Chapter 4

Petchay's POV

"Chay-chay, kapag kailangan ni nanay ng pera bigyan mo ng piso. Charot lang, bigyan mo nang kaunti. Once a day lang, ha? Makinig ka sa ate," sunod-sunod kong utos kay Chay-chay habang naglalagay ng damit sa isang malaking maleta.

Inikot niya ang gulong ng inuupuang wheelchair, saka kunot-noong lumapit sa akin.

"Ate, bakit nag-eempake ka? Aalis ka ba? Iiwan mo na ba kami?" malungkot na wika ni Chay-chay.

"Ano ka ba, girl. Kailangan natin to. May nakuha na kasi akong trabaho kaso stay in, kaya kailangan kong mag-empake."

"B-Bakit wala ka namang sinabi sa 'kin, ate? Paano ako? Paano kami ni nanay?"

Natigilan ako sa paglalagay ng damit sa bag, saka bumuntonghininga. Marahan kong hinakbang ang aking mga paa patungo sa kinaroroonan ni Chay-chay, saka lumuhod sa kanyang harapan.

Ang totoo, masakit para sa akin na iwan sila, pero anong magagawa ko, hindi ba? Kailangan kong gawin ito para sa kanya. Para tuluyan siyang makalakad.

Isang matipid na ngiti ang binigay ko kay Chay-chay, saka marahang ginulo ang kanyang buhok.

"Ano ka ba? Sandali lang naman ako mawawala. Saka kapag may oras, bibisita ako rito lalo na kapag wala akong trabaho," paliwanag ko sa kanya.

Nagsimulang gumapang ang luha sa mga mata ni Chay-chay. Tila nadurog ang aking puso nang makita ko ang pagluha niyang iyon. Napakasakit para sa akin na mawala sa tabi niya, pero kailangan.

Mahigpit kong niyakap si Chay-chay, saka hinagod ang likod niya.

"Shh... Huwag ka nang umiyak, Chay-chay. Uuwi rin naman ako. At isa pa." Kinuha ko ang palad ni Chay-chay, saka nilagay ang pera na nakatali gamit ang rubber-band. "Ito, gamitin mo to para makapag-start ka ng therapy mo. Huwag mong sasabihin kay nanay, ha?" utos ko sa kanya.

Nanlaki ang mga mata ni Chay-chay nang makita kung gaano kakapal ang perang nilagay ko sa palad niya.

"A-Ate, saan ka naka–"

"Hoy! Hindi ko 'yan ninakaw, 'wag kang OA. Advance payment 'yan ng kliyente ko. One-hundred thousand. Panimula 'yan para sa treatment mo," sunod-sunod kong paliwanag sa kanya.

"Pero, ate. Sinong baliw na customer ang magbibigay sa 'yo nito?"

"Correct ka diyan, sis! Iyan din ang nasabi ko noong una. Pero hayaan mo na. Ang mahalaga, baliw nga siya at nag-abot siya niya. Huwag na ngang maraming satsat, chay-chay. Sige na, nagmamadali ako," utos ko sa kanya upang matapos na ang aming usapan.

Ngunit maya-maya lang, narinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ang pangalan ng lalaking iyon.

Bakit siya tumatawag?

Agad kong kinuha ang cellphone at sinagot ito.

"Bakit? Anong problema?" bungad kong wika sa kanya.

"Are you ready? Nandito kami sa labas ng bahay nyo."

Nanlaki ang aking mga mata sa bagay na sinabi ni Troy. Agad akong napalingon sa bintana, dahilan upang makuha ko ang atensyon ni Chay-chay.

"Bakit, ate? May problema ba?" tanong no Chay-chay.

Sinimulang hawakan ni Chay-chay ang gulong ng kanyang wheelchair. Agad ko naman siyang hinila upang pigilan siya.

"Sandali! Diyan ka lang. May sisilipin lang ako," wika ko sa kanya.

Nagmadali akong tumungo sa kahoy naming bintana. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ang isang limousine na nasa tapat ng masikip na eskinita.

"Anong ginagawa mo rito? Nasisiraan ka na ba?" inis kong bulong kay Troy sa kabilang linya.

"Why? Is there a problem? Bakit nagrereklamo ka? Kung mayroong magrereklamo rito, ako dapat 'yon. Napakasikip ng lugar nyo. Our car cannot even fit here."

"Sino ba kasi ang nagsabing ipagpilitan mo 'yang limousine mo rito sa lugar namin. Para ka namang hotdog, eh! Kung saan masikip doon sisiksik," iritable kong wika kay Troy.

"What?" walang muwang na tugon niya sa akin.

Napahilamos na lang ako ng mukha dahil sa kabobohan niya. Hindi ko alam kung paano ba naging mayaman ito. Parang walang brain cells.

"Wala! Basta lumipat na lang kayo ng place. Doon nyo na ako hintayin sa may kanto. Malapit sa Banco de Coco."

"Fine! Whatever!"

Mariin pa akong napapikit nang bagsakan niya ako ng telepono.

"Hayop talaga 'yon. Walang manners," inis kong wika.

"Ate, sino na naman 'yang kaaway mo?"

"Hay... naku! Chay-chay. Huwag ka nang dumagdag pa please lang." Agad kong kinuha ang maleta na nasa tabi ng aking kama. hinawakan ko ang ulo ni Chay-chay at marahang ginulo ang buhok niya. "Balitaan mo ako, ha? Tawagan mo ko kapag nasa ospital ka na," seryoso kong wika sa kanya.

"Ate, bibisita ka naman dito, hindi ba?" basag ang tinig na wika ni Chay-chay.

Nagsimulang kumirot ang aking puso. Sa totoo lang, ito ang isang bagay na nagpapahina sa kalooban ko – ang luha ng aking kapatid.

"Ano ka ba? Ang drama mo naman, eh. Siyempre bibisita ako rito," saad ko sa kanya, saka pinahiran nang marahan ang luha sa mga mata ni Chay-chay. "Hangga't kaya mo, patigilin mo si nanay sa pagsusugal. Baka mamaya iyan pa ang ikasira niya," muli kong wika kay Chay-chay.

"Oo, ate. Ako na ang bahala."

Mapait akong ngumiti sa kanya, saka lumakad palayo. Sa paglabas ko ng pinto, nakasalubong ko si nanay at kunot ang noo niyang nakatingin sa akin.

"Saan ka na naman pupunta? Mampopok-pok ka na naman ano?"

Tumaas ang aking kilay sa binitiwan niyang salita. Kung hindi ko lang alam ang sakit na pinagdaanan niya noon, baka malimutan kong siya pa rin ang nanay ko. Hindi ko naman masisisi si nanay. Baka nga ito ang paraan niya upang makalimot sa masakit na nakaraan.

"Impyerno. Pupunta na ko sa impyerno at magpapasunog doon," sarkastiko kong tugon sa kanya, saka hinawi ang katawan niya at tuluyang lumabas ng pinto.

"Mag-iingat ka, ha! Mainit doon."

Napangisi na lang ako sa sinigaw ng aking ina. Mato-touch na sana ako dahil concern siya, iyon pala ay gagatungan pa niya ang pagpunta ko sa impyerno.

Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa makita ko ang itim na limousine ni Troy. Hindi ko alam kung bakit, pero sunod-sundo ang kabog ng aking dibdib. Animoy ngayon ko lang mararansan ang bagay na ito.

"Get in the car."

Bumalik ang aking diwa nang marinig ang malalim niyang tinig. Noon ko lang napagtanto na nakatayo na pala ako sa loob ng kanyang kotse.

"I-Ito na nga, eh. madaling-madali?" sarkastiko kong sabi.

Sinampa ko ang aking paa at tuluyang pumasok sa loob ng kotse. Halos lumubog pa ang puwet ko dahil sa lambot ng upuan.

"Don't be too close," wika ni Troy nang madikit ang balikat ko sa kanyang balikat.

"Arte naman nito. Baka makinis pa balat ko sa 'yo," iritable kong tugon sa kanya, saka lumayo nang upo.

Na-out of balance lang naman ako kaya napasandal sa kanya. Ngunit ang walanghiya, pinag-isipan na agad ako nang masama.

"Are you ready?" tanong niya, dahilan upang muling mapatingin ang aking mata sa kanya.

Diretso lang itong nakatingin sa unahan at walang emosyon ang mukha.

"Yes, I'm ready," matapang kong tugon.

Matapos iyon, naramdaman ko ang paggalaw ng sinasakyan naming limousine. Sa bawat paglayo ng sasakyan sa bayang kinagisnan ko, unti-unting sumisikip ang aking dibdib. Napakaraming bagay ang tumatakbo sa aking isip.

Paano na si Chay-chay? Maalagaan kaya siya ni nanay nang mabuti? Makalagad kaya siyang muli?

Dahil sa mga bagay na ito, pasikip nang pasikip ang nararamdaman ko sa bawat ikot ng gulong ng limo. Huminga ako nang malalim, saka lumingon sa bintana.

Gagawin ko ang bagay na ito para sa kanila. Hindi ito para sa sarili ko, wika ko sa kawalan, saka tinaas ang magkabila kong labi.

Fighting, Petchay!

***

NAGISING ang aking diwa nang maramdaman ang pagtigil ng sasakyan. Mariin kong pinahiran ang laway na tumakas sa aking labi at pilit na minulat ang mga mata.

Maya-maya lang, tumama ang tingin ko sa nangninisik na mga mata ni Troy. Noon ko lang napagtantong nakasandal na pala ako sa kanyang balikat.

Agad akong lumayo sa kanya. Ramdam ko ang hiya dahil natuluan ko yata ng laway ang balikat niya.

"S-Sorry," wika mo saka tinakpan ang aking bibig.

Isang malalim na buntonghininga ang ginawa niya. Maya-maya lang, binuksan na ng isang lalaki ang pinto ng sasakyan.

Sinimulang ihakbang ni Troy ang paa palabas ng sasakyan. Lumipat sa kabilang pinto ang lalaki at pinagbuksan naman ako. Tumango ako at ngumiti sa kanya upang magpasalamat.

Sa aking paghakbang palabas, alam kong dito na magbabago ang lahat. Nanlaki ang aking mata nang makita kung nasaan kami. Isa itong lugar sa BGC at hindi ko alam na may ganito pala kalawak na lupain dito.

Isang puting mansion ang bumungad sa aking mga mata. Sa tingin ko, mahigit limang kuwarto ang laman nito, o baka mas marami pa.

"Wipe your saliva," pagkuha ni Troy sa atensyon ko.

Agad ko namang siningnan kung mayroon ngang laway, ngunit wala naman. Isang matalas na tingin ang binigay ko sa kanya. Napangisi na lang siya dahil sa aking ginawa.

"This way po, madame," wika ng lalaking nasa tabi ko habang tinuturo ang daan papasok ng mala palasyong bahay na ito.

Nagsimula akong maglakad. Lumingon sa paligid at namamangha pa rin sa mga bagay na nakikita. Mayroong malawak na hardin sa tabi ang mansion. Malaki ang brown nitong pintuan at napakalayo ng gate mula sa bahay. Masasabing secured talaga ang bahay na ito.

Mariin na lang akong napalunok dahil sa mga nakikita.

Ganito kayaman si Troy Montreal? Mukhang jackpot talaga ako rito, kinikilig ko pang wika sa sarili.

Tumaas ang magkabila kong labi, saka nagmadaling tumakbo palapit kay Troy. Nagulat pa siya nang i-angkla ko ang aking kamay sa kanyang braso.

"N-Now what?" kunot-noo niyang tanong.

"Wala, naglalambing lang ako," wika ko saka ngumisi.

"Whatever," malamig naman niyang tugon saka ako hinayaang sumandal sa kanya.

Sa pagpasok namin sa loob. Nakahilera ang mga kasambahay na mayroong pareparehong uniporme.

"Maligayang pagbabalik po, young master Troy," sabay-sabay na pagbati ng mga ito.

"It's been a long time, sir Troy. Mabuti po at muli kayong bumisita," nakangiting sabi ng isang lalaki. Sa tingin ko, ito ang mayordomo ng mansion.

"Is my dad here?"

"Wala po, sir. He will be out for business trip. Sinabi niya pong baka abutin ng taon ang ginagawa niyang project."

" A year? What kind of project is that?" tila iritableng wika ni Troy.

"I-I'm not sure, Sir. Wala po siyang nabanggit," kinakabahang wika naman ng mayordomo.

Narinig ko ang malalim na buntonghininga ni Troy, saka humilot sa kanyang sentido.

"My dad is really something," inis niyang wika. "Anyway, I would like to officially introduce Charmaine. She will stay here for a while. Ayokong sumagot ng kahit anong question mula sa inyo. Just treat her as my special guest since she is my special someone," sunod-sunod na paliwanag ni Troy sa mga tao.

Napakagat ako ng labi nang marinig ko ang salitang special someone. Kinikilig yata ang kiffy ko. Ganoon siya kasabik sa 'kin?

Maya-maya lang, naputol ang bagaya na aking iniisip nang marinig ang bulungan sa paligid.

"Ngayon lang nag-uwi si sir ng babae. Girlfriend niya kaya?"

"Imposible, isa lang ang espesyal na tao para kay sir."

"Baka nakita na niya ang hinahanap niya?"

"Siya kaya 'yon?"

"Ewan lang."

Kumunot ang noo ko dahil sa bagay na narinig.

Special someone? Nahanap? Anong pinagsasasabi nila?

"Anyway, pagod ako sa byahe. I'll go to my room," pagpapaalam ni Troy. Hindi man lang ito lumingon sa akin.

Naiwan ako sa harap ng mga kasambahay at mayordomo. Pakiramdam ko ay hinuhusgahan nila ako mula ulo hanggang paa.

Sandali akong umubo upang maputol ang bulungan sa paligid na halos hindi ko na rin maintindihan.

"H-Hi? Ako nga pala si Petti Charmaine. You can call me Petchay," panimula kong wika.

"Petchay?" sabay-sabay nilang wika.

Isang malakas na tawanan ang bumalot sa paligid. Tila ngayon lang sila nakarinig ng kakaibang pangalan.

"I know I'm unique. Well, hindi ko kayo masisisi dahil isa akong diyosa," saad ko saka nag-flip ng hair.

The last thing I know, kasundo ko na ang mga tao sa aking paligid.

"Talaga? Grabe pala ang pinagdaanan mo, girl. So kumusta na ngayon ang kapatid mo?" saad ng isang kasambahay na si Laila.

"Ayon, nagpapagaling na sa sakit niya. Sana nga makalakad siya," kuwento ko saka hinigop ang isang tasa ng tsaa na binigay nila sa akin kanina.

Kasalukuyan kaming nasa malawak na living room at doon ay nagkukuwentuhan. Nakapalibot sa akin ang ilang kasambahay at tutok na nakikinig sa drama ng aking buhay.

"So ayon nga, pagkatapos ng pangyayaring 'yon–"

"Ms. Charmaine, pinatatawag po kayo ni young master sa silid niya. Gusto raw niya kayong makausap."

Naputol ang mga bagay na sinasabi ko nang kunin ng isang mayordomo ang aking atensyon.

"Ah... sige, kuya," tugon ko sa lalaki. "Paano? Mamaya na lang ulit tayo magkuwentuhan. Tinatawag na ako ni fafa Troy," biro kong wika sa mga ito.

"Sige, Petchay," masaya naman niyang wika saka isa-isang nagtungo sa kanikanilang puwesto.

Ano na naman kaya ang kailangan ng mokong na 'yon?

Umakyat ako sa malawak at puting hagdan. Mataas ito at halos lahat ng aking nakikita ay kulay puti. Kung minsan, iniisip kong nasa langit na ako. Sa bawat baitang ng hagdan, naroon ang iba't ibang litrato. Hindi ko maiwasang hindi tingnan ang mga ito.

"Ang gwapong bata naman pala talaga niya," nasambit ko na lang habang nakikita ang mga picture frame ng kanyang pamilya. Sa tingin ko, simula bata ay may gintong kutsara na siya sa bibig. Kumunot ang aking noo nang makita ang isa nilang litrato. Tatlo sila roon at napangiti ang aking labi nang makita kung gaano kaganda ang kanyang ina.

"Ang ganda ng mommy niya," nasambit ko na lang nang wala sa sarili.

Naalala ko ang mga pag-uusap nila kanina ng mayordomo. Ang nabanggit niya lang ay ang kanyang ama. Ngunit nasaan ang nanay niya?

Tila ilang linggo na akong naglalakad sa mahabang hagdan. Buong kuwento yata ng buhay ni Troy ay nakita ko na dahil sa mga litratong nakasabit. Simula infant hanggang maging tagapagmana ng negosyo ay nakita ko na sa litrato. Wala na yata akong itatanong pa sa kanya.

Halos l***t ang dila ko nang makarating sa dulo.

"Diyos ko! Akala ko pati libing ng mga lolo't lola niya makikita ko pa sa mga pictures, eh. Ngayon alam ko na kung bakit may mga litrato roon, napakataas naman kasi ng hagdan," nahahapo kong salita habang pinupunasan ang pawis sa aking pisngi.

Maya-maya lang, nakarinig ako ng isang tunog mula sa pinto na may nakatutuwang hitsura. Kumunot ang noo ko nang ito ay bumukas.

"Ma'am, kanina pa kita hinihintay sa elevator, nandito ka na pala sa itaas?" saad ng mayordomo na nang-iwan sa akin kanina at hindi ko alam kung saan nagsusuot.

"Hayop na to! May elevator pala rito?" gulat na may halong inis kong saad.

"P-Pasensya na po, ma'am. Hindi ko ba nasabi?"

"Ay, kuya! Kung nasabi mo, 'di sana ako naghagdan!"

"P-Pasensya na, ma'am."

Kamot-ulo na lang si kuya dahil sa nangyari. Marahil ay okay lang din dahil atleast, na-exercise ang katawan ko, pero hindi na uulit.

"Iyon po ang hallway papunta sa silid ni Sir. Hanggang dito ko na lang po kayo masasamahan."

"Salamat, kuya, ha? Salamat talaga sa pagsama," sarkastiko kong wika sa kanya.

Pilit na lang siyang ngumiti sa akin. Hindi ko naman siya masisisi, may mali rin ako dahil hindi ako nakikinig.

Muli akong naglakad patungo sa silid ni Troy. Hanggang sa makarating sa harap ng pinto. Nagsimula akong kumatok ngunit walang sumasagot.

"Troy, ako to. Pwedeng pumasok?" tanong ko ngunit wala pa ring sumasagot.

Pinihit ko ang doorknob at bukas naman ang pinto, kaya pumasok ako sa loob.

Maya-maya lang, narinig ko ang tunog ng shower mula sa loob.

Mukhang naliligo yata, wika ko sa sarili.

Nilibot ko ang paningin sa kanyang kuwarto. Namangha ang aking mga mata dahil sa lawak nito. Tila tatlong area ng bahay namin ang silid niya. Mukha ngang kulang pa.

Sa aking paglalakad, nakita ko ang side table niya. Doon ay mayroon na namang mga litrato.

Sa aking paglapit, nanlaki ang aking mga mata nang makita ang isang kakaibang litrato.

Sa loob nito ay nandoon si Troy at isang batang babae. Tinitigan kong mabuti ang bata, hanggang sa maya-maya lang, nanlaki ang aking mga mata nang mapagtanto kung sino ito.

"S-Sandali. Ako to, hindi ba?" kunot-noo kong tanong sa sarili. "P-Pero, paano?"

Nabalot ng tanong ang aking isip dahil sa nakita. Tila may ilang alaala ang hindi malinaw sa aking isip. Mga alaalang pinili kong hindi na ibalik.