahal kita.”

Sya naman ang napangiti. Yung tipong abot tenga? Nahiga na sya ulit. Tatayo na sana ako pero hinawakan nya ang kamay ko. Naramdaman ko yung init ng katawan nya, talagang may sakit nga ang bakla.

“Are you leaving?”

“Aba syempre! May bahay din naman ako no!”

“Please stay.” Yung itsura nya parang batang nagmamakaawa.

“Baliw ka ba?”

Hindi nya ako pinansin at kinuha nya lang yung telepono sa tabi ng kama nya.

“Hoy anong ginagawa mo?” hawak-hawak pa din nya yung kamay ko.

“Cho Niko, can you get me sleeping clothes, pambabae. And an extra slippers and a blanket. Thanks.” Sabay baba ng telepono.

“Hoy baklang to, ano yun?!”

“Bakla?!

“Bingi?!”

Maya-maya lang dumating na si Tay Niko may kasamang katulong na may dalang mga gamit.

“Eto na po ang mga pinapadala nyo signorito,” sabay lapag ng mga katulong sa kama ni Tristan ng mga dala nilang gamit.

“Ano?!”

“Sinisigawan mo din si cho—aray! You’ve been hitting me too much!” Ang weird naming couple. Sapakan tsaka sigawan lang alam namin.

“Hindi si Tatay! Ikaw! Ano na naman tong pakulo mo?!”

“It’s too late to go home now. Hindi safe sa labas. Gusto mo bang maulit ulit yung muntikan ka ng marape—”

“Stop!” pagbabadya kong mananapak sana ulit kaso naawa na ako at nakita kong namumula na braso nya. Kawawa naman itong may sakit. Kinausap ko na lang si Tatay.

“Salamat po Tay. Nakakahiya man pero pinaalala pa Kasi ng baklang ito yung nakaka-traumang nangyari sa akin kaya mukhang wala na akong magagawa kundi mag-stay overnight. Hayaan nyo po hindi ako magiging pabigat! Kung kailangan nyo po ng tulong tawagin nyo lang po ako. Tsaka, saan po ako pwede magpalit ng damit?”

“Sunod po kayo sa kin ma’am.” Sabi nung isang katulong. Sumunod naman ako. Habang naglalakad kami papunta hindi ko maiwasang magtanong.

“Ah ate, pwede magtanong?”

“Ano po iyon?”

“Ah, curious lang kasi ako. Pero masungit ba magulang ni Tristan?”

“Naku hindi po ma’am. Napakabait po ng Don at Donya. Lalo na po ang Donya. Napakamatulungin po nila. Ang Don naman ay strikto pero mabait din siya sa amin. Bakit nyo po naitanong?”

“Wala naman. Pero lagi ba talaga silang wala?”

“Opo mam. Madalas po sila nasa ibang bansa para sa kanilang negosyo. Kawawa nga po ang signorito laging mag-isa eh.”

“Yung mga kaibigan nya, lagi ba nabisita dito?”

“Madalang lang po eh. May mga kanya-kanya din silang mga ginagawa. Mahirap yata talaga kapag anak ka ng mayaman at Isang tagapagmana.”

“Mukhang ganun na nga.”

Ng makapagbihis na ako ay agad ako bumalik sa kwarto ni Tristan. Naabutan ko itong tulog na pero naiwang nakabukas pa ang TV nya. Kinumutan ko naman sya tsaka inayos ang magulo nyang buhok.

“Magpahinga ka na. Sasapakin pa kita ng maraming beses.” Natawa ako ng kaunti sa sinabi ko. Kinuha ko yung remote ng tv at pinahinaan yung volume. Tapos naisipan kong ilipat ito sa ibang channel. Nanunood na lang ako ng paborito ko ding korean variety show. May mge eksena ngang nakakatawa pero nagpipigil ako at nagtatakip na lang ng bibig kasi baka pag tumawa ako bigla magising si Tristan eh mukhang ang sarap na ng tulg nya. Ilang minuto lang din iyong pagkatutok ko sa panonood kasi sa kalagitnaan habang nanunood ako ay biglang nag-sleep talk si Tristan.

“Mom! I’m scared. Don’t leave me.”napansin kong pinagpapawisan sya at parang takot na takot.

“Tristan?”

“Mom~” bigla nya hinawakan ang kamay ko. Inalis ko naman iyon pero minasahe ko na lang ang ulo nya at punasan ang pawis nito.

“Okay lang yan Tristan. Andito lang ako.”

Nagsasalita pa din sya nun at panay pa din tawag sa mama nya, kaya naisipan momg kantahan na lang sya.

Hindi ko na din maalala paanong nakatulog din siguro ako sa sarili kong kanta. Nagising ako sa sikat ng araw mula sa bintana. Nag unat- unat muna ako tsaka ko napansin na nakahiga na ako sa kama ni Tristan. Pero si Tristan nasaan na? Agad ako bumangon at hinanap sya sa bawat sulok ng kwarto nya pero wala sya don kaya lumabas na ako ng kwarto.

“Magandang umaga po ma’am.” Bati sa akin ng isang katulong.

“Ah magandang umaga din. Ate, Nakita nyo po si Tristan?”

“Ang signorito po? Ay maaga po syang umalis.”

“Po? Saan daw pupunta?”

“Sa airport po. Susunduin ang Donya.”

“Po?!” wait, darating ngayon nanay nya? Bakit hindi ko alam? I mean bakit hindi nya sinabi?! “Pero ate, may sakit pa yun eh.”

“Nagtaka nga din po kami ma’am eh. Ang aga nya bumangon kanina tapos ang una nyang tinanong kung anong oras ang lapag ng eroplano ng madam. Eh wala naman po iyong pakialam lagi kung darating ang mama nya o hindi. Marahil dahil po sainyo yun, ma’am.”

“Eh? Ako?”

“Opo. Unti-unti pong nagbabago ang signorito at dahil po yun sainyo.

“Joke yun ate. Salamat na lang sa pagpapatawa mo.”

“Sige po ma’am.”naglakad na pababa yung katulong at naiwan ako duon na nakatulala. Medyo kinabahan ata ako sa nalaman ko. Dapat na ba akong umuwi? Hindi pwedeng malaman ng nanay nya na dito ako natulog sa kanila. Lalo pa hindi namin kilala at nakikita ang isa’t Isa. Kailangan ko na umalis ngayon na. Naisipan ko nang bumaba ng hagdan. Naka-ilang hakbang na ako ng bigla magsitakbuhan ang mga katulong at magsilinyahan sa may main door nila kaya natigilan ako. Tapos nakita ko na lang may pumasok na napakagandang babaeng naka-dress tapos sa tabi nya si Tristan tapos si Tatay Niko. Lagot na, huli na yata ako. Yumuko ako para magtago sa hawakan ng hagdan nila.

“So good to be home!” masiglang bati ng magandang babae. “Kumusta kayo? Kumusta ang mansyon? Ang anak ko inaalagaan nyo ba? Cho Niko said he is sick. May nagdala ba ng virus sa bahay?”

“Mom it’s not like that.”

“Paumanhin madam, ngunit maayos na po ang kalagayan ng signorito. Wala na po kayong dapat ipag-alala. Inalagaan po sya ng kanyang kasintahan.” Pagpapaliwanag ni Tay Niko. Lagot na, nabanggit na ako. Kaylangan ko na magtago.

“May girlfirend na ang unico hijo ko?!”

Dahan-dahan na akong umakyat pabalik ng kwarto ni Tristan ngunit natigilan ako ng makita ako ng nanay nya at ituro.

“Is she that girl on pajama on the stairs?”

“Mom let me explain.”

“No wait. Lady from upstairs, can you come over here?”

Dahan-dahan akong lumingon at humarap sa kanila tsaka ngumiti ng napaka-awkward. Napabuntong hininga ako at napapikit. Patay, ano na? Kinakabahan naman ako masyado.

“Can anyone assist her here please.” Utos nya sa mga katulong nya. Pagkasabi nya nun ay dumiretso nya sya sa malaking sala nila at naupo. Sinundan naman sya ni Tristan. Ako naman ay sinundo ng isang katulong at inalalayan papunta sa kung nasaan sina Tristan at nanay nya. Hiyang-hiya ako sa itsura ko. Sa unang beses na naman kaming magmi-meet ng nanay ni Tristan, nakapajama pa ako at lahat.

Ng nasa living room na kami, nakatayo na ako dun sa harap nila at nakayuko lang. Hindi ko alam ano itsura ko, mukha siguro akong constipated na ewan. Ni hindi pa nga ako naghihilamos. Saktong kakabangon ko pa lang sa kama. Pero nilakasan ko na lang ang loob ko.

“M-magandang umaga po.” pag-aalangan kong bati

“What is your name iha?”

Bakit ganon? Parang ang taray ng pagkakatanong nya sa akin? Para akong ini-interrogate? Lalo akong kinabahan at napatingin kay Tristan.

“A-alyson Li po.”

“Ikaw ba girlfriend ng anak ko? And why are you wearing a pajama?”

“Mom I can—” magsasalita sana si Tristan kaso inunahan ko na lang sya.

“Sabi po kasi sakin ng kaibigan ni Tristan na may sakit daw po sya kaya nag-aalala po ako at naisipan syang bisitahin. Dumaan po ako dito kahapon pakatapos ng klase kaso di ko po namalayan ang oras kaya inabot po ako ng gabi. Uuwi naman na po sana ako kaso di na po ako pinayagan ni Tristan kaya—” hindi ko na natapos ang pagpapaliwanag ko kasi nagulat na lang ako ng bigla akong niyakap ng mama nya.

“Thank you iha.”

“P-po?”

“Thank you for taking care of Tristan when I can’t. Thank you for being there for my son. And thank you because finally, he understands me.”

“Po?” ano daw? Because of me he understands her? Paano?

Kumalas na sya sa pagkakayakap sa akin sabay hila sa akin para maupo kami sa sofa na magkatabi. Tapos hinawakan nya ang mga kamay ko na nakaharap sa akin.

“You see, I was so shocked when Cho Niko called me kanina. Ang sabi nya kasama nya daw si Tristan na magsusundo sa akin. Which never really happened for years now. The moment I saw him at the airport, I can’t help but get emotional. He run towards me and hugged me and the very exact words he told me was, “mom I’m sorry” and that really melt my heart.” Mangiyak-ngiyak nitong kwento. Tumingin naman ako kay Tristan. 

Nagpatuloy lang din ang mama nya sa pagsalita.

"While we were on the car on our way here, his arms and mine were intertwined. I wondered what happened why he was acting this way so i asked Cho Niko. And so he told me about you." sabay ngiti nito ng napakaganda. Iyong mapaptulala ka kasi, napaka-aliwawlas pala ng mukha nya? Akala ko kanina sa malayo mataray at mala-kontrabida ang itsura eh. Sabayan pa ng nakaka-intimidate na damit nya, pero sa pagsasalita nya ngayon masasabi mo agad na malayong malayo sya dun sa kagaya ng sa mga teleserye na tinatawag nilang evil mom. Nawala tuloy yung kaba at takot ko.

"Hindi po ako ma'am."

"What do you mean?"

"Hindi po ako ang dahilan. Iyong anak nyo po,"tumingin ulit ako kay Tristan na nakangiti habang pattuloy na nagsasalita, "mabait po syang tao. Kahit nung una po eh impression ko sa kanya susungit-sungit tapos ang suplado. Tapos parang sigang bully na mayabang sa school, pero nung unti-unti ko na po syang nakilalla, nagbago po lahat ng iyon. Dun ko po napatunayang mali talagang manghusga agad ng tao. Lalo po ng nalaman ko ang sitwasyon nya dito sa mansyon ninyo. Kasi nalaman ko din yung pinanghuhugutan at pinanggagalingan kung bakit sya ganun." Tiningnan ko ulit nanay ni Tristan, nakangiti pa din ito at maluha-luha.

"Your parents must have raised you so well, dear."

Napayuko ako, "ah wala na po akong magulang."

"Oh. Sorry to hear that. But can i ask where are they?"

"Yung nanay ko po namatay nung pinanganak ako. And yung tatay ko po never ko na din nakilala ever since."

"Then where do you live? Where are you staying? How did you raise yourself?" tila pag-aalala nyang tanong.

"Sa orphanage po ako lumaki. Tapos nung kinalaunan kinupkop po ako ni aunty. Best friend po sya ng nanay ko. Bale dun na din po ako natira tapos nagpapart time sa kanila. Baka nga po nag-aalala na yun at hindi ako nauwi kagabi. Kaya nung narinig ko po paano sumagot si Tristan pag kayo po pinag-uusapan pinagsasapak ko po-" natawa bigla ang nanay nya. 

"Pasensya na po. Hindi ko kasi mapigilan eh. Pero kasi nakakainggit po sya. Kasi may nanay pang nag-aalaga at nakakasama nya. Maswerte sya at may nanay syang maganda na nag-aalala at nag-aalaga sa kanya. Pahalagahan nya yung moments, kasi minsan mari-realize mo na lang yung halaga ng isang tao o bagay kung kailan wala na sila. Wag ganun."

Niyakap naman ako ulit ng madam. "you have a pure heart, dear. My son is very luck to have you. I am grateful na na-meet nya isang taong kagaya mo. Kaya naman if its not too much to ask hija, i have a favor."

Parang bumalik bigla kaba ko dun ah?

"Ano po yun?"

Inalis nya pagkakayakap sa akin tsaka tiningnan ako ng ilang minuto. Yung mukha nya medyo nagseryoso na ng kaunti.

"Please always be there for my son. Look after him when im not around."

"Ay wala po iyang problema. Kayang kaya ko po yan!" yun lang naman pala eh. Expert ako pagdating sa babysitting! Kahit pa sa mga damulag na kagaya ni Tristan.

"One more thing."

"Po?"

"Please stay here."

Nanlaki bigla mata ko. Pero hindi iyong masamang panlalaki ng mata kundi iyong dahil sa gulat pero hindi mo alam ano dapat mo maging reaksyon o sasabihin.

This time sumingit na si Tristan. "Mom, what do you mean?"

"Please stay here in the mansion. Live here."

"Po?!/What?!" Ako yun tapos si Tristan. Nagulat na kaming pareho sa sinabi ng nanay nya. Ako? Dito Titira sa mansyon? Teka, panaginip pa din ba ito? Nanigas ako bigla sa kinauupuan ko.

"Mom what are you saying?" si Tristan na nagulantang din sa pakiusap ng nanay nya.

Fast forward to the next day. Nakauwi na ako sa kina aunty ngayon. Nakauwi din sa wakas. Hinatid din naman ako ng kotse nina Tristan. Tuwang-tuwa nga ang aunty kasi ang swerte ko daw at nakahanap ako ng mayaman. Pag mag-asawa na daw ako eh wag ko daw sya kalimutan. Si aunty talaga minsan O.A din.

Pero hindi pa din ako mapakali sa pakiusap ng nanay ni Tristan.

Flashback to kahapon, natatameme lang ako ng marinig ko yung mga sinabi nya sa akin.

"Live here."

"P-pero po,"

"I want you to live here in the mansion," walang pakundangan nyang sabi.

Napaka-straightforward naman ng pagkasabi ni Tita. Parang wala ka nang choice kundi mag-oo or else masasaktan ka. Pero hindi nga din naman sya ganoong klaseng tao.

"Mom! What are you doing?!"tiningnan ko si Tristan ng masama. Pinapaabot ko sa tingin ang mga salitang 'sumisigaw ka na naman. Sinisigawan mo ang nanay mo?' na agad nya na namang naintindihan kaya agad syang tumahimik at nag-sorry.

"S-sorry. I just mean, why and what are you doing mom?"

"I want her for you anak. Wag mo na syang pakawalan."pawang kinilig naman ako dun bigla. Akalain mo yun? Ganon ako kagusto ng mama ni Tristan na ipapatira na ako sa bahay nila? Nananaginip ba ako?

Pero pwede ding hindi ganon iyon. Pwede din namang bilang isang alalay ni Tristan. Teka, ano daw? Ano ba ako, alipin? Charot!

"But mom not to the point of letting her stay here!"

"Ayaw mo ba?"

No! I mean yes, oo pero not this way."

Sumingit na ako sa dalawa."Pero kasi po ma'am, tama po si Tristan. Nakakabigla lang po kasi."

"Tita. Call me tita. No, wait, mommy. You can call me mommy."

"Po?!"

"Yes."

"Mom aren't you being too rush?"

Nagsalita na ulit ako. "Ah, t-tita. Tita na lang po. Ano po kasi, nakakahiya naman po yung gusto nyo. Ang ibig ko pong sabihin, di naman po ako ganun kaulila. May pamilya pa naman po ako eh. Kaya ano po, ah, pwedeng pag-isipan po muna natin?"

"Oh. Okay i see. I respect that. But still, i hope you agree with me hija. I will give you time to think."

Back to reality, nakahiga ako sa kama ko at inaaalala yung mga pangyayaring iyon. Pag-isipan? Wala namang dapat pag-isipan eh! Syempre 'no' ang sagot ko!

"Alyson!" tinawag ako bigla ni aunty.

"Po, aunty?"

"May bisita ka!"

Bisita? Dis oras ng gabi? Sino naman yun? Bumangon ako at lumabas ng kwarto. Pagdating ko sa sala naabutan ko si aunty na nakaupo sa sofa ngiting-ngiti sa akin.

"Sino po aun-- Tristan? Ano ginagawa mo dito?" nagulat ako kasi sa katabing sofa ni aunty eh nakaupo din si Tristan.

"I came to fetch you."

"Ano? Wala namang pasok ah? Tsaka ano to? Bata, may tagasundo?"

"Just, go change please."

"Maka-utos? Hindi mo nga sinasabi kung saan mo ako dadalhin eh."

"Lunchdate with mom."

"Weh?"

Tumayo bigla si aunty at pinagtutulak ako papuntang kwarto."Ay naku Aly magbihis ka na. Wag nang maraming tanong."

"Pero aunty-"

"Bilis na, masamang pinaghihintay ang bisita!" at pinasok na nga ako ni aunty sa kwarto ko saka sinarahan ang pinto. Narinig ko pa ito na sinabi kay Tristan ang, 'pasensya ka na sa batang yun, pilosopo lang talaga minsan' tapos tumawa. Si aunty talaga. Wala naman ako nagawa kundi ang mag-ayos at magbihis.

Ng nasa kotse na kami at nasa biyahe, bigla akong nakaramdam ng kaba kaya kinalabit ko si Tristan na katabi ko.

"What?"

"Tama ba suot ko? Okay naman 'to sa mama mo diba?"kinusot-kusot ko pa kunwari yung suot kong v-neck na blouse pati yung skinny jeans ko.

"Don't worry, that doesn't matter. Panget ka pa din."

"Ano?!"

Alam kong biro lang nya iyon, sinakayan ko lang. Pero normal na din sa aming dalawa ang maglaitan. Sabi ko nga, weird kaming couple. Naramdaman nya lang din siguro na kinakabahan ako kaya pinagtitripan nya naman ako para pakalmahin.

"Alam mo, ayaw mong sumisigaw ako pero ikaw wagas kung makasigaw sa akin."

"Iba din naman kasi yun! Ikaw kasi matanda na sinisigawan mo. Tsaka ang lakas mo din naman talaga mang-asar eh no? Eh pero kasi, okay naman itsura ko diba?"

Tiningnan nya ako sa mata sabay sabi ng,"You're fine just the way you are."

"Wow! Ang corny mo ah! Kikiligin na ba ako?"

"Ang labo mo. You shout at me when i said you're ugly. Tapos ngayong i complemented you sasabihin mo corny ako?"

"Kasi naman eh!"

Sa kakatalo namin sa sasakyan, di namin namalayan na nakarating na kami sa destination namin. Sinilip ko sa bintana ng sasakyan, isang mamahaling restaurant ito. Bumaba na si Tristan sa kotse at pumunta sa side ko para pagbuksan ako ng pinto. Ako? Hindi makagalaw sa kinauupuan ko. Tumakbo na lang kaya ako at tumakas?

"Let's go." alok ni Tristan sabay abot ng kamay nya. Tiningnan ko kamay nya tsaka tingin sa mukha nyang pagkagwapo ngayon at halatang pinaghandaan samantalang ako, eto at naka-blouse at pantalon saka sapatos na parang maggugrocery lang.

"Tristan, wag na lang kaya ako pumasok?"

Biglang kumunot ang noo nya sabay tingin sa akin na parang puzzled sya.

"What?"