Prologue

Mark your calendar. Tonight, on the first full moon of the year, I will marry  my bestfriend's widow. 

Iginala ko ang aking paningin. Mula sa mga sanga ng matatayog na mga puno ay nakalambitin ang mga puting paper laterns. Sa ibang bahagi ng mga sanga ay mayroong nakalambitin na LED lights na lalong nagpaganda sa disenyo ng paligid. Kung titingnan ito mula sa malayo ay tila nagmumukha itong mga alitaptap na aandap-andap.

Kung tutuusin ay malalim na ang gabi ngunit maliwanag ang paligid dahil sa mga nakahilera na kalalakihan na unipormado ng itim na tuxedo. May hawak ang bawat isa sa kanila na  malalaking torch.  Para silang mga estatwa sa kanilang kinatatayuan at tila nagsilbi silang bakod sa venue. Artipisyal ang mga hawak nilang torch, tila kahoy ang disenyo ng handle nito. Naglalabas iyon ng light effect na tila nagmumukhang tunay na apoy.  

Infairness, magaling pumili ng lugar ang aking groom. Kahit nasa gitna kami ng gubat ay malawak naman ang espasyo.  Nasa higit dalawang daang katao ang bisita. Napanindigan naman ang forest wedding na tema ng kasal. Gawa sa kahoy ang mga mahabang  upuan na may sandalan. Napapalamutian iyon ng artipisyal na dahon at bulaklak na lalong nakadagdag ng ganda sa paligid.

Infairness ulit sa groom. Mukhang hindi siya kuripot dahil halatang pinagkagastusan nng husto ang kasal. Venue pa lang ay pak na pak na.

I started walking with confidence. Why not? I am wearing the most expensive gown in town. Isa itong off shoulder ballgown wedding dress. Simple lang naman nang disensyon kung tutuusin per napapalamutian ito ng white gems na nagpamahal nang husto sa gown. Maging ang suot kong accessories ay mayroong diyamanteng bato.

Totoo nga yatang napakayaman ng lintek!

Sabagay, hindi na ako magtataka. Sa labing-dalawang beses siyang nabyudo, tiyak na kinamkam niya ang ari-arian ng dati niyang mga asawa. Ayon pa naman sa nakuha kong impormasyon, pawang galing sa mayayaman at kilalang pamilya ang mga ito. Ayon sa record, taon-taon ay lalong yumayaman ang damuho.

Smells fishy. Doon palang, mukhang pwede na siyang magkaroon ng motibo para gumawa ng krimen. 

Nang tumapat ang aking paa sa tapat ng arko na may disensyong twigs, artipisyal na dahon at bulaklak ay nagsimula ring umugong ang tunog ng trumpeta. Ilang sandali lamang ay  pumailanlang na ang malamyos na tunog mula sa piano at violin.

Gaya ng mga lalaking nakahawak ng torch ay unipormado rin ng kulay itim na tuxedo ang mga musikero.

Wedding in the middle of a forest. 

Weird kung weird, pero kahit papaano naman ay maganda ang ginawa ng event organizer. Labis akong namangha sa kanilang ginawang dekorasyon.

Sa bawat paghakbang ng aking paa sa nakalatag na red carpet ay sumisindi rin ang replika ng buwan na nakahilera sa magkabilang gilid ng carpet. 

Nang mapunta ang tingin ko sa dulo ng altar ay natagpuan ng aking mga mata ang lalaking kanina pa nakatitig sa'kin. Nasa six feet ang height nito. Kitang-kita ang matipuno nitong pangangatawan sa suot nitong gray three-piece suit.

Infairness! Kahit sa malayo, mukha pa rin siyang gwapo. 

Nang tuluyan akong makalapit sa kanya ay lalo ko siyang natitigan nang husto. Ilang beses ko na ring nakita ang mukha niya pero ito ang unang pagkakataong nakita ko siya nang malapitan.

Lalaking-lalaki ang makapal nitong kilay. Nakakahalina ang mga bilumata nitong kulay abo at ang malantik nitong pilik-mata. Perpekto ang tangos ng ilong nito. Mamula-mula rin ang labi nitong tila kaylambot. Mapapansin rin ang pangahan nitong mukha na lalong nakadagdag sa kanya ng angas.

Sa kakisigan niyang taglay ay pwede na siyang maging bida sa romance movie. 

Sayang siya. Sayang na sayang.

Nakakapanghinayang lang ang kagwapuhan niya dahil ang magiging ending ng kwento namin ay ang pagpapakulong ko sa kanya o maaaring ang pagkitil ko sa kanyang buhay. 

"Ladies and gentlemen, we are all gathered today to join Oryrius and Loralee as they unite their hearts in the holy matrimony."

Napabaling ako sa pinagmulan ng tinig. Nagmula iyon sa lalaking nakasuot ng brown suit. Matamis ang ngiti nito kasabay ng pagbigkas ng mga salitang binitiwan. Puti na ang bigote nito at nagsisimula na ring makalbo ang bumbunan dahil sa katandaan. Duda ko ay isa itong judge dahil 'di naman siya mukhang pari. Masyadong materyoso ito para maging alagad ng Diyos. Bukod kasi sa gold na relo nito ay mayroon pang malaking singsing sa daliri nitong may malaking bato na kulay moss green. Mukhang katerno ng suot niyang pendant na gano'n din ang kulay ng bato.  

Nagsimula ang seremonya ng kasal. Nagpatianod lamang ako sa mga pangyayari. Pinilit kong ngumiti kahit kumukulo ang aking dugo. Nang hawakan ni Oryrius Delacorte ang aking kamay ay pilit kong kinalma ang aking sarili kahit sa totoo lamang ay gustong-gusto ko siyang saktan dahil sa labis na puot. 

"I, Oryrius," Panimula niya dahilan para matuon ang pokus ko sa anong dapat kong sabihin. 

"I, Loralee." Walang emosyong kong saad.

Dumako ang tingin niya sa'kin.  Kahit nakasuot ako ng belo ay para bang tumagos ang kulay abo niyang mga mata roon. Tila naabot nito ang kasuluk-sulukan ng aking kaluluwa. Para akong nahihipnotismo at para bang kusang bumuka ang aking bibig upang sabayan siya sa pagsasalita.

"promise to cherish, honor and sustain you, in sickness and in health, in poverty and in wealth. My heart and soul is yours in any circumstances 'till forever."

Nang bumitaw sa'kin ang kanyang mata ay parang bumalik ang sarili kong kamalayan.

"Rings symbolize vows and promises. Ring has no end, it signifies true and never ending love. Oryrius and Loralee, you may now give the ring to each other."

Matamis ang ngiti ng batang lalaki na nasa walong taong gulang ang edad nang lumapit ito sa amin habang tangan-tangan ang hugis pusong kinalalagyan ng singsing.

Buong ingat na hinawakan ni Oryrius Delacorte ang aking daliri at itinapat ang singsing sa aking palasingsingan.

"Loralee, take this ring as a symbol of my wholehearted acceptance to whoever you are and as a reminder of my responsibilities as husband to you."

Walang imik ko namang kinuha ang singsing na para sa kanya at itinapat iyon sa kanyang daliri. 

"Oryrius, I give you this ring as a visible symbol of my promises. Take this as I pledge my intention."

My intention of knowing the truth behind Ciara's death and my promise to give her the justice she deserves. 

Gumuhit ang matamis na ngiti sa aking labi, ngiting sa kaibuturan ko ay nangangahulugan ng aking totoong hangarin.

Ngunit unti-unting nabura ang aking ngiti nang magtama ang mga mata namin. Tila ba may nakita akong lungkot sa mga mata ni Oryrius Delacorte.

"I will wear it gladly, Loralee. Do whatever you want because from this day, I am entrusting my life and heart to you."

Napakurap ako. Masyadong tagos sa puso ang salitang kanyang binitiwan at ang mga mata nitong tila nangungusap.

Bago pa ako lamunin ng damdaming nakikita sa kanyang mga mata ay nagsalita ang matandang lalaki. 

" By the authority vested in me, I now pronounce you, husband and wife. Oryrius, you may now kiss your bride."

Lumakas ang kabog ng aking puso nang lumapit ang mukha ni Oryrius sa aking mukha. Napapikit na lamang ako nang tuluyan niyang sakupin ang aking labi. Panandalian lamang ang paglapat ng mainit niyang labi sa aking labi ngunit tila naiwan ang iyon sa buo kong sistema at pagkatao.

Bumalik lamang ako sa reyalidad nang marinig ko ang alulong. Tila alulong ng mga aso. Unti-unting  nanindig ang aking balahibo. Gumapang ang kilabot sa aking katawan.

Ang creepy. 

Bakit naman kasi ngayon pa umalulong ang mga aso? 

Awtomatiko akong napalingon kay Oryrius ngunit tila wala naman itong pakialam sa mga alulong. Nakaguhit ang munting ngiti sa kanyang labi habang nakatingala. Nang sundan ko ang kanyang tingin ay tumambad sa aking  mga mata ang maliwanag na buwan. Hindi ko maipaliwanag pero tingin ko, mas lumaki  ito kaysa sa karaniwan.

Nang tumitig ako roon ay tila nagkaroon ako ng kakaibang enerhiya. Lumakas ang aking loob. Naramdaman ko ang ibayong tapang upang isakatuparan ang aking plano.

Gumuhit ang ngiti sa aking labi. 

Ngayong gabi, magiging saksi ang maliwanag na buwan sa pagsisimula ng aking paghihiganti. 

Nang mapunta ang tingin ko sa mga bisita ay nakaguhit ang matamis na ngiti sa kanilang mga labi. Tila ba masaya sila. Napaka-ironic lang dahil isa lang naman itong arrange marriage.

Naiiling na hinanap ng aking mga mata si Connor Billiones, ang aking kaisa-isang kakampi. 

Hindi naman ako nahirapang hanapin siya dahil natagpuan ko siya sa pinakaharap na upuan ng mga guest. 

Makikita ang katandaan sa mukha nito dahil nagsisimula nang mangulubot ang kanyang balat. Manipis rin ang buhok nitong kulay kayumanggi. Halatang artipisyal lamang ang kulay no'n upang maitago ang pamumuti ng buhok nito. Gayunpaman ay makikita pa rin ang kakisigan nitong taglay dahil sa matangos na ilong at magandang ngiti. Hindi maikakailang galing ito sa mayamang pamilya dahil sa suot nitong suit na ginawa pa ng sikat na designer. 

Nang magtama ang aming mga mata ay gumuhit ang ngisi sa kanyang labi. Ngisi na tila nagsasabing nagtagumpay kami.

"You're not a Billiones anymore, Loralee." Agad nabura ang aking ngiti. Agad rin akong napatingin sa pinagmulan ng tinig.

Nasalo ng aking paningin ang kanyang kulay abong mga mata.

"Mula ngayon, masanay ka na, isa ka nang Delacorte."

Nang hindi ako umimik ay muli siyang nagpatuloy. 

"You're my wife now."

Sinuklian ko siya ng ngiti.

Yes! Finally! I am Oryrius Delacorte's wife now.

"Or it would be better if we all each other as mate."

Marahan na lamang akong tumango kahit hindi ko naiintidihan kung bakit iyon ang gusto niyang endearment. 

Sabagay, mas okay na iyon kaysa sa ibang call sign na masyadong cheesy.

So, I am claiming it now. I am now Oryrius Delacorte's mate....

Mate, the thirteenth.